Weergaloos Wiegedood Throw-t Bricks naar Doornroosje

Wiegedood @ Doornroosje, foto Sabrine Baakman

Wiegedood @ Doornroosje, foto Sabrine Baakman

2022 was een drukbezet jaar voor Wiegedood. Hierin zag There’s Always Blood at the End of the Road het levenslicht via het vermaarde Century Media, al gauw resulterend in een knallende kick-off op Roadburn gevolgd door een extensieve tour. Dat hard werken loont, zien we op een (Wiege)doodgewone woensdagavond. Want de kleine zaal van Doornroosje staat wonderwel aardig afgeladen met om en nabij 400 man, niet verkeerd gezien het niet hun eerste Nederlandse rodeo is de afgelopen weken met shows in o.a. Baroeg en Effenaar. Maar zo vreemd ook weer niet, want de black metal van Wiegedood heeft iets unieks in zich, machtig mooi tot uiting komend op die vurige vierde plaat. Als support nodigde Wiegedood niemand minder dan Utrechtse post-metalmaestro’s Throwing Bricks uit. Het maakt het feestje compleet zo blijkt…

Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Sabrine Baakman

Throwing Bricks @ Doornroosje, foto Sabrine Baakman

Throwing Bricks @ Doornroosje, foto Sabrine Baakman

THROWING BRICKS
‘Dit is een LUID CONCERT! Gehoorbescherming aan de bar’, zo wordt aangegeven op een A4-tje bij de garderobe. Goed advies. Vooral als je een sludgende sloopkogel als Throwing Bricks naar Doornroosje haalt. En toch maar even hoor: als support brengen ze al aardig wat bekijks met zich mee wanneer de zaal al redelijk volstaat. Openend met Bricks of Grace hakt het er betrouwbaar lekker in, maar het is bij Doubt dat het vijftal toch echt warm is gedraaid. De groove is gevonden en die laten de Utrechters niet meer vallen, met een veelzijdigheid en spanning die telkens meer en meer aanwezig is. Zo ook bij een track als Find My Way Out, hevig blastend uit de startblokken, maar halverwege woest stuwend de post-metal barrière doorbrekend. Sterk, afwisselend optreden, die in krachtige synergie eindigt wanneer Shira van der Wouden, bekend van post-metalband Ontaard, een gastbijdrage levert middels de spoken word sectie van Hall of Mirror, ijzingwekkend in tandem schreeuwend met Throwing Bricks brulboei Niels Koster. Erg fraai! Volgende keer Soulcrusher?

Throwing Bricks feat Shira van der Wouden @ Doornroosje, foto Sabrine Baakman

Wiegedood @ Doornroosje, foto Sabrine Baakman

WIEGEDOOD
Het is eigenlijk ook niet voor niets dat Wiegedood veel mensen op de been brengt. Potverdorie, wat een band dit! Het Belgische black metal trio is toch wel een hele spannende verschijning in de Belgische black metalscene. Gelaagde muziek, die ondanks een niet aflatende intensiteit en stortvloed aan blastbeats, toch boordevol unieke arrangementen en subtiele intermezzo’s zit. Dat de band ook erg trots is op hun nieuwste plaat, blijkt uit zes nummer die de setlist bekleden. Te beginnen met FN SCAR 16. Qua geluid is het nog even inkomen, met de ontzagwekkende strot van Levy Seynaeve die nog niet te horen is, en gitarist Gilles Demolder die gebaart naar de geluidsman. Maar wanneer dat rechtgetrokken is, is het aan hoor. Het stotende midtempo Until It Is Not is daarbij een van de hoogtepuntje, machtig mooi afgewisseld door het snijdende Ontzieling. En man, die riffs van Wiegedood hebben toch echt iets unieks over zich heen, zoals hoe die gitaren beklijvend over het fretboard voortbewegen in Noblesse oblige richesse oblige. Maar het is de climax van de set die het magnum opus vormt op heel onverwachtse wijze. Het tollende Carousel weet met een kringelige gitaarlijn en ontzagwekkende keelzang naar een knaller van een eindsprint toe te razen. Die eindsprint? Een minutieus opgebouwde gabberhouse remix van diezelfde gitaarlijn in Carousel, inclusief dikke lichtshow en hakkende metalheads. Toch maar even onomstotelijk bewijs dat Wiegedood fier de barrières van de black metal doorbreekt.