Into Darkness III verbreedt focus op spectrum donkerste metal

Monolithe op Into Darkness, foto Oscar Anjewierden

Kjeld op Into Darkness, foto Oscar Anjewierden

Voor de derde maal vond zaterdag 3 december Leeuwardens jaarlijkse black/blackened sludge/death-doom metal festival Into Darkness plaats, zeg maar: het meer zwartgallige broertje van de grotere festivals Into The Grave en Into The Void. Dit jaar kwam de organisatie op de proppen met een – zo mogelijk – nog breder aanbod van stijlen binnen de meest donkere uithoeken van de metal. En, met weer een groter aantal aantredende bands. Poptempel Neushoorn huisvestte het festival voor de tweede keer en stelde nu zowel zijn grote als kleine zaal (Arena) ter beschikking. Het strak afgekaderde tijdschema – de spelende bands volgden naadloos op elkaar – zou een regelmatig tamelijk druk gependel tussen beide zalen opleveren.

Tekst Jurgen de Raad, foto’s Oscar Anjewierden

GREY AURA
De festivalopeners staan even voor hun aftrap al keurig klaar op het podium van de Arena. Het Utrechtse Grey Aura bestaat in de kern uit de gitaristen Ruben Wijlacker en Tjebbe Broek. Live wordt het duo ondersteund door een drummer. Goed kille black zet de toon, regelmatig prima eigenwijs ingevuld met licht bevreemdende gitaarfratsen van vooral Broek.
Samen met een dosis noise-sprenkels geeft het interessante tegenhangers van ‘ouderwetse’ Noorse black-klanken.

Monolithe op Into Darkness, foto Oscar Anjewierden

MONOLITHE
De volgende act is de eerste Franse band van vandaag. Monolithe lost het startschot in de grote zaal en ziet bij de aanvang van deze Into Darkness-editie al een mooi aantal festivalgangers voor zich. Een goed teken dus voor de Parijzenaars en de organisatie. De doomers komen met gezond melodrama voor de dag. De tragiek wordt knap in bedwang gehouden en dreigt zodoende nergens te verzanden in tranentrekkende clichés. Iets dat nog weleens wil gebeuren bij dergelijke doom. Hoewel Monolithe’s toetsenwerk op den duur wat voorspelbaar is, buit de band zijn aanwezigheid van drie gitaristen bijzonder mooi uit. Zij vlechten innemende melodieën en laten de tragische ambiance volop schitteren. Diepe grunts ronden het sfeerbeeld af. Doorschijnende progressieve schoonheden doen de gedragen metal nog beter smaken.

Hemelbestormer op Into Darkness, foto Oscar Anjewierden

HEMELBESTORMER
Hemelbestormer uit België is het enige instrumentale gezelschap deze dag. Het presenteert de lustig stijloverstijgende black op een vrijwel verduisterd podium. Aan de uiteinden ervan staan intrigerende lichtconstructies opgesteld in de vorm van esoterisch aandoende symbolen. De veelal dreigend uitvouwende nummers komen helemaal tot hun recht onder het spaarzame licht. Fijn opkloppende, zware sludge stuurt dominant aan. Het geeft een spannende deining aan de blacky ingrediënten. Afgebakende noise en ambient zijn verdere sfeerverhogers. Hemelbestormer had ook niet misstaan op de bill van grote broer Into The Void, gezien de smeuïge sludge/post-metal invloeden. Puik optreden.

Regarde Les Hommes Tomber op Into Darkness, foto Oscar Anjewierden

REGARDE LES HOMMES TOMBER
Het wederom Franse Regarde Les Hommes Tomber maakt dikke indruk in een afgeladen Arena. De goed indringende post-black metal is doorregen met geweldig meeslepende dramatiek. De intense full-length Exile (2015) – RLHT’s tweede album – siert grotendeels de set. Een set vol vurig ratelende black die er enerverend op los avonturiert. Sludge en (post-)hardcore kleuren de retegoede composities nader in. Oorstrelende melodieuze thematiek voert je mee en werkt af en toe aardig op je gemoed. Emotionele ondertonen zorgen voor de nodige vervoering, zonder dat het klef wordt. En als het ijzersterk spelende kwintet ook mooi met sluimerende verstilling weet om te gaan (dwepen met Neurosis-achtige donkertes), dan klopt eigenlijk alles wel bij deze gepassioneerde Fransen. Een memorabele show kan worden opgenomen in de annalen van Neushoorn. Het laaiend enthousiaste publiek neemt daarom maar met moeite afscheid van dit knallend goede RLHT.

