‘Dierenliefhebbers met een voorkeur voor de wat minder favoriete diersoorten’
Het Rotterdams/Bredase kwartet Iguana Death Cult bestaat al een aantal jaren en komt nu eindelijk met een volledige langspeler op de markt. Sinds ze de single (Seven Tongues/Sirens) in 2015 uitbrachten, gaat het de heren voor de wind. Met veel eigen optredens in binnen- en buitenland, ook mochten ze voorprogramma’s voor helden als King Gizzard & The Lizard Wizard en together PANGEA verzorgen. Echter met de verse langspeler The First Stirrings Of Hideous Insect Life zijn ze klaar voor de volgende stap. De plaat telt negen nummers en is opgenomen met producer en mede-Rotterdammer Chris van Velde (o.a. Rats on Rafts). Het album brengen ze overigens uit op het zelf opgerichte, om in de sfeer te blijven: Amphibian Records.
Door Timothy Aarbodem
Opener ‘Pyramids’ dendert er meteen in met een minimalistische, hypnotiserende groove die je mee de plaat in sleurt. De toon is gezet, denk motorik kraut meets surfrock. ‘Can of Worms’ kwam al eerder uit als single met een bijbehorende clip en bevat eenzelfde motorische groove als ‘Pyramids’, maar is broeieriger dan zijn voorganger. Opvallend is dat ze wederom het nummer ‘Seven Tongues’ hebben opgenomen, deze stond al op hun allereerste single maar blijft een sterk nummer met het aanstekelijk koortje “Fukushima! Fukushima!”. Het zou zo kunnen passen op een van die Japanse garage-beat-sampler lp’s.
‘Voodoo Mirror’ is misschien wel het hardste en meest psychotische nummer op de plaat, alles kraakt en overstuurt op de fijne analoge manier. Met nummers als ‘The Dreamer’ en ‘Freak’ nemen ze wat gas terug en laten ze ook een hele andere, ietwat rustigere kant van de band zien. De nummers zijn zweverig en trippy, het 12-snarige gitaartje, de met reverb doordrenkte gitaren en vocalen doen denken aan de sixties westcoast sound à la Country Joe & The Fish. De plaat eindigt met een vrolijke noot, ‘Jellyfish’ (alweer de tweede ongewervelde op deze plaat) en doet op sommige momenten zelfs een beetje lo-fi, wavy/post-punkerig aan.
The First Stirrings Of Hideous Insect Life verrast en laat een divers geluid horen. Sinds de single uit 2015 is Iguana Death Cult gegroeid van een rechttoe rechtaan garageband, naar een band die durft zich buiten de gebaande paden te bewegen. De plaat voelt broeierig aan en gaat alle kanten op, net als kronkelende wormen in de warme aarde. Ze hebben goed naar King Gizzard geluisterd, soms iets te goed zelfs, dezelfde soort eigenaardige riffjes en hooks hoor je erin terug. ‘Jellyfish’ is misschien niet het sterkste einde, ‘Voodoo Mirror’ zou een echte klapper om het album mee af te sluiten. Maar aan de andere kant laten ze zo zien dat ze zichzelf niet al te serieus nemen, de essentie van het spelen van garage is toch wel ‘fun’ en de lol die je met elkaar hebt.
Op het moment zijn de heren alweer bezig met een tweede plaat (in dit interview vertellen ze NMTH er meer over). Mogen er in de toekomst ook andere bands op Amphibian Records uit kunnen komen, dan zouden ze het voortouw kunnen nemen in de Nederlandse garagescene.
The First Stirrings Of Hideous Insect Life is 16 februari verschenen op het eigen Amphibian Records en onder meer te beluisteren via Spotify (hieronder). Iguana Death Cult staat met de begeleidende clubtour donderdagavond (23-2) in Stroomhuis, Eindhoven, vrijdag 24-2 in Brigant, Arnhem, 2-3 in Cul de Sac, Tilburg, 10-3 in Zwarte Ruiter, Den Haag, 16-3 in Vera, Groningen, 17-3 in Patronaat, Haarlem en 23-3 in ACU te Utrecht.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.