LGW16: zinderend Savages topt de vrijdag en de mayhem van GGU:LL op zaterdagnacht

Jehnny Beth van Savages op Le Guess Who?, foto Roy Wolters

Het weekend is begonnen en dat zie je terug in de drukte op Le Guess Who?. Veel festivalgangers die een dag komen genieten van het afwisselende weekendprogramma met onder andere Savages, Dinosaur Jr., Julia Holter, Black Mountain, Swans en Suuns. Voor zowel de vrijdag als de zaterdag zijn de verwachtingen hooggespannen, zeker na de uitstekende start op donderdag. Ook het weer is in ieder geval wat positiever gestemd. Weet Le Guess Who? het waar te maken om te blijven verrassen?

Tekst: Tim van der Steen en Kim Pot, foto’s Roy Wolters, Jan Rijk en Jelmer de Haas

Lees ook het verslag van de LGW16 donderdag met Preoccupations, Wand en It It Anita

Bo Ningen op Le Guess Who?, foto Roy Wolters

Bo Ningen, foto Le Guess Who?

VRIJDAG
‘Beautiful, it’s beautiful.’ Tenminste, schoonheid is niet waar Bo Ningen het van moet hebben. Wel van gruizige noiserock en het is mooi dat ze weer terug zijn op Le Guess Who?. Dit jaar op uitnodiging van Savages, waarmee de Japanse band al lang banden heeft. Zo stonden zij in 2014 nog samen in de Ronda om Words To The Blind op te voeren. De bands kennen elkaar uit het Londense circuit en Jehnny Beth verscheen in het nummer Nichijyou. De twee bands deden uitgebreide tournee samen, waarbij we ze in maart nog zeer intrigerend in de Melkweg tekeer zagen gaan. Ditmaal treffen we Bo Ningen in Pandora voor typisch Japans expressionisme. De vier kerels met enorm lange haren beginnnen meteen met het opbouwen van laagjes. Simpele repetitieve akkoorden en drums waarmee een muur van geluid wordt opgetrokken. Dit werkt al snel bezwerend, zeker als het tempo wordt opgevoerd.

Het is flink vol in de zaal, ook op de balkons en de hyperactieve, androgyne frontman doet er alles aan om het publiek op te zwepen. We tellen de eerste stagedive bij Bo Ningen en een aardige solo verraadt enige kundigheid op gitaar, al is technisch vernuft absoluut niet waar deze band het van moet hebben. In de ‘rustigere’ stukken valt dit op, maar wanneer het gaspedaal wordt ingetrapt is Bo Ningen dwingend. Met veel rook en flitsend licht is het ook een toffe show om te zien. De drummer knalt intussen al minutenlang door, four to the floor. De gitarist trapt in de lucht, glijdt in zijn enthousiasme uit over de lange pijpen van zijn broekpak en valt op zijn gat. Het deert niet, hij speelt door. Richting het einde van de set wordt het behoorlijk punk en vormt zich een serieuze pit. Goede binnenkomer dit. (TvdS)

Savages op Le Guess Who?, foto Roy Wolters

“Ooohh”, I Am Here. Savages is raak vanaf de eerste noot in de Ronda. Wat is Jehnny Beth een powerhouse. Er wordt meteen al meegezongen vanaf de achterste rijen op het balkon en het is duidelijk waarom Savages de rol van curator kreeg op Le Guess Who?. Vier in het zwart gehulde dames staan op het podium en de haren van Beth zijn weer strak naar achteren gekamd. Met tweeduizend man in de Ronda is het bizar hoe intiem de show toch voelt. Beth kietelt de voorste rijen maar grijpt ook achterin, speels, krachtig en sexy. Het kleurenpalet is sober zwart-wit, de muziek is dat zeker niet. Het gromt, schuurt en wringt met veel dissonantie en genoeg verstilling. Het kinkt allemaal super strak en urgent. Beth trekt iemand het podium op en gooit hem weer het publiek in. We werden er al even warm voor gemaakt en niet veel later loopt zij zelf ook over het publiek. Vanaf het balkon kijken we neer op een kolkende massa. Met Adore als hoogtepunt en Fuckers als keihard slot heeft Savages hier definitief gewonnen. (TvdS)

Savages op Le Guess Who?, foto Roy Wolters

We trotseren de kou en snellen ons naar dB’s waar het Belgische label Consouling Sounds goede zaken doet. Er is een zwaar duister feestje gaande, dat tot ons geluk wat uitloopt. De Belgen van Charnia leggen een stevig ambient postmetaltapijt neer en staan gelaagd toe te werken naar het einde van de set. Zelfs de viool wordt niet geschuwd voor hun dikke dronesound. Niet verwonderlijk dat Charnia vlak onder grootmeesters Amenra op het roster van Consouling staat.

