Nog voordat het officieel bekend werd gemaakt, was het al de meest omstreden reünie in de metal van deze eeuw: Phil Anselmo en Rex Brown, besloten Pantera nieuw leven in te blazen, ondanks het feit dat de twee broers die de band ooit oprichtten, Vincent Paul en Darrel Lance Abbott, beter bekend als Vinnie Paul en Dimebag Darrel, inmiddels overleden zijn. Met Anthrax-drummer Charlie Benante en meestergitarist Zakk Wylde, bekend
Dit had zomaar een driedaagse Graspop-editie kunnen zijn, ware het niet dat het Belgische festival na Covid besloten heeft om voortaan gewoon ieder jaar een Graspop XL (en dus vier dagen) neer te zetten. Vier dagen Graspop betekent meer bands, meer vette muziek. Maar ook afzien. Om 8 uur de tent uitgebrand worden, rode nekken en water drinken om het er vervolgens direct weer uit te zweten. En toch, blijven
Waar we dag 1 pas eind van de middag op het terrein arriveerden, is op de vrijdag de uitputtingsslag al echt begonnen. Qua hitte is er weinig veranderd, en hoewel het zeker niet zo erg is als vorig jaar, blijft het doorbikkelen af en toe. Helemaal met een gevarieerde line-up als vandaag! Van veteranen als Pro-Pain en Crowbar tot opkomende beloftes als Fever333, Blind Channel en Loathe. Maar ook qua
Ook dit jaar is het weer zover: vier dagen metalhemel op de Desselse Heide, want Graspop Metal Meeting is weer in volle gang, met hittegolf en al! Hoewel niet zo erg als vorig jaar, met het kwik dat steeg tot de 35 graden, is te lang bakken op het veld nog steeds een riskante onderneming. Met genoeg schaduw, pauzes en tot diep in de poriën insmeren met zonnebrand trachten we
Geen enkele weg naar eeuwige roem is geweerd van vallen en opstaan. Ook Slipknot weet dat dondersgoed. De negen outcasts uit Iowa werden binnen de kortste keren een sensatie na het verpletterende, rauwe debuut uit 1999. Om vervolgens alsmaar groter en groter te worden. Dat ging gepaard met de nodige ruzies, verslavingen, line-up wisselingen en tragische verliezen, zoals de dood van bassist Paul Gray in 2009 en ex-drummer Joey Jordison
Ok, ik weet eigenlijk niet zo goed meer wat ik moet gaan zeggen bij dit afscheid van Kiss. Ik bedoel, ik was bij de eerste show van de End of the Road Tour in Amsterdam. Collega Timothy nam de tweede keer de honneurs waar en nu sta ik opnieuw in de Ziggo Dome om vaarwel te zeggen tegen een icoon. Een afscheid na een tour van 244 shows van een
Als ik Turnstile een hardcore band noem, is er ergens een dude met Madball hoodie die achter z’n device zit te tandenknarsen. Toch is dat waar Turnstile vandaan kwam, en in de bangste dagen van het genre geeft het een nieuwe impuls. Dat is ook het gevoel dat je krijgt in de grote zaal; positiviteit en energie! ‘Glow On’ kan zo maar eens de plaat zijn die zorgt voor een
Kerkpsalmen die pijn doen aan de oren, ondermaats koor en ook nog eens je geld zien verdwijnen in de donatiemand: waarom vroeg opstaan voor een kerkdienst op de zondag, als je ook gewoon kunt uitslapen en in de avond kan feesten met Ghost? Op zondag bracht de Zweedse heavy metal machine opnieuw een bezoek aan AFAS Live. En dat er weinig aan populariteit is ingeboet blijkt uit het plakkaat uitverkocht
”Beste Ticketmaster, mag ik een Lowlands kaartje voor 7 Sniesters?” ”Helaas uitverkocht, ik heb nog wel een Pinkpop weekendkaartje over voor slechts 6,5 Sniesters!’’ Ja, we weten het: we leiden ons dagverslag van de vrijdag op Sniester in met ALWEER een verwijzing naar de betaalbare tickets van Sniester. Maar toch, in een tijd waarin grote en kleine festivals veelal noodgedwongen de prijzen moeten verhogen krijgt het best bewaarde festivalgeheim van
