Ghost uit elkaar? The show must go on!

Ghost in AFAS Live, foto Rob Sneltjes

“The show must go on.” Freddie Mercury maakte de zin onsterfelijk toen hij zelf stervende was. Voor de Zweedse heavy rockers van Ghost geldt de slogan vandaag de dag misschien meer dan ooit tevoren. Voormalige bandleden (Nameless Ghouls) hebben leider Tobias Forge aangeklaagd. Naast muzikale erkenning draait het natuurlijk vooral om geld. Ondertussen staat de grootste Europese tour ooit op het programma en wacht een volle zaal in de Amsterdamse AFAS Live.

Tekst Lodewijk Hoebens, foto’s Rob Sneltjes

Hopelijk heeft mijn interview niet voor nog meer vragen gezorgd omtrent de vele ex-bandleden. Mastermind Tobias Forge heeft namelijk diverse zaken tegen hem lopen. Nu blijkt dat onlangs heel de band op straat is gezet. Hoe zit het dan met de show van Ghost? Niks te merken, de soundcheck is één lange ceremonie met veel wierook en uit de boxen knalt een duivels kerkkoor. Roadies bidden naar elkaar en gaan rustig verder. De drumkit en keyboards worden onthuld. Het enthousiasme in de zaal is voelbaar. En de band? Niks aan het handje lijkt het. Integendeel, de maskers bewijzen hun waarde en bewaren de identiteit. In de ouwe bierbak ogen de Nameless Ghouls vooral erg gretig. Hoofdrollen zijn er voor de drie gitaristen, met uitzondering van een gaaf keytar-moment van de toetsenist tijdens Mummy Dust.

Ghost in AFAS Live, foto Rob Sneltjes

Het drietal lijkt de monsterriffs uit de grond te stampen. Skippy tune inbegrepen. Ze springen van de monitors, brengen alle stoere rockposes met gemak en zoeken elkaar regelmatig op om samen de solo’s in te zetten. Papa blijft een geweldige frontman. Maar hij valt wel in herhaling zeg. Nu helpt de setlist om eerlijk te zijn ook niet mee, weinig verschil met de show op pakjesavond in Utrecht. Nieuwe showopener Square Hammer van de Popestar EP is natuurlijk wel een song van heb ik jou daar. Zeker in combinatie met het woeste From the Pinnacle to the Pit. Een pit is vooraan niet te zien maar wel gehos, geheadbang en veel devil horns. De entree van Papa, onder luid applaus, komt rechtstreeks uit de Square Hammer videoclip en voegt visueel zeker wat toe aan de show en het verhaal.

De Ghouls rennen regelmatig rond en nemen dan weer collectief plaats op het, met (nep)marmer, verhoogde podium. Het publiek eet letterlijk en figuurlijk uit de hand van de frontman. Eerst gehuld in zijn Sinterklaas-outfit, erna vlot bewegend in een makkelijker maar even sjiek kostuum. Voordat Body and Blood begint komen de Sisters of Sin langs. De lichten on stage gaan toepasselijk op kaarsstand. Tijd voor de eucharistie. “Eat my flesh and drink my blood.” Geen ongewenste toestanden op de voorste rij dus. Papa kent alle ‘onschuldige’ trucjes. Dat doe je maar met de persoon naast je. Papa legt veel humor in zijn rol en belooft ook aan een jonge bezoeker dat hij het schelden tot een minimum zal houden. Tot we komen bij Mummy Dust. “You wanna hear a heavy motherfucker?”

Ghost in AFAS Live, foto Rob Sneltjes

Groene spots maken de boel sinister en veel rook met duizenden snippers vergroten het showelement. De Popestar draaft wel regelmatig door in zijn praatjes. Bovendien zijn de Engelse uitspraken soms even ‘hit en miss’ als de vocale inbreng. The show must go on? Jazeker, maar met minder Rituals en meer spontaniteit. De nieuwe fans genieten volop en zeker de helft van de zaal steekt de hand op, wanneer Papa vraagt wie er voor het eerst bij een Ghost show is. De diehard-fans verwachten misschien toch iets meer verrassing. Aan de Ghouls ligt het niet, zij hebben het ondertussen reuze gezellig en brengen die vibe over naar de vele fans. Een (Freddie) Mercury move werkt en laat het publiek meedoen. Papa blijft zieltjes winnen met zijn handgeklap en gaat zelfs op de knieën tijdens het emotionele Cirice. “I can feel the thunder that’s breaking in your heart” Stiekem zijn het toch de muzikanten die de show stelen met het feilloze spel. De frontman krijgt de spots op hem gericht, maar dan komt er weer zo’n brute solo tijdens Year Zero.

