“Are you listening to your heart? What happens when it stops? A goodbye?” Rolo Tomassi frontdame Eva Korman windt er geen doekjes om tijdens de opening van dit nieuwe album Where Myth Becomes Memory. De band gaat graag de diepte in, telt vragen en zoekt antwoorden. Ze doen dit reeds zes albums lang en al die tijd eigenzinnig en vrij van hokjesdenken. Deze Engelsen trekken zich niets aan van genres,
De platen die deze editie van Hardhitting Albumreviews besproken worden, komen voort uit de eeuwige zoektocht naar nieuwe muziek uit alle windstreken van de wereld. Gijs Kamphuis daalt vanuit het Zeeuwse land af naar het Franse Montpellier en ontdekt daar de atmosferische black metalband Silhouette. Guido Segers reist de wereld af op zoek naar de betere hardcore en belandt via Groot-Brittannië, de Verenigde Staten van Amerika op de Filipijnen. Op
Ik weet niet of Tobias Forge als Papa Emeritus over helderziende powers beschikt. Vierde plaat Prequelle uit 2018 ging nog over grote plagen zoals de pest die onze geschiedenis hebben gevormd. Enkele jaren later krijgen we te maken met een wereldwijde pandemie. Nieuweling Impera staat in teken van de rise en fall van empires, ondertussen aanschouwen we een oorlog tussen het grote Rusland en Oekraïne. Akelige actualiteit dat volgens de
Het verhaal van Underoath gaat terug tot eind jaren negentig als de band wordt opgericht in Florida. Nu ruim vijfentwintig jaar later, brengt de band ‘pas’ zijn negende studioalbum uit. In de geschiedenis van de band is er eigenlijk nooit stabiliteit geweest. Bandleden komen en gaan. En nadat ook creatief brein en mede-oprichter Aaron Gillespie opstapt heft de band zich in 2013 op. Twee jaar later komt de band terug
Daar is ie dan! Na de veelbelovende singles Ciggie en Bar Fight komen de mannen van Wasted Youth Club met de EP WYC aanzetten. En dat is een lekkere, geproduceerd in het befaamde hok van Katzwijm Studio. Garagepunk op z’n Arnhems, a la Together Pangea, Fidlar en Bass Drum of Death, vervormt tot aangename meezingers. WYC staat nu online, dus treed toe tot de Wasted Youth Club en zet hem
In deze editie Hardhitting Albumreviews worden vier recent uitgekomen albums besproken door vier redactieleden. Uiteraard levert Guido ‘Hardhitter’ Segers een bijdrage en laat hij zijn licht schijnen op het album Assassine(s) van Celeste. Joost Schreurs zet zijn tanden in Resentment is Always Seismic – a final throw of Throes van Napalm Death en Ingmar Griffioen legt uit waarom hij warme gevoelens koestert voor de debuutplaat van Supersonic Blues. Tim Aarbodem sluit
De afgelopen dagen gonsde het in de uitgaanswereld. Onder de noemer ‘De Nacht Staat Op’ gooiden poppodia en discotheken in heel Nederland afgelopen zaterdag de deuren open voor ouderwetse pre-corona dansavonden. In strijd met de nu nog geldende coronabeperkingen, dus de stoerste burgemeesters van het land waarschuwden dat er gehandhaafd zou worden. Er werd al gauw gedreigd met dwangsommen, tot soms wel 50.000 euro als de zalen na 22:00 uur
Hoe ver een reis je ook brengt, het thuiskomen is een belangrijk onderdeel van het verhaal. Vanuit het Canadese Quebec is een jong viertal al in 1982 op reis gegaan door ruimte en tijd. Avonturen die hen lieten kennismaken met merkwaardige afzichtelijke wezens, brute oorlogen, onafwendbare instortingen van planeten, het samensmelten van techniek en biologie, en de impact van propaganda en desinformatie. Een nietaflatende stroom kwalitatief hoogwaardige en compleet originele
