Als je googelt op Mayhem en Tilburg, kom je artikelen tegen uit 2009. De band kwam toen een hotelkamer slopen in de stad en dat is misschien ook wel de reden dat de band het laatste decennium vaak uitweek naar andere steden. Mayhem is natuurlijk een naam die onheil spelt, we hoeven er niet meer over uit te wijden want er zijn ontelbare documentaires en zelfs een film over gemaakt
Aanstaande vrijdag is het weer zover: dan stroomt in Den Haag de Grote Markt en Paard weer vol met liefhebbers van het harde gitaarwerk. Jawel, Sniester is, amper zeven maanden na de vorige alweer aan een nieuwe editie toe. En hoewel er destijds in oktober al een uiterst mooi festijn plaatsvond, staat het er dit keer wel heel mooi voor, zonder gebrekkige capaciteit, coronapas of andere maatregelen. Zo’n 80 bands
Toen we Manuel Gagneux van Zeal & Ardor spraken eerder dit jaar, kon de innemende frontman zijn geluk niet op: een Europese tour met Meshuggah, een band waar hij al heel lang naar opkijkt. Maar wel met een kanttekening: zou de terugkeer van Meshuggah wel doorgang vinden, met nog de aanhoudende nasleep van corona? Met de maanden die volgden zag het vooruitzicht er beter en beter uit. En ondanks dat
Na meerdere verplaatsingen en toenemende populariteit is het moment eindelijk daar: Viagra Boys in de grote zaal van Paradiso, op een broeierige maandag in mei. Een band die alleen maar hits heeft, wat zelfs op de maandag tot een goedgevulde zaal leidt. Tempers verzorgt een synthwave voorprogramma met opgenomen synths waarna de Stockholmse post-punkers zich over de zaal uitstorten voor een avond vol vreemde maar uiterst dansbare klanken en een eigenzinnig
In mei leggen alle vogels een ei, maar ook veel bands komen in deze maand met nieuw plaatwerk, dus er valt weer genoeg te beluisteren en te bespreken. Voor het stevige beukwerk hebben we deze keer collega Martijn Welzen van stal gehaald. In mei legt ook Scott Vogel een ei, dus Martijn laat zijn licht schijnen op de nieuwe ‘langspeler’ van Terror , een hardcore-knaller van maar liefst 19 minuten.
Je zou het bijna vergeten met een concertagenda die uit zijn voegen barst, bomvol met nieuwe en verplaatste shows en niet te vergeten, het machtige Roadburnfestival net achter de rug, maar er komen gewoon ook nog steeds onwijs veel toffe nieuwe platen uit. Gelukkig hebben wij van Never Mind The Hype eindbaas Guido Segers in de gelederen, die albumreviews schrijft alsof het kerstkaarten zijn. Deze keer selecteerde hij speciaal voor
Once more upon the breach dan maar, want na vier dagen Roadburn ben je mentaal en fysiek gesloopt. Op een goede manier hoor, maar heel veel kan er niet meer bij. Dus eet je een ontbijt. Dat spoel je weg met een sloot koffie. Je kijkt door je foto’s en de posts van dag drie en je sterkt je voor een dag heaviness op je bakkes. Oh, en er is
Net als veel andere bands speelt ook Liturgy twee sets op deze editie van Roadburn. Waar we eerder al getrakteerd werden op een volledige performance van H.A.Q.Q. gaan ze nog een stapje verder voor de uitvoering van Origin of the Alimonies. Met een voltallig kamerorkest om deze plaat als een soort mythologische opera tot leven brengen. Met een prachtige opbouw van blaasinstrumenten en strijkers worden we langzaam geïntroduceerd in de
Black metal is een beest met veel gezichten en een basisingrediënt van Roadburn. Diverse bands speelden al in de donkere hoekjes van het festival (lees: de Hall of Fame) en ook zaterdag is weer rijk aan artiesten met hun wortels in het grimmigste subgenre (of ’the gayest’, volgens Tom Dare van Hell Bent For Metal). Dat begint al vroeg met Sordide, maar hoe ver Ulver ook door de genregrenzen heen
Onder de noemer redefining heaviness zoekt Roadburn de afgelopen jaren expliciet de grenzen op van wat zware muziek omvat en kan zijn. Dat resulteert dit jaar in een line-up met minder echte traditionele heavy headliners, maar des te meer variëteit valt er in de breedte van de line-up te ontdekken. Dat het festival de blik altijd vooruit gericht heeft, blijkt ook wel weer op de derde festivaldag waarin de grenzen
