Na de strak uitverkochte eerste editie in februari met Dool, Obese en Steak Number Eight is het alweer tijd voor Doomstad #2. Het zonnetje laat zich zondag eindelijk zien in Utrecht, maar wij kiezen toch voor de duisternis. We duiken vanavond de diepte van heavy in, waarbij we eerst het ritueel van Briqueville ondergaan om vervolgens door de industrial punk van Uniform uit het lood gemept te worden. The Body
Het Friese My Minds Mine en het Groninger Suffering Quota hebben de grindcore-handen stevig ineengeslagen. Deze puristen brengen hun old school grind-klanken alleen uit op vinyl – eerder gemeengoed dan uitzondering in die scene -, in de vorm van een nog geen tien minuten tellende split-EP met acht ziedende tracks. De plaat wordt 19 mei officieel losgelaten, maar voor die tijd kun je er al kennis mee maken via de
Waarom weten we niet precies, maar iemand (bij organisatoren Rotown en Motel Mozaique vermoedelijk) heeft het idee gehad om de boeking van Thee Oh Sees in Rotterdam ‘wat aan te kleden’. Nu is Thee Oh Sees ook een hele bijzondere Amerikaanse garagerockband, maar een concert met vijf voorprogramma’s, een markt met merch, spul van een stel indie labels, tweedehands waar van BR’er Hans Tweedehands en speciaalzaak Grey uit Breda en
Het blijft een apart gezicht voor de deur van de Little Devil. Een enorme nightliner bus staat op de stoep voor het pand geparkeerd en het lijkt erop dat die bus misschien wel eens groter kan zijn dan de zaal van Little Devil. Op avonden als deze is dat makkelijk te geloven, wanneer je in een uitverkochte tent naar Saint Vitus staat te kijken. Tekst: Guido Segers, fotografie: Paul Verhagen
Twee dagen na de koning viert ook DeWolff het verjaardagsfeest. Met eenvijfde van het aantal levensjaren steekt de Utrechtse band ome Willem qua mijlpalen al naar de kroon. En ook dit feest brengt een uitzinnige menigte op de been en laat het gerstenat royaal vloeien. Het psychedelische rocktrio bestaat 10 jaar en viert dat in twee zalen van TivoliVredenburg met een eigen festival: ‘DeWolffest’. Het belooft een mooie avond te worden
Alle clichés uit de kast: Roadburn programmeert ontzettend veelzijdig, avontuurlijk en op ongekend hoog niveau. En dat vier dagen lang op vijf (ok, zondag vier) podia. En dus is het naar goed cliché gruwelijk kiezen: Te beginnen thuis als je bedenkt wat je allemaal gaat zien. Vervolgens ter plekke als je weer allerlei nieuwe geweldige dingen ontdekt en toch langer ergens aan de grond genageld staat, of even tijd maakt voor
Landen na vier dagen op Planet Roadburn is nooit eenvoudig. Zover zijn we dan ook nog lang niet. Wel vonden we nog van alles van die vierde festivaldag, waarop er dan wel een podium minder was, maar de keuzes nog steeds even gruwelijk bleken. Het niveau leek er ook niet minder om en aan de energie van de bezoekers mankeerde evenmin weinig, afgaande op shows van bijvoorbeeld Inter Arma, SUMAC
Mozes kriebel, net als je denkt dat het niet trager kan komt Ahab uit de bocht. En net als je denkt dat het niet feller kan ramt BEAR je op je kaak. Na Amenra eerder deze week verdient volgens ons ook Mr. Ruffstuff een abonnement op Roadburn want op de paarden uit zijn stal is het goed wedden. Verder in het nieuws vandaag: Slomatics komen binnen als een heipaal, Cul
Op de immer zware tweede festivaldag laat Roadburn zien hoe verschrikkelijk breed de heavy scene kan zijn. Naast zwaargewichten Baroness en Oathbreaker worden we verrast door heftige jazz bij Zu en Hedvig Mollestad Trio. Verder tart het veelbesproken Zeal & Ardor het lot door satanische muziek te spelen in een voormalige kerk en bewijst Perturbator dat ook metalheads dansen. Tekst: Daan Holthuis, Jurgen de Raad, Ingmar Griffioen, Guido Segers, Tim
