Hardhitting Albumreviews met Be Well, Ryker’s, Mattes en Abated Mass Of Flesh

Hardcore addict Martijn beluistert voor deze editie van de Hardhitting Albumreviews de laatste platen van Be Well en Ryker’s. Het album Hello Sun van Be Well had hij al een tijdje geleden bestudeerd om vervolgens met frontman Brian McTernan in gesprek te gaan over de totstandkoming van de langspeler. Het volledige interview kun je op onze site nog eens teruglezen. Vervolgens gooit hij het laatste maaksel van Ryker’s op de draaitafel om daar een oordeel over te vellen. Redacteur Gijs stort zich vol overgave op de debuut EP Mattes van voormalig Spoil Engine-drummer Matthijs Quaars met zes vette progressieve instrumentale nummers. Voor de vrolijke nooit beluistert hij het laatste album The Excitence Of Human Suffering van Abated Mass Of Flesh. En daar valt wel wat over te zeggen…

Tekst: Martijn Welzen en Gijs Kamphuis

Be Well – Hello Sun
Een van de zwaarste platen ooit verschenen is The Weight and The Cost van melodieuze hardcore band Be Well. Zwaar betekent in dit geval niet riffs zo dik dat je inwendige organen spontaan van plek ruilen, maar emotioneel zwaar. Het verhaal van zanger Brian McTernan, zijn jarenlange strijd met depressies en angsten wordt met schrijnende eerlijkheid op schitterende songs gezet. Dan lijkt het dat met de elf nummers op dat album het verhaal klaar is. Waar ga je dan verder? Je zoekt genezing, je gaat op zoek naar het licht aan het einde van deze gitzwarte tunnel. Brian kan nog niet baden in het zonlicht, maar hij verwelkomt de flinterdunne stralen die voorzichtig door de kieren van het zware gordijn van mentale ziekten spieken. Je voelt op Hello Sun zijn groei. Schuchter, zwalkend, met meer dan eens een terugval. Maar de muziek geeft hoop en kippenvel en je voelt de waardering van iemand die toch de warmte en liefde is gaan voelen. Aparte vermelding krijgt In The Shadow Of Who You Thought I Was, dat in woorden een perfect beeld schetst hoe het is om met jezelf overhoop te liggen en jarenlang in de schaduwen te vertoeven. (MW)

Lees hier het interview met Brian McTernan

Ryker’s – Ours Was A Noble Cause
Misschien is het vreemd om je zelf iets cadeau te doen voor je verjaardag, dan is de verrassing er snel vanaf. Aan de andere kant is de kans op een miskoop nihil. Duitse hardcore band Ryker’s, die dit jaar al weer dertig is geworden, had een nieuwe plaat op de verlanglijst staan. En daarbij is oorspronkelijke zanger Kid D ook uitgenodigd, die op de vorige twee platen door voormalig Brightside zanger Dennis werd vervangen. Voor het eerst sinds 2014, toen hij afscheid nam met Hard To The Core, laat hij zijn stembanden brute capriolen uithalen, en kan samen met zijn oude strijdmakkers de kaarsjes uitblazen. Muzikaal is er niet zo heel veel veranderd in de loop der jaren. Iets van een winnend team en daar niks meer aan toevoegen. De hardcore is nog steeds op de New York-leest geschoeid en flirt net als voorheen met metal en crossover. Beste voorbeeld, en stiekem mijn favoriet, is Mentally Unlocked, dat klinkt als een ouwe Kreator-track die de thrashgrootheid zelf nooit heeft opgenomen. En dan wel met Kid D die als een hondsdolle ijsbeer er met zijn vocalen echt iets aan heeft toegevoegd. Natuurlijke groei noem je dat, wat bij zoveel agressie een beetje vreemd klinkt. Hardcore blijft uiteindelijk de kapstok waar alles aan wordt opgehangen. Zo krijgt zelfs een puur punk anthem als Riot, oorspronkelijk van UK Subs, een dikke, herkenbare Ryker’s groove. En zelfs met drie decennia achter de kiezen grooven deze jongens nog als jonge honden en vieren wij het verjaardagfeest mee. (MW)

<a href="https://bdhw.bandcamp.com/album/ours-was-a-noble-cause">Ours Was A Noble Cause by Ryker’s</a>

Mattes – Mattes
Drummer Matthijs Quaars is een veelzijdige muzikant en een jongen die zijn hart volgt. Vorig jaar besloot hij zijn drumkruk bij metalband Spoil Engine af te staan om nieuwe muzikale avonturen aan te gaan. Een van die avonturen was het maken van echt eigen muziek. Als lang gekoesterde wens. Het heeft geresulteerd in een eerste naamloze ep onder zijn artiesten- en koosnaam Mattes. Zes heerlijke progressieve instrumentale nummers telt de plaat en ze luisteren alle zes even lekker weg. Instrumentaaltjes hebben soms de neiging om te verworden tot achtergrondmuziek. Maar daar is hier geen sprake van. Door slim gebruik van synths en elektronica is er voldoende afwisseling. Het geheel is niet spannend in de zin dat er super veel gebeurt met allerlei ingewikkelde hooks en breaks. Integendeel. Juist het dromerige karakter van de songs maken dat alles heel mellow is zonder ergens soft te worden. Dat begint al met opener Matter waarin we Quaars zijn Zeeuwse roots duidelijk terughoren en waar ook het filosofisch karakter van de plaat direct duidelijk wordt. Muzikaal hangt het geheel ergens tussen de moderne metal die hij maakte met Spoil Engine en meer klassiekere progressieve metal en rock. Alles met een fijne groove, daar zorgt de master zelf wel voor. Uitgebracht op zijn dertigste verjaardag is dit schijfje dan ook precies dertig minuten lang. Al met al een verrassende uitgave die in fysieke vorm maar beperkt te verkrijgen is. Dus wacht niet te lang met aanschaffen als je dit tof vindt. (GK)

Abated Mass Of Flesh – The Excitence Of Human Suffering
Slam death metalbands zijn er vele. En eerlijk is eerlijk ze klinken ook allemaal ongeveer het zelfde. Want dit genre staat niet bekend om z’n vernieuwingsdrang. Wel om zo lomp en hard mogelijk uit de hoek te komen. Op dat punt is het Amerikaanse Abated Mass Of Flesh geen uitzondering. Dit duo haalde z’n guts and gore-teksten in eerste instantie uit de bijbel. Daarin vloeit tenslotte bloed genoeg. Maar op deze vijfde langspeler vroeg de band aan fans om teksten in te sturen over de pijn die ze kennen en hun eventuele worsteling met het leven. Daarmee is deze plaat voor zeker acht volgelingen zeer speciaal omdat evenzoveel hartenkreten tot bruut product zijn verwerkt. Het heeft geresulteerd in een krap half uurtje slam death metal. Met titels als Endlessly Carving en Esoteric Mutilation is het niet moeilijk te bedenken waar de pigsqueels deathgrunts over gaan. Het geheel is lekker bruut, donker en….een beetje eentonig. In eigenlijk alles. Nu moet je binnen dit genre goed zoeken naar subtiliteit maar ook deze heren hebben wel laten horen dat ze het wel hebben. Luister maar naar voorgangers Enternal Harvest en The Omen King. Nu ramt het maar door, zelfde tempo zelfde monotone brul. En alles in een mix die vast erg underground is, maar wel tien keer beter had gekund. Iets meer variatie had op z’n plaats geweest, want pijn is fijn maar nu wordt de diepgang, die de cd wel degelijk heeft, vakkundig in de ruis de nek om gedraaid. (GK)