Vervolgens is het aan de Groningers van Ortega om met hun loodzware doom een dikke punt achter deze avond te zetten. We waren recent al zeer goed te spreken over hun nieuwe plaat Sacred States en dat gevoel wordt vanavond alleen maar onderstreept. Helaas ligt dB’s voor veel mensen toch net te ver uit de route, zonde want er is genoeg gedonder voor iedereen. Gitarist-vocalist Richard Postma geeft zich in ieder geval volledig over aan de doom. Door de dikke emmer sublaag trilt eerst een vol glas en vervolgens een hele monitor van het podium, maar de band dronet onverstoorbaar door tot diep in de nacht. Meer van dit! (TvdS)

Black Mountain op Le Guess Who?, foto Jan Rijk

ZATERDAG

Black Mountain, foto Jan Rijk

De Canadese psychedelische rockband Black Mountain trapt voor ons de zaterdagavond af in de Ronda. Ze bestaat sinds 2005 en IV, wat inderdaad alweer hun vierde album is kwam begin dit jaar uit. De Canadezen warmen rustig op, zeker in vergelijking met de rest van het programma. De leden zijn, zoals te verwachten door de jarenlange ervaring, bijzonder goed op elkaar ingespeeld. Amber Weber, (blijft) een dijk van een zangeres, heeft daardoor een stabiele basis om te laten horen wat ze met haar kraakheldere stem kan. De mystieke kalmte wordt al snel afgewisseld met een gevarieerd repertoire, waarin je duidelijk invloeden hoort van de klassieke rock uit de jaren zeventig (Led Zeppelin, Black Sabbath). Door de afwisseling van dromerige sferen naar beweeglijke riffs is het een meer dan plezierig optreden om de avond mee te beginnen. (KP)

Voor het volgende optreden hoeven we ons niet ver te verplaatsen: Julia Holter in de grote zaal van Tivoli. Ze is een van de curatoren en haalt onder andere Laurel Halo, Jackie Lynn en Lau Nau naar Utrecht. Qua sound past ze normaal gesproken niet direct in de scope van NMTH, maar nieuwsgierig als immer nemen we toch een kijkje. De Amerikaanse singer-songwriter ordent haar papieren nog even en begint met groot gemak haar show. Haar stem is betoverend en in gedachten pakt ze je hand en lopen jullie samen een groot sprookjesbos in terwijl ze voor jou alleen zingt. Het is knap om te zien hoe ze zoveel intimiteit in de grote zaal weet te brengen. Het kan dan ook een fijne afwisseling zijn tussen al het heftigere werk, maar er moet ook gezegd worden dat haar laatste albums qua sound toch wel erg op elkaar gaan lijken. Met zo`n stem mag ze meer gaan experimenteren en uit haar comfort zone stappen. (KP)

Dinosaur Jr. op Le Guess Who?, foto Roy Wolters

Dinosaur Jr. mag absoluut als headliner tellen op zaterdag. De Amerikaanse rockband uit Massachusetts heeft een enorme staat van dienst. Drummer Murph zit net wat verder naar voren dan we normaal gewend zijn, dus we tellen drie dinosaurussen op een nette rij. Frontman J. Mascis rommelt wat met zijn enorme pedalboard en gooit er al snel een voor hem zo kenmerkende, rommelige jammersolo tegenaan. Dat pedalboard zorgt vanavond voor problemen, er moet regelmatig wat aan geklust worden voor de set kan worden voortgezet en dat haalt het tempo er wel een beetje uit. Na een paar nummers wordt de band versterkt door een extra drummer en gitarist. Dit geeft een broodnodige dosis peper in de reet, die de set wel nodig heeft. Jammer genoeg kakt het later ook weer behoorlijk in totdat rond kwart voor tien de dikkere riffs worden ingezet. “I Walk For Miles”, schalt de lijzige stem van Mascis die nu een opvallend dikke grungesound op gitaar neerzet. Dinosaur Jr. heeft absoluut de songs, maar weet vanavond in de Ronda niet van begin tot eind te boeien. Er zijn momenten dat het vuur is gevonden, maar die zijn helaas te schaars om echt te beklijven. (TvdS)