Het kan allemaal wat raar zijn op Roadburn; muziek die buiten de bekende kaders valt. De zaterdag had veel van zulks te bieden en dat betekent dat er ook enige controverse is over wat goed was en niet. Mensen zijn tenslotte verschillend in wat ze accepteren. Wij maakten weer veel meters vandaag, juist om te kunnen proeven van een ontzettend diverse Roadburn line-up, met stijlen en afkomsten die we nog
Record Store Day en Roadburn is in de regel kiezen of delen, you can’t have both. Maar dit jaar kan het wel, want één van de mooiste platenzaken van het zuiden (in Eindhoven hebben we ze in ieder geval niet zo groot) zet een Roadburnwaardige reeks instores neer en daar zijn we na een vlug ontbijt natuurlijk bij – met uiteraard de intentie om ook wat nieuw plaatwerk binnen te
Ook op de vrijdag waren er weer veel bijzondere shows te beleven op de Main Stage van de 013. Zo begint deze dag met de samenwerking tussen James Kent van Perturbator en Johannes Persson van Cult of Luna. Het eindresultaat van deze collaboratie is een soort industrial waarbij het machinale drumgeweld en de blastbeats van het tweetal drummers je om de oren vliegt. Het is een lekker zwaar basisgeluid waar
Van keiharde doom en black metal tot experimente jazz en noise: er zijn weinig festivals die zulke all-over-the-place genres in een logisch tijdschema kunnen gieten. Maar op Roadburn passen dit soort stukjes vaak best wel strak in elkaar, niet alleen met diverse collaboraties, maar ook simpelweg individuele acts die met eenzelfde intensiteit als een metalband staan te spelen. Redacteur Wybren Nauta besloot de weirdo route te pakken, resulterend in een
Secret shows zijn het nieuwe ding op Roadburn. Het leuke is dat je na dag 1 weet dat dit je te wachten staat. Er wordt dan ook wild gespeculeerd in de wandelgangen en online over het rare gat in de planning tussen 22.00 en 0.30 uur. Daar past toch een bandje in? En nu we weten dat het Ladybird Skatepark een secret locatie is (een skatepark als hidden area voelt
Als er één ding is, waar velen het over eens zijn, dan is het dat de programmering van Roadburn 2022 een vrij donkere affaire is. Waar normaliter, lees pre-pandemie, er vaak ruimte was voor een stukje jolijt, is deze line-up behoorlijk serieus en zwaarmoedig. In een enkele bio omschrijft de organisatie dat als passend bij z’n tijd en dat is misschien ook wel weer zo. Redacteur: Guido Seger / Fotografie:
Naast alle meer experimentele acts is er ook gewoon ruimte voor het nodige gitaargeweld tijdens Roadburn. Voorgaande edities was het skatepark vaak de aangewezen locatie hiervoor, maar in eerste instantie leek het skatepark dit jaar van het schema verdwenen. Al snel werd echter duidelijk dat het dit jaar als locatie voor een aantal verrassingsoptredens wordt gebruikt. Wil je de artikelen van Never Mind The Hype over deze 2022 editie van
Nog meer dan voorgaande jaren treedt Roadburn dit jaar buiten de gebaande paden van de zware gitaren. Ambient, drone, kraut en psych: moeiteloos passend in de eclectische affiche van Roadburn elk jaar. En voor de liefhebber van intense soundscapes is er altijd wel een avontuurlijke droneroute te vinden, enerzijds atmosferisch en minimalistisch, anderzijds groovy en intens. Op de donderdag alleen al, bracht het ons naar bijzondere shows van Dirk Serries,
Het festivalbier van Roadburn is dit jaar van ’t Uiltje en heet Knuffel. Het is een IPA gebrouwen met Kveik, een traditioneel gist wat in farmhouse/saison bieren gebruikt werd. Je kan je altijd afvragen of een IPA en Kveik elkaar nodig hebben… Worden dingen beter door ze bij elkaar te gooien? En ik vraag me ook af of een festivalbier, toch wel een ‘beer of the people’, zeven euro per
Een vaak gehoord issue met Roadburn is de altijd veranderende eigenheid van het festival. Na vroege jaren met een duidelijke focus op stoner en doom, is het steeds op ontdekkingsreis gegaan. Van rauwe garagepunk tot black metal, vreemde bosfolk en zelfs noisy hiphop (hoe gaaf was Dálek in het Patronaat?). ‘Redefining Heaviness’ staat op allerlei posters, een mooie leus, maar voor sommige trouwe bezoekers is heavy gewoon heavy en is
