FortaRock en Buma ROCKS! zetten goede tussenstap naar 2018

FortaRock deed dit jaar een stapje terug: geen groot festival in het Goffertpark, maar ‘FortaRock in the City’ op twee podia in Doornroosje. Voor Buma ROCKS! de kans om het showcase-event en de heavy conferentie in Doornroosje volledig in pas te laten lopen met het festival. En dat beviel goed, zo zag ook NMTH dat in Nijmegen was voor interviews en dit verslag.

Erg goed nieuws op vrijdag: De dag voor het festival kondigt FortaRock aan dat het volgend jaar terugkeert in het Goffertpark en wel op vrijdag 1 en zaterdag 2 juni 2018. Het is de bedoeling dat Buma ROCKS! ‘meeverhuist’, waarmee een einde zou komen aan de afstand tussen de conferentie in Doornroosje en het festival. Zo bood deze ‘mini-editie’ een mooie kans om te zien hoe beide organisaties elkaar aanvullen en versterken en meteen vast vooruit te kijken naar 2018.

Tekst en fotografie Ingmar Griffioen

De organisatie van Buma ROCKS! is zo goochem geweest om alle heavy muziekprofs die vandaag komen spreken, ‘heavy chatten’, Q&A’en, netwerken en rockquizzen een dag eerder al uit te nodigen voor een ‘trade dinner’. Zo zorg je niet alleen dat het gros tijdig in Nijmegen is, maar ook dat Doornroosje al goed gevuld is als de deuren om 14.00 uur openzwaaien. NMTH heeft de gepantserde bolide dan al met het nodige kunst- en vliegwerk in de parkeergarage weten te krijgen, schudt wat handen, bouwt de interview-hoek op en gaat op zoek naar de eerste live-muziek van de dag.

PELGRIM
Op de Purple Stage, in de door Buma ROCKS! geadopteerde kleine zaal, staat Pelgrim klaar. Geen kwestie van rustig opbouwen, maar meer van meteen dik aanzetten en zo signaleren we het eerste pitje vroeg in de middag al. Redelijk volle bak al in Doornroosjes tweede zaal en dat is precies wat Pelgrim ook doet. De Tilburgse metalcore-groep is samen met Ulsect door Buma geselecteerd uit een veld van liefst 145 demo’s en op basis van debuutplaat Ephemera uit 2016 snapten we dat al. Nu laten ze ook op het podium zien hoe gerechtvaardigd die keuze is. “Hoe zit het met jullie energieniveau?”, wil frontman Wouter Zaman weten. “Fokking vroeg natuurlijk, maar het zou erg vet zijn als hier wat meer beweging kwam (wijst op kenmerkende halve lege cirkel voor het podium).” Pelgrim krijgt de handen aardig op elkaar en aanstekers in de lucht voor een gevoeliger intro is ook check.

Drummer Rik Torremans speelt ongetwijfeld met clicktrack, maar wat hamert ie die tracks erin. Het publiek kent desgevraagd niet alleen ‘dit nummer’, oudje For better or Worse van de debuut-EP uit 2013, die gast vooraan brult ‘m ook graag mee door de mic. High five waardig inderdaad. Nog een laatste circlepit dan en een bijzonder moedige stagedive in die bijna lege pit. Au. Blijft een raar fenomeen zo’n core-pit met vechtsportkicks, jumps en ellebogen. Pelgrim serveert typische metalcore met afwisselend cleane zang en gebrul, mathy metal gitaarwerk, breakdowns, blast beats en wel opvallende proggy en symfonische passages. We gaan er lekker op, hoewel we wel wat dorstig worden.

Gelukkig werkt de airco in Roosje goed, want buiten is het echt niet te harden, terwijl ook in de NMTH interviewruimte de thermometer in het rood uitslaat. In de foyers zien we de vele promotors, boekers, programmeurs en festivaldirecteurs grijnzend voorbij komen. Promotor Frank van Liempd (vertegenwoordigt met zijn Petting Zoo onder andere Relapse Records) is wat minder vrolijk en diens verse Soundgarden-shirt is een goede indicatie waarom. 12 Dagen voor het drama in Detroit zag hij de band nog een hele goede show geven in Carolina. Het brengt de tragiek en het verlies van Chris Cornell weer even pijnlijk dichtbij.

