Hardhitting Albumreviews met Azaab, Panzerkrieg 666, Nechochwhen en Bhleg

Ben je op zoek naar nieuwe inspiratiebronnen uit het hardere segment van de muziekwereld? Daarvoor heeft de redactie van NMTH een aantal metalkenners in de gelederen, waaronder ‘nieuwe muziek’-verslinder Guido Segers. Ook nu heeft hij weer een kwartet aan duister luistermateriaal op de draaitafel gelegd en zijn licht laten schijnen. Voor deze editie zoekt hij zijn inspiratie weer in verschillende delen van de wereld en pikt hij bijvoorbeeld in Pakistan het debuutalbum van Azaab op. Een verse dosis black metal vindt hij bij het Duitse Panzerkrieg 666 en Nechochwhen uit het Amerikaans West-Virginia, met als afsluiter de folkse metal van het Zweedse Bhleg. Mooie nieuwe parels aan het firmament en het beluisteren waard.

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Tekst: Guido Segers

Azaab – Summoning The Cataclysm
Azaab komt uit Pakistan en na een tweetal releases is er met Summoning The Cataclysm de eerste langspeler. Wat… Pakistan? Ja, ook in deze contreien wordt steeds meer metal gemaakt en dat trekt toch wel de aandacht. Het is wel opvallend hoe de band leunt op het feit dat er gastmuzikanten mee doen op hun plaat. Wellicht met dezelfde ‘oh, interessant?’ motivatie. De muziek klinkt, zoal men dat vaker placht te zeggen, klinisch op openingstrack Carbon Plague. Fijn dat er variatie in de zang zit, met wilde screams en cookie monster vocalen. Wat echter snel blijkt is dat er op dit nummer gastvocalen geleverd worden door Nick Mkhl (Brutal Sphere) en Aissam El Hassani (Vile Utopia) en dat zorgt voor variatie. Helaas ontbreken die op andere tracks en moet je het doen met de eentonige cookie monster vocalen van Saad Latif. Als voor jou de zang geen issue is en meer een instrumentele functie heeft; prima, maar ik vind het moeilijk. Het gitaarspel is wel lekker, en zeker de toevoeging Bobby Koelble (ex-Death) op When Worlds Collide zorgt voor solo-vuurwerk. Maar wat dat betreft is de plaat gewoon oerdegelijk te noemen. Azaab heeft een clean geluid, wat tegelijk straffend en dynamisch is. Death metal zoals het ooit bedoelt was, met een moderne twist en her en der een snufje etnische patroontjes (maar dat proef je niet).

Panzerkrieg 666 – S/T
‘Panzerkrieg 666 explicitly notes that we are not a nazi band. We are inspired by war and its history’, aldus de bio van de band. Panzerkrieg 666 (P666 vanaf hier) is een band uit Duitsland die misschien net iets te hard probeert hun helden Marduk te emuleren. Vooruit, ze noemen ook Dark Funeral en Dissection, maar met een naam als deze weten we allemaal dat het om de eerste gaat. Waarom ga je dan hier nog iets over schrijven als je weet dat je met een Marduk wannabe te maken hebt? Goede vraag, vooral omdat ik me afvraag of een Marduk-kloon ook nog wat toe te voegen heeft. Rigide black metal dus, stampende ritmes, en kriegelige melodielijnen, het zit er allemaal in. Toch is P666 niet zo verstikkend, het duo geeft wat meer ademruimte in hun muziek dan de Zweden en dat is voor de luisteraar aangenaam. Sterker nog, de band klinkt bij vlagen een beetje atmosferischer en minder op het brute geweld. En dat moet ik even uitleggen, want dat zit vooral in de afwerking. Als we spreken over een panzertank, een passende metafoor, dan is dit het showroom model. Alles is netjes gepoetst, de motor ronkt lekker en bij een proefritje brult ie krachtig, geheel volgens verwachting. Marduk is een tank die vol zit met modder en naamloze substanties. Hij rammelt, piept en kraakt en er zitten kogelgaten in de motor. Het ding ploegt door, ongeremd, maar het vuile, schurende maakt het extra angstaanjagend. Je snapt ‘m wel. P666 is wat dat betreft gewoon degelijk, precies wat je mag verwachten, maar niet verheffend op hun debuut EP. Maar als je dus van een cleaner geluid houdt, dan moet je deze hebben.

