#RB23: Roadburn zaterdag dendert door van ongenaakbare noise tot zijn meest dansbare headliner ooit

Duma & Deafkids op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

Tekst: Wybren Nauta / Fotografie Roy Wolters en Paul Verhagen

Duma & Deafkids op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

DUMA & DEAFKIDS
Het Keniaanse Duma gold vorig jaar nog als een van de hoogtepunten van het festival met hun geheel eigen elektronische variant van black metal. Dan lijkt ditmaal een samenwerking met het Braziliaanse Deafkids een gouden greep om de chaos helemaal compleet te maken. Maar het resultaat is meer een soort groovende psychedelica die wat meer naar bands als GNOD en Föllakzoid neigt dan naar het opzwepende beukwerk waar we ze van kennen. Het zijn lekkere grooves om de dag mee te starten, maar gaandeweg voelt het ook wat meer aan als een jam dan als een doordacht project. Bij het laatste nummer weten ze elkaar nog wel te vinden met stuwende ritmes en diepe growls en grunts van zanger Martin Khanja. Misschien dat ze met meer tijd nog wat meer vorm konden geven aan deze dronende jam, maar individueel komen deze bands wel sterker tot hun recht.

Duma & Deafkids op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

Chat Pile op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

CHAT PILE
Als er al een naam veel gevallen is dit weekend is het wel die van noiserockers Chat Pile. Met God’s Country leverden ze een van de meest ontzagwekkende platen van het jaar met onversneden kritiek op alles wat er volgens hun fout is op de planeet, van slachthuizen tot de stad Dallas, in een bak vuige noiserock. Het is voor de mannen waarschijnlijk ook wel even wennen aan hun eigen succes waardoor ze in plaats van in zweterige kroegen ineens op het hoofdpodium van de 013 staan voor een tot de nok toe gevulde zaal. Zanger Raygun Busch stampt als een kruising tussen Henri Rollins en een dronken alcoholische oom uit een trailerpark over het podium en levert op opener Why een ziedend relaas waarin hij zich afvraagt waarom er in godsnaam nog dakloosheid bestaat. Onder zijn laconieke voorkomen, schuilt een woede die hij scherp en onomwonden weet te verwoorden, zo grapt hij het ene moment nog over zijn liefde voor Robocop om even later uit te barsten in ‘All cops are bastards, fuck them all’. De nummers zijn vaak even volatiel als de frontman die in elkaar over lopen van noisey riffs naar zware sludgey drums en waarbij elke groove volledig ontspoort in lawaai en terreur. Zo ligt Busch op het eind van de show op de grond herhaaldelijk te kermen “I’m a garbage man!” terwijl de band hun noise zich steeds verder opstapelt. Als hij dan op het eind nog even een foto met het publiek wil maken voor zijn moeder heeft de even charismatische als gevaarlijke Busch de harten van iedereen in de zaal allang gestolen.

Chat Pile op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

Cave In op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

CAVE IN
Het leuke van bands die meerdere shows kunnen spelen op een festival is dat er zowel ruimte is voor experimentatie, maar ook voor simpelweg leuke ideeën. Zo speelt Cave In naast hun albumset van zondag vandaag An Interstellar Mixtape, wat inhoudt dat ze een deel van hun eigen werk spelen samen met covers van nummers die ze dierbaar zijn. Het is ook meteen duidelijk dat het viertal hier heel veel lol in heeft. Tussen opmerkingen over dat Roadburn het beste festival ter wereld is, spelen Stephen Brodsky en zijn mannen breed glimlachend The Cure, Fleetwood Mac, Bad Brains en uiteraard Cave In van Codeine waar hun band naar vernoemd is. Het lijkt misschien een allegaartje van stijlen, maar met een lekker heavy gitaargeluid rijgen ze deze nummers allemaal moeiteloos aan elkaar. Daarnaast is er ook nog ruimte voor enkele publieksfavorieten van eerdere albums als Jupiter en de klassieker The End of Our Rope Is a Noose, die ze ook met een aanstekelijke energie weten te brengen. Heerlijke feelgood set die toch een fijne afwisseling is na veel van de zwaarmoedige schoonheid die Roadburn met zich meebrengt.

Cave In op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

GILES COREY
Deze zwaarmoedige schoonheid vinden we misschien nergens beter terug dan bij Giles Corey. Waar ze gisteren met hun andere project Have a Nice Life nog een zinderende show speelden in de kleine zaal, staan ze nu met hun meest melancholische en beladen nummers op het podium over depressie en selfharm. “I had a dream I was going to immediately break a string during my show at Roadburn”, grapt frontman Dan Barrett nog nadat het onvermijdelijke inderdaad gebeurt en er even een gitaarwissel moet plaatsvinden. Mooi is vooral dat hij op dit moment de kans neemt om zijn boodschap uit te dragen aan iedereen die het moet horen, dat zelfs op je donkerste momenten alles daadwerkelijk beter wordt. Van menig ander zou dit misschien als een cliché klinken, maar van hem hoor je duidelijk het gewicht en de oprechtheid in zijn woorden. Het is duidelijk dat de vriendelijk lachende, inmiddels vader en getrouwd, niet meer dezelfde persoon is die hij toen was, maar zijn anthems hebben hierdoor niks aan kracht ingeboet. Nobody Is Ever Going To Want Me is nog steeds een van de meeste meeslepende en deprimerende nummers tot op de dag van vandaag met zijn geschreeuwde refrein: “I wanna feel like I feel when I’m asleep!” en ook tijdens opvolger The Haunting Presence beweegt Barrett stoïsch en dreigend en over een spaarzame laag drums alsof hij inderdaad weer even tien jaar jonger is en het gewicht van de wereld op zijn schouders torst. Het is een slepende set waarbij melancholie en breekbaarheid op een pijnlijk oprechte manier samenkomen, maar waarbij Giles Corey uiteindelijk toch vooral de hoop op een beter leven weet te laten overwinnen.

Boy Harsher op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

BOY HARSHER
Waar The Soft Moon op donderdag al een heel ander soort afsluiter was dan Roadburn gewend was, geldt dat voor Boy Harsher nog des te meer. Maar het kost dit duistere electroduo geen enkele moeite om de 013 te veranderen in een dampende goth rave. Met zware bassen en beats die even dreigend als verleidelijk zijn, krijgen ze zelfs de meest stugge metalheads in beweging. Wicked Games van Chris Isaak komt ook nog even voorbij in een meer minimale uitvoering om al snel weer plaats te maken voor steviger beukwerk. Afsluiter Pain is een instant klassieker die eigenlijk verplichte kost zou moeten zijn op elke festival after. Bezwerend en vol furie schreeuwt zangeres Jae Matthews ‘Pain, I love pain!’ het publiek in en hiermee is dit duo de perfecte afsluiter om de zaterdag naar zijn climax te tillen en voor iedereen om deze festivaldag af te sluiten en de laatste festivalnacht in te luiden.