Fistful of zweet: snikheet glibberen en glijden met hardcorelegende Pro-Pain in dB’s

Pro-Pain in dB’s, foto Roy Wolters

Pro-Pain in dB’s, foto Roy Wolters

Het blijft toch maar bijzonder hoe dB’s steevast zo’n verrassende programmering bewerkstelligt. Wellicht onzichtbaar voor de buitenwereld, maar het blijft toch één van de redenen waarom dB’s zo’n geliefde broedplaats is. Het zegt namelijk wel wat als zowel een lokale band als een Crowbar of D.R.I. voor een uitverkochte bak staat. En op een snikhete vrijdagavond flikt het tofste poppodium van Utrecht het opnieuw: onverwoestbare hardcorelegende Gary Meskil keert terug met zijn Pro-Pain, na eerdere bezoeken in december 2018 en augustus 2019. Maar de derde die volgt, is er een voor de boeken…

Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Roy Wolters

MENACER
Aan het Rotterdamse Menacer de zware taak om een zaal geveld door de hitte te overtuigen. De hardcore met deathcore invloeden is toepasselijk bruut en lomp, maar zoals de frontman aangeeft misschien niet ieders kopje thee. Maar desondanks zijn de heren verheugd voor Pro-Pain te openen, en doen dat behoorlijk, mede dankzij een heerlijk brute sound. Het is beduidend afzien voor de heren, bijna wegsmeltend van de hitte. Maar muzikaal is het minstens zo heet: zagende riffs, kokende grooves en breakdowns alsof je gezicht over het cement wordt gesleept. Zo ook bij een track als Forsaken, opgeleukt met een blackened sausje en atmosferische interludes. Het is desondanks duidelijk dat het publiek de energie spaart voor Pro-Pain, met enkel een ijverige karate mosher vooraan die zowat het plafond op klimt in zijn enthousiasme. Het afsluitende Possession weet nog een keer op karakteristiek briesende wijze dampende zweetkannonades door de zaal te werpen. Prima optreden van deze Rotterdamse bruten.

Menacer in dB’s, foto Roy Wolters

PRO-PAIN
Erg bijzonder eigenlijk hoe een band deels een gevestigde naam kan zijn, maar deels nog wel in kleine zaaltjes speelt. In 2018 stonden ze bijvoorbeeld op het hoofdpodium van Graspop, later dit weekend op Alcatraz Metal Fest maar vandaag slechts voor een intieme 150 man, uitverkocht en wel. Maar vanaf het begin is het al duidelijk dat er met eenzelfde passie gespeeld wordt vanavond. De muziek van Pro-Pain is een knap staaltje ‘if it ain’t broke, don’t fix it’: een vlammende mengeling tussen groove metal, hardcore en crossover, gegoten in geluidsgranaten die elk moment kunnen afgaan. Een al even solide fundering is Gary Mekil zelf, het enige originele lid, die in 2017 nog een steekpartij in Brussel wonderwel overleefde, ondanks het verliezen van 80% van zijn bloed. Dat hij er vandaag de dag nog steeds staat, geeft de muziek een extra lading. Hardcore recht uit het hart, hakkend op de ziel en het soort dat direct op de nekspieren werkt, retestrak en gepassioneerd gebracht.

Pro-Pain in dB’s, foto Roy Wolters

Pro-Pain in dB’s, foto Roy Wolters

Want niet te versmaden, dat vettige arsenaal aan grooves! Of dat nu het stompende oudje Stand Tall is of het donderende Sucks To Be You: het lijkt onder sommigen de equivalent van airco op kantoor te zijn tijdens een snikhete dag, want een zweterige moshpit blijft zowaar niet uit, hittegolf be damned. Het helpt ook dat Gary Meskil zo’n ontzettend strakke band om zich heen heeft verzameld, die explosieve geluidsbommen als Voice of Rebellion en Deathwish bikkelhard in elkaar metselt. Een minutieuze afstemming van elementen zo blijkt, met elke uptempo passage naadloos tegemoet gekomen met een welverdiende groove. Een track als het afsluitende Foul Taste Of Freedom, van het gelijknamige, dertig (!) jaar oude debuut uit biedt ook de kers op de taart van een glansrijke uiterst solide carrière, met een stijl die toch ook met de tijd meegaat.

Pro-Pain in dB’s, foto Roy Wolters

Kortom, dit is het soort shows die we zo hard hebben gemist tijdens de pandemie. Een goed voorbeeld van waarom de concertbeleving zoveel meerwaarde heeft boven het dvd’tje van Hugo de Jonge. Dusdanig dat we er met 33 graden naar een donker hol voor trekken. Never change, Pro-Pain! En hopelijk dB’s ook, want het is wachten op wat de toekomst zal brengen. Als de langverwachte opvolger van Voice of Rebellion uit 2015 uitkomt, zien we ze graag nog eens terug, bij voorkeur hier, aan de Cartesiusweg.