Het einde van het jaar komt in zicht, maar dat wil zeker nog niet zeggen dat ook het einde van albumreleases en reviews in zicht is. Nog elke week worden er prachtige albums op de wereld losgelaten in alle mogelijke genres die ons zo lief zijn. Voor de redacteuren van Never Mind The Hype valt er dus wel weer iets te bespreken. Dit doen we dus ook met een machtige eindsprint richting de jaarwisseling. De sprinttrein wordt aangetrokken door Ingmar Griffioen die zich op een zeldzame nieuwe langspeler van Russian Circles heeft gestort. Vervolgens geeft hij het stokje over aan Guido Segers die de sprint machtig doortrekt met maar liefst twee besprekingen van thrash en drone metal. Als afmaker hebben we Martijn Welzen in huis die de sprint met onversneden Duitse hardrock naar de eindstreep brengt.

Tekst: Ingmar Griffioen / Guido Segers / Martijn Welzen

Naast de Spotify en Bandcamp-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Locrian – New Catastrophism
Locrian is een drone metalband. Die zijn er niet heel erg veel en de eerste naam waar je aan denkt is waarschijnlijk Sunn O))) of Earth. Locrian is een muziekterm, voor een diatonische toonladder en er is een leuk verhaal over een stuk van Pierre Courbois en het pittoreske Lokeren, maar dat heeft allemaal niks te maken met de mystiek van Locrian die zelfs een dessert inspireerde in een heavy metal themed restaurant in thuishaven Chicago (Wikipedia is een wonderlijk medium). De band timmert stilletjes aan de weg met avant-gardistische interpretaties die ver van metal afdrijven. Opener Mortichnia (doodsmars, vaak gebruikt bij fossiele vondsten waar de laatste stappen van terug te zien zijn in het gesteente; een fantastisch concept) laveert een beetje tussen een persistente drone die pulseert en ambient klanken die zich eromheen wikkelen. Langzaam zwelt die muziek aan tot een noisier geluidsbrij. Zo klinkt het om in een radiogolf te wonen, denk ik. Daar doet de band dan zo’n tien minuten over en het is dus echt wel even werken om hier bij de les te blijven. We gaan meer op die pulsering zitten op The Glare is Everywhere and Nowhere our Shadow. Het is alsof de inspiratie werkelijk uit esoterische filosofie getrokken wordt, want zo’n titel geeft het aanzwellende geluid een onheilspellender smaakje dan je aanstonds verwacht. Na drie minuten horen we drums, drums uit de diepte. Gekrijs door een golf van noise, tweakende synths, alles met minimale dosis voor maximaal effect. Het slot is donderend. Als dit een hele artistieke verwijzing is naar de Moria-scene van de Lord of the Rings film, dan krijgen we hier de oorlogsdrums van de Orks, steeds dichterbij. Locrian is duidelijk niet van de luchtige passages, hoewel Inclomplete Map of Voids wel wat plezanter aanvoelt. De kleine ‘breaks’ in het geluid belichamen dat incomplete, alsof er stukjes van de muziek zijn weggeschuurd, weggegeten van het totaal. Het fluctuerende is prikkelend op het gehoor, en later in dit nummer horen we ook die progrock invloeden van Locrian terug (Genesis, Yes) met een dwalende gitaar een een hartslag-drumpatroontje.

Er is een Nederlandse fotografe die het vergaan van een gletscher in Zwitserland vastlegt en Cenotaph to the Final Glacier doet me daar meteen aan denken. Het is niet de traditionele lijkzang, maar heeft iets treurigs en verloren met de rammelende percussie en zacht scheurende gitaarlijn (het is alsof deze door een stuk papier heen trekt, zoals een schaar dat aan één kant doet). Ergens halverwege klapt het nummer om naar een soort primitive house met pompende ritmes in lage bastonen. We horen de scherende drones van de wind, maar dit voelt donker en heftig. Eigenlijk net als deze hele plaat. New Catastrophism is fantastisch, maar geen makkelijke kost. (GS)

Russian Circles – Gnosis
De aankondiging van een nieuwe Russian Circles is een zeldzaam genotsmoment, slechts overtroffen door het moment dat je die geanticipeerde langspeler opzet. Of natuurlijk het moment dat je het Amerikaanse trio na vele jaren weer op het Roadburn-podium ziet vlammen. Gnosis is de eerste plaat in drie jaar van het post-metalinstituut en alweer het achtste studio-album sinds ze in 2006 met Enter debuteerden. Dat is aardig productief. Daarnaast is het sowieso knap om als instrumentale band de boog gespannen te houden en je zo te blijven ontwikkelen.

