Hard & Heavy op de Incubate zondag

From Hell op Incubate, foto Paul Verhagen

Incubate mag wat kleiner zijn dan het ooit was, maar dat neemt niet weg dat het een festival is vol intrigerende, bijzondere acts. In Dudok, tegenover de 013 organiseert ook de Little Devil een stukje onder de noemer Little Devil XL. Op de zondagavond keken en luisterden we daar én in 013 naar het zwaardere werk dat Incubate te bieden heeft.

From Hell op Incubate, foto Paul Verhagen

Tekst Guido Segers, foto’s Paul Verhagen

Het is ook een prima moment voor donkere muziek, want Incubate gaat een ongewisse toekomst tegemoet. Geen aankondiging voor het komende jaar, maar wel veel bedankposters sieren de ruimtes waar je bands kunt zien. Van de grootse entree een jaar geleden, waar heel Tilburg deel van Incubate leek, naar het bescheiden festival van nu. Het zorgt toch voor een dubbel gevoel. We kunnen er natuurlijk sip over doen, maar deze dag staat er nog genoeg moois op het programma.

FROM HELL
Op het verlaagde podium van Dudok, op de eerste etage, is From Hell een opvallende verschijning. Met een geluid dat iedere definitie ontglipt, weet de band geïnteresseerden richting het podium te lokken voor een stuk narratief en muzikaal geweld. De band heeft namelijk een verhaal in de set verwerkt van een individu dat sterft en ontwaakt in de hel. Dat wordt vervolgens gepresenteerd door middel van een primitieve mix van death en thrash die eigenlijk helemaal nergens naar klinkt of op lijkt.

Misschien is dat juist het fascinerende aan de band, het compleet wars zijn van alles. In 2014 kwam het eerste en tot nu toe enige album van de band uit. Het is een bont gezelschap, maar frontman George Anderson spant de kroon. Met een kaalgeschoren kop, maar een spierwitte baard en even witte haren in een lange staart is het een vreemde vertoning. Nog meer contrasterend met zijn donkere huid zijn de lenzen, waardoor hij zelf met cape om tamelijk onderwerelds er uit ziet. Dat lijkt ook de bedoeling te zijn van de zanger en bassist, die telkens tussen de nummers door het woord voert. Waar de meeste nummers redelijk recht door zee zijn, wil hij ook wel eens plots interessante progressieve elementen er doorheen gooien. Een afsluitende cover van King Diamond brengt een einde aan een half uur vervreemding.

Thaw op Incubate, foto Paul Verhagen

Absu op Incubate, foto Paul Verhagen

THAW
In de kleine zaal staat dan het Poolse Thaw al te spelen. De band combineert loodzware doom met samples en effecten, wat een onwennige luisterervaring geeft. Ambient en doom komen samen in een harmonieuze, maar evengoed krachtige storm van geluid. Het piept en kraakt tussen het heavy ploegwerk door, in een gecontroleerde, organische beweging. Eén gitarist bewerkt zijn gitaar met een strijkstok ondertussen, om er weer net een andere toon uit te krijgen. Het beheerste samenbrengen van een muzikale chaos is bijzonder meeslepend en krachtig. Terwijl de rook steeds verder optrekt, verdwijn je als luisteraar in de muziek, net als de band zich aan het zicht onttrekt.

ABSU
Dat betekent dat in Dudok de band Absu zich opmaakt voor hun optreden. De Amerikanen staan niet heel vaak in Nederland met hun geluid dat compleet wars van genrebeperkingen is. Ooit begon het als black metal, maar nu maken ze, zoals frontman Proscriptor McGovern het noemt, ‘occult extreme metal psychosis’. Met headset zingt de frontman tussen wilde drumsalvo’s door. Het geluid van de band kent dan ook geen gelijke, flitsend, scherp en met een showmanschap dat je zelden ziet in de black metal-hoek. De outfits zijn een tikje Twisted Sister, maar wel toepasselijk zwart en met het noeste gitaargeweld van bassist Vis Crom vergeet je ook al snel dat de beste man in een naveltruitje gehuld is.

De band is werkelijk onnavolgbaar en raast door het oeuvre heen, wat inmiddels zo’n 25 jaar aan muziek bevat. Een klassieker als ‘Never Blow Out The Eastern Candle’ doet dan weer meer denken aan de vroege jaren, net als favoriet ‘Highland Tyrant Attack’. Proscriptor verdwijnt dan even backstage samen met de verdere band en komt terug met een tweede drummer, zodat hij zelf kan rond dartelen en zingen. Het geeft nog net wat meer diepte aan die laatste paar nummers, maar na een flinke set is het toch even naar lucht happen. Wat een ongelooflijk intense show zetten deze Texanen neer.

