Hardhitting albumreviews met Terror, Caliban, Celestial Season en St. Michael Front

In mei leggen alle vogels een ei, maar ook veel bands komen in deze maand met nieuw plaatwerk, dus er valt weer genoeg te beluisteren en te bespreken. Voor het stevige beukwerk hebben we deze keer collega Martijn Welzen van stal gehaald. In mei legt ook Scott Vogel een ei, dus Martijn laat zijn licht schijnen op de nieuwe ‘langspeler’ van Terror , een hardcore-knaller van maar liefst 19 minuten. Ook het dertiende album van metalcoregiganten Caliban belandt bij hem op de draaitafel. Joost Schreurs doet het wat rustiger aan met het nieuwe album van de Nederlandse death/doomlegendes Celestial Season en Guido Segers maakt een flinke muzikale uitstap naar de folk door de nieuwe plaat van het Duitse St. Michael Front te bespreken. Als je je afvraagt waarom? Lees en luister zelf maar…

Tekst: Martijn Welzen, Joost Schreurs, Guido Segers

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Terror – Pain Into Power
Als je boos bent en dan bedoel ik echt laaiend, kun je natuurlijk je woede uiten met de tanden op elkaar en er wat vileine opmerkingen uitgooien. Of je verliest de complete controle en gaat overboord met alles wat er binnen handbereik is. Terror kiest hier duidelijk voor het laatste. Frustraties binnenhouden was al niet het sterkste punt van Scott Vogel en de zijnen, en geen idee wat er gebeurd is, maar Terror was nog nooit zó kwaad. Misschien dat het bezoeken van hun eerste twee platen voor het corona-tussendoortje Trapped In A World meer gal op het vuur heeft gegooid. Het tempo ligt hoger, de stem is bruter en de bochten worden korter aangesneden. Zo kort zelfs dat een ernstige ontsporing ieder moment dreigt te gebeuren. Knap hoe net langs het ravijn wordt weggestuurd. Je voelt dat de energie en boosheid een loopje dreigt te nemen met de band. Dat geeft een heerlijke spanning op de hele plaat. Wanneer je dan bedenkt dat dit in een studio is opgenomen, waar toch een relaxte sfeer heerst, wordt het alleen maar knapper. On The Verge of Violence heet één van de tracks. Dat had net zo goed het titelnummer kunnen zijn. Je voelt de dreiging van een vuist, vol in je smoel, bij iedere snijdende riff en vuurspuwende sneer. (MW)

Caliban – Dystopia
In slechts een kwart eeuw is Caliban al bij album 13 aanbeland. Voorganger en compleet Duitstalig, Zeitgeister, is zelfs pas één jaar oud. Toch weet de band, ondanks deze enorme productiviteit, steeds grote stappen voorwaarts te maken in hun geluid. Nieuwe randjes, aparte invalshoeken en catchy tussenvoegsels. Natuurlijk blijft het een metalcoreband in de kern, maar dit zou de band aan alle kanten te kort doen om het hierbij te laten. Er is een mooie, en bijzonder duidelijke, splitsing ontstaan tussen primitieve woede die zich uit in lompe riffs en betrekkelijke eenvoud en melodieuze emotiegeladen uithalen die een meer open zijde laten zien. Waar voorheen de band nog al eens schuchter was over deze emotionele kant, is er nu een enorm vertrouwen in eigen kunnen en worden deze uitersten met toenemende vakkundigheid samengesmolten. Het titelnummer, met een bijdrage van Annisokay zanger Christoph Wieczorek, is gelijk hét visitekaartje voor deze stelling. Ook Hibernate is een mooi voorbeeld. Het opent als een Architects-nummer en durft een ongekende gevoeligheid te laten zien. Groots, dat is wellicht het juiste woord. Of anders is bombast een goede term, omdat keyboards keer op keer een grotere rol lijken te spelen en alles perfect aanvullen. Ook de teksten raken per album dieper. Eenzaamheid en vervreemding, moeite hebben de juiste weg te vinden lijken het leitmotiv, om het maar bij een Duitse term te houden. Dystopia handelt dan ook niet zozeer over een maatschappij met duistere ondragelijke randen, maar meer de positie van het individu in deze nogal uitzichtloze situatie. Alien of Phantom Pain zijn allesomvattend hierin. Caliban hoeft zich niet te verschuilen in de donkere krochten van de underground en heeft geheel op eigen kracht zijn plek verdient in de Duitse muziek. (MW)

