Grasnapolsky: zware wintermatch Nederland-België eindigt in nipte zege

Grasnapolsky, is dat niet zo’n lief singer-songwriterfestival op de Veluwe? Close, close. Zo begon het festival ooit, en ook de voorloper in Bunnik was tam. Maar we zitten inmiddels aan de vierde editie bij het retrofuturistische, of eigenlijk buitenaards aandoende Radio Kootwijk en er is toch wat heaviness in vooral het randprogramma geslopen. Na de wat verafgelegen maar tamelijk briljante ‘Paardenschuur’ als plek waar het allemaal een beetje mocht ontsporen, ontstond vorig jaar de Loods van Joost. Die is dit jaar in gehalveerde vorm herrezen. Dat roept aanvankelijk vragen op, maar blijkt een prima beslissing, want eigenlijk puilt de Loods alleen bij Bartek en Iguana Death Cult buiten de capaciteit uit. Verder is het de perfecte locatie voor wilde en geregeld erg intense shows, van twee handen vol Belgische en Nederlandse groepen en een stel vrijbuiters uit Nottingham.

Tekst en crappy foto’s Ingmar Griffioen, met Bartek-bijdrage van Ingelise de Vries

Niet dat de overige acts daar niet interessant genoeg zijn, we zouden de geringere opkomst eerder wijten aan een combinatie van factoren als concurrerend aanbod, onbekendheid met de finefleur van de Belgische en Nederlandse noise- en garagescene en comfort versus de elementen: de warme nabijheid van het grote Zenderhuis en bijgebouwen met diverse horecapunten tegenover een door sneeuw en ijzel bemoeilijkte weg naar de Loods, waar je binnen je jas moet aanhouden en de sanitaire voorzieningen uit een plaskruis en een Dixi bestaan. We houden de benen warm, want er is ook elders interessant en soms experimenteel geprogrammeerd.

De eerste streep door de rekening is een slecht getimede ‘aanrijding met een persoon’ van onze gele NS-mobiel op zaterdag, waardoor we twee uur te laat op Grasnapolsky arriveren en Loods-opener Donkey Kung Fu missen. Gelukkig vliegen we een tweede schrijver in voor de Bartek coverage.

BARTEK
De Loods van Joost staat lekker vol als Bartek op het podium klimt. De driekoppige Amsterdamse formatie ziet eruit als een punkband, maar gaat een stuk verder met geavanceerdere bas- en gitaarrifs en een effectje over de zang. De band klinkt strak en speelt een rechttoe rechtaan optreden. Er is geen tijd voor ellenlange verhalen, er wordt alleen even gemeld dat het debuutalbum onderweg is en de Veluwe gegroet. “Best leuk hier”, meldt bassist Wessel nog even. Niet alleen qua tekst zijn ze kort van stof, van de drie kwartier die ze van Grasnapolsky krijgen, maken ze slechts een half uur vol. Begrijpelijk, want Bartek heeft enkel een EP uit en debuteert pas 13 april op albumlengte bij Suburban.

Die lange verhalen tussendoor missen we ook niet echt. Ondanks dat het publiek speciaal voor een stevige portie gitaargeweld door de kou naar de loods is gelopen, zijn ze ietwat tam. Hier en daar wordt wat meegedeind, maar flink geheadbang, een bescheiden moshpit of crowdsurfen hoef je even na vieren niet te verwachten. Of dat uitmaakt? Waarschijnlijk niet, de meeste mensen zitten met een grote glimlach wel de hele show uit. Ze zijn wat rustig, maar lijken net zo hard te genieten als de band op het podium. (IdV)

THE GURU GURU
We zijn wel op tijd in Kootwijk voor de eerste Belgische surprise. De jongens van The Guru Guru, die al een tijdje als Belgische belofte gelden en in december dan de eerste single/video van debuutplaat Pchew dropten. In de Loods krijgen ze een warm onthaal, nadat ze hun thuisland noemen schalt het “België, België” als in de hoogtijdagen van het Goede Doel. De jongens hebben het gas er direct goed op en frontman Tom Adriaenssens staat een sambabal ongenadig af te raggen. Na drie of vier meer uptempo noiserockers, kiezen ze een rustiger opbouw met een Morrison-esque spoken intro. En dan knalt die gekte er weer in, terwijl de samenzang het pakkend houdt. De zanger geeft er met een prettig-geschifte performance extra sjeu aan. “Waar is die merchandise? Hier! Hier in de gezelligste loods van Nederland.” Iemand gooit er een ‘Samson en Gert’ grap in en ondertussen resumeren we: We zijn net begonnen en de Belgen staan dankzij een potje heerlijke noiserock al 1-0 voor.

