Aan nieuwe releases wederom geen gebrek. Redacteuren Guido en Martijn slingeren weer een viertal hardhitting albums op de langspeler en bespreken hun bevindingen. Guido pakt uit met een split in de categorie hardcore van het Amerikaanse Gel en Roemeense Cold Brats. Doodleuk plakt hij daar een sessie met de poppunkdames van The Linda Lindas achteraan en sluit hij af in duistere carnavaleske sferen met black metalaars Old Nick. Na zijn interview met Kevin Stunnenberg van Fire Horse, kan Martijn niet achterblijven met een luistersessie van het album Out Of The Ashes.

Tekst: Guido Segers en Martijn Welzen

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Gel / Cold Brats – Shock Therapy (split)
Gel is zo’n verse hardcore band die ineens in allerlei ‘to watch’ lijstjes verschijnt. De groep uit New Jersey speelt hard, snel en rauw. Denk aan zo’n show in een kelderpodium waar iedereen over elkaar klimt, met een beetje metallic klanken en d-beat ramkoers erbij (check hier anders een live show vastgelegd door killer platform Hate5six). Het eerste stuk van de split (iets meer dan zes minuten) is fantastisch. Continue gaat de band op volle kracht. De vocalen van Sami Kaiser liggen begraven onder een muur turbulente gitaren, maar zijn nog steeds volop in your face. Het schuurt, ramt en mept om zich heen en nodig uit om te bewegen. Dat is dus weer die keldershow waar iedereen klautert en rijkt naar die mic. Check Vibe Fucker of het continue dreigende Guided Meditation. Dat heeft natuurlijk niks meditatiefs in zich.

Cold Brats komt uit Boekarest, dus hoe de Roemenen en de Amerikanen elkaar ontmoet hebben, geen idee. De groep klinkt wat rommeliger en ongecontroleerder dan de split-maten van Gel. Denk de Beatsteaks, als ze een d-beat band waren. Veel distortion en focus op vocalen die continue een wilde shriek zijn, met gitaarpartijen die lekker punky rammelen, maar de randjes zijn stiekem heel scherp ondanks het fuzzy geluid. Mac-n-cheese klinkt als een hete dag waarop je je vingers aan de barbecue verbrandt, om vervolgens met je blote benen op een gloeiend hete tuinstoel neer te ploffen, om vervolgens van schrik en pijn op te vliegen, de barbecue om te schoppen en je tuin in de fik te zetten. Godmiljaar. (GS)

The Linda Lindas – Growing Up
Ja, het is dat schattige punkbandje van vier meiden in kleurrijke outfits wat quasi viral ging een tijdje terug met hun song Racist, Sexist Boy. En ook die staat op debuutplaat Growing Up, een catchy poppunk collectie, waar niks op aan te merken is en die ook niet helemaal verrast. Toch is dit een van mijn favorieten inmiddels, omdat de band continue anders klinkt. Dat komt omdat elk bandlid vocalen kan doen en als je drummer gaat zingen zit je song toch wat anders in elkaar. Zulks dus, maar waar de band in uitblinkt is hoe catchy songs als Growing Up zijn. Ja, die refreintjes zijn best cheesy, en vertellen niets nieuws, maar dat waren poppunkbands in de nineties ook. Het vereist een stukje ongeremd idealisme, naïviteit of een soort ‘suspense of belief’ om na je twintigste naar punksongs te luisteren. Veel makkelijker is het om dan naar ‘volwassen’ muziek te luisteren, maar dat doe ik dus niet. The Linda Lindas zijn onder die luchtige, lichtvoetige, lollige songs namelijk wel degelijk een band met wat te zeggen. Een deel op songs als Talking to myself is “teenage angst”, maar er zit ook depressie, machteloosheid, frustratie en meer verstopt in de woorden. Het wat bijtende, schreeuwerige Fine kan je lezen op veel manieren, bijvoorbeeld de generatiekloof die we nu zien tussen jongeren en de boomers. Magic is weer heel introspectief, over vrijheid, onzichtbaar willen zijn. Het zijn vaak de makkelijkere, universele songs waar iedereen wat in kan vinden. Er is ook nog een rustpuntje op de plaat met het Spaanstalige Cuántas Veces, wat weer een andere kant van de band laat horen. Kijk, dit is geen band die de wereld gaat veranderen met nieuwe muziek, maar wel eentje die het meest pure, positieve en head-in-the-clouds optimistische uit de poppunk destilleert. Ook even leuk om te melden is dat de band meermaals opnames maakte in bibliotheken, omdat bibliotheken belangrijk zijn en onder enorme druk staan in een steeds intolerantere en middeleeuwsere Verenigde Staten. Als The Linda Lindas met vrolijke kleuren, catchy power pop en songs die je de rest van de dag in je hoofd hebt de reactie daarop zijn, dan is er hoop in de wereld. (GS)