Afgelopen woensdag vond eindelijk weer een nieuwe Doomstad plaats! En we vallen meer meteen met de deur in huis: de allereerste editie geprogrammeerd door Niels Koster van Throwing Bricks, en gepresenteerd door EKKO, NMTH en TivoliVredenburg, was er een voor de boeken. Want een dag voordat baby Jezus een jaarlijks retourtje hemel neemt, aanschouwde een volle EKKO een overdonderend goede avond darkfolk, post-rock en gothic, gebracht door A.A. Williams en
Het gaat uitermate lekker qua releases! Hadden we laatst nog een viertal hardhitters eruit geknald, is daar nu alweer de volgende! Redacteurs Martijn Welzen, Merijn Siben en Guido Segers gingen weer op ontdekkingstocht, en kwamen met vier afwisselende platen aanzetten. Zo hoorde Merijn de nieuwe TankZilla, een knaller van een debuutplaat, uit via Heavy Psych Sound en vanaf morgen overal verkrijgbaar. Martijn dook diep in de nieuwe van Unearth, maar
In mei leggen alle vogels een mei, maar de afgelopen weken hebben veel bands ook weer laten zien dat ze de voorjaar in hun kop hebben door een nieuw album te produceren. Iedere vrijdag worden we in WhatsApp-groepjes overspoeld met luistertips van kersverse platen, maar ook de mailbox stroomt vaak vol met promo’s van albums die nog moeten verschijnen. Momenteel hebben veel redacteuren van Never Mind The Hype nekpijn en
Op vijfde langspeler Antichlist trapt Fleddy en zijn Leger des Hels weer tegen vriend en vijand. Na verhalen over Helgië en de Kerk van Melculy krijgen we drie fijne kwartiertjes aan maatschappelijk geërger vol verrassingen, hardcore humor en een heuse cliffhanger. Is Fleddy Melculy in een midlife crisis beland op deze? Welnee, want volgens hem mag je zijn teksten met een korrel zout nemen. Bovendien is er tegenwoordig ook zoveel
Tekst: Wybren Nauta / Fotografie: Roy Wolters en Paul Verhagen OSSAERT De laatste loodjes zijn altijd het zwaarste, dus ietwat gesloopt starten we de vierde festivaldag op zoek naar wat rust en bezinning en komen we uit bij de zondagsmis van Ossaert. Veel rust zullen we hier echter niet vinden aangezien de Zwollenaren deze dag gitzwart kleuren met hun black metal. Gehuld in face paint, gewaden en omgekeerde kruizen pompen
Tekst: Wybren Nauta / Fotografie Roy Wolters en Paul Verhagen DUMA & DEAFKIDS Het Keniaanse Duma gold vorig jaar nog als een van de hoogtepunten van het festival met hun geheel eigen elektronische variant van black metal. Dan lijkt ditmaal een samenwerking met het Braziliaanse Deafkids een gouden greep om de chaos helemaal compleet te maken. Maar het resultaat is meer een soort groovende psychedelica die wat meer naar bands
Als je me een paar jaar geleden verteld had, dat ik op Roadburn naar een opera zou kijken, had ik je voor gek verklaard. Maar met een nieuwe koers komen niet alleen nieuwe muziekstijlen kijken, maar ook andere kunstvormen als theater behoren inmiddels tot de mogelijkheden. Niet dat de stap enorm ver is na shows van Lingua Ignota en Liturgy afgelopen jaar op de main stage, maar we hebben ditmaal
Tekst: Wybren Nauta en Waldo Volmer / Fotografie: Roy Wolters en Paul Verhagen ASHENSPIRE Lastige clashes in een tijdschema zijn onvermijdelijk op Roadburn. Toch is in de middag de keuze tussen Bell Witch en Ashenspire meteen een lastige, maar met een plaat als Hostile Architecture op zak valt de keuze al snel op het Schotse gezelschap. Gehuld in een kilt en ontbloot bovenlijf zijn met name zanger Rylan Gleave en