Er mag gehuild worden op Roadburn en stiekem doet menigeen dat ook, soms van binnen. Er zit een donkere waas over de line-up in 2022 en op donderdag kan je een mooi huilrondje maken langs de zalen. Muziek die je voelt, ergens diep van binnen, die een soort naamloze pijn triggert en dat is mooi. Ook dat hoort erbij op Roadburn. Tekst: Guido Segers / Fotografie: Paul Verhagen Platon Karataev
De Westereen (Zwaagwesteinde) heeft een naam hoog te houden als het gaat om metalconcerten. Het Friese dorp kent een rijk verleden op dit vlak en bood in de roerige jaren tachtig zelfs een piepjong Metallica hun eerste buitenlandse optreden een podium in de Evenementenhal – om de hoek bij de huidige place to be: It Badhûs. De verhalen zijn legendes geworden en ondertussen is het It Badhûs van toen er
A Place To Bury Strangers heeft in de loop van het bestaan al aardig wat bandwisselingen ondergaan en sinds vorig jaar wordt gitarist Oliver Ackermann geflankeerd door het echtpaar Fedowitz op drum en bas. In februari van dit jaar komt hun laatste album See Through You op de markt. Nieuwe bandleden plus een vers album van de pers is een goede aanleiding om Upstairs – de kleinere kleine zaal van
Vrijwel ieder liveverslag vermeldt het, maar bij een versterkte set van Amenra op het menu voelt het nog nadrukkelijker alsof de tijd van maatregelen echt over is. Misschien komt het doordat Amenra tijdens de pandemie nog wel akoestisch speelde in TivoliVredenburg en dat nu ook na lang wachten weer versterkt komt doen. Support komt van Jo Quail en GGGOLDDD. Tekst: Paul Lindenbergh / Fotografie: Kamil Parzychowski Jo Quail is een
Oh, wat fijn om het weer mee te mogen maken; een concert zonder verplichtingen en/of restricties, net als tot aan begin 2020. Nog steeds voelt het een tikkeltje onwennig, maar ook heel vertrouwd staat uw recensent in een korte rij voor EKKO in Utrecht te wachten tot hij aan de beurt is om naar binnen te mogen. Never Mind The Hype en EKKO presenteren voor de achtste keer Doomstad, met
“We mogen weer!” Een maand geleden kregen we het goede nieuws dat poppodia en concertzalen weer volledig open mochten. Headbangen op een stoeltje of barkruk is dus weer even verleden tijd. Dat alles weer mag, wil helaas niet zeggen dat alles ook gelijk weer kan. Door de onzekerheid en korte voorbereidingstijd werden veel tours die voor februari en maart gepland stonden toch nog weer geannuleerd of, voor de zoveelste keer,
Redacteur Martijn is druk in de weer geweest met de nieuwe maaksels van Berthold City en Ignite. Hij interviewt daarvoor betrokken bandleden van de bands en schreef er voor deze rubriek ook nog hardhitters over. Deze zijn te te lezen in deze editie Hardhitting Albumreviews. Guido zit in de punkstand en pakt er het nieuwe album van het Noorse Honningbarna bij. Last but not least begeeft Joost zich in de
“Are you listening to your heart? What happens when it stops? A goodbye?” Rolo Tomassi frontdame Eva Korman windt er geen doekjes om tijdens de opening van dit nieuwe album Where Myth Becomes Memory. De band gaat graag de diepte in, telt vragen en zoekt antwoorden. Ze doen dit reeds zes albums lang en al die tijd eigenzinnig en vrij van hokjesdenken. Deze Engelsen trekken zich niets aan van genres,
De platen die deze editie van Hardhitting Albumreviews besproken worden, komen voort uit de eeuwige zoektocht naar nieuwe muziek uit alle windstreken van de wereld. Gijs Kamphuis daalt vanuit het Zeeuwse land af naar het Franse Montpellier en ontdekt daar de atmosferische black metalband Silhouette. Guido Segers reist de wereld af op zoek naar de betere hardcore en belandt via Groot-Brittannië, de Verenigde Staten van Amerika op de Filipijnen. Op
Ik weet niet of Tobias Forge als Papa Emeritus over helderziende powers beschikt. Vierde plaat Prequelle uit 2018 ging nog over grote plagen zoals de pest die onze geschiedenis hebben gevormd. Enkele jaren later krijgen we te maken met een wereldwijde pandemie. Nieuweling Impera staat in teken van de rise en fall van empires, ondertussen aanschouwen we een oorlog tussen het grote Rusland en Oekraïne. Akelige actualiteit dat volgens de