METAL MIKE, DE BELICHAMING VAN AARDSCHOK
De inwendige mens kan natuurlijk niet de hele dag hard gaan op die uitmuntende bierselectie en dus worden in de foyer hotdogs en Flammkuchen (een soort Duitse plattere versie van een pizza) verkocht. Al smikkelend zoeken we de bovenste foyer op voor een Q&A met Metal Mike. De Aardschok-oervader heeft er speciaal 900 kilometer voor gereden vanaf zijn vakantieadres in Oostenrijk. Dat tekent de toewijding voor het blad dat Mike van Rijswijk in oktober 1980 oprichtte met een klasgenoot. 37 jaar verder is hij nog altijd hoofdredacteur van hét Nederlandse metal-blad. Bewonderenswaardig hoe het blad al die jaar de eigen koers is blijven varen.

Voor een toenemend aantal toeschouwers, inclusief een aantal trouwe abonnees en supporters van Suburban, Aces High Promotion, Petting Zoo en Mojo, kan Mike er goed en zelfverzekerd over vertellen. Qua nieuws legt Aardschok (dat geen noemenswaardige online strategie heeft) het af, geeft de oprichter toe. Maar op alle andere gebieden zit zijn blad er volgens Mike nog bovenop en dat kan ook heel goed door het door de jaren heen opgebouwde netwerk. Goede vraag van de gitarist van Laster: ‘Kan Aardschok (dat net metalcore ‘geschreeuw’ noemde en Opeth en Anathema nu te soft vindt voor coverage) ook de nieuwste genres en generaties bereiken?’ Het antwoord is niet helemaal verhelderend, maar Mike ziet het dankzij specialisten als Robert Haagsma allemaal prima gaan. Een wedergeboorte van de Aardschokdag (tussen 1982 en ’93 een jaarlijks gegeven) sluit de spreker uit, wegens een gebrek aan headliners en omdat het een te groot risico voor het voortbestaan van Aarschok zou betekenen.

GOE VUR IN DEN OTTO EN ULSECT
Iets rustiger is het beneden bij de NMTH interviews waar het duo Goe Vur In Den Otto is aangeschoven. Logisch, want daar is dan ook geen publiek toegestaan. De video-interviews (ook met The Charm The Fury) zullen later op de site verschijnen. Terwijl Pete Da Bomber en Johnny Jailbait net over hun StuBru-programma, Fleddy Melculy en Dimebag Darrell verhalen, glippen we de deur uit om een stuk van weer een Tilburgse groeibriljant mee te pakken. We zagen Ulsect pas nog met Dodecahedron en Verwoed in 013 aan het werk en bespraken het debuutalbum van de groep, die (ex-) leden van Textures en Dodecahedron herbergt.

Ulsect bedwelmt vandaag de Purple Stage met ziedende deathcore en metal-tapijten. Het kleurbeeld is aanvankelijk eentonig doch volledig goed getroffen. Het podium baadt in bloedrood en de zaal in duisternis. Ah wacht, daar is het paars-blauw al bij een Amenra-achtig intro, althans de ruggelingse opstelling richting de zaal. Niet minder spannend verder, slepend en tergend komt de track op gang alvorens de band de furie van dat maniakale death-tempo weer loslaat. Unveil raast door de zaal en eindigt in zware roffels en getormenteerd gekrijs. Die drumpartijen mogen dan rap voortsnellen, de sfeer is door de ijle, soms post-rockende gitaarlagen toch meer slepend en doomy en Doornroosje slaat traag haar.

WHEEL OF STEEL ROCK QUIZ EN BATUSHKA
Nog wat versuft en met suizende oren wankelen we richting het Doonroosje-café. “5 punten voor Team Daar Hebben We Nog Niet Over Nagedacht”, horen we Pete Da Bomber brullen. Jawel; het is de Wheel Of Steel Rock Quiz editie 2. Door Buma op Eurosonic Noorderslag gelanceerd en vandaag debuteren de Goe Vur In Den Otto’s als quiz-masters, waarbij Johnny Jailbait de metal-muziek instart en de stadiontoeter laat schallen en Pete aan het wiel draait en presenteert. U denkt zeker en vast dat er nu een juichend verslag volgt van de winst van Team NMTH, maar helaas; we kwamen telkens net één teamlid te kort voor deze vuurproef. De twee teams worden getest met vragen als “Hoeveel edities van Roadburn?” (22), “Is Rob Halford van Judas Priest of Ozzy Osbourne ouder?” (Ozzy), “Rammstein was headliner op FortaRock editie…?” (V in 2013) en “Lemmy was voor Motörhead eind jaren ’60 roadie van…? ” (Jimi Hendrix). Team Daar Hebben We Nog Niet Over Nagedacht pakt de zege met 87 punten en verdient twee kaarten voor FortaRock 2018! Proficiat, wij drinken er vast een eerste grote Duitse pint op.

