Hardhitting Albumreviews met Dagger Threat, Chat Pile, Wake en Wormrot

Een mooie, hete zomer loopt inmiddels op zijn einde. Ja, het was af en toe erg warm, maar ons hoor je niet klagen, nu we eindelijk na twee lockdownzomers eindelijk weer als jonge kalfjes de festivalweides mochten bestormen, om van live muziek en lauw bier uit plastic bekertjes te genieten. Wat hadden we dat gemist… Tussen alle festivalperikelen door hielden onze redacteuren de nieuwe releases natuurlijk ook scherp in de gaten. Maar ondanks nieuw plaatwerk van grootmachten als Amon Amarth, Arch Enemy en Machine Head kozen Martijn Welzen en Guido Segers ook deze keer niet voor de weg van de minste weerstand en ze doken de underground in om met vier pareltjes boven te komen. Martijn twijfelt nog altijd of Dagger Threat nu hard- of metalcore is, terwijl Guido een muzikaal wereldreisje maakt langs Amerikaanse noise/sludge, Canadese blackened death metal om vervolgens te eindigen met een stevige portie grindcore uit Singapore.

Tekst: Martijn Welzen en Guido Segers

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Dagger Threat – Weltschmerz
Wal en schip! Je kent het gezegde wel, net als dat je moet vermijden daar tussen te vallen. Het Hamburgse Dagger Threat bevindt zich juist daar waar een doorsnee persoon niet zijn wil. Weltschmerz is geen hardcore maar ook geen nu-metal. Maar het is al hun tweede album na Gestaltzerfall uit 2019, dus ze zullen zich er wel thuis voelen, zo in niemandsland. Dagger Threat is riff-matig verwant aan Code Orange, maar springt vol op de brute metalcore als het om de vocalen gaat. Het is een gewaagde combinatie, dat zeker en het vergt wel wat geduld om de ‘raison d’être’ te vinden. Ik pak de track Wither er even uit dat net zo goed uit het vaatje van het Australische Dregg kan tappen, als uit dat van onze Amerikaanse hardcorevrienden in Terror, terwijl giganten Slipknot als metalprofessoren toezichthouden en instemmend knikken. Maar dan komt iets verder Riven By Grief met een Fear Factory-opening, maar al snel overgaat in een tweekoppig beatdownmonster. En is afsluiter Hard To Breathe weer meer een rechtdoorzee hardcoretrack, waar Caliban de melodieuze zanglijnen lijkt te verzorgen. Zo is er voor ieder van de tien nummers iets vreemds, maar onweerstaanbaars te vinden. De teksten zijn in het Engels maar, de voor het merendeel, gesproken Prologue en Epilogue zijn in het Duits. Dus ook in taal is er die gespletenheid. (MW)

Chat Pile – God’s Country
Ik houd wel van rare metal en Chat Pile valt in die categorie. Noem het noise, sludge, of whatnot, het vaatje waar de band uit tapt lijkt tegen de hardcore en industrial aan te schuren. Denk Godflesh, maar dan verwrongener, cynischer, giftiger. Genoeg woorden die iets zeggen over God’s Country, een plaat die weinig moois te melden heeft over ‘the land of the free’. Misschien goed te zeggen wat een chat pile überhaupt is. Het zijn de giftige hopen mijnafval, die als stilzwijgende, giftige bergen als enige getuigen over zijn van de ooit florerende industrie in het Amerikaanse hartland en eigenlijk klinkt deze plaat net zo. Slepende, crushende ritmes, gal spuwende en pijnlijke zang, schurende baslijnen… Het voelt meer als een woeste proclamatie soms, een schreeuw van wanhoop op songs als Why. Het geluid van machines op Wicked Puppet Dance, waar zanger Raygun Busch in het refrein zich tot losse woorden beperkt, uitgespuwd en herhaald. Of de nervositeit van Tropical Beaches Inc., waar de indringende ritmes, en gespannen gitaarloopjes ons brengen tot explosies van frustratie. Opvaller is I don’t care if I burn, waar we alleen knapperend vuur en zang horen. Alles is wanhoop, alles is uitzichtloos op God’s Country. Klimaatverandering, pandemie, onrecht. Alles zit erin (en veel THC) volgens de band, op een plaat waar alle schroeven los komen. Dit is het geluid van 2022. (GS)

