De nu metal-iconen van Korn kwamen naar Utrecht en daar moesten we bij zijn. Niet vanwege een spannend nieuw album, een andere richting of het integraal spelen van een klassieker als het zelfgetitelde, baanbrekende debuutalbum uit 1994. Er komt wel een nieuwe plaat aan en zelfs dit jaar nog, maar je gaat natuurlijk naar Korn om de pioniers te zien, om te kijken of Jonathan Davis en de zijnen het
Eindhoven, vrijdag 10 juni. In een vijandige omgeving bevolkt door troepen van de Grote Guus en de Grote Jan (te herkennen aan de roze hoedjes) houdt één liefhebbersfestival dapper stand. Eindhoven Psych Lab dus en hoewel de aanhangers van Guus zowel de accommodaties, als de treinen en de toegangswegen ingenomen lijken te hebben, houdt de Asterix-vergelijking daar op. Het is de derde editie van deze viering van de psychedelica en
Aaron Turner is een ware creatieveling. In het verleden was de Amerikaanse zanger/gitarist de prominente kracht binnen Isis (ja, de bandnaam die tegenwoordig – natuurlijk onbedoeld – veel stof doet opwaaien). Anno nu is hij nadrukkelijk aanwezig in Old Man Gloom en Mamiffer. En daar komt SUMAC dan bij. Ook hier is hij de bandspil, te midden van drummer Nick Yacyshyn en bassist Brian Cook. De ritmesectie zit eveneens niet
Kolere dat was me een aftrap van die eerste tweedaagse Fortarock gisteren! En dan moest de dikker bezette Forta-zondag nog komen. Wat volgt? Wordt het weer zo heet? Jazeker, en de organisatie heeft er nog een podium bij geplant. Heerlijk, zulke overdaad schaadt geenszins natuurlijk. Eens kijken waar onze verslaggevers na deze lange, zweterige Sunday Bloody Sunday mee thuiskwamen. Zaterdag was nog de vraag of ze überhaupt thuiskwamen, maar het
Alle ballen verzamelen voor alweer de achtste editie van Fortarock in het Nijmeegse Goffertpark, dit jaar voor het eerst een tweedaagse. Terwijl de bands duisternis van het podium blazen draait de felle zon overuren, dus hoewel Down van het festival geweerd is wordt het toch nog een redneck party! Het was op zaterdag dus vooral een heule warme dag, met een relaxte opstart in Doornroosje waar de Buma ROCKS! conferentie
Vaker weet je in het oerwoud van promo’s, persberichten en allerhande mails met betrekking tot muziek niet waar je het zoeken moet, en zijn het vaak degenen die het ritme verstoren die dan opvallen. De band MARCH uit Breda is er voor mij zo een gebleken, goddank. Door Steven Gröniger Ik herinner het mij nog goed: het was een week of twee geleden, na afloop van het (werkelijk fenomenale) concert
Twee jaar geleden was het publiek behoorlijk enthousiast over de verrichtingen van dit Zuid-Koreaanse gezelschap in het Groninger poppodium. Het concert eindigde op de vierde plek in de jaarlijkse Vera poll. Los van de eventuele waarde van lijstjes mag Jambinai zeker gezien worden als een bijzondere band die dito optredens kan neerzetten. En in de aanloop naar het volgende maand (officieel) uit te komen nieuwe album Hermitage – deze avond
Ian Fraser Kilmister, ook bekend als Lemmy en de oprichter van Motörhead, is vorig jaar overleden aan een agressieve vorm van kanker. Schrijver Allan Burridge was voor dit boek al bekend met Motörhead. Hij was fan en schreef verschillende biografieën over de band. Daarnaast schreef hij ook fictie. In april verscheen zijn boek Lemmy Kilmister: Life Beyond Motörhead | Collateral Damage. Tijd voor een recensie. Door Kim Pot Burridge was