Het verhaal van Underoath gaat terug tot eind jaren negentig als de band wordt opgericht in Florida. Nu ruim vijfentwintig jaar later, brengt de band ‘pas’ zijn negende studioalbum uit. In de geschiedenis van de band is er eigenlijk nooit stabiliteit geweest. Bandleden komen en gaan. En nadat ook creatief brein en mede-oprichter Aaron Gillespie opstapt heft de band zich in 2013 op. Twee jaar later komt de band terug
Daar is ie dan! Na de veelbelovende singles Ciggie en Bar Fight komen de mannen van Wasted Youth Club met de EP WYC aanzetten. En dat is een lekkere, geproduceerd in het befaamde hok van Katzwijm Studio. Garagepunk op z’n Arnhems, a la Together Pangea, Fidlar en Bass Drum of Death, vervormt tot aangename meezingers. WYC staat nu online, dus treed toe tot de Wasted Youth Club en zet hem
In deze editie Hardhitting Albumreviews worden vier recent uitgekomen albums besproken door vier redactieleden. Uiteraard levert Guido ‘Hardhitter’ Segers een bijdrage en laat hij zijn licht schijnen op het album Assassine(s) van Celeste. Joost Schreurs zet zijn tanden in Resentment is Always Seismic – a final throw of Throes van Napalm Death en Ingmar Griffioen legt uit waarom hij warme gevoelens koestert voor de debuutplaat van Supersonic Blues. Tim Aarbodem sluit
De afgelopen dagen gonsde het in de uitgaanswereld. Onder de noemer ‘De Nacht Staat Op’ gooiden poppodia en discotheken in heel Nederland afgelopen zaterdag de deuren open voor ouderwetse pre-corona dansavonden. In strijd met de nu nog geldende coronabeperkingen, dus de stoerste burgemeesters van het land waarschuwden dat er gehandhaafd zou worden. Er werd al gauw gedreigd met dwangsommen, tot soms wel 50.000 euro als de zalen na 22:00 uur
Hoe ver een reis je ook brengt, het thuiskomen is een belangrijk onderdeel van het verhaal. Vanuit het Canadese Quebec is een jong viertal al in 1982 op reis gegaan door ruimte en tijd. Avonturen die hen lieten kennismaken met merkwaardige afzichtelijke wezens, brute oorlogen, onafwendbare instortingen van planeten, het samensmelten van techniek en biologie, en de impact van propaganda en desinformatie. Een nietaflatende stroom kwalitatief hoogwaardige en compleet originele
Onvermoeibaar is nog steeds de shitload aan nieuwe muziek en dat is maar goed ook, want het blijft toch een zeer gewenste afleiding van de never ending story called corona. We duiken de tweede maand van dit jaar in met een serie verse hardhitting albumreviews van recensenten Guido Segers en Joost Schreurs. De heren hebben hun oor te luisteren gelegd en een oordeel geveld over de laatste producties van vier
We marcheren vol goede moed het jaar tweeduizend tweeëntwintig in. Vooralsnog lijkt het erop dat ‘het virus’ ook op dit jaar weer een stevige stempel zal drukken, in ieder geval voor ons als muziekliefhebbers, maar we houden goede hoop op betere tijden. Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden, maar amper twee jaar geleden was corona nog een ver-van-ons-bedshow in China. Inmiddels is de pandemie veel mensen niet in de koude kleren
Het gaat al goed met de toevoer aan nieuwe releases dit jaar! Amper vier weken in januari en het is lastig bij te houden wat er allemaal uitkomt op zowel internationaal als nationaal gebied. Zelf de laatste maanden van 2021 blijven nog nieuwe ontdekkingen opleveren. Dus is het alweer tijd voor een volgend kwartet aan hard hittende platen, gerecenseerd door redacteur Martijn Welzen en Guido Segers. Eerstgenoemde neemt de nieuwe
We zitten al met beide benen in het nieuwe jaar, dus hoog tijd voor weer een stel hardhitten albumreviews! Met diverse releases die we bespraken in 2021, komt het nogal eens voor dat er een paar tussenuit glippen. Het gebeurde bij redacteur Guido Segers, netjes ingeleverd bij de eindredactie, maar ons over het hoofd gezien. We blikken dus met drie reviews terug op 2021, namelijk de post-black van Hope Drone,
Wie ze op Sniester zag had er al even van kunnen proeven, maar de Haagse helden van Supersonic Blues hebben nu eindelijk It’s Heavy, hun gloednieuwe plak vinyl en tevens een knaller van een plaat. Klinkend als het beste werk van The Jimi Hendrix Experience, Grand Funk Railroad, Black Sabbath in de vorm van een grijsgedraaide elpee uit de jaren 60 en 70, en je hebt de sound van It’s