Waar Roadburn vorig jaar onder de noemer ‘Redefining Heaviness’ vooral zijn koers leek te wijzigen, gaan we dit jaar op volle kracht vooruit in deze nieuwe richting. Het festival lijkt resoluut een keuze te maken om de heavy scene een meer diverse plek te maken, waarbij er niet langer exclusief witte mannen op het podium staan en er meer ruimte is voor muzikale experimentatie. Dat dit op enige kritiek stuit
Een van de grote onbekenden in het leven is wat er door meanders van de rivier de Leie stroomt. Tegen de tijd dat de ogenschijnlijk onbeduidende rivier de Vlaamse stad Gent aandoet is het wonderwater. En dat heilige nat voedt de creatieve breinen van de artiesten achter bands als Amenra en Oathbreaker. De twee bands hebben al één gemeenschappelijke factor, gitarist Lennart Bossu. Laat hem dan ook de inspirator zijn
We moesten even met de ogen knipperen toen we de aankondiging van deze tour onder ogen kregen. De ‘Distortion Tour’ bestond namelijk uit een package van Amenra en Igorrr als co-headliners. Een niet alledaagse combinatie, dus hoe zou dat gaan uitpakken? De trage, mokerharde sludge/post-hardcore van de Belgen en dan de sonische gekte van Igorrr die alle kanten op vliegt. En dan wordt de line-up ook nog aangevuld met doom
Weekend! En hoe beter dan dat te vieren met nieuwe muziek? Want jawel, net voor etenstijd lanceren we weer een viertal hardhittende platen die recent zijn uitgekomen. Hardcoreomnivoor Martijn Welzen neemt een vers uitgebrachte rerelease onder handen van hardcoreveteranen Biohazard, maar duikt eveneens diep in de verse plaat van Apeldoornse death thrashers Black Rabbit. Gijs Kamphuis zet zijn tanden in More Power. More Pain., de zesde plaat van Gideon terwijl
2022 was een drukbezet jaar voor Wiegedood. Hierin zag There’s Always Blood at the End of the Road het levenslicht via het vermaarde Century Media, al gauw resulterend in een knallende kick-off op Roadburn gevolgd door een extensieve tour. Dat hard werken loont, zien we op een (Wiege)doodgewone woensdagavond. Want de kleine zaal van Doornroosje staat wonderwel aardig afgeladen met om en nabij 400 man, niet verkeerd gezien het niet
In de vijftien jaar dat post black metalband Downfall of Gaia bestaat, zijn ze nog niet op een slechte release betrapt. Zeker de laatste jaren beginnen deze Duitsers echt tot volle wasdom te komen. Met serieus hoge kwaliteit vanaf het Aeon Reviels The Throne of Decay-album uit 2014 en Ethic of Radical Finutuit (2019) als voorlopig prijswinnend hoogtepunt. Na deze plaat vertrok gitarist Marco Mazzola en keerde oud gediende Peter
We zijn inmiddels niet onbekend met HOOFS. De band, met leden uit onder andere Amsterdam en Delft, bracht al enkele fijne singles uit in de vorm van Late Bloomer en No Accident. Die overigens beiden in ons Bruut Nationaal Product terecht kwamen. Nu is daar echter zojuist de debuut EP losgelaten, een puntgave noiserock escapade die in slechts 7 minuten en 43 seconden aan je voorbij raast. Even ter goede
Op de dag des heeres is het altijd fijn als er een goed black metal orkestje speelt. Gelukkig weet 013 van deze behoeften, en heeft met dat vrome gedachtegoed de bands Afsky en Uada in de Hall of Fame geboekt. Beiden bands met een geluid wat afwijkt van de norm, en bovendien veel ‘bang for your buck’ (maar dan is die bang een blastbeat, en die buck een euro). Tekst:
