Weergaloos Dream Theater betovert publiek met 3 uur durend spektakel

Dream Theater in 013, foto Rob Sneltjes

De integrale albumperformance doet het goed de laatste jaren. Vooral als er dan weer eens een legendarische plaat ten gehore gebracht wordt. Bijvoorbeeld Dream Theater dat ‘Images & Words’ in zijn geheel opgevoerd. Dat wil wel in de grote zaal van 013.

Tekst Guido Segers, foto’s Rob Sneltjes

De tand des tijds heeft de progmetal van Dream Theater niet doorstaan. Goed, de band maakt nog altijd de dienst uit in de progwereld, maar de impact op de hitparades ligt ver achter de heren.

Dat is ook te zien aan het over het algemeen wat oudere publiek van overwegend mannen. Toch hebben jongere acts, waaronder extremisten als The Dillinger Escape Plan, het enthousiasme weer aangewakkerd (prog snob anyone?). De grote zaal van 013 is ram uitverkocht voor een goede drie uur Dream Theater. Ook met bezoekers die jong genoeg zijn om op het moment van uitkomen van ‘Images & Words’ niet meer te zijn geweest dan een suggestieve knipoog van vader, staan klaar gehuld in Dream Theater tourshirt. Met de paplepel ingegoten waarschijnlijk, dat Dream Theater.

De eerste akte is een bloemlezing uit het werk van de band. Dit is een opvallend ingetogen selectie, vermoedelijk om de spanning hoog te houden voor de climax van de show die nog moet volgen. De setlist bevat ook geen verrassingen ten opzichte van vorige shows en wordt netjes uitgevoerd met het vakwerk dat je gewend bent. Zanger James Labrie is niet altijd helemaal top, de hele wilde uithalen zitten er niet meer in. Het is een klein vlekje op een verder geweldig beschilderd doek. Mooi is wel de Jacco Pastorius cover, waar bassist John Myung een zeldzaam momentje krijgt in de spotlights en zijn baskunsten mag vertonen. Met deze cover hoor je een frivool en speels geluid, niet je typische baservaring. In ‘As I Am’ wordt nog een stukje ‘Enter Sandman’ verwerkt. Even lijkt het publiek niet te happen, maar dan gaan de hoorns toch de lucht in.

Dream Theater in 013, foto Rob Sneltjes

Akte 2 is dan toch ‘Images & Words’. Als inleiding horen we andere hits uit 1992. Grunge vierde hoogtij en Metallica had dat zwarte album uit. Bijzonder dat Dream Theater juist in dat jaar doorbrak met het direct en kordaat afgeleverde ‘Pull Me Under’. James Labrie neemt ook even een momentje om aan te geven dat er zonder die plaat misschien geen Dream Theater zou zijn zoals we ze kennen. De band stoomt met veel plezier door de nummers heen. Soms worden ze wel flink opgerekt voor een solo van John Petrucci op zijn gitaar en die van drummer Mike Mangini. Mangini weet niet helemaal te overtuigen, maar zittende op de kruk van Mike Portnoy is het ook een fors paar schoenen om te vullen. Het zal de fans niet deren, die laten zich graag onderdompelen in het geluid. Het plezier dat de bandleden uitstralen is een welkom contrast met de klinische precisie waarmee de nummers afgeleverd worden. Het geeft een stuk warmte aan de anders wat killere muziek.

Dream Theater in 013, foto Rob Sneltjes

Op ‘Metropolis – Part I (‘The Miracle And The Sleeper’)’ komt de band even helemaal los. Jazzy passages, funky basloopjes en een wilde toetsenist die een futuristisch smaakje aan het geheel mag geven, zorgen voor een enerverende performance, die het publiek compleet mee lijkt te nemen in de dromerige wereld van Dream Theater. De set wordt nauwelijks onderbroken, de band laat de muziek voor zich spreken op grootse wijze. Alsof dat niet genoeg is voor een memorabele avond, speelt de band als encore ook nog even ‘Change Of Seasons’ in zijn geheel. Gewoon, omdat dit Dream Theater is. Er is natuurlijk een link tussen die EP en ‘Images & Words’. Het album was oorspronkelijk bedoeld als een dubbelaar, maar er werden wat nummers geschrapt. ‘A Change of Seasons’ was daar één van, maar komt nu in volle glorie langs als een waar crescendo van een avond superieure muziek.

Dream Theater in 013, foto Rob Sneltjes

Hoewel ‘Images & Words’ een plaat is met zijn eigen moment in de tijd, is het niet de enige progplaat die een bepaalde tijdloosheid kent. De intro met hits uit 1992 laat het eigenlijk het beste horen: Dream Theater is zo’n band die niet tijdloos is, maar buiten de tijd staat met een plaat die op onvergetelijke wijze weer de aandacht krijgt die die verdient.