Van zielverslindende doom tot onstuimige noise met Ggu:ll en Cave In op eerste dag Soulcrusher

Conjurer op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald

Publiek bij Gaerea op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald

Elk najaar hult Nijmegen zich een paar dagen in het zwart en wordt tijdens Soulcrusher de Doornroosje weer even omgetoverd tot Doomroosje. Wederom staat er een line-up gevuld met het betere zwaarmoedige beukwerk dat in de heavy scene te vinden valt, maar waar tijdens de laatste editie de black metal wel een erg grote stempel op het festival drukte is er dit jaar een stuk meer diversiteit te vinden. Hoewel de muziek net als vanouds lekker grimmig is, is Soulcrusher tegelijkertijd een van de gemoedelijkste festivals waar de liefde voor dergelijke zwartgalligheid in hart en nieren bij zowel de bands als de bezoekers zit.

Tekst: Wybren Nauta / Fotografie: Kamil Parzychowski

TER ZIELE
Bij binnenkomst in de kleine zaal wordt de toon meteen al gezet door Ter Ziele. Deze mannen timmeren in een jaartje al flink aan de weg waardoor er dit weekend al meer mensen in hun shirt lijken te lopen dan van Amenra. Met hun slopende doom metal begint dit Friese viertal meteen al weg te tikken aan onze zieltjes. Het is hier zwaarmoedigheid troef door de getergde schreeuwen en slopende riffs die ons steeds verder overspoelen. Zeker debuutsingle Losing the Will to Drown komt met zijn breekbare lijntjes des te harder binnen tot de loodzware riffs zich als ankers om onze enkels binden en iedereen naar de bodem van de donkerste zee doen storten.

Winterfylleth op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald

WINTERFYLLETH
Op Soulcrusher is de black metal nooit ver te zoeken, dus het is dan ook niet verwonderlijk dat bij de tweede band van de dag de tremolo’s ons alweer om de oren vliegen. Bij een naam als Winterfylleth hadden we wat dat betreft ook niet anders verwacht. Wel gaat het hier om een Engels viertal, dat met name geïnspireerd lijkt door de oldschool Noorse black, maar ook niet vies is van wat Folk invloeden. Zo is de titeltrack van hun nieuwste album The Reckoning Dawn een soort verpulverende Gorgoroth track vermengd met de galmende soundscapes van Ulver. Met een strakke productie en een diverse sound weten ze de oldschool black metal in de kern te bewaren zonder ermee te dwepen; iets waar we bij andere bands later op de avond wel tegenaan lopen. Ze ogen wel wat stijfjes op het podium, zeker na de bezielende performance van Ter Ziele die we net achter de kiezen hebben, maar dat staat een afsluiter als Whisper of the Elements niet in de weg om de grote zaal even op zijn grondvesten te laten schudden.

Conjurer op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald

Gaerea op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald

CONJURER
Waar sommige bands op Soulcrusher heel dicht bij een specifiek genre blijven, geldt dat zeker niet voor Conjurer. Deze Britten gooien zonder problemen Death, Black, hardcore en sludge metal in de blender en creëren zo een beukende liveshow die klinkt alsof Converge een jaar heeft ondergedoken in de moerassen van Louisiana. Het is mokerhard en hoewel hun nieuwste release Páthos heet, is er hier geen sprake van zwaarmoedig zwelgen, maar eerder van nihilistische verwoesting.

GAEREA
Voor de echte pathos kan je op de eerste dag nergens zo goed terecht als bij Gaerea. Dit Portugese gezelschap heeft zwelgen met een hoofdletter Z tot een kunst verheven en speelt zielverslindende black metal van de meest melancholische soort. Volledig gemaskerd en gehuld in rook en rode lichten creëert de band een occult sfeertje dat doet denken aan bands als Regarde les Hommes Tomber en Briqueville. Ook in intensiteit doen ze echt niks onder voor deze bands, met name de frontman lijkt elke schreeuw uit zijn lichaam te persen alsof het zijn laatste is. Zoveel theatraliteit valt niet bij iedereen goed, maar bij Gaerea komt het allemaal authentiek over. Ook los van de performance grijpen hun nummers je bij de strot en laten niet meer los. Een heerlijk cathartische show die even meeslepend als aangrijpend is.