De metalheads van het Canadese Gorguts kwamen in (alweer) 25 jaar tijd met gedenkwaardige platen op de proppen. Met enige absenties van meerdere jaren en diverse wisselingen in de bandbezetting, keerde het collectief altijd sterk terug. Het in 1993 gelanceerde The Erosion of Sanity was het begin van een technische en meer experimentele metalkoers. Daarna bouwde de band – met gitarist/zanger Luc Lemay als constant aanwezige factor – zijn death
Dag 2 van Incubate 2016-1, oftewel Incubate in nieuwe, verkorte stijl. De zaterdag was een prima startschot voor de beknoptere weekendeditie, een aftrap die vertrouwd aanvoelde alsof het Tilburgse festival naar de roots is teruggekeerd. Zondag dan en we zijn benieuwd of het evenement de lijn van dit nieuwe jasje kan doortrekken. In de ring namens Never Mind The Hype komen de voltreffers wederom van scribent Tjeerd van Erve en fotograaf
Neem vijf volwassen rockers en zet ze achter een videogame uit hun jeugd en ze zijn in no-time alle verplichtingen, alledaagse beslommeringen en regels uit het handboek van de volwassen rocker vergeten. Sterker: voor je het weet springt dat kinderhart open en staan ze weer te luchtgitaren, airdrummen of in Henny Huisman’s Playback Show mee te brullen. Waar Blurs Song 2 voor ondergetekende altijd verbonden was met FIFA 98, daar
Incuuuuuubaaaaaate is gewoon in mei al aan. Terwijl het voelt alsof de laatste full-on editie nog verdacht vers in het geheugen ligt en we vorige maand nog hard gingen in Tilburg op Roadburn, zijn we in het tweede weekend van mei terug voor de eerste afgeslankte Incubate. Scherp geprogrammeerd als vanouds en evenzeer vastgelegd door fotografen Jan Rijk en Paul Verhagen. Verder lees je een verslag van stadspoëet/misantroop Tjeerd van
Wanneer je het eind der tijden al hebt aanbeden op je vorige, succesvolle album, hoe ga je als band dan verder? Je komt met een ambitieus conceptalbum op de proppen over een Uil. Net als in het klassieke meesterwerk le Carnival des Animaux geeft de muziek een belangrijk onderdeel van het sprookje weer. Elk nummer heeft zijn eigen vibe, maar is onderdeel van het verhaal. Black Waltz en Hail the
Het verrassingselement lijkt op dit moment de grootste troef van de internationale muziekindustrie. Aan de lopende band verschijnen nieuwe platen van enorme bands als donderslagen bij heldere hemel. De Californische groovemetal-mastodonten van Devildriver hebben dit vanaf hun selftitled debuut in 2003 totaal anders aangepakt. Met Trust No One rammen zij je nu voor de zevende keer op je kaak. Door Tim van der Steen Aangevoerd door charismatische frontman Dez Fafara
Laten we beginnen met de vraag of je Guilty Of Everything van Nothing gehoord hebt? Met die debuutplaat maakte de Amerikaanse shoegazeband in 2014 veel indruk en het is een mooie introductie in het nog prille oeuvre. Zo niet, adviseren we je bij deze met Tired Of Tomorrow te beginnen, de tweede plaat die komende vrijdag op Relapse Records verschijnt en die je nu op Never Mind The Hype hoort.