Onvermoeibaar is nog steeds de shitload aan nieuwe muziek en dat is maar goed ook, want het blijft toch een zeer gewenste afleiding van de never ending story called corona. We duiken de tweede maand van dit jaar in met een serie verse hardhitting albumreviews van recensenten Guido Segers en Joost Schreurs. De heren hebben hun oor te luisteren gelegd en een oordeel geveld over de laatste producties van vier
We marcheren vol goede moed het jaar tweeduizend tweeëntwintig in. Vooralsnog lijkt het erop dat ‘het virus’ ook op dit jaar weer een stevige stempel zal drukken, in ieder geval voor ons als muziekliefhebbers, maar we houden goede hoop op betere tijden. Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden, maar amper twee jaar geleden was corona nog een ver-van-ons-bedshow in China. Inmiddels is de pandemie veel mensen niet in de koude kleren
Het gaat al goed met de toevoer aan nieuwe releases dit jaar! Amper vier weken in januari en het is lastig bij te houden wat er allemaal uitkomt op zowel internationaal als nationaal gebied. Zelf de laatste maanden van 2021 blijven nog nieuwe ontdekkingen opleveren. Dus is het alweer tijd voor een volgend kwartet aan hard hittende platen, gerecenseerd door redacteur Martijn Welzen en Guido Segers. Eerstgenoemde neemt de nieuwe
We zitten al met beide benen in het nieuwe jaar, dus hoog tijd voor weer een stel hardhitten albumreviews! Met diverse releases die we bespraken in 2021, komt het nogal eens voor dat er een paar tussenuit glippen. Het gebeurde bij redacteur Guido Segers, netjes ingeleverd bij de eindredactie, maar ons over het hoofd gezien. We blikken dus met drie reviews terug op 2021, namelijk de post-black van Hope Drone,
Wie ze op Sniester zag had er al even van kunnen proeven, maar de Haagse helden van Supersonic Blues hebben nu eindelijk It’s Heavy, hun gloednieuwe plak vinyl en tevens een knaller van een plaat. Klinkend als het beste werk van The Jimi Hendrix Experience, Grand Funk Railroad, Black Sabbath in de vorm van een grijsgedraaide elpee uit de jaren 60 en 70, en je hebt de sound van It’s
Ik weet eigenlijk niet of er nog goede punkplaten uitkomen. De meeste bands die wat in de aandacht komen zijn een beetje saai en dan keer ik toch liever terug naar mijn platen van Bad Religion. Of die van de Descendents, misschien wel de grondleggers van de poppunk die we allemaal wel eens leuk gevonden hebben. Nu bracht die band uit Californië in de zomer een plaat uit, getiteld 9th
Nou, dat was ‘m dan weer met de concerten voorlopig. Huilen zonder pet op inmiddels. We gingen van de terugkeer van reguliere concerten (7 zalige weken!) naar middagshows en inmiddels was een aantal podia al overgegaan op ochtendconcerten. Geweldig hoe creatief en flexibel de live-sector zich weer toont, om dan niettemin weer keihard de deur in het gelaat te krijgen. Bam, alles dicht. Tot en met minimaal 14 januari en
Het Vlaamse collectief Hemelbestormer triggert al een aantal jaren de oren en de ziel. Hun post-metal is altijd van een hoog niveau en de groep weet binnen de eigen kaders toch altijd weer te verrassen. Ook de nieuwe plaat Collide & Merge heeft weer die typische sound. Er wordt vol ingezet op emotie. Het geluid is vergeleken met eerder werk weer wat meer open gemaakt en de intensiteit is wederom
Soms hoor je een sound die zo onmiskenbaar bij het seizoen past. Zo ook met Ismena en hun nieuwe plaat Until We Part, die vandaag een heerlijk melancholisch debuut uitbrengt, perfect voor het totaalplaatje van bewolking, kilte en kale bomen op deze grimmige winterdag. Aanvankelijk ontstaan als soloproject van zangers en songwriter Ismena Goossens, maakt de inmiddels vierkoppige band een vorm van duistere indierock die zich regelmatig mengt met post-rock