Hel en verdoemenis met een groen randje in Tilburg voor Roadburn 2017. Met een flinke delegatie is NMTH present voor vier dagen verslag en vermaak. Het festival trapt af op donderdag 20 April, oftewel 420. De dag van de cannabis wordt zowel op als voor het podium uitvoerig gevierd met onder meer Bongzilla en Joy, maar er is ruimte voor veel meer spannends. Hoge ogen voor de hiphop van Dälek
Beren kunnen er misschien lief uitzien, maar ze hoeven maar één keer uit te halen en je mist een arm of je gezicht. De mannen van het Belgische djent- en techmetal-kwartet BEAR lijken dan ook heel aardige gasten. Maar wanneer ze op het podium staan kun je beter dekking zoeken of je volledig overgeven en de schoonheid vinden tussen al het muzikale geweld. Misschien een lastig karwei voor tere zieltjes
Begonnen als solo-project van zangeres Kristina Esfandiari in 2009; groeide King Woman vervolgens uit tot een volwaardige band. Samen zetten zij ‘Created in the Image of Suffering’ neer, een indrukwekkende debuutplaat die prettig en atmosferisch in het gehoor ligt. En dat begint al vrij snel duidelijk te worden na intro ‘Citios’. De bijzondere gitaarriffs maken dat de doomy shoegazemetal van de band overladen wordt met een erg prettig, maar soms
Limburgse punkheld Marco Roelofs is terug. Niet met Heideroosjes, wat dat betreft is de Punica helemaal op. Nee, de zanger heeft een nieuwe, Nederlandstalige band: Stavast. De rebelse spirit is bij Marco nooit verdwenen en in een tijd van Trump, Erdogan, Poetin en Wilders geeft hij zijn scherpe teksten een stevig hardrocksausje mee. Op plaat telt vooral de boodschap, live gaan de vuisten de lucht in en knallen de gitaren
Het debuutalbum ’I Don’t Wanna To Grow Up’ is nog niet koud van de pers en de mannen van Magnetic Spacemen kijken alweer vooruit naar het uitbrengen van de volgende schijf muziek. Vooruitkijken past op zich niet in het beeld dat je hebt bij rockende jongens, maar op dit punt worden ze misschien toch wel volwassen. Dat het uitbrengen van een album een flinke duit geld kost weten ze inmiddels
To declare yourself a magician, without any knowledge of what that entitles, then one day you are likely to wake up and to discover that it is exactly what you are” – Alan Moore ‘Ik was getuige van de afscheidsshow van Death Alley-bassist Dennis Duijnhouwer’, is wel de meest fnuikend irritante zin die ik ooit zou kunnen gaan bezigen, en in alle eerlijkheid zit er nog steeds een grote mate
“The show must go on.” Freddie Mercury maakte de zin onsterfelijk toen hij zelf stervende was. Voor de Zweedse heavy rockers van Ghost geldt de slogan vandaag de dag misschien meer dan ooit tevoren. Voormalige bandleden (Nameless Ghouls) hebben leider Tobias Forge aangeklaagd. Naast muzikale erkenning draait het natuurlijk vooral om geld. Ondertussen staat de grootste Europese tour ooit op het programma en wacht een volle zaal in de Amsterdamse
Exact 25 jaar na het roemruchte debuut komt Body Count met nieuw wapenfeit Bloodlust. Ice T is het spuugzat en wil graag zijn gal spuwen. Overdag een mediaster, op prime time een good cop, maar ’s nachts moet hij nog altijd niks hebben van de politie. Een black hoodie maakt je al een verdacht persoon. Een kwart eeuw na de bendeoorlogen in zijn Los Angeles, moet hij het vandaag de