Het in Warschau residerende Sunnata bewandelt sinds hun albumdebuut Climbing The Colossus in 2014 een pad waarop sludge, doom en stoner een aardig spannend onderonsje met elkaar hebben. Van 2008 tot begin 2014 ging de band door het leven als Satellite Beaver. In ons land tamelijk onbekend, maar onder die naam werden toch nog drie EP’s uitgebracht en gespeeld op grote stonerfestivals als het Berlijner Desertfest en Days of The
Het Noorse collectief is bij uitstek een bezige bij! En na een carrière van bijna dertig jaar lijkt het creatieve einde ook nog lang niet in zicht. In februari werd de nieuwe langspeler Here Be Monsters toegevoegd aan het inmiddels goed uitdijende oeuvre van de band. Met het aantal releases van dik in de veertig – van reguliere albums tot aan EP´s en singles toe – heeft het trio een
Op de Lange Voorhout in Den Haag viel de eer ten deel aan Never Mind The Hype om een eigen stage te hosten. Met bands als The Cavern, Breaking Levees, Rats on Rafts, The Sore Losers en The Black Box Revelation hebben we in ieder geval een ‘heavy, deviant and alternative’-avond in het vooruitzicht. Oja, en niet te vergeten het nu al illustere NMTH G-Wolff dj-team voor de muzikale omlijsting
Met het eerste album The Circle And The Blue Door uit 2013, was het brein van de Britse psychedelische progrockband Purson eigenlijk helemaal niet zo tevreden. In de aanloopperiode naar het tweede album Desire’s Magic Theatre leert de bloedmooie multi-instrumentalist/tekstschrijfster/zangeres Rosie Cunningham (25) hoe ze het beter moet aanpakken. De analoge opnames van het album vinden plaats in de met vintage doordrenkte Gizzard Studio’s in London. Cunningham houdt de touwtjes
Roadburn 2016 bracht het hard en heavy in Tilburg. Met een line-up van ongekend hoog niveau bewees het festival tijdens de uitverkochte 21e editie opnieuw de waarde van het Roadburn stamp of approval. Nu het team van Never Mind The Hype weer een beetje bij zinnen is, is het tijd voor een terugblik. Hierbij moet vooral worden benadrukt dat muziek geen wedstrijd is, en niet in plussen en minnen valt
Roadburn 2016, Tilburg. Dit jaar heeft NMTH zich niet alleen aan de programmering van Cul de Sac verbonden, maar gaan onze verslaggevers Tim van der Steen, Steven Gröniger en Ingmar Griffioen van hot naar her om zoveel mogelijk muziekervaringen tot zich te nemen en vast te leggen op papier. Met donderdag, vrijdag en de uitbundige zaterdag achter de rug en… in de benen, is het helemaal niet zo verkeerd dat de
Roadburn 2016, Tilburg. Dit jaar heeft NMTH zich niet alleen aan de programmering van Cul de Sac verbonden, maar gaan onze verslaggevers Steven Gröniger, Tim van der Steen, Ingmar Griffioen en Waldo Volmer van hot naar her om zoveel mogelijk muziekervaringen tot zich te nemen en vast te leggen op papier. Met donderdag en vrijdag achter de kiezen, begint onze zaterdag met de Roadburn & NMTH showcase van darkrock DOOL. In vogelvlucht:
Eind 1999 werd het Zweedse Greenleaf als nevenproject opgestart door een aantal muzikanten, die met hun bands al wortel hadden geschoten in de stonerrock-scene. Dozer-gitarist Tommi Holappa sloeg met Dozer-collega’s en leden van onder andere Demon Cleaner de handen ineen. Holappa is uiteindelijk de enig overgeblevene van toen en hij speelde op alle zeven uitgebrachte platen – inclusief een EP – van de band. Ondanks geregelde bezettingswisselingen heeft Greenleaf telkens
