#RB22: Vermoeide voetjes, pijnlijke ruggen en snoeiharde metal

Lamp of Murmuur op Roadburn 2022, foto Paul Verhagen

Once more upon the breach dan maar, want na vier dagen Roadburn ben je mentaal en fysiek gesloopt. Op een goede manier hoor, maar heel veel kan er niet meer bij. Dus eet je een ontbijt. Dat spoel je weg met een sloot koffie. Je kijkt door je foto’s en de posts van dag drie en je sterkt je voor een dag heaviness op je bakkes. Oh, en er is de Roadburn Q&A die je ook niet wil missen. Op naar ‘the holy grounds’.

Alles van Never Mind The Hype over Roadburn 2022 vind je HIER.

Tekst: Guido Segers / Fotografie: Roy Wolters en Paul Verhagen

We beginnen in The Terminal met Nederlandse black metal-voorgangers Terzij de Horde en lokale death-doomers Ggu:ll. Het is zo lang geleden dat ik moet spieken hoe je die naam ook weer schrijft. We krijgen een soort co-op set, de bands wisselen elkaar af met kneiterende tracks die de zaal plaatwalsen. Want dat is waar beide bands heel sterk in zijn. Ggu:ll met hun aurale martelgang ramt en beukt alle kanten op, terwijl Terzij de Horde als een soort machine hun klanken voorbereidt. Die energie op het podium is fantastisch, misschien ook wel op de vleugels van het nieuwe In One Of These, I Am Your Enemy. Die hardcore roots zitten er nog steeds in en zijn ook voelbaar in de performance van frontman Joost Vervoort, zoals hij het publiek toebrult met veel gebaren en gewijs. Maar in respons gaat Ggu:ll ook steeds harder. In het slot volgen ook de stukken die de band samen doet en hoewel hier geen compleet nieuwe entiteit ontstaat, is soms één + één gewoon twee in pure magnitude. Zoals hier.

Terzij de Horde // Ggu:ll op Roadburn 2022, foto Roy Wolters

In de kleine zaal van 013 gaan we dan The Devil’s Trade live zien met ook alweer de zoveelste show en wederom een collabo (meer over collabo’s lees je hier, en om het goed te maken met ’t Uiltje; ik heb inmiddels meerdere Knuffels gedronken en ik ben het gaan waarderen). Dávid Makó is fan van John Cxnnor (en dat zijn weer Ketil en Rasmus G. Sejersen van LLNN), dus de samenwerking is top. De lijzige, melancholische drone-singer/songwriter van Makó wordt samengevoegd met ijzige industrial beats en drones en dat werkt verbazend lekker. Opvallend genoeg werken de artiesten een beetje door elkaar heen, waardoor de één altijd een accent en kleur geeft aan het werk van de ander. Bepaalde songstructuren van The Devil’s Trade blijven staan, maar krijgen een omlijsting die ze verrijkt. Eigenlijk plaatst het werk van John Cxnnor dus een ander licht op de Hongaarse artiest. Een verrassing zo vroeg op de dag.

Solar Temple x Dead Neanderthals op Roadburn 2022, foto Roy Wolters

Solar Temple en Dead Neanderthals zijn ook een samenwerking aangegaan, maar dan hebben we het toch over twee bands die al bewezen hebben om tot grote creativiteit te kunnen komen. Daarover las je ook al meer in dit interview. De heren van Dead Neanderthals (DN in de ST X DN setup vandaag) staan in het midden van het podium, met drum en synths. O. rechts in het wit als een psychedelische zonnepriester, M. staat links in het zwart als zijn onheilspellende tegenhanger. Wat we vervolgens krijgen is iets wat misschien te omschrijven is als een ritualistische krautrockbeleving met veel effecten en gelaagdheid in dat geluid. Op de achterwand zien we een nagloeiend vuur branden; Embers Beget The Divine. Die gloed zit ook in de muziek met warme tonen en een repetitieve motorik-beat. Je hoort de geliefde psych- en seventies elementen terug, maar op een stevig en pulserend fundament dat kolkt en pulseert. Alsof je bij een kampvuur zit trekt die gloed omhoog via je voeten, het sleept je mee. Alle sceptische gedachten die ik over collabs heb vervagen tijdens deze imposante set.

Het is toch bijzonder hoeveel bands er rondlopen op Roadburn die toevallig wel een setje willen spelen? Thou dacht ook een rustig Roadburn te hebben, dat viel even tegen. Maar plots is daar ook het Britse Dawn Ray’d met hun ramharde black metalset in het skatepark. De band heeft de energie van een anarchistische punkband, maar dan inderdaad black metal. Opvallend element is frontman Simon Barr die ook viool speelt, wat ook een nieuwe element toevoegt aan het geluid. De songs hebben een strijdlustigheid in zich, wat natuurlijk veel te maken heeft met de harde politieke standpunten die de band inneemt in hun songs. Het is een set met vonken die eraf spatten, en het Skatepark is daar een uitermate passende locatie voor.

Dawn Ray’d op Roadburn 2022, foto Paul Verhagen

Lingua Ignota op Roadburn 2022, foto Paul Verhagen

De vorige keer dat Lingua Ignota op Roadburn stond, waren haar sets rauw, confronterend en intiem op een soms beklemmende en ongemakkelijke manier. Nu staat ze op het hoofdpodium, in triomf, ondanks herhaalde tegenslagen als een artieste die haar troon veroverd heeft. De muziek steunt meer op klassiek en minder op noise, het is voorbij het punt dat die pijn en frustratie nodig is om haar verhaal te vertolken. Natuurlijk blijft melancholie en duisternis een deel van haar verhaal, maar dit is een andere Kristen Hayter dan die van een paar jaar terug. Triomfantelijk, alleen op het podium in een muisstille grote zaal.

Lamp of Murmuur wordt aangeprezen als raw black metalband, maar eigenlijk is het met alle thrashy energie en groove ver verwijderd van de primitieve wortels. Misschien zijn het al die invloeden op de laatste plaat, maar we horen hier een band vele malen creatiever zijn dan sommige releases doen vermoeden. Ja, de corpse paint is dan misschien een beetje minder passend, maar je moet iets als cult band.

Lamp of Murmuur op Roadburn 2022, foto Paul Verhagen

Wij lopen nog naar de skatehal voor een laatste dosis black metal, want ook Grey Aura was toevallig in Tilburg en gaat een setje spelen. De ruimte vult zich, maar het murw gebeukte publiek staat dit keer niet meer in een ellenlange rij te hopen op een plekje en dat is fijn. Kan iedereen genieten van deze bijzondere band, waarbij de muziek omlijsting is voor de verhalen die Ruben Wijlacker schrijft. Soms zitten er dan ook bijzondere invloeden doorheen, zoals flamenco-muziek, maar nu gaan we gewoon volop gas geven en dan klinkt Grey Aura gemeen en boos. Wel met opvallende, cleane vocalen, en een sterk gevoel voor ritme en melodie. Joost Vervoort van Terzij de Horde doet ook nog even mee.

En dan is het op. Tijd om de trein te gaan zoeken en de post-Roadburn blues over je heen te laten komen. Maar bedenk maar: After Roadburn is before Roadburn.