Magistraal Moonspell overmeestert Tivoli tijdens Ultima Ratio Fest

Moonspell @ TivoliVredenburg, foto Seth Abrikoos

Hinayana @ TivoliVredenburg, foto Seth Abrikoos

De wolf is terug in Nederland. Dat gaat ook niet ongemerkt voorbij, want boeren en SGP’ers zijn al maanden flink over de zeik, omdat blijkt dat het beest geen worteltjes en spruitjes eet. Afgelopen weekend streek een roedel wolven neer in het centrum van Utrecht, om precies te zijn rond het Vredenburg. Vrijdagavond stond Wolves In The Throne Room al in zaal Pandora iedereen uit z’n sokken te blazen met een verzengende pot heidense black metal en zondag namen de wolven zaal Ronda over, waar vijf bands, waaronder Wolfheart, zorgden voor een lekker duistere avond vol melodieuze death, black, folk en gothic metal onder leiding van Moonspell. De legendarische Portugese band die de liefde voor de wolf nooit onder stoelen of banken stak, getuige het debuutalbum Wolfheart (niet te verwarren met het reeds genoemde Finse voorprogramma).

Tekst: Joost Schreurs / Fotografie: Seth Abrikoos

Bij de eerste aankondiging van het ‘Ultima Ratio Fest’, zoals deze tour is gedoopt, was er nog sprake van Moonspell en My Dying Bride als co-headliners, maar laatstgenoemde heeft helaas deze tour moeten annuleren, nadat ze afgelopen zomer ook al diverse festivals, zoals Graspop teleur moesten stellen. Wat er precies aan de hand is in het kamp van de Britse doomgiganten is niet helemaal duidelijk, maar laten we hopen dat ze het in december, tijdens de Eindhoven Metal Meeting allemaal goed kunnen maken.

Hinayana
Genoeg getreurd, laten we het hebben op de bands die deze zondag wel aanwezig waren in de mooie Rondazaal van TivoliVredenburg. Allereerst is dat Hinayana, een relatief jonge band uit Texas die de aftrap verricht voor een half volle zaal. Gezien het vroege tijdstip (half zes) is dat niet zo vreemd, maar gelukkig weerhoudt dat het quintet er niet van om er gelijk vol in te gaan. De band schuurt met veel midtempo liedjes tegen de doom metal aan, als een soort Arch Enemy op halve snelheid, maar het enthousiasme en de inzet van de Amerikanen is er niet minder om. Het is mooi om te zien hoe de zanger het nog wat roestige publiek probeert op te zwepen met een welgemeend “Fuck yeah, You-Tregt!”.

Wolfheart @ TivoliVredenburg, foto Seth Abrikoos

Wolfheart @ TivoliVredenburg, foto Seth Abrikoos

Wolfheart
Na een korte ombouwpauze is de zaal inmiddels wat meer volgestroomd voor Wolfheart. Een Fins melodieus death metalgezelschap, dat ook uit hetzelfde vaatje als Arch Enemy tapt. Helaas moet de band het doen met erg veel galm, waardoor de gitaarpartijen matig uit de verf komen. En dat is jammer, want Wolfheart bracht vrij recent met King Of The North een uitstekend album uit. Dit bleef ook niet onopgemerkt, want vooraan in de zaal wordt enthousiast met hoofden en vuisten gezwaaid en we zien zelfs een bescheiden mosh pit. Toch kunnen we ook een lach niet onderdrukken telkens als de uiterst gespierde gitarist Vagelis Karzis een Hulk-pose aanneemt.

Borknagar
Na het brute geweld van Wolfheart, is het tijd voor iets meer subtiliteit. Een keyboard wordt prominent vooraan het podium klaargezet voor Borknagar. Deze Noren zijn generatiegenoten van Enslaved en hun sound, zeker die van de laatste jaren, is dan ook te omschrijven als een soort ‘Enslaved-light’, met iets meer ruimte voor melodie, cleane zang en folkelementen. Wat Borknagar ook in huis heeft, zijn lekker lang uitgesponnen en mooi opgebouwde nummers. The Rhymes Of The Mountain is hier een goed voorbeeld van, een episch nummer, dat je meevoert naar de mystieke Noorse bergen in de tijd dat die nog bewoond werden door vikingen, trollen, reuzen en andere spannende wezens. Het publiek beloont de inzet van de Noren met een stevige mosh pit en voor wie daar geen zin in heeft, is het goed headbangen op de ritmes van drumbeest Bjørn Rønnow. Deze geweldenaar laat drummen er zo eenvoudig uitzien, maar wat hij laat horen is uitmuntend. Borknagar neemt afscheid van Utrecht met nog zo’n fijn episch nummer, Winter Thrice, van het gelijknamige album uit 2016.