Ravenna Hunt-Hendrix startte Liturgy in 2005 als studente klassieke compositie en filosofie. Dat is wel vaker een foute combinatie als je wil gaan voor een huis-tuin-en-keuken-bestaan. Nu is black metal daarvoor ook niet het meest voor de hand liggende vehikel, maar zelfs daarbinnen is Liturgy een vreemde eend. Sterker nog, Liturgy roept vaak sterke reacties op als project. Zeker van de black metal internet warriors (op profielfoto’s te zien met
Hoe genres lopen in de metalwereld is toch altijd wel verrassend. Case in point: post-metal. De variant op sludge metal lijkt niet direct de meest voor de hand liggende substijl in de heavy scene naast de reguliere death, thrash of heavy metal, maar het is er eentje die gestaag een weg baant uit het ondergrondse, met bands als Amenra, The Ocean Collective, Oathbreaker, Brutus en meer die toch al wel
De winter begint eindelijk gestaag plaats te maken voor de warmere temperaturen van de lente. Maar vooraleer we weer kunnen genieten van een biertje in het festivalgras, warmen we uiteraard nog even op met nieuwe muziek. Nu ja, eigenlijk genieten we gedurende het jaar wel van nieuw spul, maar op dit soort momenten, met 2023 enkele maanden oud, vliegen interessante releases er als een gek uit. Zo ook vandaag, want
Steven Wilson is misschien een van de meeste bekende onbekende artiesten in de underground wereld. Eigenlijk universeel geliefd, behalve door enkele extreme metalfans die geloven dat Wilson eigenhandig Opeth kapotgemaakt heeft. Dat is niet waar, en dat weet je zelf eigenlijk ook wel, of niet? Afijn, Steven Wilson is ondanks zijn voorkomen van een achtentwintigjarige hipster dus al ergens in de vijftig en liet zich verleiden om een boek te
Bloodywood ervaart een momentje, en met recht. De Indiase metalband combineert moderne heavy metal met invloeden uit hun thuisland, combineert op intrigerende wijze hun metalsound met kenmerkende instrumenten uit India, zoals de Dhol en de Tumbi. Daarnaast wisselt de band hun coupletten en refreinen af tussen Engelstalige rap (verzorgt door Raoul Kerr) en moedertaal Hindi/Punjabi (verzorgt door Jayant Bhadula). Het is die unieke mix van elementen dat ze terecht de
Het lijkt veel langer, maar het is nog maar iets meer dan een jaar geleden dat het land weer ‘open’ ging en we weer bandjes mochten gaan kijken in volle zalen. En dat deden we dan ook massaal, al was het alleen om eindelijk gebruik te maken van al die concert- en festivaltickets die we soms al meer dan twee jaar in huis hadden. De uitverkochte show van Lamb Of
Viagra Boys (album Street Worms, 2018) en Iguana Death Cult (single Can Of Worms, 2017) zijn zomaar twee bands die in me opkomen als het gaat om fascinatie voor wormen. Wormen hebben dan ook iets poëtisch; het zijn de vuilnismannen (en -vrouwen, wormen zijn tweeslachtig) der aarde. Ze vreten alles op, ook ons, als we later in de grond zakken. Wormen staan daarom al gauw metafoor voor de dood, en
Carnaval is al even voorbij, maar als het aan de mannen van Avatar ligt is het elke dag een verkleedfeest. Dan kunnen ze doen wat ze het liefste doen: optreden. De freakshows van de Zweedse circusband zijn altijd iets om naar uit te kijken. Vooral wanneer de groep met een nieuwe plaat op de proppen komt. Wat heeft de negende langspeler Dance Devil Dance voor ons in petto? Door Lodewijk
Eigenlijk is dit een apart boek om iets over te schrijven. Cosey Fanni Tutti is vooral bekend vanwege haar werk met Throbbing Gristle, de pionierende industrial band die het genre z’n naam gaf. Dit is het tweede boek van de performance artiest, muzikante, kunstenares, schrijver, die ooit werkzaam was in de ‘adult industry’ als deel van haar kunstproces. Het leven van Cosey Fanni Tutti zelf is al meer dan fascinerend,