Op een hoog drumpodium zit Mario Duplantier. Door de PA schallen esoterische klanken en het grote scherm toont ontploffende vulkanen in slow-motion. De zaal is zojuist al aardig warmgebeukt door Code Orange en klaar voor de Franse geweldenaren van Gojira. De visuals maken plaats voor één spot op Mario en hij zet een stevige dubbele basgroove in. Met de vuist in de lucht loopt ook frontman Joe Duplantier het podium
Het Groninger Uhgah? Wugah! is al lang geen onbekende meer in het noorden van het land. Ondertussen krijgt dit trio ook enige voet aan de grond in de rest van Nederland en deed het reeds een aantal optredens in het buitenland (Duitsland, UK). Terecht, want zowel live als op plaat is Uhgah? Wugah! een muzikale fragmentatiebom met niet te missen uitwerking. Het titelloze debuutalbum uit 2014 kwam met een explosieve
Voor een luie zondag is het toch aardig druk in Nijmegen. De stad zit vol hardlopers die op de Stevensloop af zijn gekomen. Echter, ’s avonds kunnen liefhebbers van stonerrock en psychedelica hun hart ophalen bij de Duitse bands Colour Haze en My Sleeping Karma, in de Rode Zaal van Doornroosje. Men kan rustig op gang komen in het café of de zaal waar de stonerrock-dj al warm staat te
Het Utrechtse Laster staat naar eigen zeggen garant voor “obscure dance-muziek”, maar is vooral een moderne atmosferische black metalband die het experiment niet schuwt. Hiervan kunnen we het nieuwste album Ons Vrije Fatum als hun manifest beschouwen. Op de split met Wederganger werd al een voorproefje gegeven, maar het excentrieke trio heeft op de opvolger van debuut De Verste Verte Is Hier (2014) definitief meer de diepte opgezocht. De plaat
Velen zeggen dat rock dood is en de laatste jaren hebben we als liefhebber heel wat tegenslagen moeten verwerken. Te veel rockiconen moeten verliezen. Ook in eigen land. Afscheid moeten nemen van iconen als Vanderbuyst, John Coffey en Peter Pan Speedrock. Gelukkig komen er altijd weer nieuwe helden ten tonele zoals Death Alley, Navarone en Dool. Muzikanten met ervaring die het net even over een andere boeg gooien. Juist nu
Mooie package in 013 donderdag (en een dag later ook in de Melkweg) waar Devin Townsend (Project) met Leprous en Between The Buried And Me twee beste voorprogramma’s voorschotelde. De vergrote Tilburgse Main Stage verkocht er volledig voor uit en NMTH nam ook een kijkje. Tekst Kitty van de Waart, fotografie Dani Silvia LEPROUS Wie vanavond zin had in een flinke hap progrock bleef in de 013 zeker niet op
Netherlands Deathfest is het kleine broertje van het befaamde Maryland Deathfest, maar met een line-up als deze is het niet verwonderlijk dat het festival meteen een internationaal publiek weet te trekken. Nu bestond er al jaren een Deathfest in Tilburg, maar dat heette Neurotic Deathfest. Voor velen duidelijk een jaarlijks uitje. Tekst Guido Segers, fotografie Paul Verhagen Drie dagen lang vult de Veemarktstraat voor 013 zich met een in zwart
Lastig kiezen deze zaterdag als Rotterdamse rockliefhebber. Baardenfestival Scumbash viert haar vierde editie op een nieuwe locatie in de RDM Onderzeebootloods. Een band die er niet had misstaan is het Nijmeegse Navarone, maar na de Utrechtse MusicFair presenteren de hardrockers vanavond het derde album Oscillation in Rotown. Na supports met de andere Queen-liefhebbers van Extreme, lijkt het vijftal zichzelf, in de sfeer van Freddie, nog verder uit te vinden. Van