Roadburn 2016, Tilburg. Dit jaar heeft NMTH zich niet alleen aan de programmering van Cul de Sac verbonden, maar gaan onze verslaggevers Steven Gröniger en Tim van der Steen van hot naar her om zoveel mogelijk muziekervaringen tot zich te nemen en vast te leggen op papier. Op deze eerste Roadburn donderdag beginnen wij bij de Zweedse post-metal van Cult of Luna en de Amsterdamse spacerock van Mantra Machine. Intussen worden onze
Voor de harde kant van de rockmuziek kun je in Rotterdam al 35 jaar terecht in Baroeg. Bovendien organiseert de welbekende rocktempel te Lombardijen al jaren haar eigen festival Baroeg Open Air. Vanavond staan drie opvallende acts van voorgaande edities op de planken. In plaats van dat ze ons even uit de dagelijkse sleur trekken, nemen ze ons mee naar de mooie, melancholische kant van het leven. Tekst Lodewijk Hoebens,
“Ik dacht: het is donderdagavond, ik probeer het gewoon. Is er echt niets te regelen?” Een man probeert Paradiso nog binnen te komen voor de show van VANT. Tevergeefs, sinds de lovende recensies op Eurosonic is de Britse band heter dan habanero dus de kleine zaal is strak uitverkocht. De man keert onverrichter zake huiswaarts, wij gaan naar binnen voor een uurtje vlammen. Tekst / foto’s: Tim van der Steen
Het Canadese Voivod – gevestigd in de overwegend Franstalige provincie Quebec – is al sinds de vroege jaren ´80 actief in de metalwereld. De band voorzag zich in die wereld vrij gauw van een eigen smoel door zijn unieke mix van thrash metal en prog. Een mix die verder is aangedikt met vurige, opstandige invloeden uit de punk. Beeld en geluid zijn daartoe bij Voivod altijd buitengewoon sterk op elkaar
“I bid farewell to Old Kentucky, the place where I was born and raised.” Een toepasselijke lyric van de Soggy Bottom Boys uit de vermakelijke Coen Brothers film O Brother, Where Art Thou? Na vijftien jaar keert Black Stone Cherry terug naar het oude Kentucky nest, fraai afgebeeld op de albumhoes. De band is nog altijd in originele bezetting en heeft het vijfde album opgenomen in de studio waar het
De Maassilo staat in Rotterdam bekend om haar grootse dancefeesten, maar af en toe gebruiken Rotown of Baroeg de zalen ook als de eigen infrastructuur te weinig ruimte biedt. Ensiferum mag dit jaar twintig kaarsjes uitblazen en om dat te vieren heeft Baroeg voor het industriële pand in Rotterdam Zuid gekozen. Waar zijn de drinkhoorns? Tekst Lodewijk Hoebens, foto’s Sandra Grootenboer Het Ensiferum van vanavond is heel anders dan de
Seven Sisters of Sleep is een collectief afkomstig uit het doorgaans zonovergoten zuiden van Californië. De klanken die de band produceert zijn echter allerminst zonnig, men brengt vooral de donkerste kanten van de metal voor het voetlicht. In de vorm van sludge, die smakelijke combinaties vertoont met diverse harde (sub)genres. De onder de loep genomen derde volledige plaat Ezekiel´s Hags staat vol doom, death metal, grind, vleugen black en er
“We hebben een hele bijzondere verrassing voor jullie, halverwege de set.” Belooft frontman Marko Korac van voorprogramma Vitamin X. De Amsterdamse band ragt in een noodtempo furieuze hardcore punk de zaal in. De hyperactieve Korac lanceert zich regelmatig via de basdrum over het podium, terwijl hij als een thrashcore ninja onzichtbare vijanden in elkaar schopt. De drummer doet intussen zijn uiterste best om die trommel het publiek in te trappen.
