Saint Vitus gaat er in originele line-up tegenaan in Little Devil

Saint Vitus in Little Devil, foto Paul Verhagen

Tombstones in Little Devil, foto Paul Verhagen

Het blijft een apart gezicht voor de deur van de Little Devil. Een enorme nightliner bus staat op de stoep voor het pand geparkeerd en het lijkt erop dat die bus misschien wel eens groter kan zijn dan de zaal van Little Devil. Op avonden als deze is dat makkelijk te geloven, wanneer je in een uitverkochte tent naar Saint Vitus staat te kijken.

Tekst: Guido Segers, fotografie: Paul Verhagen

In samenwerking hebben Bidi Bookings en Mario’s Metal Mania toch een écht grote weten te strikken voor deze avond, namelijk het machtige Saint Vitus. De band is op tour met oorspronkelijke zanger Scott Reagers, die op de eerste twee platen zong. Geen Scott ‘Wino’ Weinrich dus, wat voor sommigen een tegenvaller kan zijn. Dat heeft overigens niks te maken met de arrestatie in 2014 met iets te veel verboden middelen, de zanger is druk bezig met The Obsessed en de nieuwe plaat daarvan.

TOMBSTONES
De opwarmer kwam deze avond wel uit Noorwegen, namelijk Tombstones afkomstig uit Oslo. De band speelt een vuige pot sludge metal. De band speelt als trio deze tour, maar het samenspel is uitzonderlijk sterk. Het helpt natuurlijk dat drummer Markus Stole en gitarist Ole Rokseth samen ook in Hymn spelen. Tussen de nummers door laten de heren hun eigen enthousiasme over deze show even blijken. Tombstones stond al vaker in Little Devil, maar dat het dit keer samen met Saint Vitus is vinden ze toch redelijk onvoorstelbaar. Het zorgt gelukkig niet voor extra zenuwen en met veel energie en vuur worden de nummers gespeeld. Tombstones heeft de nodige raakvlakken met Saint Vitus, vooral de grommende gitaren, zware passages, maar ook het punkgehalte dat zo nu en dan door de nummers loopt. Het is duidelijk dat de band er veel zin in heeft en mogelijk stoned is (dat kondigt de frontman in ieder geval even aan over zijn gitarist). Het is toch genieten van een band die hartstikke blij is om hier te staan.

Tombstones in Little Devil, foto Paul Verhagen

Saint Vitus in Little Devil, foto Paul Verhagen

SAINT VITUS
Voor het optreden van Saint Vitus staat Dave Chandler bij de bar nog wat te mopperen. Hij wil handdoeken op het podium en heeft geen zin in bier. Daarom bestelt hij maar een cola en wodka. Als een crewlid even vraagt om handdoeken is alles geregeld en klaart de bebaarde gitarist meteen op. Een moment later staat hij enthousiast te vertellen op het podium dat de locatie nostalgisch voelt en hij er een feestje van wil maken. Het kan dus verkeren. Achteraf blijkt dat op het moment dat de band start de show uitverkocht is. Dat is dus proppen en als één meegaan op de zware riffs.

Saint Vitus bestaat bijna 40 jaar (als je de eerste drie jaar als Tyrant meetelt). Deze avond zou je ze het echter niet geven, want wat een energie en plezier straalt er van het podium. Het is vooral Chandler die de aandacht opeist met grappen tussendoor en even een momentje vraagt voor drummer Henry Vasquez: “He’s so pretty, I wouldn’t want to deprive the ladies of him”. Zijn gitaarspel is venijnig en hij laat regelmatig de klassieke, grommende doomriffs horen die de band zo bemind maakte. Natuurlijk staan er een aantal nummers van die eerste twee platen op de setlist vandaag, agressiever, gejaagder en met een soort proto-punk knuppeldrumgeluid. Het wil wel met het publiek vandaag, dat ‘Saint Vitus’ en ‘Hallow’s Victim’ vast ingestudeerd heeft. Het spelen van die nummers voelt voor de band als vanouds, met als enige verschil ‘dat iedereen toen een hekel aan de band had’, grapt Chandler.

Saint Vitus in Little Devil, foto Paul Verhagen

Scott Reagers is bijzonder goed bij stem en lijkt het enorm naar zijn zin te hebben, ook met de verdere bandleden. Het vertolken van Wino-nummers gaat hem ook prima af, zoals het essentiële nummer ‘Sloth’, waarvan Chandler claimt dat het eigenlijk nooit live gedaan wordt. Het slepende geluid met die epische lijzigheid grijpt het publiek meteen. Veel eerder dan verwacht, na een stukje improv-muziek met lege bierflesjes door Reagers, wordt de favoriet ‘Born Too Late’ ingezet. Eerst moeten alle lampen in de zaal aan, want de band wil iedereen kunnen zien. Het nummer mist natuurlijk iets zonder die typische, bijtende zang van Wino. Reagers weet zich echter prima te redden met wat hulp van het publiek. Helaas gaat de zang vaak verloren in de mix, maar dat is de vloek van een kleine zaal en een drummer die geen genade heeft met zijn vellen. Chandler gooit de gitaar nog even in zijn nek, bijt op de snaren en laat zien nog lekker los te willen. Er wordt nog één nummertje ingezet, een rap bar-lied, zoals Reagers het aankondigt en dan is het voorbij. Veel eerder dan verwacht, maar wat was het een leuke, levendige show.

Met moeite klauteren de heren van het podium af. Alles heeft zijn prijs zullen we maar zeggen.

Meer werk van Paul Verhagen op zijn website en hieronder.