Nechochwhen- Kanawha Black
Nechochwen is zo’n band die je kent uit de lijstjes anti-fascistische/anti-racistische black metal bands. Een lijstje wat vandaag de dag steeds langer wordt (net als het lijstje moeilijke of sketchy bands). Het nadeel daarvan is dat je soms niet meer bezig bent met hoe goed sommige bands zijn en Nechochwen, een band die het verleden van Amerika’s first people bezingt, laat horen hoe goed op Kanawha Black. Alweer de vierde full-length van de band, uit op Bindrune Records (dat zusterlabel van het Europese Nordvis). Vergelijkingen met Panopticon zijn snel gemaakt dankzij de nadrukkelijke folk invloeden die je hoort. De cleane samenzang in de refreinen, maar soms ook lange passages die akoestisch zijn, weinig bands weten dat op een oprechte manier te doen. Nechochwen wel. De hele productie is soms wel wat gelikt daardoor, maar dat voorkomt weer frictie bij een omschakeling naar het meer heftige, distorted geluid. Songs als I Can Die But Once bevatten alles wat Nechochwen zo’n prettige band maakt. Je proeft de invloeden van een ander tijdperk rockmuziek, waar melodie en melancholie samenstrengelen tot iets wat je raakt. A Cure For the Winter Plagues gaat dan juist de veel meer lijzige, doomy kant op, terwijl Generations of War gewoon een lekkere black metal track is. Altijd groots, altijd beladen, en daarom is dit een plaat die je zeker eens moet beluisteren, zeker voor de fans van dat Cascadian black metal geluid (waarvan ik ook durf te betwisten of dat een zinvolle aanduiding is, maar we moeten het er mee doen).

Bhleg – Fäghring
Fäghring betekent zoiets als ‘bloeiseizoen’ en daarmee is dit de voorjaarsplaat van het Zweedse Bhleg, uit op Nordvis. Er is iets aan de bandnaam Bhleg, waardoor het moeilijk is deze band te negeren. Is het namelijk niet zo dat heel veel extreme metal vocalen klinken als ‘Bhleg’? Eigenlijk zijn ‘Ugh’ en ‘Bhleg’ de yin en yang van de black metal, toch? Afijn, over naar de band Bhleg. We worden namelijk meteen verrast op deze plaat door een heel arsenaal folkinstrumenten en zang. Bhleg identificeert zich namelijk als folk metal band, maar dan wel op een oprechte manier (geen drinkhoorns en piratenpakjes, wat geen fuck met folk te maken heeft overigens). We horen de lier, hurdy-gurdy, mondharp en nog veel meer. Organisch is een term die past bij het geluid, en dat is hier geheel terecht. Muzikanten S. en L. laten zich ook bijstaan door Andreas Pettersson van Saiva, Êlea van Noêta, en auteur (maar ook Glima worstelaar) Lars Magnar Enoksen. Het resulteert in een plaat die enerzijds droomachtig is en emotioneel geladen, anderzijds veel repetitie en drone-achtige passages kent. Daarmee komt dan ook de black metal en folk in hun werk samen, en het resultaat is echt imposant. Opvallend is wel dat de plaat luistert als een geheel. Solvigd gaat zonder hapering over in het meesterstuk Frö, toch wel het muzikale zwaartepunt van de plaat waar versnellingen, blast beats en venijnig gitaarwerk laten horen uit welk donker bos de band komt. Hier horen we ook Enoksen met een pure zang passage en tot slot de herkenbare ambient passages. Fäghring is een meesterwerk en het slot van de tetralogie platen. Ik wilde afsluiten met een ‘Bhleg’, maar dat zou onterecht zijn.