Old Nick – Ghost ‘o Clock
Old Nick returns met weer een plaat warse black metal, maar we lijken nu ondanks de vrolijke kleurtjes en komische titel toch wat dichter bij de basis te blijven op Ghost’o Clock. Althans in de opening van het titelnummer, dan komen de synths erin, die ook lekker wonky klinken. Het tempo ligt hoog, de effecten zijn carnavalesk. Ja, dit is wat we inmiddels mogen verwachten. Toch zit het geluid goed in elkaar. Zeker, er wordt gespeeld met de werkelijkheid en Curse of the Vampire’s Fedora klinkt alsof het in een grot is opgenomen, maar dat is intentioneel. Alles is intentioneel bij Old Nick. De hoempa ritmes komen beter binnen in een duistere black metal setting namelijk, het draait om effect. Die rare clash van dungeon synth en black metal, met een soort eighties effect er doorheen; stel dat Stranger Things een comedy was geworden, dan had het ongeveer zo geklonken. Toch kan Old Nick en lekker partijtje raggen, zoals op het vernietigende Spooky Wicker Basket 1994, waar inderdaad het rare synthloopje de angel uit de track haalt. Zo had Burzum geklonken als Varg en Euronymous vriendjes waren gebleven. Black metal was zo anders geweest dan, maar nu is Old Nick er dus not all is lost. Weeping Mystery Trench Coat klinkt eigenlijk als een warme deken, met spooky motten erin. Oh, en compleet winning met Ghost of Sourdough Bread and 2% Milk als afsluiter. We love Old Nick in al z’n kolderieke waanzin en Satan. (GS)

Fire Horse – Out Of The Ashes
De magie van Fire Horse zit hem in het organische. Een aantal muzikanten pakt zich samen, heeft een muzikaal doel en jammed zich tegen de klippen op om dat te bereiken. Het gaat niet om technische vernuft, maar passie en iets natuurlijk laten groeien, waarbij de contouren van Out Of The Ashes grotendeels uit het brein van zanger/gitarist Kevin Stunnenberg zijn ontsproten. Nu heeft het trio van Fire Horse natuurlijk al een paardlengte voorsprong door de avonturen die de individuele leden met Birth of Joy, Peter Pan Speedrock en Grenadeers hebben beleefd. En nog voor dat we in de muziek zelf duiken, mag gezegd worden dat dit gewoon één van de best klinkende platen is dit jaar. ‘Gewoon’ gooi ik er wat nonchalant tussen, maar dat is niet zo makkelijk allemaal. De Wisseloord Studios, waar de band samen met de mixer en engineer aan het geheel heeft gewerkt, laten zich duidelijk kennen. Het zwaardere werk klinkt vol, maar een meer ingetogen intro als we horen bij Willows is tot op de kleinste vezel prachtig uitgewerkt. Je bent deel van het Fire Horse verhaal. En het verhaal is rock, van de jaren zeventig aangevuld met wat 90s power. Dat tikkeltje sleazy schuren voegt een heerlijke rauwe touch toe. I Don’t Care is wel een rebels visitekaartje om U tegen te zeggen. Hello komt met een lekkere jaren zeventig hardrock vibe, heel dicht tegen Black Sabbath, op de proppen, maar dan een heel stuk luchtiger. Persoonlijk hou ik meer van de up-tempo songs waar drummer Guy Pek laat zien dat hij echt iets bijzonders in huis heeft. Afsluiter Keep It Coming is daar dan weer het toonbeeld van. Neemt niet weg dat ook de wat tragere songs bol staan van kracht. Mooie plaat die door de avontuurlijke, filmische cover perfect wordt afgedekt. (MW)

Lees hier het interview dat Martijn had met Kevin Stunnenberg

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:


Deel dit artikel