We schieten weer vier Hardhitting Albumreviews de digitale ether in uit de pen van redacteuren Guido en Martijn. Wanneer je de EP van Sword Breaker beluistert zul je het begrip castle-wrecking blackened punk een plekje kunnen geven. Er wordt door Martijn nostalgisch teruggeblikt met een bundeling van drie – via Atlantic Records – uitgebrachte albums van Vicious Rumors. Daarnaast stort hij zich eveneens op de zevende release van het Canadeese Counterparts en Wrath of the Gods – een old school thrasher – van Blind Illusion. 

Tekst: Guido Segers en Martijn Welzen

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Sword Breaker – Sword Breaker
Ik houd wel van bands die iets van black metal pakken en het in de blender gooien met iets anders. Poison Ruïn is daar een voorbeeld van, maar Sword Breaker ook. Mijn interesse was gewekt toen ik foto’s zag van een show met een dude in maliënkolder in het bijschrift las dat de band punk speelde (re-enactors, mijn excuses als dit een ander type bepantsering is, mijn referentie is D&D). Sword Breaker is oprecht awesome. Vuige punk met een gedreven lo-fi geluid, links-anarchistisch sausje en dus helemaal. Castle-wrecking blackened punk noemen ze het zelf, en hoewel deze self-titled EP de tien minuten nog niet aantikt, smaakt het naar meer (oh, review cliché 1). Maar goed, om het oude MAND principe maar te hanteren, waarom meer tijd gebruiken als je alles in minder kan zeggen. We beginnen met Under The Banner of Vengeance, met een drumritme als een horde woeste buffels die op je afstormen en een repetitieve buzzsaw gitaarlijn. Veel echo op die vocalen voor het grotachtige effect, maar het geeft ook die gruizige sfeer aan de track. Furious Charge volgt, met een soort van doomy gevoel wat ontstaat door die wat lome gitaren. Het geeft een dreiging, een waarschuwing. Ruiners of Gold is een opvallende track daarna, met een soort van drones, gitaarloopje en spoken word passage. Castlewrecker is dan de uitsmijter, met veel schwung erin. Een lekker loshangend punknummer, met noest gebrul vol met leuzen die niet zouden misstaan als namen voor je D&D karakter. Het is een geluid dat je niet vaak meer hoort en daarom is het zo verfrissend en fijn. Ik vind dit zo awesome ik wil er meer van. En een kasteel met een hamer aanvallen, dat ook. (GS)

Vicious Rumors – The Atlantic Years (Dissonance)
Als een bepaalde stroming groter wordt en bands enkele armlengtes boven het maaiveld gaan uitsteken is het een kwestie van tijd dat de grotere platenlabels op de kleinere acts duiken. Dat hebben we in de jaren negentig gezien toen Nirvana en Pearl Jam het genre dat we nu grunge noemen, lanceerde. Iets later gebeurde het eveneens met de punkrock en nu-metal. Enkele jaren eerder, zo tegen het einde van de jaren tachtig was het de stevigere metal, in het kielzog van de hairmetal bands die deuren opentrapten, Metallica natuurlijk voorop. Interessant is het dan dat Atlantic Records, naast, zij het soms indirect, Overkill, Vio-Lence en Testament naar grotere hoogte kon pushen, er ook plek was voor meer melodieuze metal als Vicious Rumors. Dat was dan wellicht weer ingegeven door het succes van Savatage, dat ook meer op het vlak van de traditionele metal dan de thrash opereerde. Drie albums op Atlantic; Vicious Rumors (1990), Welcome To The Ball (1991) en Plug In And Hang On – Live In Tokyo (1992), volgden en toen werd de band uit Californië gedropt. Na wat omzwervingen heeft de band gelukkig al jaren een stabiel thuis bij Steamhammer. Of dat vallen van de Atlantic roster iets te maken had met de terugval in interesse in metal, of het vroegtijdige overlijden van frontman Carl Albert in 1995 is in de krochten van het internet niet 1-2-3 te vinden. Doet voor deze prachtige Atlantic-trilogie samengevat in een geweldige digipak, met liner notes van bandlid van het eerste uur Geoff Thorpe, ook niet ter zake. Het is een mooi eerbetoon aan Albert en laat zien dat Vicious Rumors in het begin van de jaren negentig met dat thrashy randje in hun powermetal best iets moois in handen had. Het grote publiek heeft het nooit echt opgepikt, maar het genieten is er hier niet minder om. (MW)