FLAMINGODS
Flamingods komt niet zo goed over in de grote zenderzaal. Bij psychedelica houden we dan wel van groove en dit blijft meer pielen. Dan hebben ze ook nog – buiten hun schuld, en net als Jo Goes Hunting voor ze – echt matig geluid met veel geknetter uit de boxen. Maar op dit vriendelijke festival hadden ze waarschijnlijk sowieso een harde dobber gehad. De in Bahrein ontstane multi-instrumentale groep is met hun zeer exotische freakfolk en psychrock met Afrikaanse ritmiek sowieso tamelijk wazig. Wellicht was dat aan veel bezoekers voorbijgegaan (dan wel gekabbeld), maar ze hadden zeker een eerlijker kans verdiend. Vooruit: Geef die laatste plaat een spin.

IT IT ANITA
We reizen van Vlaanderen naar Wallonië om van de rauwheid van Luik te proeven. It It Anita toont nogmaals hoe ze die ongenadige reputatie en al die eerdere boekingen. “Zie vorige alinea en vervang bandnaam door die van It It Anita”, schreven we bij de tips, maar dat was natuurlijk niet terecht he. Deze mannen zijn een stuk verder. Ze leggen ook meer studio en live-ervaring in de schaal en voegen daar meer furie, impact, noise en beleving aan toe. Het ziet er ook allemaal goed uit, met die twee frontmannen die de gitaren en microfoons kruisen en verder is er altijd nog een zeer beweeglijke en weinig honkvaste drummer. Daarbij vergeten we zeker niet dat It It Anita ook hele beste songs verstopt onder al die lagen noise en distortion. We denken daarbij niet voor het eerst aan het Groningse WOLVON, maar de Luikenaren hebben meer punch, sludgy punch zelfs. Het heeft even geduurd, maar het Grasnapolsky-publiek is nu dusdanig los dat mensen zich buiten de vierkante meter begeven. Sterker: daar probeert iemand een wat onbeholpen en halfgeslaagde crowdsurf. De band heeft nul schroom en drukt door: It It Anita zet de Belgen op 2 en meteen ook 3-0. Damn. Gevalletje erop en erover.

BONNE APARTE
Dachten mensen bij de vorige band misschien nog: ‘Goh wat gezellig en geinig zo’n drummer in het publiek’, dan is dat gevoel razendsnel verdampt. Aan Bonne Aparte is namelijk niks gezelligs. De Rotterdammers opereren totaal compromisloos met drie noisende gitaristen, waaronder een met ontbloot bovenlijf haarslaande en getergd ogende frontman Gerrit van der Scheer en zonder vaste kracht Keimpe Koldijk. Ze razen door een erg straffe en korte set. Typisch, intens en steenhard. Wel voor de furious few, al is niet duidelijk of Bonne Aparte of de sneeuwbuien die mensen weggeblazen hebben. De stagemanager checkt na afloop nog even of er soms iets fout ging? “Nee, meer nummers zijn er niet.” Sinds ‘de comeback’ heeft de groep enkel de zes nummers tellende Scum Party EP afgeleverd.

ALTIN GÜN
Afsluitend weten we nog een uitpuilende Annex B (bijgebouwtje) binnen te rollen. Die dampt niet voor niks, Altin Gün speelt en die geeft wat we beloofd kregen: Turks-Amsterdamse psychedelica. Altin Gün kan naast een aantal exotische instrumenten rekenen op een superstrakke band. Denk aan een Jungle By Night, maar meer oriëntaals en zonder blazers. We snappen volkomen dat Eindhoven Psych Lab ze oppikt. Stomend en strak, een hartverwarmende afsluiter van dag 1. Omdat het niet helemaal duidelijk is of Gün speelgerechtigd is, houdt de arbitrage het op een 3-2 stand in het voordeel van de zuiderburen. Morgen meer.