Ik weet eigenlijk niet of er nog goede punkplaten uitkomen. De meeste bands die wat in de aandacht komen zijn een beetje saai en dan keer ik toch liever terug naar mijn platen van Bad Religion. Of die van de Descendents, misschien wel de grondleggers van de poppunk die we allemaal wel eens leuk gevonden hebben. Nu bracht die band uit Californië in de zomer een plaat uit, getiteld 9th
Nou, dat was ‘m dan weer met de concerten voorlopig. Huilen zonder pet op inmiddels. We gingen van de terugkeer van reguliere concerten (7 zalige weken!) naar middagshows en inmiddels was een aantal podia al overgegaan op ochtendconcerten. Geweldig hoe creatief en flexibel de live-sector zich weer toont, om dan niettemin weer keihard de deur in het gelaat te krijgen. Bam, alles dicht. Tot en met minimaal 14 januari en
Het Vlaamse collectief Hemelbestormer triggert al een aantal jaren de oren en de ziel. Hun post-metal is altijd van een hoog niveau en de groep weet binnen de eigen kaders toch altijd weer te verrassen. Ook de nieuwe plaat Collide & Merge heeft weer die typische sound. Er wordt vol ingezet op emotie. Het geluid is vergeleken met eerder werk weer wat meer open gemaakt en de intensiteit is wederom
Soms hoor je een sound die zo onmiskenbaar bij het seizoen past. Zo ook met Ismena en hun nieuwe plaat Until We Part, die vandaag een heerlijk melancholisch debuut uitbrengt, perfect voor het totaalplaatje van bewolking, kilte en kale bomen op deze grimmige winterdag. Aanvankelijk ontstaan als soloproject van zangers en songwriter Ismena Goossens, maakt de inmiddels vierkoppige band een vorm van duistere indierock die zich regelmatig mengt met post-rock
Het is tijd om het boek van Negură Bunget te sluiten en Zău is daar de epiloog van. De epiloog, omdat deze plaat komt na de dood van bandleider Gabriel ‘Negru’ Mafa in 2017. Het werk hieraan was al wel gestart, de drums waren opgenomen voor het slot van de Transsylvanische trilogie (gestart met Tău en Zi). Gezien de band Dordeduh van ex-bandleden Edmund Karban en Christian Popescu (die Negură
Kijk, hier worden we blij van op de maandagochtend! Even een uiterst vettige stoner release om je dag mee te beginnen. We presenteren Cervus, een verse stoner psych ontdekking uit Amsterdam die we nog niet eerder hoorden, maar met Ignis een uiterst veelbelovende eerste EP uit hebben. Even opwarmen op deze kille ochtend doe je dus hier… Even voorstellen Tot voor kort waren we nog niet bekend met Cervus, maar
Allemachtig. Houdt die corona-ellende dan nooit op? Met dit weekend weer een lijst aan nieuwe maatregelen, een nieuwe virusvariant op de loer en een overspannen samenleving kunnen wij als muziekplatform niet meer dan onze steun betuigen aan alle mensen, organisaties en bedrijven die wederom keihard getroffen worden. Voor het behoud van onze eigen gemoedstoestand blijven we ons vastbijten in vooral nieuwe releases, want aan nieuwe muziektoevoer ontbreekt het gelukkig niet. In
Het heeft even geduurd, maar hij is daar: het debuutalbum van Belgische hardcore/rap-metal collectief killthelogo! De band is een voortzetting ontstaan uit hardcore bands als Facedown en calibre., beide acts die eind jaren negentig menig poppodium in België een kopje kleiner maakten. Zo’n twintig jaar later is daar dan eindelijk een vervolg met killthelogo, en nieuwe plaat Reset. En de mannen zijn nog steeds toepasselijk boos op de wereld, resulterend
Het spreekwoord ‘Twee zielen, één gedachte’ kan wat betreft een review over het laatste maaksel van Limp Bizkit door de plee gespoeld worden. Daar waar de één een nostalgisch gevoel overhoudt na drieëndertig minuten Fred Durst en consorten, kan de ander alleen maar fantaseren over de hoeveelheid tosti’s die hij kan kopen voor het geld dat hij bespaart door het album Still Sucks vooral níet aan te schaffen. We laten
‘There are two types of people in the world: people who like heavy metal, and dicks’ Het is de start van een reis door de geschieden van heavy metal met een nadrukkelijke nadruk op de term ‘een’, niet ‘de’ (A history niet THE history, wat sommige boze reviewers gemist hebben). O’Neill is zelf een hardop bevooroordeelde metalhead, die ondanks het feit dat Metallica zijn favoriete band is, er bijna niets
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.