Bad Breeding en Tense Reaction in dB’s – Kort, maar vooral heel krachtig

Bad Breeding, foto Christel de Wolff

Sommige clichés om te beschrijven hoe een band presteert, heb ik afgezworen. ‘Staat als een huis’, ‘breekt de tent af’, ‘veegt de vloer aan met’, zijn van die uitdrukkingen. Toch zijn het juist deze clichés die in mijn hoofd opkomen bij het zien van Bad Breeding in dB’s te Utrecht. Oké goed, dB’s staat nog overeind, het dak zit er nog op, maar de vloer werd wel degelijk aangeveegd. Frontman Christopher Dodd speelt gedurende de set meer naast dan op het podium. Hij heeft lak aan personal space en met de microfoon aan zijn mond, schreeuwt hij de eerste rij furieus in hun gezicht. Eerste rij is in deze trouwens al ver halverwege de zaal, waar het publiek zich in een halve cirkel heeft verzameld. Ten eerste omdat het geluid vreselijk hard is, ten tweede omdat de bands van vanavond zo onvoorspelbaar zijn dat je niet weet wanneer er ineens eentje in je nek hangt.

Tekst en fotografie: Christel de Wolff

Bad Breeding, foto Christel de Wolff

TENSE REACTION
Het publiek werd overigens al even flink opgewarmd door Tense Reaction. De jongens van deze Utrechtse hardcore punkband gaan al een tijdje mee, vinden zichzelf zelfs oud, maar hebben nog niet aan energie hoeven inleveren. Een stel ouwe lullen op een podium die sneller spelen dan menig conservatoriumstudent, is eigenlijk gewoon een topformule. Tense Reaction neemt zichzelf niet zo heel serieus en dat komt de show ten goede; er is ruimte voor zelfspot en scheve grijnzen van vrienden onder elkaar. De onderwerpen die aan bod komen zijn, passend bij het genre, maatschappijkritisch en juist bloedserieus, al worden ze af en toe aangekondigd met woordkeuzes die op mijn lachspieren werken: ‘Dit is een nummer over schapen, je eigen onderzoek doen en… andere wappie praat’, roept frontman Michiel de Wilde. Vervolgens slaat hij het zweet van zijn kale knar en duikt hij in een vrijwel onverstaanbaar, maar niet minder lekker klinkend nummer. Punk is wel oud, maar nog lang niet dood.

Ode aan dB’s
Een korte ombouwtijd geeft ruimte om dB’s weer eens te verkennen. Het voelt goed om hier te zijn. Het is bij uitstek een venue waarin dit soort no-nonsense muziek tot leven kan komen. Er is geen poespas, zelfs het speciaalbier is nog redelijk betaalbaar en er hangt een algehele gezellige, haast familiaire sfeer. Op het terras dansen de lichtjes vrolijk, binnen is het een feest der overprikkeling. Overal valt wel wat te zien en zelfs op het toilet schreeuwen de anti-fascistische leuzen je oorverdovend hard toe. Leve de enthousiaste stickerplakkers. De donkere zaal heeft daarentegen vrijwel geen aankleding, maar dat is ook niet nodig, omdat het al moeilijk genoeg is om het geweld op het podium bij te houden.

BAD BREEDING
Voordat de oordoppen weer op hun plek zitten, barst Bad Breeding los. Eerst in de vorm van krijsende versterkers, vervolgens in volle bezetting. De band heeft haast, nummers wisselen elkaar zo snel af dat er geen tijd is om te klappen, laat staan de titels van de nieuwe plaat te laten vallen. Nieuw en eerder werk wordt gespeeld en klinkt allemaal even hard, maar fijn. Er is helemaal niks veranderd aan de manier waarop de mannen uit Stevenage, Groot-Brittanië hun kijk op de wereld om zich heen vertolken. Ik zag Bad Breeding in 2016 voor het eerst in Bradford, een grauwe Noord-Engelse stad nabij Leeds. Het was een fraai decor voor een benefietconcert voor, of moet je zeggen tegen, fascisme. Bad Breeding maakte zich toen al ondoenlijk boos om hoe de wereld in elkaar steekt en doet dat anno 2022 nog steeds. Zegt twee dingen: dat de wereld nog steeds niet beter is én dat de band onvermoeibaar doorgaat met dit te verkondigen.

Bad Breeding, foto Christel de Wolff

Het nieuwste album Human Capital (juli 2022) brengt weer een net iets ander geluid, volwassener misschien, maar kent dezelfde emotie, dezelfde boosheid. Kapitalisme, depressie, koopkracht, veel van de boodschap wordt geschreeuwd in een dusdanig hoog tempo dat het niet woordelijk te verstaan is, maar de urgentie is niettemin voelbaar. Dodd duikt te pas en te onpas het publiek in voor een potje bekvechten. Sommige bezoekers deinzen geschrokken terug, anderen proberen het juist uit te lokken, maar daar is Dodd niet gevoelig voor. Hij kijkt zijn publiek net niet aan en zoekt de interactie niet op. In deze vorm van punk is dat ook wel fijn, het is toch een soort trance waar je zelf in komt én in blijft zolang de stuwende drums en bas blijven gaan.

De bangers van de avond zijn nog steeds Burn This Flag en Age Of Nothing, deze klassiekers worden achter elkaar gespeeld en geven een vlaag van herkenning in het publiek. Bij het klauteren over het podium, valt de microfoon een stuk of tien keer en de aanblik van deze mishandelde microfoon is een metafoor voor hoe mijn trommelvliezen zich voelen na pakweg een half uurtje: afgeschreven.

Bij het vertrek wordt onder bezoekers veelvuldig nagepraat over het feit dat het allemaal wel heel kort was. Een enkeling is teleurgesteld, de ander vindt het juist wel goed zo. Bekijk het eens zo: er komt een bak energie van het podium, die voor zowel de verzender als de ontvanger gewoonweg niet lang vol te houden is. Je zou kunnen proberen om diezelfde energie uit te smeren over een uur of anderhalf, maar dan komt het waarschijnlijk nooit zo hard binnen als Bad Breeding nu deed in amper een half uur tijd. Alle nummers die we wilden horen zijn bovendien voorbij gekomen, de band heeft zichzelf én hun apparatuur helemaal kapot geslagen, en dat gewoon op een dinsdagavond. Bad Breeding was dan wel kort, maar – belangrijker – vooral héél krachtig.