---

ZONDAG
Lekker dan: Zit het met de Nederlandse Spoorwegen eindelijk eens mee, laat de beloofde pendelbus zeker een uur op zich wachten. Vernikkelen geblazen. Niet zo mooi ook, want zo missen we het dubbele Belgische openingsoffensief (en daarmee het keuzedilemma) van Statue en The Glücks. Doodzonde. Meerdere betrouwbare bronnen vermeldden dat laatstgenoemde na ons Eurosonic-podium ook de loods gesloopt heeft en zo zien we een 4-2 voorsprong op het scorebord. Hm, taaie pot wel.

THE SWEET RELEASE OF DEATH
In de Loods raast meteen een bak noise en gruis met een enorme drive van het podium. Met The Sweet Release Of Death krijgen we meteen weer Rotterdamse noise, maar niet zo niets ontziend als we gisteren eindigden. Je kunt je tweede dag Grasnapolsky slechter beginnen. “Ehm dat was de soundcheck. Nu met monitor graag”, grapt zangeres-bassist Alicia. Relatief goed bewaard geheim dit trio, maar dankzij onder meer Subroutine (die de echt erg fijne debuutplaat uitbracht) begint daar langzaam verandering in te komen. Terecht. Als Alicia gaat zingen wordt het nog beter, melodieuzer, meeslepender en krijgt die noiserock een meeslepende lading, iets wat die labelgenoten Space Siren en voorbeelden als Sonic Youth ook ooit zo goed maakte. Daarnaast is TSROD ook erg goed in onderhuidse spanning, die in nummers als Post Everything heerlijk ontladen. Goede post-punkachtige drive ook, die de floortom drum van het kleedje afdreunt. De set eindigt sterk met na Post Everything, de ruw-zachte single Smutek en het nihilistisch-felle The End, dat normaal het album opent. Ja, humor hebben ze wel. Altijd fijn ook als je boeker de pit aantrekt. En daarmee is de Anschlusstor een feit.

IGUANA DEATH CULT
We weten het vandaag klaar te spelen om iedere keer te laat bij de Annex B te arriveren en zo gaan onder meer de surpriseshow van Moss (met tegenwoordig Gras-programmeur Jelte Heringa op toetsen) aan onze neus voorbij. En zo staan we met een Glühwein weer in de Loods, terwijl de soundcheck van Iguana Death Cult het teken is voor sommige sujetten om de sidestage koelkast van bier te ontdoen. “Zwerver!” Bij Iguana (weer een Rotterdamse band) is het voor het eerst vandaag vol, uitgelaten en dansant. Ze spelen relaxed, geroutineerd zonder setlist en draaien wellicht voor het laatst deze set af voor ze debuutalbum releasen (donderdag in Rotown, zaterdag in Pier15, Breda!). Groep is gegroeid laatste jaar, maar doet ergens nog steeds hetzelfde: gloeiend hete garage, surfrock ’n roll opdienen. Alleen schakelen ze beter terug, waardoor set (en aanstaand album) ook een laidback Black Lips vibe krijgen, voor ze zich weer in die all-out garage-gekte storten. We willen de tequila slammers al aan laten rukken, maar flesjes Veluwse Schavuyt doen ook wonderen.

Opgelet, want Iguana staat maar voor een half uur geboekt. “Nog eentje dan”, zegt frontman Jeroen Reek. “Ja dan slaat de vlam er wel in, en ongegeneerd ook. Was Grasnapolsky al eerder zo aan? In onze, ongetwijfeld beperkte, beleving in ieder geval niet. De boeker geeft het startsein voor een golf aan crowdsurfers en na afloop roepen de bandleden zelf al “Meeeeeerrrr!” Doorgaan dus, maar er komt nu een serieus kijkend heerschap aanlopen… Reek buigt zich naar voren. De man zet z’n handen aan z’n mond en brult in diens oorschelp: “Meeeeeerrrr!” Duidelijk verhaal: en ze knallen er nog een gierende garagesurfer in (Voodoo Mirror) met ongenadig opzwepende kickdrum. Meer van dat en snel.