Het is tijd om het boek van Negură Bunget te sluiten en Zău is daar de epiloog van. De epiloog, omdat deze plaat komt na de dood van bandleider Gabriel ‘Negru’ Mafa in 2017. Het werk hieraan was al wel gestart, de drums waren opgenomen voor het slot van de Transsylvanische trilogie (gestart met Tău en Zi). Gezien de band Dordeduh van ex-bandleden Edmund Karban en Christian Popescu (die Negură
Kijk, hier worden we blij van op de maandagochtend! Even een uiterst vettige stoner release om je dag mee te beginnen. We presenteren Cervus, een verse stoner psych ontdekking uit Amsterdam die we nog niet eerder hoorden, maar met Ignis een uiterst veelbelovende eerste EP uit hebben. Even opwarmen op deze kille ochtend doe je dus hier… Even voorstellen Tot voor kort waren we nog niet bekend met Cervus, maar
Allemachtig. Houdt die corona-ellende dan nooit op? Met dit weekend weer een lijst aan nieuwe maatregelen, een nieuwe virusvariant op de loer en een overspannen samenleving kunnen wij als muziekplatform niet meer dan onze steun betuigen aan alle mensen, organisaties en bedrijven die wederom keihard getroffen worden. Voor het behoud van onze eigen gemoedstoestand blijven we ons vastbijten in vooral nieuwe releases, want aan nieuwe muziektoevoer ontbreekt het gelukkig niet. In
Het heeft even geduurd, maar hij is daar: het debuutalbum van Belgische hardcore/rap-metal collectief killthelogo! De band is een voortzetting ontstaan uit hardcore bands als Facedown en calibre., beide acts die eind jaren negentig menig poppodium in België een kopje kleiner maakten. Zo’n twintig jaar later is daar dan eindelijk een vervolg met killthelogo, en nieuwe plaat Reset. En de mannen zijn nog steeds toepasselijk boos op de wereld, resulterend
Het spreekwoord ‘Twee zielen, één gedachte’ kan wat betreft een review over het laatste maaksel van Limp Bizkit door de plee gespoeld worden. Daar waar de één een nostalgisch gevoel overhoudt na drieëndertig minuten Fred Durst en consorten, kan de ander alleen maar fantaseren over de hoeveelheid tosti’s die hij kan kopen voor het geld dat hij bespaart door het album Still Sucks vooral níet aan te schaffen. We laten
‘There are two types of people in the world: people who like heavy metal, and dicks’ Het is de start van een reis door de geschieden van heavy metal met een nadrukkelijke nadruk op de term ‘een’, niet ‘de’ (A history niet THE history, wat sommige boze reviewers gemist hebben). O’Neill is zelf een hardop bevooroordeelde metalhead, die ondanks het feit dat Metallica zijn favoriete band is, er bijna niets
Helemaal verslingerd was ik aan ‘Blackwater Holylight’, het zelfgetitelde debuutalbum van de toen nog vierkoppige psychdoomgroep uit Portland, Oregon. Ze dienden de doom en heavy psychrock met shoegaze- en stoner-elementen acht nummers lang zeer meeslepend op, niet in het minst door de verslavend dromerige zanglijnen van Laura Hopkins. De eersteling kwam in 2018 uit via RidingEasy Records, werd met lof overladen (haalde de nummer 8-positie in de NMTH albumlijst), en
Welke bandnaam Osees ook aanneemt, album na album, jaar in jaar uit, de drijvende kracht blijft John Dwyer al sinds het begin. De primaire songwriter van de band heeft inmiddels zo’n omvangrijke verzameling albums uitgebracht, met als gevolg een noemenswaardig oeuvre die uitblinkt in avontuurlijkheid en eclecticisme. En eenzelfde eclecticisme is terug te vinden in de aanstelling van John Dwyer als curator voor deze editie van Le Guess Who?. Het is