Celestial Season – Mysterium I
In de voetsporen van bands als My Dying Bride, Anathema en aan deze kant van de Noordzee The Gathering zag 30 jaar geleden Celestial Season het licht. Na twee albums in de kenmerkende melodieuze doom/death metalstijl ging het roer drastisch om, want de Nijmegenaren transformeerden met Orange naar een stonerband. Zo hielden ze het nog 3 albums vol, maar rond de eeuwwisseling werd het stil. Tot eind 2020, toen onder de noemer The Doom Era niet alleen remasters van de eerste 2 albums uit de jaren ’90 uitkwamen, maar zelfs een compleet nieuwe plaat: The Secret Teachings. Amper anderhalf jaar later is er alweer een nieuwe langspeler: Mysterium I.
Zoals de titel al doet vermoeden, is dit het eerste deel van wat uiteindelijk een drieluik van albums moet worden, die verspreid over 2022 en 2023 zullen worden uitgebracht. Alle drie de delen krijgen een eigen muzikaal concept, aldus de band. Het concept van Mysterium I borduurt voort op The Doom Era, zoals in het openingsnummer Black Water Mirrors direct duidelijk wordt. Een klassiek death/doom nummer met een tempo dat nergens boven de 100 bpm komt, compleet met stemmige violen en de diepe grunt van zanger van het eerste uur, Stefan Ruiters heeft net dat beetje echo om het nog duisterder te maken. Nog trager en melancholischer wordt het in The Golden Light Of Late Day, waarin de viool, cello en zelfs de akoestische gitaar alle ruimte krijgen. Om te voorkomen dat de luisteraar in een depressie wegzakt, wordt het tempo ietsje opgeschroefd in Sundown Transcends Us, althans, in de Katatonia-achtige coupletten, want de refreinen zijn zo traag en duister dat ze funeral doomwaardig zijn.
Eerlijk is eerlijk, de originaliteitsprijs zal Celestial Season niet winnen met Mysterium I, maar voor de fans van het eerste uur en liefhebbers van het genre dat de band begin jaren ’90 mede vorm gaf, zullen dit 40 aangename minuten zijn. Het old schoolgevoel wordt versterkt door het feit dat deze plaat niet overgeproduceerd is. Zo hoor je af en toe de vingers over de snaren van de gitaar glijden en de drums van Jason Köhnen (inderdaad, van Bong-Ra en de Darkjazz Ensembles) klinken ingetogen, maar doeltreffend. Wij kijken nu in ieder geval al uit naar Mysterium II. (JS)

St. Michael Front – Schuld & Sühne
Ik heb me voorgenomen om een review van Schuld & Sühne van St. Michael Front te schrijven. Hoewel dit misschien niet direct in de categorie stevig gitaargeweld valt, is het een plaat op Prophecy Productions (awel, het sublabel Auerbach Töntrager) in de duistere folky hoek waar veel artiesten die we eerder behandelden zich ook bezigen. Ook was St. Michael Front de act die tijdens Prophecy Fest met een setup van akoestische gitaar, zang en laptop alsnog technische problemen wist te krijgen. Dat vond ik dusdanig heroïsch, dat ik bij ontvangst van deze promo dacht: daar moet ik wat mee. St. Michael Front is het duo Bruder Sascha op zang en Bruder Matthias op gitaar. Zet daar een bombastisch humppa-achtig ritme achter, bij voorkeur met militante overtonen, en je hebt het concept te pakken. Neofolk dus, met een beetje de ‘Heimat!’-krakelende schlagerovertonen erin. En is dat dan vet op plaat? Ik ben eigenlijk al veel te ver in mijn introductie gegaan, maar de muziek is best simpel en tamelijk cheesy. Schijnbaar weet de band dat zelf ook, maar een song als Ende der Zeit kan toch de gevoelige snaar raken. Esoterische thematiek, waanzin, de bandbiografie staat er bol van, maar het zijn gewoon twee dudes die op voorgeprogrammeerde ritmes hun ding staan te doen. Nu zijn die ritmes vaak best catchy, dus daar mogen we de nodige props voor geven. De zang is wat lijzig, de gitaar hoor je vaak niet eens of is niet te onderscheiden van het bandje. ‘Schmaltzy’ is een term die ik nog niet kende. Dankzij St. Michael Front nu wel. Denk aan Sol Invictus, denk aan Heino, ergens daar tussenin vind je St. Michael Front. Mogelijk is dat een plek waar je a) nooit van gehoord had en b) nooit van had willen horen. Maar ik geloof dat als er iemand die plek van neo-schlager of apocalyptisch levenslied goed kan invullen, dan is het dit schmaltzy duo. (GS)