KAGOULE
Met Kagoule komt er eindelijk eens een band van buiten de Benelux voor onze neus. Welkom aan deze Britten. Zeker als ze die opzwepende indierock steeds wilder en bij vlagen noisy opdienen. Voldoende punkattitude ook, zie die zangeres-bassiste op het podium fluimen. Niemand kent ze hier inderdaad zoals de gitarist opmerkt. Wat doen ze hier eigenlijk? Een goede show spelen dus. In het begin zitten ze er nog even valsig naast en sommige nummers eindigen wat onaf of plots. De band uit Nottingham heeft een aantal prettige songs maar wekt vandaag ook de indruk dat er nog wat olie in de raderen mag. Toch gaat het steeds gesmeerder. Zangeres Lucy heeft met die distorted bass wel een goed smerige groove te pakken en kijkt er ook zo bij. Ze doen nog een nummer van ‘het nieuwe album, dat nog niet uit is en we weten ook niet wanneer’. Dus… Niettemin hebben ze voldoende raak songmateriaal laten horen om de voorspelling aan te durven, dat we ze nog op ‘de festivals’ gaan terugzien, zeker als die release een feit is.

LOOKAPONY
Lookapony heeft ook al een release op zak en brengt net als Iguana Death Cult deze week de eerste langspeler uit. De Eindhovenaren beginnen typerend: slepend met die lijzige zang van Jasper Grave, die zo’n quasi-nonchalante stem heeft die je normaal met Britpop zou associëren. Hele relaxede garage. Bored Lonely is een ruwere en meer uptempo post-grunger, met rauwe zang van Jasper, maar ook weer die catchy samenzang. En als ze dan als derde die opwindende single Fourty Four (“Wooohoo”) spelen worden we heel benieuwd naar die debuutplaat, die opgenomen is door Roel Blommers en geproduceerd door Raven Aartsen (Mozes ATF). Woooooooo indeed. Gelukkig gaat dit nummer (“You are sad at 44, you are dead”) niet over ondergetekende… Lookapony heeft zich ontwikkeld tot gewaardeerde en geoliede band ‘in het genre’, maar als slotact hadden ze ongetwijfeld op meer gehoopt dan een halfvolle Loods. Maar goed, er spelen dan ook nog vier andere acts zo goed als tegelijk en het is wellicht ook naar de aard van het festival, waar alles vroeg afgelopen is en het Bungalowpark lonkt.

Tijd voor die heerlijk Kraut-groovende single In My Head, die vandaag ook wel wat van Suuns weg heeft. Ook hier ademen de teksten weer desillusie en wanhoop: “I don’t know, when I loose control, when I loose it all”.

Zul je altijd zien: Dan vraag je de mensen naar voren te komen, dan komt die ene apezatte gast natuurlijk ook en dan gaat die nog slow dancen met één voet op het podium ook… Maar hij bedoelt het goed. Zoals iedereen op dit uitermate relaxed festival, waar alleen de pizza- en frietverkopers iets te bijdehand Amsterdams zijn. De laatste vergeven we het aangezien ze continu chille jeugdige muziek als De Jeugd en Yung Nnelg draaien. We dwalen af en dat zou die dronken dude ook moeten doen. Maar nee; hij tilt iemand op en laat ‘m glippen en tegen de monitor vallen. Om het goed te maken pikt hij ‘m razendsnel weer op om meteen uit te glijden en met z’n tweeeën tegen de bar te stuiteren. Au. Hilarisch ook. Belangrijker: de Loods gaat uit de plaat, Lookapony gooit er met You Will Die een ongeplande en erg fijne toegift tegenaan, de pit is aan en we zien het bier letterlijk van het plafond druipen. Hè hè.

We kunnen met een gerust hart naar huis: Het komt goed met deze Eindhovense jongens, en dat komt het zeker ook met deze Grasnapolsky-editie. Volgend jaar vieren ze het jubileum en zijn we terug voor onze portie vuige Veluwe. Bij het laatste fluitsignaal is er ook plaats voor schaamteloos chauvinisme, want de Lookapony Satan Gang knalde een alles-beslissende vijfde treffer tegen de touwen. Sorry België. Deze vrijdag kans op revanche met Steak Number Eight op Doomstad in EKKO en op Roadburn schatten we de Belgische kansen ook hoog in.

Deze diashow vereist JavaScript.

 

 

---