GGU:LL op Le Guess Who?, foto Roy Wolters

Terug naar de Helling waar de Tilburgse band GGU:LL in een groene schemering klaar staat om de (helaas niet afgeladen) zaal af te breken. We zagen de Brabanders die sterke plaat Daling op indrukwekkende wijze presenteren op Incubate in een uitpuilende Little Devil, dus deze LWG-set stond al even in de agenda gemarkeerd. Vanaf de eerste seconde laten ze met drie gitaren en drums een een enorme bak hypnotiserende doom horen, gebracht op een uiterst minimalistische manier. Het verhaal is te volgen en je voelt dat de spanning langzaam wordt opgebouwd door de scheurende riffs en het steeds harder meetrillen van je organen. Het is mooi om te zien hoe zowel de leden als het publiek volledig opgaan in de muziek. De set zit sterk in elkaar en de 40 minuten vliegen voorbij. (KP)

GGU:LL op Le Guess Who?, foto Roy Wolters

Oathbreaker op Le Guess Who?, foto Roy Wolters

Aan Oathbreaker uit Gent de taak om de steengoede set van GGU:LL op te volgen in De Helling. Zij proberen direct de sfeer te zetten met ijle zang over ambient geluiden, maar die sfeer wordt verbroken door wat technisch falen. ‘Shock and awe’ dan maar zullen ze gedacht hebben: van verstild direct overgaan in pikzwarte death met ijzige screams van de in monnikspij gehulde zangeres Caro Tanghe. Haar gezicht en de microfoon zijn versluierd door haar wilde haren, we zullen ons de rest van de set afvragen hoe ze er daadwerkelijk uitziet. Het is gelukkig wat drukker geworden in De Helling, de zaal is inmiddels voor tweederde gevuld. Tanghe zit geknield voor de kickdrum. De rug naar het publiek alsof zij de bas aanbidt. Er volgt een stuk gelaagde opbouw waarbij Oathbreaker door een flinke diversiteit aan stijlen en volumes jaagt. Van dikke black metal met ijle zang richting doom die best weet te boeien. De vocalen zijn meer klanken dan woorden, de stem van Tanghe reikt van loepzuiver tot ijzige screams en dat is best knap. Toch is een blijvende indruk aan het einde van de rit niet helemaal gemaakt. (TvdS)

The Dwarfs of East Agouza, foto Jelmer de Haas

We eindigen de avond en Le Guess Who? in Pandora met the Dwarfs of East Agouza, een trio afkomstig uit Cairo dat live improviseert en je hypnotiseert met hun space jazz. Daar op het podium ziet het er niet zo spannend uit in vergelijking met een aantal andere bands van vanavond. Drie heren zitten op een klapstoel en lijken niet erg onder de indruk van de zaal waar toch echt niemand meer bij past. Niettemin weten de Egyptenaren vanaf het begin iedereen mee te krijgen met hun gitaren en wordt er regelmatig vanuit de zaal gejoeld als er meer Oosterse geluiden bijkomen. The Dwarfs of East Agouza maken muziek, die niet echt te vergelijken is met welke band dan ook, aanstekelijk en steengoed. Het experimentele spat er op een positieve manier vanaf.

Juist ‘experimenteel’ is het woord dat zo kenmerkend is voor Le Guess Who?, evenals ‘wereldmuziek’. Het festival heeft ook tijdens de tiende editie wat ons betreft weer ruimschoots aan de verwachtingen voldaan en een bijzonder scala aan bands bij elkaar gebracht. Stevige headliners, ontluikende talenten en vooral veel groepen, die ieder op een eigen manier hebben verrast en ons weer met een nieuwe blik naar muziek laten kijken. Heel gewaagd geprogrammeerd. Ons koninkrijk voor meer van dergelijke festivals! (KP)