Het waren drie mooie edities in de Van Nelle-fabriek voor de heren van Scumbash, maar zonder duidelijke aanleiding waren de baard- en vetkuif-specialisten van Nederland niet meer welkom met hun festival. Gelukkig zijn ze niet voor één gat te vangen en zo vinden ze midden in het havengebied van Rotterdam een nieuwe imposante locatie: de RDM Onderzeebootloods. In de loodsen werden tot 1995 onderzeeërs gebouwd, maar ze zijn daarna omgebouwd
De zware rockers uit Wales lieten er geen gras over groeien door bij de hoog aangeslagen Britse krant The Independent de première te doen van de verse albumstream van Machinations. Bandoprichter James ´Jimbob´ Isaac en consorten maakten op debuut Crystalline (2014) duidelijk dat er niet louter nostalgisch zou worden voortborduurd op de sludge metal-nalatenschap van underground heldenband TAINT, de vorige formatie van Isaac. Integendeel: Crystalline bleek een gedurfd eerste album
Het gevoel en de beladen emotie in aanloop naar deze show was er misschien wel één van het krankzinnige soort. Krankzinnig in de meest melancholisch romantiserende zin van het woord; alle tekens, totems, een beladen geschiedenis en welke mogelijke scenario’s zich op voorhand al hadden afgespeeld; ze waren allemaal onderdeel van een ritueel dat hier, in een uitermate vulgaire presentatie van machtsvertoon, haar apotheose zou moeten gaan beleven. Nog voordat
‘Dierenliefhebbers met een voorkeur voor de wat minder favoriete diersoorten’ Het Rotterdams/Bredase kwartet Iguana Death Cult bestaat al een aantal jaren en komt nu eindelijk met een volledige langspeler op de markt. Sinds ze de single (Seven Tongues/Sirens) in 2015 uitbrachten, gaat het de heren voor de wind. Met veel eigen optredens in binnen- en buitenland, ook mochten ze voorprogramma’s voor helden als King Gizzard & The Lizard Wizard en
We arriveren zaterdagmiddag in Breda, waar het ‘lentezonnetje’ heel goed strookt met het opgewekte gemoed. Kwamen we tot nu toe alleen deze kant uit voor BredaPhoto, inmiddels springt ook de muziekprogrammering in de West-Brabantse stad al vaker op het netvlies. Dat is voor een deel te danken aan Pier 15 Skatepark, een plek die ook door de in de buurt opgegroeide jongens van Iguana Death Cult omarmd is. Eind 2015
‘If you’re gonna Doom me, Doom me right’ Nu het stof enigszins is gaan liggen en de geest iets meer grip heeft gekregen op wat er daadwerkelijk allemaal is voorgevallen, kan ik mezelf niet aan de indruk onttrekken dat deze eerste editie van Doomstad er één van het tamelijk geslaagde soort is geweest. En dat is nog een understatement. Pfoe. Inmiddels is editie 2 aangekondigd: 14 mei met The Body,
Deze vrijdag is het zover. En nee, daarmee doelen we niet eens op de eerste editie van onze eigen Doomstad-avond in EKKO, maar wel op de releasdag van de debuutplaat van Dool, de Rotterdamse groep rond Ryanne van Dorst. Nadat de band zich op Roadburn 2016 zeer overtuigend voorstelde en vervolgens op Into The Void en Eurosonic die indrukken alleen maar versterkte, werd het wachten op de eerste langspeler langzaam tergend
Grasnapolsky, is dat niet zo’n lief singer-songwriterfestival op de Veluwe? Close, close. Zo begon het festival ooit, en ook de voorloper in Bunnik was tam. Maar we zitten inmiddels aan de vierde editie bij het retrofuturistische, of eigenlijk buitenaards aandoende Radio Kootwijk en er is toch wat heaviness in vooral het randprogramma geslopen. Na de wat verafgelegen maar tamelijk briljante ‘Paardenschuur’ als plek waar het allemaal een beetje mocht ontsporen,