Het is ongeveer halverwege de set en ik heb inmiddels echt dorst gekregen. Voorzichtig beweeg ik mij door het publiek naar de bar aan de achterkant van de bovenzaal in Paradiso. Lastiger dan gedacht, want overal staan mensen met hun ogen dicht weg te spacen op de intense show van Monomyth, volledig in trance in hun eigen wereld. Echt niet dat ik dit voor een biertje ga verbreken, daarvoor is
Na dik vijf jaar verschijnt op 1 april Black Mountains vierde volledige studioplaat, simpelweg IV genoemd. Door voornamelijk drukke verwikkelingen van meerdere bandleden in andere bands – onder andere Pink Mountaintops, Lightning Dust en Kodiak Deathbeds – heeft het allemaal langer geduurd. Black Mountain zette met hun gelijknamige album in 2005 een zekere standaard neer binnen de psychedelische rock. De Canadezen gaven ermee een nieuwe draai aan het genre. Het
De naam van de Australische black metal-formatie Mesarthim verwijst naar een ver weg gelegen sterrenstelsel; doe ermee wat u wilt. Maar met deze verwijzing wordt het doel van de plaat wel direct duidelijk. Op Mesarthim’s debuut-LP probeert de band de eenzaamheid en leegte van het heelal op muzikale wijze te verwoorden. Door Philip Drent Mesarthim is een tweekoppig black metal-project dat naar eigen zeggen ‘cosmic atmospheric black metal’ produceert. Verder
‘Savages komt naar de Melkweg’, klonk het. Ok! ‘Samen met Bo Ningen.’ Nog beter! Elke keer dat we de Britse post-punkers van Savages zagen was het steengoed en indrukwekkend, van London Calling 2012 tot Lido, Berlijn en Best Kept Secret 2013. Weer een jaar later namen Savages en Bo Ningen het tegen elkaar op tijdens het Le Guess Who? festival en ging het nog een tandje heftiger. En nog eens op
Met het verschijnen van een nieuwe Star Wars film heeft de sci-fi hype dit jaar weer nieuwe hoogten bereikt. Monomyth uit Den Haag brengt het onverkende universum met Exo dichterbij dan ooit, sluit je ogen en waan je drie kwartier op een andere planeet. Door: Tim van der Steen Monomyth gaat met deze derde langspeler verder waar Further eindigde. Ruimteschip Ark M arriveert op Exo, om op zoek te gaan
Het was natuurlijk leuk geweest om Alestorm in de Grote zaal van 013 als headliner te zien afgelopen vrijdag maar de Schotse zeerovers fungeren deze tour als support van Sabaton. Althans in Europa, in Ierland en Groot-Brittannië treden ze als co-headliner op. De Zweedse powermetal machine Sabaton heeft wereldwijd ondertussen een enorme aanhang opgebouwd. Tel de Sabaton shirts er vanavond maar op na. Het concert is al maanden uitverkocht, want de
Via het in Leeuwarden gehuisveste Big Bad Wolf Records werden we geattendeerd op een relatief vrij onbekende band. Het label wilde graag materiaal van Apokathilosis uitbrengen en nadere aandacht voor de black metal van deze in Ierland gevestigde Braziliaanse formatie bleek niet verkeerd. Het gaat hier om het debuutalbum Where Angels Fear to Tread, met zijn duur van 26 minuten (zes nummers) aan te merken als EP of mini-album. Black
Indierock uit Hongarije, dat kan interessant zijn, want muziek uit die regio hoor je hier niet zo gek veel op de radio en festivalweides. Ivan & The Parazol mocht zich al aan het Nederlandse publiek voorstellen op Eurosonic, dat immers een Centraal-/Oost-Europese focus had. En deze vijf muzikanten hebben zeker genoeg muzikaliteit in huis om snel een nieuw publiek voor zich te winnen. Door Thomas Spiekerman Makkelijk in het gehoor liggende
De vierde editie van Where The Wild Things Are werd geplaagd door afzeggingen, onder meer The Kills en Fat White Family vielen weg, maar dat mocht de sfeer bij de vierduizend bezoekers niet drukken. Na drie dagen en nachten in een bungalow zijn we weer helemaal bijgespijkerd, met name dankzij een goed stel Nederlandse rockers en een Australische psychband, en zo is het festivalseizoen toch wel LOS. Never Mind The
