Velen zeggen dat rock dood is en de laatste jaren hebben we als liefhebber heel wat tegenslagen moeten verwerken. Te veel rockiconen moeten verliezen. Ook in eigen land. Afscheid moeten nemen van iconen als Vanderbuyst, John Coffey en Peter Pan Speedrock. Gelukkig komen er altijd weer nieuwe helden ten tonele zoals Death Alley, Navarone en Dool. Muzikanten met ervaring die het net even over een andere boeg gooien. Juist nu komen ook de Rectum Raiders met een debuutplaat. Daar kunnen we nog een tijd van genieten. Ze zijn zelfs ‘too hard for the graveyard’! Gelukkig maar.
Door Lodewijk Hoebens
Het heeft wel even geduurd tot de release van het eerste album. De Amsterdamse Nijmegers willen dan ook een plaat uitbrengen die voelt als een trap in de kloten. Waar je even bij stil staat. Wie meer wil weten over de band, raad ik aan om eens het filmpje the Essence of Rectum Raiders op YouTube te bekijken. Bizarre live-taferelen, taboeloze video’s en (inmiddels) vijf heren die houden van komkommers en turboglam-muziek. Bekend geworden door opmerkelijke covers zoals een Deutsche versie van Gay Bar en een nog geilere Satisfaction. Faam geproefd tijdens de Popronde van 2015. Tussendoor eigen nummers blijven schrijven wat resulteert in twee EP’s. Dog Life werd zelfs speciaal voor het Eurovisie Songfestival bedacht. Sinds eind vorig jaar zit er een tweede gitarist bij, Rampage Delicious genaamd en dat kan je horen. De twin gitaren hoeven niet onder te doen voor Iron Maiden of Avenged Sevenfold. Get ready to G.R.I.N.D.!
We vergeten even de rare on stage bandcapriolen en richten ons puur op de muziek. Want, wat zit het verdomd lekker in elkaar. Beginnend dus met G.R.I.N.D., tevens de eerste single. Inclusief een online riff-demonstratie. Dat is immers het doel: rock ’n roll weer lekker hard maken. “’Till your fingers bleed!” Spontane solo’s, strakke drum-erupties en teksten over hoe hard ze zullen komen. Wie iets dieper graaft, merkt dat het schijfje vol liefde zit. En bestiality, maar wat wil je ook met een dekhengst als mascotte. Bovendien hoor je het onbevangen plezier terug in de nummers. Credits gaan ervoor naar producer Jochem Jacobs. De ex-gitarist van Textures, als producer bekend van onder meer Heidevolk en Face Tomorrow, behoudt de onbezonnen ingesteldheid van de band. De bluegrass-vibe van Blue Balls Boogie, het pianootje in Boulanger of de Dillinger Escape Plan-intro van Rocket Science, een track, die in een meer ‘butt unplugged’ versie reeds furore maakte tijdens de Popronde.
Net als Fleddy Melculy spelen ze gewoon waar ze zin in hebben. Niet zo gek dat beide bands al samen op het podium hebben gestaan. De Rectums weten dat ze de muzikale kwaliteiten bezitten en nu zijn er ook de songs om dat te bewijzen. Black Ripper is als enige afkomstig van een vorige EP. In een nieuw spijkerjasje ragt deze echter harder dan ooit. “Take me to the bridge!” Voel hoe bass, drums en gitaren naar een volgende climax werken. Facemelter! Wanneer de Rectum Raiders op hun hol liggen, moeten blijkbaar ook wij met de beentjes de lucht in. Luister maar naar On My Back. En pas op voor de scheurende gitaarsolo’s en de dwingende strot van Mr. Rectum. Evenals op afsluiter Vasoline, dat zeker iets te maken moet hebben met On My Back, rocken de heren andermaal soepel als Van Halen. Ten tijde van David Lee Roth welteverstaan. Same swag.
Regelmatig belanden ze in het territorium van Steel Panther, maar dat is helemaal niet erg. Waarom moet ook alles zo serieus? “Watch out! I’m slippery when I’m wet.” De lyrics zitten vol verwijzingen naar oude rockklassiekers. De boodschap blijft echter kritisch richting de huidige maatschappij. Te weinig rock, te weinig liefde. Men luistert niet. Wie niet horen wil moet maar voelen. Thus Spoke Mr. Rectum:
“Some people don’t wanna listen to me,
Just when I’m ‘bout to give my love for free
But hey!
We’re gonna make ‘em pay!”
Van al dat gezeur krijg je toch gewoon een slappe zak! Sexistence, met een recht voor je raap vibe à la John Coffey, geeft ons een lesje geschiedenis over de misdaden van de mens. Halverwege is er even ruimte om te blazen. “En span en ontspannen.” Maar dan gaan de gitaren weer van stal. No mercy! Vrouwen kunnen ook meedogenloos zijn hoor. Vandaar de Blue Balls Boogie voor elke vervelende “vanavond niet schat”. Gelukkig zijn er ook andere manieren om aan je trekken te komen. Gebruik wel een zakdoekje. Svp.
Je hoeft dus geen Rocket Science te kennen, om te snappen wat de Rectum Raiders proberen duidelijk te maken.
“You want a revolution?
With equal distribution?
Let’s fuck the constitution!
There’s no right in absolution!”
Daarom opereren Gustav von Shredivarius, Rampage Delicious, Mr. Rectum, Nikki Bear, Jackie Flawless en natuurlijk de mannelijke Hörse het liefst ‘s nachts. Als Demons of the Future. Ze zijn toch ‘too hard for the graveyard’. Te heet voor de underground, zelfs gesteund door Satan. “Satan is in my ass!” Het is duidelijk, de Rectum raiders willen bloed zien. Vooral tijdens de late uurtjes, wanneer ze een zoveelste popzaal binnenstebuiten hebben gespeeld.
Overdag zijn ze te vinden bij de Boulanger. Waar Mr. Rectum niet wordt begrepen. Eigenlijk wil hij alleen een stokbrood en twee croissants. Plots worden we muzikaal meegenomen naar een Frans cafeetje, maar dankzij genoeg boter beuken de gitaren er weer op los. Van de bakker belanden we gebroken naar het slachthuis. Wat een drama. Blijkt ook uit de volgende interlude met de titel Deliverance. Terug in het café, waar een piano de gepijnigde vocalen van Mr. Rectum volgt. Recht uit zijn hart weet hij de plaat met mooie metaforen samen te vatten.
“I wanna be your piece of cake
You serve me out, on coffee break
Filled with cream, and marmalade
We will gently copulate”
Rectum Raiders’ debuutalbum Rectum Raiders is 3 maart verschenen op het eigen RR Music én Suburban Records (dat de distributie verzorgt). De plaat is onder meer via de Bandcamp te bestellen en via Spotify te beluisteren:
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.