Prikkelende avond met Igorrr en Amenra in de Melkweg

Igorrr @ Melkweg, fot The Buried Herald

We moesten even met de ogen knipperen toen we de aankondiging van deze tour onder ogen kregen. De ‘Distortion Tour’ bestond namelijk uit een package van Amenra en Igorrr als co-headliners. Een niet alledaagse combinatie, dus hoe zou dat gaan uitpakken? De trage, mokerharde sludge/post-hardcore van de Belgen en dan de sonische gekte van Igorrr die alle kanten op vliegt. En dan wordt de line-up ook nog aangevuld met doom en black metal van respectievelijk Hangman’s Chair en Der Weg Einer Freiheit. Heel divers, voor elk wat wils, zou je kunnen zeggen. Maar deze vier bands hebben ook een overeenkomst, namelijk het feit dat ze allemaal minstens één keer op Roadburn hebben gespeeld. Volkomen logisch dus dat Never Mind The Hype een verslaggever en een fotograaf naar de Melkweg stuurt om het allemaal eens van nabij te beschouwen.

Tekst: Joost Schreurs / Fotografie: Kamil Parzychowski a.k.a. The Buried Herald

Hangman’s Chair

Het Franse Hangman’s Chair opent de avond en dat moeten ze helaas doen voor een nog maar half gevulde grote zaal. Het blijft soms toch lastig, een concert dat al om 7 uur begint op een doordeweekse dag waarop je ook nog naar werk of school moet en eigenlijk ook nog iets wilt eten, voordat je de zaal betreedt. Maar van de mensen die er wel zijn, weet je in ieder geval dat ze weten waarvoor ze gekomen zijn en dat is een stevige pot doom metal. Laat je niet misleiden door het Biohazard shirt van de drummer, of de manier waarop bassist Clément Hanvic en gitarist Julien Rour Chanut over het podium stampen en stuiteren. Hier is geen hardcoreband aan het werk, maar we horen mooie, bijna atmosferische doom. De ingetogen zang van Cédric Toufouti contrasteert met de stevig beukende ritmesectie, maar het zorgt dat de muziek een ‘grungy’ uitstraling krijgt. Ook dankzij de dikke laag reverb die Hangman’s Chair over het gitaargeluid legt. Maar een beetje wegdromen naar de hoogtijdagen van Soundgarden en Alice In Chains, daar is niets mis mee, dus met Hangman’s Chair zijn we ook erg blij. En gelukkig is de zaal aan het einde van hun optreden ook aardig volgestroomd.

Hangman’s Chair @ Melkweg, foto The Buried Herald

Der Weg Einer Freiheit

Deze Duitsers tappen uit een ander vaatje, ze gooien het over een andere boeg… Verzin de clichés er zelf bij, maar ze zijn waar: Der Weg Einer Freiheit is black metal, maar dan moderne black metal, zonder corpsepaint en zwart leer, vergelijkbaar met hoe in ons land Terzij De Horde black metal interpreteert. Dat betekent dus direct vol gas met veel blastbeats en screams, maar ook even omschakelen na de doom van Hangman’s Chair. Toch is het niet alleen maar blazen op volle snelheid, want de muziek van Der Weg Einer Freiheit kent ook veel dynamiek en langzamere en zelfs rustige passages. Maar nieuwe blastbeaterupties laten nooit lang op zich wachten, zoals in het afsluitende, 9 minuten durende Aufbruch, waarop het goed headbangen is. De tijd vliegt dan ook voorbij, want muzikaal gebeurt er veel en ook als je niet veel met black metal hebt, dan weten deze oosterburen je toch bij de strot te grijpen. het kan niet anders of de Der Weg Einer Freiheit slaatgt erin om tijdens hun eerste bezoek aan Amsterdam weer nieuwe zieltjes te winnen.

