Een van de grote onbekenden in het leven is wat er door meanders van de rivier de Leie stroomt. Tegen de tijd dat de ogenschijnlijk onbeduidende rivier de Vlaamse stad Gent aandoet is het wonderwater. En dat heilige nat voedt de creatieve breinen van de artiesten achter bands als Amenra en Oathbreaker. De twee bands hebben al één gemeenschappelijke factor, gitarist Lennart Bossu. Laat hem dan ook de inspirator zijn van de volgende grootheid van de Gentse scene: Predatory Void. Omringt hij zich dan nog met zangeres Lina R. (Cross Bringer), bassist Tim De Gieter (Amenra, Doodseskader), drummer Vincent Verstrepen (Carnation), gitarist Thijs De Cloedt (Cobra The Impaler) en de term all-star band is zowat onvermijdelijk geworden. Dat heeft ook Century Media Records goed begrepen door de band al op te pikken voordat de gekte rond deze sensatie echt gaat losbarsten. En zo staat Seven Keys to the Discomfort of Being voor de deur.

Tekst: Martijn Welzen

Zonder enige moeite slaat het Belgische Predatory Void op hun debuut een bres in iedere mentale weerstand die een mens op het strijdtoneel van het leven kan werpen. Ons bestaan is onaangenaam, en je kunt er aan wennen of je er tegen verzetten, de omstandigheden blijven hetzelfde. Een bos met zeven sleutels voor inzicht krijgen we aangereikt waar we het, voor nu, mee moeten doen. Donker, meeslepend, somber, maar oh zo pijnlijk mooi. In zichzelfgekeerde landschappen van emoties worden uit matzwarte materie geschapen met het grootste gemak. Dat kan alleen maar betekenen dat de leden uit depressieve ervaringen spreken, ofwel een ongekend talent tot inleven hebben. De scherpe nagels uit Grovel breken de huid en raken die verborgen zenuw van angsten. Black metal vloeit over een lavaveld van desolate uithalen en geeft een ziel aan zoveel frictie dat brandwonden spontaan onstaan. Dan slaat *(Struggling) daar nog wat harder op en wordt zelfs de raison d’être even aangekaart. Persoonlijke favoriet Endless Return to the Kingdom of Sleep is een bijna cinematische nachtmerrie met een prefecte mix van sombere melodie, losgeslagen waanzin en dikke metal waarbij de adem regelmatig tot stokken komt. Als dan de ballade van de nacht Seeds of Frustration, die een heerlijke Chelsea Wolfe-vibe heeft, volgt, weet je dat prefectie in muziek genaderd gaat worden. Het ook al zo geniale The Well Within gooit zoveel mogelijk gevoelens, die een mens kan hebben, in een kraker van zes minuten. Waarna het intro van Shedding Watered Skin golvend dat laatste restje verzet wegmaalt en je ego tot pulp is geslagen. Dreigend, herhalend wordt een brute verdrinkingsdood nagebootst. Met de woorden “the great release, the last and final gift” wordt de laatste sleutel verdeeld. De jankende gitaar ondersteund door Lina’s vocalen maken er een op Funerary Vision een doom metal eindfeest van. Ach ja, noem deze autopsie zonder narcose van je miserabele bestaan maar een feestje.



Deel dit artikel