Wake – Thought Form Descent
Wake is een band die ontzettend vies en heavy klinkt. De Canadezen hebben dan ook een achtergrond in de crust/grind en dat hoor je nog steeds terug op het monolitische Thought Form Descent. Toch is deze plaat een evolutionaire stap voor Wake: voller, thematisch dieper, zwaarder. Je hoort het meteen op Infite Inward, puike blackened death met de vitaliteit en agressie van een grindcoreband. Maar ook klinkt Wake op deze plaat ontzettend doomy, zonder gas terug te nemen. Swallow The Light slaat je met de heavy drums en bas gewoon zo hard om de oren dat je daarna inderdaad het licht uit ziet gaan. Ingewikkelde boksmetaforen daargelaten, heeft deze band uit Calgary sowieso flink doorgeschreven de laatste jaren. Dat doet een pandemie met je. Wat opvalt, is de continue innovatie en verandering van de band. Een plaat met een heel narratief is dan ook gewaagd. De nummers zijn ook allemaal fors qua lengte, wat ook ruimte geeft om lekker te bouwen. Venerate (The Undoing of All) is daar een goed voorbeeld van. Een grootse death doom start, en uiteindelijk intensieve blast beats en groovende passages naar het einde van acht minuten toe. Voor de liefhebbers, Kevin Hufnagel van Gorguts speelt ook nog even mee op Pareidolia en Observer to Master. De laatste is ook wel een hoogtepuntje van deze plaat: meeslepend en vol lekkere gitaarpassages met een hoog klassiek heavy metal gehalte. Het is geen makkelijk verteerbare plaat, maar wel een hele lekkere. (GS)

Wormrot – Hiss
Voor een grindcoreband neemt Wormrot toch verdomme telkens de tijd voor een nieuwe plaat. Het duo (trio op deze plaat) had voor het laatst een full-length uit in 2016. Sindsdien was het redelijk stil qua releases. Over de cover is al genoeg gezegd, de referentie naar Thundercat’s Drunk blijft een beetje een mysterie. Ook leuk is dat de band een video uitbracht die drie nummers aaneen rijgt tot een narrratief, geïnspireerd door oude Japanse crime films en die uit hun eigen land Singapore. Maar er zit dus ook viool door de songs heen op Hiss. Had ik nog niet gezegd dat de nieuwe plaat zo heet?

Hiss heeft 21 nummers, en zoals het hoort zitten daar een paar korte knallers in van een minuut, maar ook genoeg langer materiaal. Het is nogal een epos geworden, waar vanalles bij elkaar komt. Ja, je krijgt meteen die blaffende grindcorevocalen, maar ook heavy metal riffs, blast beats en intense buzzsaw baslijnen. Politieke teksten, uiteraard, maar ook wat introspectiever zo nu en dan. Soms pure grindcore, zoals Your Dystopian Hell, wat een explosieve ontlading is van anderhalve minuut, gevolgd door de gooi naar de ‘Scum Award 2022’ met Unrecognizable. Dat zegt meteen alles over de tekst in een song van 10 seconden. Er wordt ook volop noise door de songs heen gemixt, soms om wat meer chaos te krijgen, maar in het geval van Doomsayer geeft het een strakke groove aan het nummer. Ik had ook al de viool genoemd van Myra Choo, die studeerde aan Berklee College of Music (het is dus een serieuze violiste, niet iemand die een snaarinstrument komt martelen). Op Grieve mag ze even naar de voorgrond, waar we dus echt die darkjazz kant van Wormrot even naar voren trekken en Arif Suhaimi even ophoudt met zijn stembanden de vernieling in helpen. Hier horen we dus echt de experimentele kant van Wormrot, dt echt op zoek is naar nieuw geluid. Dat staat natuurlijk wat groovy midtempo punky tracks niet in de weg, zoals het tweede deel van Voiceless Choir. Die viool komt vaker terug en heeft zeker een impact op de atmosfeer van het album.

Wormrot excelleert vooral op de langere songs. En ja, die blijven kort, maar waar echt een totaal opgebouwd wordt. Atmosferische gitaarlijnen, wilde stop-go ritmes, maar ook alsof verschillende werelden aan elkaar trekken. Stampende agressie wedijvert met groove en jazz vibes op Desolate Landscapes, compleet zotte bas trouwens op deze track. Doomy, noisy waanzin volgt nog op All Will Wither, wat ik kies te horen als een inleiding tot Glass Shards, de summit en climax van deze plaat, waarop we echt alle kanten van het arsenaal te horen krijgen. Driven black metalachtige gitaren, rammelden d-beat/punk/grind ritmes, maar ook ontspoorde mosh momenten en stuwende postrocky riffjes.

Hiss is een plaat waar je geen genoeg van krijgt, die laat horen hoeveel ruimte er nog is als je maar gek genoeg bent om ‘m op te zoeken. Ik kijk uit naar de toekomst van Wormrot. (GS)