Der Weg Einer Freiheit @ Melkweg, foto The Buried Herald

Amenra

Amenra gaan we niet meer introduceren. Je hoeft maar in de archieven van Never Mind The Hype te zoeken, om te zien dat deze Vlaamse geweldenaren elke keer weer ergens opduiken en eigenlijk nooit teleurstellen. We zagen ze groeien van het kleine zaaltje in dB’s tijdens Le Guess Who? naar grote festivals als Graspop en Best Kept Secret. Na ruim een maand toeren is Amenra goed op elkaar ingespeeld en met Razoreater gooien ze direct stevig de beuk erin. Toch is het tegenwoordig niet allemaal meer keihard en ‘in your face’, want in De Evenmens, van het geweldige De Doorn (NMTH album van 2021) zit een stille, ingetogen passage, waarin Colin van Eeckhout zijn teksten bijna fluisterend voordraagt. Op dit soort momenten wreekt zich de veelzijdigheid van de programmering, want het is jammer dat deze rustige momenten worden overstemd door gelach en glasgerinkel van achterin de zaal. Zijn dit Igorrr-fans die niets kunnen met de muziek van de Belgen? Moeilijk te zeggen, maar Amenra laat zich er niet door van de wijs brengen en stoomwalst onverstoorbaar verder. Van Eeckhout staat tegenwoordig niet meer constant met zijn rug naar het publiek. Af en toe kunnen we hem in het gelaat kijken. Wel voert hij gedurende het optreden een bescheiden striptease uit. Het begint met een hoodie, met daaronder een T-shirt en uiteindelijk, tijdens het afsluitende A Solitary Reign en Diaken van Mass VI kijken we weer toch weer ‘ouderwets’ tegen zijn ontblote rug met de indrukwekkende tatoeages aan. Opnieuw slaagt Amenra erin om de luisteraars mee te zuigen in hun ritueel met de keihard hamerende monsterriffs en het ijselijke geschreeuw van Van Eeckhout: een indrukwekkende hoogmis van The Church Of Ra.

Amenra @ Melkweg, foto The Buried Herald

Igorrr

Terwijl we de doornen van Amenra nog voelen prikken in onze trommelvliezen, staat ons de tweede co-headliner van de avond te wachten en ook dat beloofd een zeer prikkelende ervaring te worden, want als de uitdrukking ‘het vliegt alle kanten op’ op één band van toepassing is, dan is het wel Igorrr. Beukende drums, snoeiharde gitaren, maar ook accordeons, clavecimbels en een operaeske sopraan, Igorrr heeft het allemaal en het wordt in hoog tempo op de luisteraar afgevuurd… We zeggen wel ‘band’, maar eigenlijk is Igorrr het project van de Fransman Gautier Serre. Voor de live-ervaring laat hij zich op het podium bijstaan door huurlingen die nog wel eens van samenstelling veranderen. Zo staan er sinds vorig jaar met JB Le Bail en Marthe Alexandre een nieuwe zanger en zangeres op het podium. Het letterlijke middelpunt van Igorrr is dus Serre, die vanachter een indrukwekkend altaar midden op het podium alles regisseert. En wat Igorrr met zijn kompanen de zaal in slingert, is niet misselijk. Een ware orgie van geluid en stijlwisselingen, maar dankzij het stevige gitaarwerk van Martyn Clément ligt er wel een dikke metalsaus over. Maar alles komt langs, operazang, grunts en screams, drum & bass beats, strijkers en Spaanse gitaren… Wie voor deze Igorrr totaalbeleving kwam, wordt niet teleurgesteld door deze Franse sonische bulldozer. Een bezoeker merkt halverwege op dat hij enigszins overprikkeld begint te raken en dat is begrijpelijk. Igorrr is overweldigend als je de band nog niet echt kende. En zeker als de drie voorgaande bands je ook niet onverschillig lieten, dan kan Igorrr net een beetje ‘too much’ zijn. We nemen het de mensen die al vóór 11 uur de zaal verlaten dan ook niet kwalijk. Of misschien moesten ze de trein halen. Ze missen daardoor wel een heuse toegift die met het zeer toepasselijke Very Noise wordt afgesloten. Want dat was het, very noise, de hele avond.