In april speelden ze in Tilburg van de nieuwste plaat alleen Conduit, de grommende, gruwelijke eerste single die een prima introductie vormt. Gnosis telt 7 nummers en nagenoeg 40 minuten en daarin gebeurt er veel. Veel zaken die eigenlijk, en gelukkig, typisch Russian Circles zijn: instrumentale post-metal in lange stukken die door de geregelde versnellingen een enorme drive hebben, met brute breaks en verpletterend mepwerk van waanzinnige drummer Dave Turncrantz, en riffs en melodieuze gitaarlijnen van frontman Mike Sullivan, wiens gitaar iedere vocalist overbodig maakt. Zij vormen al sinds 2004 de kern van de band uit Chicago, die met verder bassist Brian Cook – ook al sinds 2007 van de partij – ijzersterk en hecht staat.

Naast Conduit zijn er wat ons betreft meerdere uitschieters op deze achtste, zoals het zowaar gevoelig openende Bloom. De afsluiter kent een fraaie opbouw en vertoeft eerder in etherische post-rockcontreien. Plus het ook al erg meeslepende, melancholische titelnummer, waarop het zelfs goed meeneuriën is. De crushing, machinale riffs in Gnosis zijn geweldig. Die vragen om meer volume dan de huiskamer aan kan, en daarmee om een live-vertaling. Die kans krijgen we weer in maart als de band met Cult of Luna en Svalbard TivoliVredenburg (20 maart) en Ancienne Belgique (21 maart) aandoet. De overige songs, zoals opener Tupilak en tweede single Betrayal, bieden vooral het overweldigende werk dat je van de Amerikanen verwacht. Dus nee, we zijn niet verrast, maar niettemin weer blown away door de consistentie van Russian Circles. (IG)

National Napalm Syndicate – The New Hell
National Napalm Syndicate klinkt een tikje fout, en dat is ook wel te begrijpen. Deze band speelde een vitale rol in de transitie van thrash naar death metal in hun thuisland. Zelf bleven de Finnen trouw aan thrash metal, ook na een lange hiatus, toen in 2002 weer gas in de tank gegoten werd. De band uit het noordelijke Pudasjärvi speelt met de energie van een veel jongere band op The New Hell. Die kwam trouwens al uit in april, maar kwam vanwege een upcoming boekreview onder de aandacht, en verdient het om gehoord te worden. NNS is namelijk een fantastische band met een recht-door-zee geluid, waarin je de Europese stijl thrash metal hoort, met duidelijke hardcore invloeden. Nieuwe zanger Vesa Mänty heeft daar ook een perfect, consistente brul voor. Check bijvoorbeeld het rigide Depression, waar tegenover he rammende en beukende Poison Crown (ja, dat is een referentie) staat. Overal met lekker gitaarwerk, wat ook nog een scheutje klassieke heavy metal verraad, maar met dat kortgewiekte, hakkerige erin natuurlijk. Op Venomous Encounters gooit de band het over een ietwat melodischere boeg, wat misschien het minste punt is van een verder heel sterke plaat. Nee, NNS is in z’n kracht op songs als Supercharged. Als Peter, Bart en Bart uit Pudasjärvi kwamen (en niet Eindhoven) hadden ze misschien wel zo geklonken. Gedreven, stoer en vol rock-‘n-roll. Een tikkie nostalgisch, maar nog altijd kakelvers dus op The New Hell. (GS)

Flash Forward – Endings = Beginnings
Als hardrock een spectrum is staat het Duitse Flash Forward aan het vrolijkste einde, met één been ernaast. Het is luchtige, poppy en zonnige rock wat de klok slaat en zou op geen enkel radiostation misstaan. Het mooie is dat er wel iets onder zit dat pakt. Pop kan vaak klinisch, afstandelijk en gemaakt aanvoelen terwijl emotie, op welke manier ook, de kern hoort te zijn van muziek. De jongelingen uit Essen hebben dat goed begrepen. Die emoties hoeven niet de ether in geslingerd te worden op loodzware riffs. Uitgekiende melodieën mag ook.

Het is een onbestemde X-factor, die Flash Forward heeft. Out Of Love trekken we even van het vinyl om onder die A Ha-meets-Nena drive net die scherpe punten van echte gevoelens stekend in je huid te bespeuren. Zo zijn er meer verrassingen die je laten meezingen op het meeste krachtige volume dat je stembanden kunnen dragen. Bovenal volgt de band zijn eigen formule, met naast pop ook emo en eighties rock, en laat zich niet in de luren leggen door grote platenbonzen. Flash Forward wil op eigen kracht de top bereiken en timmert al jaren eigenwijs aan de eigen weg. Ook die insteek verdient niets dan lof. (MW)

 

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:


Deel dit artikel