De meteorologische lente is aangebroken. Qua buitentemperatuur merken we daar helaas nog weinig van en ook deze editie van de Hardhitting Albumreviews is eerder winters getint met duistere tot spijkerharde releases. Vier stuks weer, eerlijk verdeeld tussen onze recensenten Martijn Welzen en Gijs Kamphuis. Welzen zette zijn tanden in de laatste van het Nederlands/Slowaakse deathcore-collectief Distant en duikelde Fahrenheit 451 op uit een grijs verleden: hun hardcore-crossover-plaat uit 1996 krijgt
Dat de Belgische heavy scene er goed bij staat, weten we al enkele jaren. Een springlevende underground die toch stukje bij beetje steeds meer naar de voorgrond trekt. Zo ook in Pandora op woensdag 1 maart. Met het plakkaat ‘uitverkocht’ bij de show van Brutus hebben ze nog een overvolle show aan hun Unison Life tour toegevoegd. Niet zo gek ook, want laat het Gentse trio nu ook nog eens
Het zevende studioalbum van The Black Angels luistert naar de naam Wilderness Of Mirrors (september 2022). Het album haalde menig top 10 van NMTH-(beeld)redacteuren en belandde daarmee hoog in onze top 20 van de beste albums van 2022. (Het NMTH album van 2022 is… Zeal & Ardor) Voordat de band uit Austin TX op zondag 19 februari 2022 de studioversies tot leven brengt in de grote zaal van Paradiso, is
Ik sta in de rij voor 013. Ik heb nog niet eerder in zo’n lange rij gestaan in Tilburg. De hele Veemarktstraat tot de Heuvelring staat vol met fans van nerd-icoon Weird Al Yankovic. De accordeon-spelende legende, die faam verwierf met parodie-comedy-songs, kan inmiddels meerder generaties tot z’n fanschare rekenen, maar de opkomst zit vandaag in het oudere cohort. Dat is misschien niet helemaal vreemd met de ticketprijzen voor vandaag,
Power metal, je moet ervan houden en ik doe dat bij vlagen. Ik heb zo mijn favorieten en Twilight Force was met de eerste platen zeker een pleasure (guilty mag je toevoegen, maar laten we eens stoppen met metal-schaamte). Dat had vooral te maken met het onstopbare tempo en de vocalen van Christian ‘Chrileon’ Eriksson, vooral op Heroes of Might & Magic onvoorstelbaar en een letterlijke force majeur. Afijn, die
De laatste show van de Frans/Nederlandse albumtour van Crows is aangebroken, en waar beter af te sluiten dan een van Nederlands fijnste donkere zalen: EKKO? Dat vindt frontman James Cox ook, hij herinnert zich nog hoe Crows de eerste show buiten de UK hier speelde: net voor Sleaford Mods op Le Guess Who? 2014. Deze show is uitverkocht en Drahla uit Yorkshire verzorgt de support. Tekst: Paul Lindenbergh / Fotografie:
Rob Halford is natuurlijk de kale, bebaarde frontman van Judas Priest. De oppergod van de heavy metal, die bovendien uit de kast durfde te komen (of per ongeluk kwam, als je zijn eigen verslaggeving daarover terugleest in zijn eerdere boek). Dat maakte hem alleen maar meer iconisch en in het boek Confess kon je dat al teruglezen. Wat een trip was dat zeg! We gaan daarin echt diep de hel
Het is alweer februari, we werden de afgelopen week doodgegooid met valentijnsacties en aanbiedingen van alle bedrijven waar je ooit je mailadres aan hebt gegeven, dus we denken dat jullie veel behoefte hebben aan vier verse Hardhitting albumreviews. Nadat we vorige maand een paar grote jongens bespraken (Obituary, Katatonia), duiken we nu wat meer de underground in. De hardcore underground om precies te zijn, waaruit redacteur Guido Segers twee ruwe