Borknagar @ TivoliVredenburg, foto Seth Abrikoos

Insomnium @ TivoliVredenburg, foto Seth Abrikoos

Insomnium
Je moet het de organisatoren van Ultima Ratio Fest nageven, want met Insomnium hebben ze een niet bepaald voor de hand liggende vervanger voor My Dying Bride weten te strikken. De gothic doom van de Britten is onvergelijkbaar met de folky melodieuze death metal van de Finse invallers, maar de keuze voor Insomnium pakt verrassend goed uit. De verleiding is groot om te zeggen dat Insomnium de echte headliner van de avond is, gelet op het aantal shirts in de zaal en de grootte van de mosh pit.

Hoewel Insomnium al ruim 20 jaar actief is, is het geen band die leunt op klassiekers en oud materiaal, want het zwaartepunt van de set leunt op recente platen, Shadows Of The Dying Sun en hun laatste album, het ook alweer drie jaar oude Heart Like A Grave. Hier zien we een band in topvorm aan het werk. Tijdens de achttiende en laatste show van deze tour is de band een geoliede machine en weten ze het publiek ook uitstekend te bespelen, om vervolgens weer energie terug te krijgen uit de enthousiaste zaal. Kortom, Insomnium is een genot om naar te kijken en luisteren en niemand heeft er moeite mee dat ze over de grenzen van hun speeltijd heengaan. Nou ja, misschien alleen de tourmanager van Moonspell…

Insomnium @ TivoliVredenburg, foto Seth Abrikoos

Moonspell @ TivoliVredenburg, foto Seth Abrikoos

Moonspell
Wat moet je doen als je Moonspell bent en je moet het podium op, nadat Insomnium net de halve zaal heeft platgespeeld? Laat dit maar aan de ervaren Portugezen over… Moonspell heeft de afgelopen dertig jaar immers al op zo’n beetje elk podium op aarde zijn kunsten mogen vertonen, dus ze weten wel raad met een goed opgewarmde zaal op een zondagavond in Utrecht. Niet teveel ingetogen nummers, zoals er veel op het laatste album Hermitage staan, maar gewoon een set met lekker veel knallers en meezingers. Opener The Greater Good is niet voor niets het enige, maar tevens hardste nummer van de laatste plaat en zet de toon voor een prima uurtje Moonspell, dat gelijk stevig doorpakt met Extinct en Night Eternal. Fernando Ribeiro, tegenwoordig met een fris kort kapsel is zoals altijd de grote aanjager van het feest en deze avond bovendien verrassend goed bij stem. Als halverwege Opium wordt ingezet, komt de zaal echt goed los, want de klassiekers van het doorbraakalbum Irreligious, uit 1996 alweer, doen het nog altijd uitstekend. Zo blijkt ook, als er wordt doorgepakt met Herr Spiegelmann en Mephisto. Vooral dat laatste nummer leent zich goed voor massaal meebrullen en dit wordt dan ook volop gedaan.

Moonspell @ TivoliVredenburg, foto Seth Abrikoos

Nadat iedereen die heeft bijgedragen aan Ultima Ratio Fest is bedankt door Ribeiro en hij zich heeft verontschuldigd voor de wat korte set (bedankt hé, Insomnium), wordt vervolgens Alma Mater ingezet en Moonspell-liefhebbers weten dat dit nummer vrijwel altijd het begin is van een afsluitende tweeluik met Full Moon Madness. Dit betekent dus de laatste kans om te headbangen en mee te schreeuwen voordat Moonspell afscheid neemt. Maar we weten van de afgelopen jaren: als er geen gekke dingen gebeuren, zoals virussen, dan komt Moonspell altijd snel weer terug…