Year Of No Light op Incubate, foto Paul Verhagen

YEAR OF NO LIGHT
Van een geheel andere orde is het optreden van de Franse band Year Of No Light. De band uit Bordeaux wist al eens fans te scoren op Roadburn en geen wonder dus dat de zaal ook nu lekker vol staat voor één van de beste post-metalbands die je zult vinden. Het geluid van de heren is vooral bijzonder doorspekt met gevoel. Dat gevoel is melancholisch en je kunt er zo heerlijk op wegdromen. Met een tweede drummer en een flink arsenaal instrumenten en effecten ontstaat er een gelaagdheid in de muziek die als een dikke deken om je heen gewikkeld wordt.

Possessed op Incubate, foto Paul Verhagen

Onder die deken raak je nog meer de weg kwijt, door alle kleine details en elementen in de muziek die het zo’n machtige ervaring maken. Year of No Light is zeker een van de grotere lichten op deze avond, en krijgt een volle zaal in een soort massale hypnose.

POSSESSED
Toch zijn we weer rap terug in Dudok, want daar staat toch één van de bijzondere namen uit de metal-geschiedenis. Possessed is, afhankelijk van wie je het vraagt, misschien wel de allereerste die het label death metal mag opeisen. Helaas waren de heren niet degenen die de naam aan het genre gaven, maar een legende is de band uit San Francisco ongetwijfeld. Het is ook even zo’n ‘Och ja!’ moment over dat verlaagde podium, wanneer Jeff Becerra in rolstoel op het podium komt. De frontman zit er natuurlijk al erg lang in na neergeschoten te zijn in 1989, maar het blijft een bijzondere gewaarwording.

Niets ten nadele van de band en Becerra, want de heren spelen met volle overtuiging en het plezier wat de frontman laat blijken is bijzonder. Veel klassiek werk komt natuurlijk langs, maar op nieuw nummer ‘Abandoned’ horen we een band die bezield is en er nog net zoveel zin in heeft als 33 jaar geleden. Tussendoor grapt Becerra wat met bekenden op de eerste rij, maar tijdens de nummers is hij bijzonder overtuigend met zijn zangstijl, die ooit de metal een nieuwe koers gaf. Het is ook lekker volle bak voor deze band, die duidelijk de trekker is van de avond met die klassiek jankende gitaren en turbulente chaos van de drums. De ouderwetse samples doen denken aan een tijd dat de metal nog goed was en het bier goedkoop. Het is genieten voor de band én de fans dit uur.

Possessed op Incubate, foto Paul Verhagen

Boris op Incubate, foto Paul Verhagen

De verdere set is natuurlijk vooral klassiek werk en afsluiter is het machtige ‘Seven Churches’, een track die na al die tijd nog altijd onovertroffen mag heten. Goed nieuws is het wel dat de band nieuwe nummers aan het schrijven is, dat zal een boost zijn voor ook de rest van de groepsleden, die nu vooral werk van anderen spelen eigenlijk.

BORIS
Boris gaat vanavond het hele album ‘Pink’ spelen en daarvoor hebben ze de lampen in 013 ook maar op roze gezet. Weinig woorden van de Japanse band, maar wel gewoon meteen van start gaan. Het album ligt in de stoner/sludge-hoek, maar de live vertolking van het drietal doet meer denken aan een mix van shoegaze en doom vandaag. Een tikje slordig, maar met toch die pakkende en onnavolgbare riffs die de band tot een uniek fenomeen maken.

Toch is het eerste deel van de set rommelig en weet Boris niet helemaal te betoveren. Bas- en gitaarspeler Takeshi Ohtani roept nog even dat de plaat 10 jaar uit is en moedigt iedereen aan om daar een biertje op te drinken. Het is een vreemd moment dat de continuïteit van de set breekt, maar daarna wordt het toch aanzienlijk sterker. Pink mag dan een bekende plaat zijn, live blijft Boris een verrassende ervaring die moeilijk te plaatsen is.

BELPHEGOR
Belphegor mag duidelijk rekenen op een aanzienlijk lager aantal toeschouwers voor hun mix van death en black metal. Het podium is opgeleukt met een heel arsenaal botten van verschillende dieren. Met wierook en de nodige opmaak wordt de atmosfeer uitstekend neergezet. Het ongekend krachtige geluid van de band weet het eerste half uur ook echt te overtuigen. Met diepe, barse tonen bezingt Helmut Lehner het duister en de haat voor het Christelijke, terwijl er een hevig fundament gelegd wordt van bas, drum en gitaar. Het is een machtig geluid dat de Oostenrijkers produceren, maar op de een of andere manier wordt de klik met het publiek niet gevonden.

Belphegor op Incubate, foto Paul Verhagen

Waar het aan ligt dat Belphegor ondanks een strakke performance niet kan overtuigen blijft een raadsel. Het helpt ook niet dat de enige manier, waarop Lehner het publiek op probeert te zwepen er een is van beledigen en met zijn middelvinger zwaaien. Trouw kijken de liefhebbers het optreden af, maar eigenlijk is dan toch eerder op de avond door Possessed al gepiekt.

Meer werk van Paul Verhagen hieronder en op paulverhagen.nl