We enteren de grote zaal (vandaag Red Stage gedoopt) voor een bijzondere show van de geheimzinnige en letterlijk bewierrookte black metal-groep Batushka, die flirts met het occulte niet schuwt. De Polen hebben een voorliefde voor Cyrillisch en de bandnaam betekent in dat schrift zoveel als ‘vader’ en wordt gebruikt om een Oosters-Orthodoxe priester aan te spreken. In het streng katholieke en Rusland-vrezende Polen een nogal spraakmakende keuze. Batushka speelt black metal met Gregoriaanse zang en veel uiterlijk vertoon in de vorm van kerkelijke symboliek. Met die tot in de puntjes verzorgde show maken ze indruk. De muziek wordt nu ook wat dwingender en de redelijk volle grote zaal gooit wat haar en flext die nekspieren. De voorganger (of ehm: Batushka) dirigeert het geheel met grootse gebaren vanachter een altaar met kaarsen en schedels (niet die van Laster, we hebben ze gecheckt). Grote doeken/backdrops vertonen beeltenissen van Jezus en Maria maar dan met lege gezichten en ook het gelaat van de muzikanten is ‘leeg’ gemaakt, wat toch een beetje griezelig aandoet. Dat Maria-portret op het altaar dat dankzij de lichtshow af en toe oplicht, is dan weer eerder wat potsierlijk. Het matcht wel weer treffend met m’n glas Franziskaner.

THE CHARM THE FURY DANKT BUMA ROCKS!
Tijd voor een heavy chat met mijn ‘hotdog to be’. En snel weer terug, we persen ons de kleine zaal door voor The Charm The Fury. Drummer Mathijs Tieken en frontvrouw Caroline Westendorp temperden net de verwachtingen nog wat. Het lijkt allemaal zo super hard te gaan, met een goed ontvangen plaat op het grote metallabel Nuclear Blast en recente tour door Amerika, maar dat valt ook allemaal wel mee hoor. Ze moeten er nog gewoon hard voor (en ernaast) werken. Dat doen ze op het podium dan ook. “Zijn jullie al een beetje wakker? Circlepit!” Dat is niet aan dovemansoren gericht. The Charm heeft de zaal al snel om de vingers gewikkeld en maakt indruk. Sommige van die slepende hardcore breaks doen ons zeer aan Helmet denken. Ze tonen zich ook dankbaar: “Te gek dat we hier mogen staan vandaag. We staan hier namens Buma ROCKS! en ik wil even een vet applaus, want zonder hen zouden we hier niet zijn en al die vette shit mogen doen.”

Terechte lof aan de organisator, die The Charm in 2013 al op Buma ROCKS! @FortaRock neerzette en begin 2016 op Buma’s Loud & Proud showcase op Eurosonic. “Het is fokking zaterdag”, schreeuwt Caroline, “dus…” Opeens is de zaal helemaal verduisterd en dan fluistert ze: “bounce die fucking hoofden”. Meteen zet de groep de single Echoes in, die heel bruut begint en doorstart, maar ook een zeer melodieus en poppy refrein heeft. Werkt wat ons betreft als een malle. Maar wat Doornroosje betreft? Ja hoor. Veel kids vooraan gaan er hard op, maar toch benieuwd of ze met deze set de kritische metal-massa verderop in de zaal ook kunnen overtuigen. Ze proberen het vol toewijding. “Mensen in Nijmegen kunnen jullie een beetje zingen? Want hier zit een heel poppy chorus in.” Dat kan Nijmegen aardig. We krijgen nog een ‘trip down memory lane’ met een koor. Na een knetterharde minuut krijgt ook die een gevoeliger vervolg. En een paar nummers verder is The Charm die metalcore weer ongenadig aan het pompen, en is het vooral keelzang van frontvrouw Caroline. De Amsterdamse band houdt de spanning goed vast en weet de bezoekers ook te bereiken. Naar welke band ze het meest uitkijken, wil ze weten. “Periphery? Ja, ik ook.”