Met Osees frontman John Dwyer als een van de curatoren van het festival kan je ervan uitgaan dat er genoeg freaky en fuzzed out acts te vinden vallen. Met de nieuwe maatregelen van kracht betekent het echter wel dat we al dit gitaargeweld vanuit een van de legio opgetrommelde plastic stoeltjes moeten aanschouwen. Echter niks dan lof voor de organisatie. Als ze op zo’n korte termijn toch een positieve instelling
Het is een samenwerking die een paar jaar geleden misschien nog tot opgetrokken wenkbrauwen had geleid. Amenra frontman Colin van Eeckhout heeft een jaar geleden de handen ineen geslagen met Broeder Dieleman voor een samenwerking in het kader van Le Guess Who?. Helaas zijn de vruchten van die collaboratie nooit tot stand gekomen aangezien de vorige editie in verband met de lockdown van afgelopen jaar werd afgelast. Dit keer dreigde
De doolhof van Le Guess Who? is op de zaterdag nog moeilijker geworden. Met de onvermijdelijke lockdown boven het hoofd werkte de organisatie met man en macht aan een nieuw tijdschema, waardoor de line-up in 5 uur gepropt diende te worden. Dikke props aan de organisatie voor het razendsnel schakelen! Ondanks dat werd bekend dat de line-up van U? nog intact door zou gaan vandaag. Met vele mensen die op dit
De vrijdagavond van Le Guess Who? biedt weer als vanouds een breed scala aan genres en artiesten. Van verslindende grindcore tot afrofuturistische jazz; liefhebbers van eigenzinnige experimentele muziek kunnen ook dit jaar weer hun hart ophalen. Met echter een naderende persconferentie is de onzekerheid over de resterende twee festivaldagen groot. De vraag of het festival na vanavond überhaupt nog doorgaat, houdt de gemoederen in elk geval flink bezig. Dit is
Hoewel veel grote tours nog steeds in volle gang worden gecanceld, zijn het juist de kleinere shows die wel doorgang vinden. En dat is ergens ook weer mooi! Want we zien grote opkomsten bij festivals als Sniester en Popronde tot uitverkochte shows van lokale helden en meer. Het is erg fijn dat het allemaal weer kan, hetzij met nog steeds 75% capaciteit. dB’s staat ook weer lekker geprogrammeerd de laatste
Holy fuck… Je knippert met je ogen en het is vroeg donker, de bladeren van de bomen liggen kansloos op een eindeloos natte ondergrond en Sinterklaas ligt al op de loer. We hakken dus met frisse tegenzin de maand november open en proberen houvast te krijgen door onder te dompelen in een warm bad harde muziek. Het najaar is gelukkig een periode waarin de aanvoer van nieuwe muziek floreert en
Metal is een mannending. Hoe lang is die gevleugelde uitspraak al uit de tijd? Een hele tijd. Want mannen, vrouwen en iedereen er tussenin kan genieten van metal. Zeker op het kleine, maar zeer fijne Harnbarg Metalfest II in Hardenberg. Of ja, niet in Hardenberg maar er net buiten in buurtschap De Hoogenweg. Op de grens met Duitsland moest de bingo in het buurthuis daar een weekend lang wijken voor
Deze editie van de Hardhitting Albumreviews kunnen we wel scharen in de categorie licht schizofreen. Het drietal recensenten had duidelijk een zeer uiteenlopende gemoedstoestand bij het uitzoeken van een te recenseren onlangs uitgebracht album. Guido Segers schiet van duistere jazz van The Lovecraft Sextet naar de Noorse metal van Enslaved. Never Mind The Hypes jongste telg in het team Martijn Welzen zet zijn platenspeler meteen in de fik met het
