Briqueville op Doomstad #2 in Ekko, foto: Rob Sneltjes
Na de strak uitverkochte eerste editie in februari met Dool, Obese en Steak Number Eight is het alweer tijd voor Doomstad #2. Het zonnetje laat zich zondag eindelijk zien in Utrecht, maar wij kiezen toch voor de duisternis. We duiken vanavond de diepte van heavy in, waarbij we eerst het ritueel van Briqueville ondergaan om vervolgens door de industrial punk van Uniform uit het lood gemept te worden. The Body maakt het vanavond af en bewijst dat er wel degelijk ruimte is voor extreem onvriendelijke muziek.
Tekst: Tim van der Steen / Fotografie: Rob Sneltjes
Briqueville op Doomstad #2 in Ekko, foto: Rob Sneltjes
Vlak na etenstijd bestijgt Briqueville het podium van het immer knusse Ekko op zondagavond. Met hun goudkleurige gesnavelde maskers en gekleed in lange zwarte gewaden lijkt het net een zwerm grimmige gieren, in nevelen gehuld en spaarzaam verlicht. De hele band is dus anoniem. Dit beteugelt niet alleen persoonlijke ego’s, het zorgt er ook voor dat de muziek voorop staat en het draagt bij aan de mystiek. Briqueville werkt niet zozeer met nummers maar met uitgesponnen aktes, heel gelaagd, slepend en met een trage opbouw. Er is duidelijk afgekeken bij landgenoten Amenra, al leunt Briqueville meer op de doom en minder op post-metal. Ook zitten er nauwelijks vocalen in en duren de aktes al snel een kwartier. Een trage beat en basdrone wordt al snel overvleugeld door psychedelische gitaarlijnen. Daar komen later meer samples van de toetsen bij. Gelaagd is absoluut het codewoord bij deze band, het is ook niet constant loodzwaar. Regelmatig doet het denken aan filmmuziek, soms met oosterse invloeden of sjamanistisch. Dat ritueel zwelt aan en bij de derde akte is het definitief raak. Gedonder op de drums en bas wordt extra aangezet door flitsende stroboscopen. Sinister gedreun als de dreigende soundtrack van Ragnarok, als de gitaren daar vervolgens doorheen krassen springen de haren op mijn armen rechtop: kippenvel. Je moet een aardig ijskonijn zijn als dit gebeuk je niet mee de diepte in kan zuigen.
Uniform op Doomstad #2 in Ekko, foto: Rob Sneltjes
Na de laatste noten van Briqueville draaien Doomany DJ’s vervolgens vakkundig de zaal leeg. Dat kan ook door het weer komen natuurlijk. Het is nog vroeg op de avond en op de stoep voor Ekko is het behoorlijk druk, mensen willen toch de laatste zonnestralen nog meepikken. De stoet marcheert gelukkig snel naar binnen als Uniform aftrapt. Gisteren speelden zij nog in Moskou, vanavond staat het duo in Utrecht op de planken. We hadden al gezegd dat we met Doomstad de breedte in gingen, deze mannen uit New York zijn dan ook heavy van een heel andere orde. Een giftige beker amfetamine-industrial met een aardige spuit punk wordt over het zaaltje uitgestort. Korte tracks, opgefokt en lo-fi, het doet direct denken aan Ministry. De machinale beats, geratel en gestamp komen uit een doos die midvoor op het podium geplempt staat. Links daarvan spuwt Michael Berdan zijn gal met monotone schreeuwvocalen, voorzien van een flinke bak echo. Op rechts staat Ben Greenberg, de producer van het stel die aan de ratelende beats en non-stop flitsende stroboscopen een lading grommende gitaarriffs toevoegt. Dit geweld is duidelijk niet voor iedereen weggelegd en het loopt aardig leeg achterin. Na precies 25 minuten lijkt de gifbeker ook voor Uniform zelf leeg te zijn en zit de show er alweer op.
The Body op Doomstad #2 in Ekko, foto: Rob Sneltjes
De korte show zorgt ervoor dat The Body een half uur eerder aftrapt dan gepland. Niet gek dat het nog leeg is dus wanneer de eerste dikke kicks de achtermuur laten trillen. Die kicks roepen vervolgens wel snel het publiek de zaal in. Op het podium wederom slechts twee heren, ditmaal achter koffertjes met apparatuur, ook dat is Doomstad. Over gruizige samples, gedonder en gegrom uit de synthesizer van Lee Buford schreeuwt de bebaarde Chip King zijn vocalen: gekweld, monotoon en verloren. Live drums of gitaar laat het duo vandaag achterwege, King heeft alleen zijn pedalboard op een standaard voor zich om de samples van Buford verder te vervormen. Publieksinteractie kunnen we vergeten, toch staat de zaal geboeid te kijken hoe de twee een lading grimmige soundscapes opbouwen. Onder een dikke laag ruis nu een soort vertraagde dubstep/hiphop groove, daar overheen een melodie van naargeestige kerkklokken en dat gepijnigde geschreeuw. Dit is echt zwaar onvriendelijke muziek, toch trekt het Ekko behoorlijk vol op zondagavond. De herrie wordt ook nog eens beloond met applaus en goedkeurend gejoel, daarmee wordt toch bewezen dat er zeker ruimte is voor experiment en moeilijke muziek. Dat applaus wordt vervolgens afgestraft met een rammend machinegeweer-bassalvo, windhoorns en een giftige fluittoon waarvan we direct hopen dat deze geen blijvende schade aanricht… Geen genade. The Body is dreigend, melancholisch, kil en indringend tegelijk. Dat had best wat langer mogen duren.
Verwacht Doomstad #3 na de zomer. Meer foto’s van Rob Sneltjes in de galerij hieronder en op zijn website.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.