Ghost in AFAS Live, foto Rob Sneltjes

Bloedrode spots dwalen over het podium. Rookmachines gaan af en zelfs hellevuur vlamt omhoog. “Heil Satan!” De wedergeboorte van de hippe Popestar. “He’s the shining and the light without whom I cannot see” Een mooie regel uit He Is, hét fraaie rustmoment tijdens de set. Voor de show konden we al genieten van powerballads als Cutting Crew en The Cult. Ghost heeft er eentje in de vorm van He Is. Met de h van hommage, aan Eindhovenaar Selim Lemouchi, en van hoogtepunt. Niet alleen als hemelse meezinger, maar de melodie is puur goud met de twee gitaren als geliefden vol hoop. Het komt allemaal wel goed. Bidden helpt, maar vanavond geen Satan Prayer. Slechts twee songs krijgen we van debuut Opus Eponymous. In ons interview met Ghost geeft de gitarist aan dat de nieuwe songs van Meliora makkelijker te spelen zijn. Als je elke avond dezelfde songs brengt, mag het al wat eenvoudiger. Twee liedjes extra had vanavond echter geen kwaad gekund. De mis lijkt zo wel heel vroeg afgelopen. Gelukkig krijgen we nog het belachelijk boeiende progrock-epos Ghuleh/Zombie Queen. Wat een uitsmijter met dat vervaarlijke bruggetje halverwege. “Black light guides you!”

Ghost in AFAS Live, foto Rob Sneltjes

Over Zombi gesproken, het voorprogramma had zeker spirit. Je moet het ook maar kunnen om met twee man op een podium te staan van dit formaat. Enkel gewapend met een drumkit en helaas afzonderlijk een bass of keyboard brengt het duo soundscapes in de stijl van Carpenter Brut. Past zo in Kung Fury of Stranger Things. Helaas duren de songs te lang en blijven de synths vaak eentonig voorgeprogrammeerd wanneer de basgitaar wordt gehanteerd. Na een halfuur begint het saai te worden. Nee, de zombie komt het beste tot zijn recht in de handen van Ghost. Zing mee “Zombieeee Queeeen!” De fans en dat zijn er veel, getuige de hoeveelheid Ghost-shirts, weten dat er sowieso nog een nummer moet komen. “Celebrating the female orgasm…in the name of Satan.” Zo omschrijft Papa het na een lang verhaal om eens een keer wat anders te doen. “After shaking your asses, it’s time for an orgasm.” Niks nieuws eigenlijk maar daarom niet minder treffend. Monstrance Clock bezit een geweldige climax, aangedreven door spetterende synths met het publiek als koor. “Come together… together as one. Come together for Lucifer’s son.”

Hoewel de zaal niet is uitverkocht, merk je aan alles dat de band groeiende is. Jammer dat het binnen de band dan zo rommelt. Net als de ontstane barst binnen Death Alley, de Amsterdammers die eigenlijk de afterparty van deze avond zouden verzorgen en via gitarist Oeds bevriend zijn met de Zweden. Vanavond hebben ze hun eigen afterparty in de OCCII.

Ghost in AFAS Live, foto Rob Sneltjes

The show must go on en de tijd zal het uitwijzen. Als je dan na de show Christopher van Teijlingen en David Achter de Molen van John Coffey vrolijk ziet rondlopen, weet je dat bandleden ook anders met elkaar om kunnen gaan. Het ziet er trouwens niet naar uit dat Ghost tijdens het festivalseizoen naar Nederland terugkomt, want ze gaan twee maanden op tour met Iron Maiden door de Verenigde Staten. Toch hebben ze onlangs in augustus al wat Europese data bekend gemaakt, waardoor een goedmakertje op Lowlands tot de mogelijkheden behoort. De show deze maandag in de Brusselse AB is al even uitverkocht.

Lees ook het interview: ‘Ghost is meer dan een band, het is een gedachtegoed’
Meer foto’s van Rob Sneltjes hieronder en op zijn website.