BUNUEL
Naast de meer verwachte metal valt er dit jaar ook meer diversiteit in de line-up te ontdekken en als er wel een wildcard is op deze eerste dag is het wel Bunuel. De band rond Eugene Robinson die we ook kennen als de frontman van het experimentele Oxbow, spelen hier een zinderende en opzwepende show om niet snel te vergeten. Met een geluid dat ergens tussen Scott Walker & Sunn O))), Iggy Pop en Glenn Branca in lijkt te liggen, staat Robinson met een soort dreigende en opgefokte energie op het podium die sporadisch omslaat in kwetsbaarheid. Zijn weemoedige zang wisselt hij af met dreigende spoken word en vernietigende uithalen en de hele show voelt als een soort noise rock on crack en lsd tegelijk. Steeds weer neemt het drietal een onverwachte afslag en wisselen ze afgemeten gitaarklanken af met extatisch beukwerk zoals op nieuwste single Crack Shot. Aan het eind staat Robinson nog slechts in zijn onderbroek en een leren vest op het podium, zwetend, dreigend en onontkoombaar en blijven we zelf alleen verbouwereerd achter, wat een show.

Buñuel op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald

Gaahls Wyrd op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald

GAAHL’S WYRD
Naast de nieuwe lichting van black metal prijken er ook nog een aantal grote namen binnen de black metal op de poster in de vorm van Gaahl’s Wyrd en Ihsahn. Gaahl geldt sinds zijn dagen bij Gorgoroth als een van de meer beruchte gezichten binnen de Noorse metal scene, maar wel een die door de jaren heen wel steeds productief geweest is binnen de muziekscene. En ook met zijn nieuwste project Gaahl’s Wyrd blijen zijn stem en verschijning op het podium bijzonder om te aanschouwen. Muzikaal krijgen we echter een selectie van nummers door de jaren heen, waarbij de set wel erg leunt op de oude Gorgoroth nummers. Na alle bands die vandaag steeds een interessante twist wisten te geven aan hun nummers, klinken Gaahl en zijn mannen hier wel erg vertrouwd. Hun prototypische black metal blijft heel erg bij zijn roots en wordt daarmee al snel eentonig. Leuk voor de fans, maar de show weet niet echt te beklijven.

Gaahls Wyrd op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald

IHSAHN
Dit geldt eigenlijk nog des te meer voor Ihsahn, die als frontman van Emperor, ook als een van de grondleggers van de Noorse black metal scene mag rekenen. Met zijn soloproject neemt hij deze roots echter en slaat een meer proggy weg in, maar slaagt er helaas niet in om de show echt spannend te krijgen. Misschien komt het doordat we inmiddels al het nodige gitaargeweld om onze oren hebben gekregen, maar de meeste nummers komen wat slapjes over. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de grote zaal langzaamaan steeds verder leegloopt tot tegen het eind alleen nog de echte liefhebbers over zijn.

Ihsahn op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald

Ggu:ll op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald

GGU:LL
Dat je voor goede portie doom niet ver hoeft te zoeken, wordt iets later op de avond nogmaals duidelijk bij GGU:LL. Deze Tilburgse geweldenaren gaan zwaar en methodisch te werk met logge zware drones die soms verstild galmen, maar evengoed als een donderwolk open kunnen breken. In navolging van dronelegendes Sunn O))) vult de ruimte zich al snel volledig met rook waardoor je je plotseling alleen waant in de toch goed gevulde zaal. Het geeft een beklemmende sfeer die verder versterkt wordt door de nummers van de nieuwste plaat Ex Est. Met een verstilde grimas trekt de band ons langzaam verder mee de duisternis in terwijl hun muur van geluid steeds benauwder wordt en de gitaren steeds minder sporadisch gemeen uithalen. Het is niet per se prettig vertoeven bij GGU:LL, maar het levert zeker een van de meest memorabele optredens op van de eerste dag.

CAVE IN
Na alle zwaarmoedigheid van de eerste dag brengt headliner Cave In de nodige verlichting met hun opzwepende metalcore. Even geen zwaarmoedigheid en donkere soundscapes, maar alleen beukende gitaren, verpletterende drums en…. Ja, de vocalen, waar zijn ze eigenlijk? Stephen Brodsky en zijn companen spelen veel nieuw materiaal van Heavy Pendulum, volgens sommigen nog steeds een van de platen van het jaar. Live klinkt de band nog steeds immens strak en echt mokertje hard, vooral bij binnenkomer New Reality, alleen de zang blijft echter angstvallig achterwege. Zonde want voor de rest staat de act als een huis, en geven de riffende gitaren precies even lekker iets om tegenaan te hangen en de haren los te kunnen schudden. Maar goed, zelfs met amper hoorbare vocalen blijft dit viertal moeiteloos overeind en ook het oudere werk halverwege de show gaat erin als zoete koek. Zo speelt Cave In een intense en meeslepende show die nog precies de energie geeft die we op het eind van de avond nodig hebben.