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: Zeal & Ardor’s Devil Is Fine is een ontzettend spannend en creatief werk. De onwaarschijnlijk combinatie van Afro-Amerikaanse worksongs, spirituals, deltablues en Noorse black metal met een vleugje elektronica werkt verrassend goed. Niet alleen past de melancholie en het ritualistische van de Afro-Amerikaanse muziek prima bij black metal, tevens is het esthetisch helemaal niet zo ver gezocht. De gruizige veldopnamen
De integrale albumperformance doet het goed de laatste jaren. Vooral als er dan weer eens een legendarische plaat ten gehore gebracht wordt. Bijvoorbeeld Dream Theater dat ‘Images & Words’ in zijn geheel opgevoerd. Dat wil wel in de grote zaal van 013. Tekst Guido Segers, foto’s Rob Sneltjes De tand des tijds heeft de progmetal van Dream Theater niet doorstaan. Goed, de band maakt nog altijd de dienst uit in
”De essentie is niet hetzelfde te klinken als anderen, maar je eigen pad te volgen, binnen een onmetelijk universum waarin je kunt putten uit eindeloze bronnen van inspiratie.” Woorden die de Brusselaars gaven bij de lancering van het nieuwe album Not For Music. Een titel die – aldus Emptiness – verwijst naar een soort van provocatie en gelijktijdig een expressie is van dat ´niets´ de muziek van deze illustere Belgen
“Goeiendag! Ge kunt mij niet meer negeren, Fleddy Melculy is hier nu en van plan te regeren!” Ok, we zijn misschien net over de Helgische grens in Breda, maar na overwinningen in het verre Groningen lijkt de populariteit van Fleddy en zijn Leger des Hels in ons land alleen maar toe te nemen. Overal T-shirts van Fleddy Melculy, waardoor de zanger zichzelf genoodzaakt ziet om in een DIY Justin Bieber
De Tilburgse 013 stond vrijdag 27 januari helemaal in het teken van voorlopig een van de laatste shows van het Amerikaanse “mathcore” gezelschap The Dillinger Escape Plan. Terwijl ik mezelf zowel fysiek als emotioneel nog bij elkaar aan het rapen ben, komt het besef pas eigenlijk wat we gaan missen. In hun meer dan twintigjarige bestaan heeft het gezelschap rond gitarist Ben Weinman de lat verlegd qua muzikale extremen. Wat er
Fijn dat AFI terug is met een nieuw album. Helaas, lijkt the Blood Album ontwikkeld op cruise control. Wat niet wil zeggen dat we hier te maken hebben met een slecht album. Nee, de band weet na 25 jaar gewoon hoe ze wil klinken en bewaart het avontuur voor de verschillende zijprojecten. Liever komen ze nog eens deze kant op, dat is alweer een tijdje geleden. Door Lodewijk Hoebens “White
Een jaar na het overlijden van Motörhead-frontman en rock ’n roll-icoon Lemmy Kilmister kwam Effenaar-programmeur Marco Roelofs met het lumineuze idee om een passend muzikaal eerbetoon aan Lemmy te creëren. Geen slappe coverband die elke avond hetzelfde setlistje afdraait, maar het echte werk in de geest van de compromisloze rockgod van weleer. ‘Wie kan dat beter vormgeven dan Death Alley?’, bedacht Marco al snel, ongetwijfeld met de weergaloze Hawkwind-cover Motorhead
Noorderslag, altijd zwaar. Het gros van het publiek, de bands en de verzamelde journalisten heeft inmiddels vier heftige dagen en nachten in de benen. De bands die we vandaag gaan zien staan dan ook gegarandeerd voor moeilijke zalen. Met de hectische drukte in de Oosterpoort staan die overigens wel altijd vol. Het stevigere werk is deze zaterdag vlak op elkaar geprogrammeerd in de Binnenzaal en de Marathonzaal. We pendelen in