Counterparts – A Eulogy For Those Still Here
Sleutelwoord voor de zevende langspeler van het Canadese Counterparts is angst. Dat staat in de aankondiging, maar is niet direct uit de poëtische teksten te halen. Daar haal ik meer teleurstelling en eenzaamheid uit. Maar dat zijn, denk ik, wel net zo’n diepgewortelde emoties die hun fundering in angst kunnen hebben. De angst om iemand te kwetsen, iets fout te doen, of erger te verliezen door ruzie, ziekte of de dood, en daarna alleen achter te blijven. Laten we in ieder geval zeggen dat Counterparts diep graaft, heel diep. Naar de kern van je wezen. Dat wordt ondersteund door prachtige metalen landschappen en hemeltergende vocalen die tranen en bloed in een oogwenk uit respectievelijk je ogen en oren trekken. Ach, wellicht ook andersom, want Counterparts staat niet in voor vreemde bijwerkingen. Hardcore, of beter muziek in het algemeen, mag je voelen. Nee, moet je voelen! Dat eeuwige gelamenteer over dat iets ‘mooi’ moet zijn, of ‘lekker’ moet wegluisteren, is toch een lang gepasseerd station. De trein uit Hamilton dendert door je hart en brein. Met verschillende tussenstops leer je hoe de heren melodie en frustratie laten samenvloeien tot iets moois. Metalcore met een liefdevolle ziel, leerzaam, tranentrekkend, maar ook geschikt voor een brute moshpit. Wat wil je nog meer? (MW)

Blind Illusion – Wrath Of The Gods
In 1987 verscheen, in het midden van een nieuwe golf Amerikaanse thrashbands, het debuut The Sane Asylum van Blind Illusion. De stijl week af van de wat meer recht-door-zee sound van generatiegenoten Testament en Death Angel. Niet in het minst door de virtuoze werk van bassist Les Claypool en gitarist Larry LaLonde. Iets wat beiden in overtreffende trap zouden voortzetten bij Primus. Blind Illusion was derhalve geen lang leven beschoren, de heren wilden hogerop en zanger/gitarist Marc Biedermann had het nakijken. Tot 2010 toen er weer een teken van leven kwam met de zelf uitgebrachte Demon Master. Een plaat die niet echt werd opgepikt en net zo makkelijk weer diezelfde vergetelheid indook waar de band jaren bivakkeerde. In 2019 een nieuwe poging dan, toen de beetje vreemd benoemde EP 2018 verscheen. Iets hogere golf in de vijver, maar weer geen blijvertje. Oké, dan 2022, en nu voor het echie. Degelijk label; niemand minder dan het Limburgse Hammerheart Records en een geweldige line-up, met naast Biedermann, ook Doug Piercy en Andy Galeon, oudgedienden van respectievelijk Heathen en Death Angel. Interessant plottwist is dat Wrath Of The Gods nu veel meer old school thrash is dan het debuut dat de tijd zo ver vooruit was, verder nog dat deze nieuweling. Dit is heerlijke metal uit de gouden jaren tachtig. Denk eerste platen van Exodus, Death Angel. Forbidden etc. Maar dan met een stemgeluid dat heel dicht tegen Scott Holderby van Mordred aanligt. Ook het funky geluid waar Mordred om bekend staat steekt heel af en toe de kop op. Luister eens naar Spaced en je begrijpt het direct. Geen rare fratsen, maar old school thrash tot op het bot. (MW)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:

 

 

 

 


Deel dit artikel