DOOL GAAT VOOR PERFECTIE
Terwijl Decapitated bepaald niet de subtiliteitsprijs aan het verdienen is, prijzen we wel de catering en nog een stuk rockquiz. Dan is het tijd voor nog een band die door Buma flink gesteund is. Ook door Roadburn en Never Mind The Hype trouwens en we zijn dan ook blij dat de Purple Stage tjokvol staat voor DOOL. Man wat komt opener Vantablack weer episch van de planken. De Rotterdammers hebben er een handje van lange composities te schrijven die een flinke spanningsopbouw meekrijgen en een doomy meeslependheid die het voor ons dat juiste heavy randje meegeeft. Lekker ook om na alle metal hier even wat anders te horen, muziek die net als The Charm trouwens met dynamiek speelt, maar weer hele andere uitersten integreert. De doomy en gothrockers zijn al sinds eind 2015 bezig ieder publiek te overtuigen, zo verdienden ze ook hun platendeal (op de Roadburn 2016 showcase) bij het Duitse Prophecy Productions. En zo gaat het telkens een stapje groter, natuurlijk ook gedragen door de beestachtig goede debuutplaat Here Now, There Then.

En toch vinden we het nog opvallend dat DOOL nu ook aan een zegetocht langs meer mainstream festivals als Eurosonic, Paaspop en Dauwpop bezig is. ‘Ze zijn ook net geboekt voor Eindhoven Metal Meeting’, fluistert een Eindhovenaar ons in. EMM-organisator Roman Hödl staat keihard te genieten vooraan en ziet zijn gelijk meteen bewezen. Het bewijst ook hoe breed de band aanspreekt. Het schijnt een dingetje te zijn deze boeking op een festival voor pure metalheads, maar wij zien dat met DOOLS uitstraling en overtuiging zeker goed komen. Het bijna sprookjesachtige In Her Darkest Hour betovert en dan valt de show plots stil. Even een kleine hick-up bij nieuwe bassist JB Van der Wal, de klasbak die je kent van Herder en Aborted en die sinds begin dit jaar moeiteloos ingepast lijkt. “Ah wat erg op zo’n professioneel festival”, lost bandleider Ryanne van Dorst het weer spottend op. “Sorry jongens, normaal zijn we professioneel mysterieus, maar dit is een bekend nummertje.” Na single Oweynagat en afsluitend ‘oudje’ The Alpha, die het altijd doet voor ons (kleine impressie), lopen we nagloeiend de zaal uit. De groep zelf kijkt gek genoeg minder tevreden terug. Maar misschien zorgt dergelijk perfectionisme er juist wel voor dat het zo’n verdomd goede band is geworden en ook blijft.

NOCTEM SLUIT AF
Al nababbelend en ‘netwerkend’ missen we het grootste deel van de headliner. De Amerikaanse progmetalband Periphery sluit met veel machtsvertoon af in de grote zaal. En daarmee is het festival nog niet over. In de kleine zaal blaast Noctem het slotakkoord. De Spaanse black en thrash metalband is op tour met Batushka, wat een opvallende combinatie lijkt. De groep uit Valencia is van de corpse paint, opereert genadeloos en oogst een zee aan applaus en horns.

Daarna mogen de mannen van Goe Vur In Den Otto eens laten horen, waarom ze op al die festivals gevraagd worden. Naast die Judas Priest-garantie hebben Pete en Johnny nog een arsenaal aan metal-klassiekers paraat om je de Afterparty dansvloer op te beuken en dat kan net zo goed Bon Jovi als Twisted Sister of Slayer zijn. Een mooi moment om na te beschouwen op een geslaagde dag, waarin door de bundeling van beide events onder één dak toch een hoop nuttige disciplines samen kwamen. Ok, dan mis je soms net een show, of de heavy chats waar aanstormende bands hun demo’s aan heavy profs konden laten horen. Toch overheerst het gevoel dat er continu wat interessants te beleven was.

FORTAROCK + BUMA ROCKS! IN 2018
Volgend jaar zal Buma ROCKS! niet continu parallel lopen met FortaRock en verwachten we de showcase en conferentie eerder op de eerste festivaldag. Het lijkt een hele goede zet om wel aan één locatie vast te houden, dat is veel praktischer dan van een deel van je publiek verlangen dat ze twee plekken bezoeken. Verder is deze editie voor ons andermaal bewezen dat de heavy sector een dergelijk platform heel goed kan gebruiken. Dat geldt voor de professionals, de organisaties, de media en alles eromheen, maar zeker ook voor de bands. Laten we niet vergeten dat er naast die vier groepen die Buma ROCKS! in Doornroosje presenteerde nog ruim 140 demo’s en een schat aan goede bands om vaak welverdiende aandacht schreeuwen. Het is daarom een goede zaak dat Buma ROCKS! zich ook op Eurosonic Noorderslag en Roadburn laat zien en – naar we begrepen in de wandelgangen – dat ook op Into The Grave en andere festivals wil doen. Horns up.

Deze diashow vereist JavaScript.

---