Op het moment dat hardcore, punkrock – of eigenlijk om het even welk ‘underground’ genre dan ook – in je hart zit beleef je het niet alleen, dan word je het. Bij de Engelse jongeman David Gamage verliep dat proces niet anders. Alhoewel jongeman… Ja, dat is hij als het lijvige, 650 pagina’s tellende boek de poorten naar een overdosis aan anekdotes en feitjes zich aan ons opent. Tekst: Martijn
Leprous wint met elke plaat weer aan nieuw terrein. De Noorse heavy progrockers zijn alweer twintig jaar bezig, maar hebben een ontzettend loyale en gepassioneerde fanschare opgebouwd. Na een lange lockdown is de band eindelijk weer volop aan het touren, met ook een drukbezette Ronda als gevolg. Op zondag 5 februari stond de band samen met Monuments en Kalandra garant voor een vernuftig staaltje prog voor de liefhebber. Seth Abrikoos
Januari… Vroeger was dat een schrale maand, Blue Monday, ook muzikaal. Er kwam weinig nieuwe muziek uit, want bands hielden hun kruit liever droog tot later in het jaar als het clubcircuit uit de winterslaap ontwaakte of de zomerfestivals voor de deur stonden. En bovendien, wie herinnert zich je plaat nog als in november en december de jaarlijsten worden opgesteld? Maar sinds de pandemie is niets meer hetzelfde. Veel bands
Een nieuw jaar betekent in deze post-corona tijd ook weer meer livemuziek! En waar beter dan te beginnen opeengepakt in de Little Devil te Tilburg? Brabantse death metalbazen Lucifericon vierden op zaterdag 21 januari de releaseshow van hun langverwachte opvolger op Al-Khem-Me uit 2018, getiteld The Warlock of Da’ath. Paul Verhagen was erbij en trof een volle zaal met gelijkgestemde deathmetal zielen aan die een puike show zien. Retestrak neergezet
Wat valt er eigenlijk te zeggen over de Penguin x NMTH showcase? Ter Ziele, Onhou, Rats and Daggers en Baardvader: het is een kwartet van bands die allen uitstekend plaatwerk ten gehore brachten in 2022, maar ook nog eens opvallend en verrassend zijn geweest als het om de liveperformance. Het complexe labyrint van De Drie Gezusters, met daarin naast o.a. een Classic Stage en twee Q-Factory Stages ook de aan
Redacteur Martijn Welzen dook in het verhaal van het roemruchte Arnhemse podium de Goudvishal, opgetekend door Henk Wentink en Marcel Stol in het recent verschenen Engelstalige boek ‘Goudvishal: DIY or Die! / Punk in Arnhem 1977 – 1990’. Waar poppodia tegenwoordig ook echt gebouwen zijn waar alleen muziek, in alle mogelijke varianten, ten tonele komt, zat er in de begindagen meer achter. De oudste podiumplekken van Nederland, die zo aan
Een nieuw jaar betekent natuurlijk nieuwe muziek! Echter, met zoveel albums die alleen al in 2022 uit zijn gekomen, blikken we nog eens terug op een paar leftover albums van vorig jaar. Want verdomd, er zijn nog steeds releases geweest die eind december of begin januari gestaag rondjes gingen draaien, nadat de stof van alle jaarlijsten was gaan liggen. Dus deze eerste Hardhitting Albumreviews van het jaar zijn nog eigenlijk
Religie en extreme metal zijn ‘strange bedfellows’. Eigenlijk is het vooral Satan die succes heeft in deze wereld en met de muziek als quasi-religieus vehikel voor zijn gospel. In de black metal dan vooral, een genre wat volgens sommige trve-bad-boys alleen écht is als deze gehoornde entiteit represent is, met een kleine doch bijzondere tegenhanger in de white/unblack metal die de boy daarboven aanhangt. Ik weet niet of hij daarboven
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.