Er zitten al twee lange avonden op, maar dat mag de rock ‘n’ roll-pret niet drukken. De Never Mind The Hype-redactie stapt vanavond dapper weer het koude en regenachtige Groningen door op zoek naar de beste heavy, alternative en deviant acts die de toekomst zijn. We komen terecht bij het surrealistische The Moonlandingz, het duistere Ortega en het catchy Mozes & The Firstborn. Door: Tim van der Steen, Christel de
Dag twee, per definitie en traditie op een festival zo’n dag die net wat stroever start dan de eerste. Op Eurosonic blijkt het zwaartepunt van heavy bands duidelijk later op de avond te liggen, voor beide problemen hebben we een oplossing bedacht: de Never Mind The Hype showcase in De Kar. Daar trappen we vandaag al om 17.00 uur af met de eerste heavy hitters. Daaropvolgend vliegen we als idioten
De kop is eraf in Groningen. De eerste dag van een beukende avond Eurosonic zit erop. Team NMTH was in De Spieghel, Der AA Theater, De Etage en Huize Maas en vertelt je wat de volgende generatie creme de la creme in de heavy, alternative en deviant muziekscene is. Ben je vanavond in Groningen? Vergeet niet even bij ons langs te komen in De Kar! Door Jurgen de Raad, Marije
Fatso Jetson nam na zijn oprichting in 1994 in de Californische Palm Desert al gauw een pioniersrol op zich. De neven Mario en Larry Lalli (ex-Yawning Man) worden geroemd als mede-grondleggers van de stoner, zoals die voor een aanzienlijk deel ontkiemde in de Palm Desert-scene. De scene waarvan de onlangs bij NMTH besproken Brant Bjork – nieuwe plaat uit, lees: de recensie – en bands als Kyuss, Fu Manchu en
‘’Is er leven op Pluto? Kan je dansen op de maan? Is er een plaats tussen de sterren waar ik heen kan gaan?’’ Probeert U Helgië eens, een zuiders land, gevat beschreven door nieuwe metalsensatie Fleddy Melculy. Naast acts als King Hiss, Turbowarrior of Steel, Tangled Horns, Kapitan Korsakov, It It Anita, Cocaine Piss, Goe Vor in den Otto, Powerstroke en Your Highness, een van de vele, harde bands die
Vrijwel iedereen heeft in het leven meegemaakt hoe het is om te rouwen. Maar om dat rouwproces om te zetten in muziek als uitlaatklep en het ook daadwerkelijk uit te brengen op plaat is natuurlijk erg bijzonder. De band Wretch is opgezet door Karl Simon (zanger) om zijn rouwproces rondom de dood van vriend en ex-bandmaat Jason McCash (ex- The Gates of Slumber) te verwerken. In april staat de groep
Incubate mag wat kleiner zijn dan het ooit was, maar dat neemt niet weg dat het een festival is vol intrigerende, bijzondere acts. In Dudok, tegenover de 013 organiseert ook de Little Devil een stukje onder de noemer Little Devil XL. Op de zondagavond keken en luisterden we daar én in 013 naar het zwaardere werk dat Incubate te bieden heeft. Tekst Guido Segers, foto’s Paul Verhagen Het is ook
Voor de derde maal vond zaterdag 3 december Leeuwardens jaarlijkse black/blackened sludge/death-doom metal festival Into Darkness plaats, zeg maar: het meer zwartgallige broertje van de grotere festivals Into The Grave en Into The Void. Dit jaar kwam de organisatie op de proppen met een – zo mogelijk – nog breder aanbod van stijlen binnen de meest donkere uithoeken van de metal. En, met weer een groter aantal aantredende bands. Poptempel
Het klinkt als een veelbelovend vervroegd Klaas- of Kerst-cadeau, een tour waar Iggor en Max Cavalera samen op het podium staan om hun ‘magnum opus’ Roots ten gehore te brengen tijdens de Max & Iggor Cavalera Return To Roots Tour’. Het is dan ook aardig druk in de grote zaal van 013, maar met een stevige ticketprijs niet uitverkocht. Tekst: Guido Segers, foto’s: Jostijn Ligtvoet In 1996 kwam ‘Roots’ uit,
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.