Little Devil in de ban van onnavolgbaar Liturgy

Liturgy @ Little Devil, foto Paul Verhagen

De hele straat voor de Little Devil is opengebroken. Er wordt aan gewerkt, al een tijdje volgens mij. Maar de Little Devil zal een terras hebben, dus staat er midden op straat een arsenaal hangtafels en de vaste gasten, druk in gesprek verzonken. De Little Devil blijft natuurlijk de Little Devil, om dat nog maar eens te onderstrepen. Bovendien is het vandaag druk want Liturgy zal hun complexe black metal/avant-garde sound ten gehore brengen.

Tekst: Guido Segers / Fotografie: Paul Verhagen

Het is wel een stap natuurlijk, van de grote zaal 013 naar de Little Devil. Maar er is zeker iets in de muziek van Haela Ravenna Hunt-Hendrix, nadrukkelijk de creator van Liturgy, wat je kan en wil ondergaan in een intieme setting. Veel dichter bij de artiest kan je niet komen dan in de Little Devil, waar je op een goede dag de adem van de bezoekers ziet condenseren op de gitaarbody. Confronterend ook, maar daar weet Liturgy alles van. De band pakte het black metal genre en trok het een andere kant op. Met Esthetica werd Liturgy een bepalende band voor wat we nu als post-black metal kennen, en waar de meest volhardende scenelords nog altijd schuimbekkend van frustratie Deafheaven de schuld van geven. Nou, Liturgy werd evengoed gehaat, misschien nog wel meer vanwege de artistieke interpretaties van het genre van Hunt-Hendrix (lees hier het sibilijnse essay van Hunt-Hendrix). Allez, we zijn er dus bij.

Mirusi Mergina @ Little Devil, foto Paul Verhagen

Opener is Mirusi Mergina, die opvallende ambient/noise soundscapes creëert. Helaas zijn alle vocalen vooraf opgenomen, en zien we dus vooral de artiest aan de knoppen draaien. Dat resulteert in veel natuurklanken, maar ook rauwe beats en spacy bliepjes die samen een collage vormen die tot de verbeelding spreekt. Een Mannaz rune siert het doek en de merch van Mirusi Mergina. Het maakt het wel heel voor de hand liggend om dit te plaatsen in de groeiende traditie van artiesten die met een soort viking/oer/animistische vibe spelen. Ook de lijnen op haar gezicht versterken dit beeld. Maar wanneer ze grimmige beats door de sound heen knalt, hoor je toch iets anders. Het is lastig te plaatsen waar we eigenlijk heen gaan, en vooral in het laatste stuk zijn de instant switches tussen die industrial dance aanvallen en Jean-Michel Jarre-achtige loopjes wat te on/off, maar enfin. We hebben een goed half uur kunnen wegzinken in dit geluid en daar zal dat detail niets aan veranderen.

Liturgy start sterk met een viscerale aanval van muziek die zeker nog wortels in gitzwarte gronden heeft, maar dit al lang ontstegen is. Technisch onnavolgbaar en soms daardoor ook lastig te vatten als luisteraar, gaat de band de instrumenten te lijf met een focus die onbreekbaar lijkt in de eerste nummers. Vooral de drummer is degene die het geheel bij elkaar houdt, met een solide bas daarnaast. De kleine zaal is stampvol. Je ziet toch dat in het begin nog niet alles klikt bij de band, hoe solide deze ook speelt, maar daar komt snel verandering in.

Liturgy @ Little Devil 2023 Paul Verhagen Photography-107892-Enhanced-NR

Liturgy @ Little Devil, foto Paul Verhagen

Liturgy @ Little Devil, foto Paul Verhagen

Hypnotische passages doen de luisteraar zwelgen in die zelfde complexe poel emoties als Hunt-Hendrix in al haar werk naar boven haalt. We horen dan ook nummers van het nieuwe en onnavolgbare 93696 (hier onze review). Een plaat als geen ander, welke fulminerende black metal puristen ver achter zich laat. We zien Hunt-Hendrix vocale tracks over elkaar leggen, terwijl de band in afwachting van het sacrament met ogen gesloten afwacht. Je moet ze het nageven, ze spelen mee met een artiest met unieke visie en geven vorm aan een geluid zonder precedent. Dat is vet. Het betekent ook wel eens dat je een soort singulier stuk werk krijgt. Alles ontsproten aan dezelfde brein, met soms passages die minder goed werken. De vocalen lijken soms een ‘after thought’ bij het geheel en soms staan de elementen haaks op elkaar. Wellicht is het deel van de formule versnellen-vertragen, harmoniseren-schuren. En in dat geluid vol frictie en verwarring is een stilte te vinden, een rust in de genialiteit van het geheel. Imperfect, maar fascinerend tot het slot.

En dan komt de avond tot z’n slot, eerder dan gewenst, maar misschien juist op het goede moment. Later staat Hunt-Hendrix albums te signeren van gepassioneerde fans, die allemaal een verhaal hebben te vertellen. We zien dan ook een ingetogen artiest met een soort onzekerheid. Twijfel? Vanwege de opengebroken straat zien we de bandleden nog keer op keer langszeulen met alle uitrusting. Het doet je ook weer eens beseffen hoe klein het groots zijn in zo’n genre dan is.