The Ruins Of Beverast op Into Darkness, foto Oscar Anjewierden

THE RUINS OF BEVERAST
Nog nauwelijks bekomen van de impact van RLHT is het weer haasten naar de andere zaal. Daar schiet The Ruins of Beverast inmiddels uit de startblokken. De formatie rond Duitser Alexander Von Meilenwald voorzag geleidelijk aan – na het begin in 2003 – zijn ijskoude black van doom metal-input. Diepe bas-subs vullen de zaal, met de massief klinkende doomy black die TROB laat horen. Muzikale details dreigen soms iets onder te sneeuwen in het redelijk zompige totaalgeluid. Maar de aangezette angstaanjagende, horror-esque atmosfeer blijft gelukkig prima overeind. De naargeestig echoënde grunts van Von Meilenwald komen lekker binnen plus opsmuk van duistere ambient. En spooky samples luisteren de stevige pot verdoemende black lekker op.

Kjeld op Into Darkness, foto Oscar Anjewierden

KJELD
We duiken verder de avond in met een beste bak old school Noorse black. Het Friese Kjeld en de Noren van Taake etaleren achtereenvolgens rijkelijk hun helnorsk purisme. Kjeld speelt een spetterende thuiswedstrijd in een opnieuw bomvolle Arena. Hartstikke mooi natuurlijk voor de mannen uit de Friese Wouden, die hun debuutalbum Skym nationaal als internationaal lovende kritieken zagen krijgen. En helemaal terecht. De Friestalige black gaat erin als (Friese kruid)koek. De ferm rammende, atmosferische black is voorzien van pakkende melodielijnen en neemt op knap afgepaste momenten ook weleens gas terug. Verrassend hoekige riffs en breaks knopen songdelen fraai aan elkaar.

Taake op Into Darkness, foto Oscar Anjewierden

TAAKE
Taake timmert inmiddels alweer dik twintig jaar aan de zwartgeblakerde weg. De typisch Noorse black heeft in die tijd weinig van zijn kracht verloren. De geestdrift druipt er vanavond dan ook ruimschoots van af. Frontman/zanger Hoest vormt de grootste blikvanger binnen het flitsende, energieke gebeuren: de ‘ge-corpsepainte catweazle’ loopt druk van de ene hoek naar de andere hoek van het podium, daarbij de interactie met het publiek zoekend. Zijn schelle grunts komen uit de tenen en geven de helnorsk svartmetall nog meer kilheid mee. Toch gaat het gebrachte songmateriaal na verloop van tijd wel wat op elkaar lijken. Variatie is er net wat te weinig. Maar aanstekelijk spel en presentatie zorgen voor veel reuring onder het publiek, dus missie ruim geslaagd.

GRAVE MIASMA
Het Londense Grave Miasma laat bij deze Into Darkness-jaargang het meest het death metal-hart kloppen. Death metal van de oude stempel, welteverstaan. De Engelsen maken knipogen naar het vroege werk van pioniers als Death en Morbid Angel. De überlompe riffs baden in giftige black en de tracks zijn stuk voor stuk omgeven door een sinistere en occulte zweem. Grave Miasma deelt fijne klappen uit in zijn set. Bij het latere deel ervan lijkt die – onderhevig aan hectisch opgebouwde nummers – echter af en toe bijna ten onder te gaan. Al met al toch een oprechte pot woeste en ziedende blackened death!

Nihill op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen

SHINING
Het Zweedse Shining heeft het vandaag duidelijk nìet… Zanger Niklas Kvarforth geeft aan met griepverschijnselen te kampen, hetgeen uiteraard een mogelijke invloed op het optreden zou kunnen hebben. Los daarvan komt de zelfbenoemde suicidal black metal gewoonweg niet van de grond. Die strandt in afgezaagd gitaargefriemel waarbij de beoogde depressieve atmosfeer in de verste verte niet wordt geraakt. De soms flauwe ‘stemmetjes’ van Kvarforth helpen zeker niet het tij te keren. Het geduld raakt op, dus wegwezen maar voor een relaxede break in het Neushoorn-café.

NIHILL
Een gitzwarte cocktail van black, noise, drones en doomtinten laat de deceptie van Shining definitief van je afglijden. Het helaas voor de allerlaatste keer optredende Nederlandse Nihill kneedt genoemde stijlenpakket tot een georganiseerde chaos om u tegen te zeggen. Luidruchtig en doortrokken van rake repeterende patronen nestelen sterk hypnotiserende tracks zich in je bovenkamer. Er is geen ontkomen aan de volledig opzuigende en gevaarlijke spanwijdtes opzoekende tracks. Met een hoofdrol voor de onvermoeibare drummer… Ongelooflijk, hoe rap de man zijn bezwerende blasts klaarspeelt. Een maximaal sonische beleving, dit Nihill.

GLORIOR BELLI
Derde Franse act Glorior Belli is de laatste band in de grote zaal. Aardig wat festivalbezoekers zijn tussentijds afgezwaaid. De vandaag op zeker moment goed volle voyer – grenzend aan beide zalen – stroomt nu ook langzamerhand iets leeg. Het weerhoudt het tweede Parijse gezelschap van vandaag niet een nog gedreven set uit te pompen. Eén die blaakt van uitgekookte versmeltingen van black, stoner en progrock.

Meer foto’s van Oscar Anjewierden hieronder en op zijn website