Zoooooooo. Daar hoeven we verder niet moeilijk over te doen: de Desertfest zondag is een heule dikke festivaldag, en by far de sterkst geprogrammeerde deze editie. Die variatie waar we de eerste dagen naar op zoek waren? Die dampende stonershows en kapot harde metalsets? Check, check, cheeee-eck gek! Tel daar nog maar een paar zeer welkome sinistere kerkdiensten bij op, het is toch zondag hè: black mass baby! Op de
De zaterdag van Desertfest is een ramvolle, sterke maar ook wat gekke dag. Veel goede bands, maar weinig shows die er echt bovenuit steken, op die ene doldrieste Berlijnse band na. En het gebeurt vandaag echt op de kleinere podia. Vooral in het Trix-café, waar twee Nederlandse, twee Belgische en een Italiaanse band serieus indruk maken. Ondertussen vragen we ons geregeld af of we nu al verwend zijn geraakt, of
Hoe lang geleden is dat laatste festival wel niet?! Desertfest Belgium trakteert ons gewoon op drie onvervalste festivaldagen met heavy muziek van psychrock en stoner tot sludge en black metal. Plaats van handeling is de Trix, een muziekclub in Antwerpen, Borgerhout met een grote zaal voor 1100 bezoekers, een club voor 450 man en dan passen er ook nog 250 man in het café. Even die QR-code scannen en we
De concerten zijn alweer in volle gang, en daar genieten we met volle teugen van. Ook Sonic Whip moet in zijn handen hebben gewrongen. Zouden 10000 Russos en The Gluts nog wel kunnen bij hun Sonic Whip Presents avond? Maar enkele weken terug was daar de doorslag. Versoepelingen zonder anderhalve meter op vertoon van je bewijs! Het brengt ons vanavond naar Merleyn, doordeweeks op een woensdag, doch op een schrikbarend
De euforie van de afgelopen edities Soulcrusher en Sniester dreunt nog door binnen de redactie van Never Mind The Hype. Wat een feest om weer live muziek te beleven en met blauwe plekken op de armen van een good old fashion mosh pit te ontdekken de volgende ochtend. Maar goed… Dat de live shows weer op gang komen, betekent niet dat de Hardhitting Albumreviews op een laag pitje komen te
Zo is het een en al ellende, en vervolgens worden we alweer geconfronteerd met mooie vooruitzichten. Toen de versoepelingen, na een lange tijd van uiterst krom kabinetsbeleid, dan toch eindelijk werden aangekondigd ging alles in een stroomversnelling in festivalland. Sniester kondigde aan door te gaan, Soulcrusher zette alles op alles om toch nog een dikke editie op te zetten en her en der werden en optredens en festivals als Helldorado
Geheel toepasselijk betrekt het weer aanmerkelijk in de rij voor de tweede dag van Soulcrusher. Grauwe luchten trekken alweer samen en dat is ook precies in lijn met wat we vandaag voorgeschoteld krijgen. Waar de eerste dag nog vrij diverse mix aan metal bevatte, staat er vandaag hoofdzakelijk black metal op het hoofdmenu. Misantropie, nihilisme en elke andere vorm van naargeestigheid vormen de leidraad van de dag. Maar goed, Soulcrusher
Labels als ‘grootmacht’, ‘legendarisch’ of ‘eindbazen’ worden vaak te pas en te onpas ingezet om de status van een band aan te duiden. Vaak enigszins overdreven, maar niet als het om Carcass gaat. Zo stonden deze Britten medio jaren tachtig samen met landgenoten Napalm Death en Bolt Thrower aan de wieg van de grindcore. Met het album Heartwork (1993) vonden ze de melodieuze death metal uit en met Swansong (1996)
