Geslaagde zondagse metalfuif met Amorphis, Eluveitie en Dark Tranquillity in 013

Amorphis @ 013, foto Seth Abrikoos

Nailed to Obscurity @ 013, foto Seth Abrikoos

Het is een bijzondere maar toepasselijke samenvoeging van Europese kwaliteit die we op een zondagavond in 013 aantreffen. Doom/death metal legende Amorphis heeft namelijk Zwitserse folk metalmachine Eluveitie, Zweedse melodeathpionier Dark Tranquillity en Duitse doomers Nailed to Obscurity op sleeptouw door Europa genomen. Geen al te verkeerde line-up in ieder geval! Op een natte zondag deden de Finnen daarbij eveneens een goed gevulde 013 aan. En hoewel onze fotografe Seth Abrikoos vanaf het begin platen stond te schieten, moest ondergetekende het ontgelden in het ov. Toch druppelt de redacteur bij Dark Tranquillity nog even binnen. Het verslag lees je hier…

Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Seth Abrikoos

DARK TRANQUILLITY
Erg spijtig, dat zo’n wereldband als Dark Tranquillity slechts 45 minuten krijgt om zijn ding te doen. Er hadden makkelijk een paar nummers van Eluveitie’s set afgesnoept kunnen worden. Dankzij een getroebleerde reis in het koffie komen we helaas ook pas binnen precies wanneer het melodieuze, opzwepende Misery’s Crown de set concludeert. Spijtig! Een ietwat vreemde afsluiter wel als track, daar Misery’s Crown een van de rustigste nummers is die de band schreef, eentje die tegen verwachtingen in een kleine hit werd. Maar ergens ook wel toepasselijk: het biedt een bruggetje van het muzikaal brutere gedeelte van de avond naar de meer melodieuze uitspattingen van de twee headliners. Graag zien we de Zweden spoedig terug met een langere set.

Dark Tranquillity @ 013, foto Seth Abrikoos

Eluveitie @ 013, foto Seth Abrikoos

ELUVEITIE
Het Zwitserse Eluveitie draait alweer bijna twee decennia mee en heeft zich in die tijd omhooggewerkt tot een van de grootste metalbands in hun thuisland. Voornamelijk in handen van multi-instrumentalist Chrigel Glanzmann, staat de flink bezette band van negen leden sinds debuut Spirit garant voor melodieuze folk metal met een melodeath randje. Vandaag wil het echter niet helemaal landen. Het geluid is slordig in geblikt, met een gitaar die aan de nodige kracht en groove inboet. Daarbij heeft de sound van Eluveitie op storende wijze twee gezichten. Aan de ene kant wordt er best fraai geopend met wat vuige grunts en blasts in openers Exile of the Gods en Nil, maar aan de andere kant vervalt de Eluveitieformule ook te vaak in geliktheid en gezapigheid. Die initiële pit en agressie wordt in het midden al gauw vervuld door veel te opgewekte, haast lieflijke folkdeuntjes bij gebrek aan een beetje stevige gitaren. Slappe hap zelfs, met mierzoete refreinen in tracks als Ambiramus, Breathe en Call of the Mountain. Desondanks, hoewel het muzikaal vaak aan het gezapige grenst, valt niet te ontkennen dat de negen leden het soepel inspelen. Zo is het fenomenale bereik van zangeres Fabienne Erni een van de hoogtepunten, zoals in het verbluffende solospel van Anu of de uithalen in Aidus. Ook erg fijn om te horen dat niet alles van tape komt, maar Chrigel echt bemanning meeheeft die de fluit, viool, doedelzak en hurdy gurdy hanteren. Daar kunnen veel andere bands een voorbeeld aan nemen. Gelukkig wordt er toch nog een voldoende gescoord met een eindsprint na een toegift, met eindelijk eens wat schot in de zaak middels uptempo werk in de vorm van Aidus, Ategnatos en het groots opgezette Inis Mona.

Eluveitie @ 013, foto Seth Abrikoos

Amorphis @ 013, foto Seth Abrikoos

AMORPHIS
Nee, dan weet Amorphis het even een stuk beter in de hand te houden! Toegegeven, de band draait alweer heel wat langer mee dan Eluveitie, maar weet qua songwriting toch net even die verschillende elementen op vloeiendere wijze samen te brengen. Tuurlijk, de melodieën kunnen soms behoorlijke tandplak veroorzaken, zo zoet als ze zijn in bijvoorbeeld Silver Bride, maar in tegenstelling tot menigeen in het genre weten ze dondersgoed hoe ze dat met bloedmooi, zorgvuldig opgebouwd spel en welgemikte zwaarte ruimschoots kunnen compenseren. Zo ook vanavond. De gitaren klinken namelijk heerlijk crunchy, de ritmesectie solide en effectief, en Tomi Joutsen bewijst nogmaals tot een van de beste metalzangers te behoren. Zijn stem heeft Amorphis van de ondergang gered destijds in 2004, en dat succes is ze gegund vanavond na al het harde werk. Want of het nu Northwards, On the Dark Waters of Death of a King is: zijn bulderende grunt blaast de deuren wagenwijd open, maar Joutsen’s warme, zuivere vocalen zijn minstens zo krachtig en oprecht.

Amorphis @ 013, foto Seth Abrikoos

Veel oud spul wordt er dan ook niet gespeeld. Met in de afgelopen vijftien jaar alleen al vele ijzersterke albums op zak hebben we beduidend niet met een legacy band te maken. Een oudje als Into Hiding uit 1994 weet prima te passen tussen de hakkende riffs en ingetogen melodieën van The Moon of Seven Roads Come Together. Qua podiumpresentatie is er ook niet veel nodig: gewoon strak spel, met ietwat stoïcijnse bandleden waardoor Joutsen alle ruimte heeft om het publiek mee te krijgen. De 70 minuten durende set vliegt toch wel voorbij, met ook nog dubbelklapper Black Winter Day en My Kantele, die live er gewoon nog massiever uitspatten dan op de studioversies van 25 jaar geleden. Het is echter House of Sleep die de uitrit verzorgt, heerlijk soepel heen en weer wiegend. Mooie avond zonder meer.