Mooi is dat, zo sta je tot diep in de nacht in een bungalow te beuken op die boogiepunk van Death Alley, staan die sexy mofo’s vroeg op de zondag weer als eerste op het menu in de Desperados. En omdat we het echt niet kunnen laten, staan wij dan in de vooravond weer voor het podium als Death Alley het 3voor12 sessiepodium doet opstijgen. En er was meer deze
John Coffey was een van de bands die in april 2014 de kersverse Ronda-zaal van TivoliVredenburg aan een ‘stresstest’ mocht onderwerpen. Dat heeft de zaal ongetwijfeld tot in de funderingen gevoeld. Intussen zijn gebouw en band behoorlijk gegroeid en is het tijd voor een nieuwe test: Kan John Coffey na Paradiso ook de Ronda uitverkopen? De band toverde er een heus homecoming festival uit de hoge hoed en kreeg het
Dag 2 komt een beetje langzaam op gang. Qua mood heeft dat ongetwijfeld te maken met de lange vrijdagnacht, die in de Cyclecenter en een aantal bungalows immers tot 5.00 uur doorsleazete in weerwil van brandweer en radiatoren. Verder zit het niet mee, want door een aantal afzeggingen en verschuivingen ziet de beoogde wilde en heavy route er ineens heel anders uit. Zo zit aftrappen met Canshaker Pi er niet
Voor de enige Nederlandse show van All Them Witches was de plaatsbestemming Deventer. In het Burgerweeshuis waren we getuige van een tamelijk intense show. En dat lag niet alleen aan de ‘neo-psychedelic dark blues’ formatie uit Nashville. We zijn vandaag ietwat aan de vroege kant en dit geeft ons mooi de tijd om nog even de buitenkant van het neoclassicistische rijksmonument te aanschouwen. Het pand dateert alweer uit 1859, werd
Ondanks de goede bedoelingen van de organisatie (hulde voor de heaters bij de wachtrij voor de ticketing), zorgt het weer voor een tamelijk druilerige entree van de vierde editie van Where The Wild Things Are 2016. Al heeft dit ook zijn charme bij het betreden van bungalowpark De Eemhof. Links en rechts roken de schoorstenen en is het gras tussen de bomen wit gekleurd. Nadat het eerste potje is gekookt
Drie broers en twee vrienden proberen het te maken als rockband. Een reis die inmiddels al zo’n vijf jaar duurt. De weg is niet altijd even gemakkelijk. Dit horen we duidelijk terug op If We’re Losing Everything, de tweede langspeler van het Utrechtse Coppersky. Gekleurd door thema’s als broederschap, onzekerheid, faillissement en eigen zwaktes is het een album vol melancholie en stevige rockballades. Overtuigend gebracht door de diepe stem van
Onder het mom ‘beter laat dan nooit’ presenteren we het ietwat verlate Scumbash verslag. We beloven beterschap en hebben hier nog een videoreport van DeWolff op Scumbash voor je! Maar eerst natuurlijk het verslag. En Wel met de titel “We’re Gonna Rock This Town, Rock It Inside Out!”. De 35 jaar oude klassieker van de Stray Cats vat perfect de spirit van Scumbash samen. Vijfendertig jaar lijkt de gemiddelde leeftijd
Na een ‘relatief kalm’ 2015 belooft Birth of Joy 2016 vol overgave te gaan tackelen. Relatief kalm omdat de band het afgelopen jaar in ieder geval toch wel een dikke plus vijftig shows op de planken bracht, toetsenist Gertjan Gutman met een boek kwam (stukje film hier) en drummer Bob Hogenelst met een 10 het conservatorium afsloot. Verder doken ze de studio in voor een nieuw album en pakten ze
Al een ruim aantal jaren toont de Amerikaanse stad Savannah aan enige zeer succesvolle heavy bands in huis te hebben. Naast Baroness en Kylesa heeft inmiddels ook Black Tusk zowel nationaal als internationaal veel succes geoogst. Het drietal bands grossiert in metal, die nog steeds een frisse wind laat waaien in het genre. De sludge metal is eigentijds maar slaat tegelijkertijd bruggen naar het verleden. Er wordt veel geput uit
Weer een Brabants onderonsje. Voor Never Mind The Hype gaan wij, Niek en Joep, naar shows waar je ons normaliter niet snel zo verwachten. Eerder gingen we naar Slayer om verslag uit te brengen, ditmaal staat Toto op het programma. Je kent ze natuurlijk van ’s werelds meest epische hit Africa. Toto heeft vorig jaar een nieuw album uitgebracht dus is op wereldtournee. Ze spelen twee dagen achter elkaar in
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.