Waanzin in 013 met Meshuggah’s Metal 2.0

Meshuggah in 013, foto Paul Verhagen

Het goede avondje is gekomen en deze makkers staken zeker niet hun wilde geraas. Sterker nog, één van de twee bands op het podium vanavond in 013 mag zich met recht één van de lompste bands ter wereld noemen. Ik heb het natuurlijk over Meshuggah, dat samen met High On Fire Europa onveilig maakt.

Tekst Guido Segers, foto’s Paul Verhagen

Beide bands hebben nog vrij verse waren om aan de wereld ten gehore te brengen. Meshuggah bracht in oktober hun achtste album uit, getiteld ‘The Violent Sleep of Reason’, dat op een bijzonder warme ontvangst mocht rekenen. High On Fire bracht in 2015 ‘Luminiferous’ uit, een meesterwerk dat heavy metal en sludge tot een potente cocktail verenigt (en het tot NMTH Album van het Jaar schopte). Geen volle zaal vandaag, maar je ziet weer dat die verbouwing van 013 een goed plan was. Hoewel een deel van de zaal afgezet is, zie je daar eigenlijk heel weinig van als bezoeker.

Matt Pike van High On Fire in 013, foto Paul Verhagen

High On Fire in 013, foto Paul Verhagen

HIGH ON FIRE
High On Fire opent vandaag, met een set die weinig spectaculaire licht- en rook-acties heeft, maar wel Matt Pike op het podium. De frontman van High On Fire speelde ooit in het legendarische Sleep en mag dus een halfgod heten in de scene. Pike lijkt met aardig wat tattoos, een hangsnor en een bolronde buik op het jongere broertje van Dikke Dennis, maar speelt met passie op zijn gitaar. Helemaal fit is de frontman niet, maar hij is – zoals hij zelf meermaals zegt – gek op de fans.

Het briest, ramt en beukt door een set heen met als opener het recent in videovorm uitgekomen ‘The Black Plot’. Bassist Jeff Matz moet zo nu en dan even de zang overnemen van Pike, die staat te hijgen als een paard. Toch raast de band door, met slechts hele korte onderbrekingen, waarin Pike besluit om niet veel meer te roepen dan de titels. Dat is ook niet zo’n verkeerd idee, want het publiek aanmoedigen om te gaan blowen is gewoon een beetje gênant. Als die gitaar spreekt, dan maakt dat alles weer goed. Favorieten als ‘Rumors of War’ en ‘Fertile Green’ worden met volle overtuiging afgeleverd. Na een uur spelen verlaat een voldaan ogende band dan ook druipend van het zweet het podium.

Meshuggah in 013, foto Paul Verhagen

MESHUGGAH
Meshuggah heeft wat tijd nodig om het podium in gereedheid te brengen, maar na een lange drone-klank verschijnen de gestaltes dan toch op een pikdonker podium. Als de Zweedse band dan ook begint, gaat alles compleet los. Flitsende lichten, brute breaks en dat ontegenzeglijk lompe geluid van de band. Vocalist Jens Kidman staat als een dirigent de rammende en beukende meute aan te sporen, terwijl de toeschouwer murw gebeukt wordt met alles wat het podium te bieden heeft gedurende tracks als ‘Clockworks’ en ‘Stengah’.

Het is bijna onnavolgbaar wat de band doet en dat hier zoveel publiek op af komt, zegt veel over de kwaliteit van deze band. Het geluid is geweldig vandaag in 013 en dat helpt ook mee. Spelend met zowel atmosfeer, maar ook met keihard op je publiek in blijven rammen is het bijna geen metal meer wat Meshuggah speelt. Metal 2.0 zou wellicht passen bij deze aurale equivalent van stokslagen. Als je er toch wat van moet zeggen, dan is de afmosfeer die de band met stroboscopen, lichten en noem maar op aflevert erg gaaf. Maar het zorgt ook voor een statische performance. Kidman staat bijvoorbeeld continue in dezelfde pose te zingen. Maar goed, daar zal niemand zich aan storen.

Na een goede anderhalf uur compleet overweldigd te worden door de krankzinnige downtuned klanken van Meshuggah, is er even rust. Er waren eerder wat technische problemen met de drums, maar die ademruimte was geen probleem. Natuurlijk komt de band wel even terug om ‘Demiurge’ en ‘Future Breed Machine’ af te leveren. Een paar tellen later zijn de lampen aan en vertelt Kidman doodkalm dat iedereen veilig moet rijden. Met open mond knikt men bevestigend en strompelt naar de uitgang.