Na de afgelaste editie van vorig jaar is Soulcrusher in 2021 weer een van de eerste festivals die als vanouds mag doorgaan. Gewoon zonder anderhalve meter, mannetje aan mannetje voelt het meteen weer als een soort thuiskomen. Daar komt bij dat het festival ook dit jaar weer een dikke lading bands serveert van alles wat zwaar of zwartgallig is. De echte grote namen ontbreken nog om logische redenen, maar toch
Metallica’s vijfde album werd destijds gezien als het verraad van de band aan de metalscene. Selling out! Hoe je het ook wendt of keert, de plaat was na vier legendarische thrashalbums een gigantische stap voor James, Lars, Kirk en Jason. Niet alleen muzikaal maar ook commercieel. Het blijft een van de best verkochte albums aller tijden. Na 30 jaar is de impact nog even voelbaar als begin jaren ’90. Het
Ze deden talloze Poprondes, reisden stad en land af om waar dan ook te spelen en brachten enkele succesvolle EP’s en albums uit. Een nieuwe langspeler is het logische vervolg, maar brengt ook meteen hoge verwachtingen met zich mee: hoe zorgen de Zwolse garagepunkers van Magnetic Spacemen ervoor dat ze er net zo pittig uitkomen zoals op hun liveshows, zonder zich te herhalen qua materiaal? Nou mensen, Papoya Poya is
Het weer zit alleszins mee tijdens deze verjaardagseditie van Prophecy Fest. Nu merk je daar niet zoveel van in een grot, maar het kan in het Höhnetal fris zijn in de ochtenden. Het gaat er gemoedelijk aan toe op het festival dus afgezien van wat foute schlager op de camping rond een uur of negen in de ochtend, is het rustig. Prima, want dan zijn we helemaal klaar voor de
Het label Prophecy Productions bestaat vijfentwintig jaar en ze gaan het verdomme niet laten gebeuren dat hun feestje in 2021 afgepakt wordt. Daarom vindt Prophecy Fest gewoon plaats, met de nodige aanpassingen, in de grot bij het Duitse plaatje Balve. En ik zei het in 2019 (het is een tweejaarlijks festival, in het tussenjaar doen ze het in de VS) al, wat is er nou vetter dan een festival
Wat doe je als de release van je derde plaat Sabbath Fleddy Sabbath vanwege corona in het water valt? Dan werk je noest verder aan een opvolger. Enter …And Just Niks For All. Je haalt Urbanus erbij, flirt met Belgian Asociality en schrijft steeds meer serieuzere songs. Toch is de humor nooit ver te zoeken. Wie denkt Freddie Mercury wel niet dat hij is! Tijd om hier even de tanden
Met een cultuursector die maar met mondjesmaat en dankzij krom beleid op gang, zijn we voor een groot deel nog steeds aan onze thuisspeakers gekluisterd als het om een muzikale ervaring gaat. Maar dat heeft ook veel voordelen, want er komt ondanks de aanhoudende maatregelen nog steeds erg veel mooi plaatwerk uit! Hoog tijd dus voor weer een kwartet aan hardhittende albums, gerecenseerd door onze redactie. Zo zette Guido Segers
Terwijl de stadions regelmatig overspoeld worden door duizenden voetbalsupporters en binnenkort 70.000 man het F1-circus mogen bijwonen, moet de culturele sector grotendeels vanaf de zijlijn toekijken. Maar toch komt er mondjesmaat wat goed nieuws naar voren, zo ook voor Paradiso. Case in point: het concert van Kikagaku Moyo. Want hoewel het podium nog steeds niet op volle capaciteit kan draaien, werd vijf dagen voor dit concert bekend dat Paradiso mag
Dat er in België veel meer kan dan in Nederland en veel meer ondernomen wordt op het culturele vlak tijdens de COVID19 pandemie, is wel bekend. Wanneer je in Vlaanderen niet aan de deur kan testen of hoeft te bewijzen dat je ‘clean’ bent, gelden er wel regels. Dat is niet anders bij het Catacombfest Open Air op deze zaterdag in Wilrijk. Ruim op tijd en duidelijk is er op
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.