Frank Carter & The Rattlesnakes ontroert tijdens intieme secret show in MILK-café te Melkweg

Frank Carter & The Rattlesnakes @ MILK-café Melkweg, foto Charlotte Grips

Frank Carter & The Rattlesnakes @ MILK-café Melkweg, foto Charlotte Grips

Frank Carter en zijn Rattlesnakes kwamen afgelopen donderdag naar Amsterdam voor een exclusief akoestisch concert. 60 superfans konden via Instagram een kaartje winnen. De setting was anders dan we gewend zijn van een Frank Carter-optreden: Melkweg-café MILK stond vol met stoeltjes waar het publiek op kon zitten, ruimte voor een moshpit was er niet. Fotografe Charlotte Grips en schrijver Pepijn Smits waren erbij om deze unieke, exclusieve show in woord en beeld te vangen.

Tekst: Pepijn Smits / Fotografie: Charlotte Grips

De sfeer is sowieso anders dan een doorsnee show. Frank zit op een bescheiden podium, met gedimde lichten. Naast hem neemt ook mede-oprichter van de band Dean Richardson op de toetsen, evenals Elliot “El” Russell op de akoestische gitaar. Met zijn drieën zorgen ze voor een uiterst intieme set. Plaats voor hits als Kitty Sucker, Crowbar of My Town is er dan ook niet. In plaats daarvan krijgen we prachtige stripped-back versies van Neon Rust, Bleed, en Why A Butterfly Can’t Love A Spider. Nummers die in een rustig tempo en met veel ambiance omvormen tot prachtige ballads.

Frank Carter & The Rattlesnakes @ MILK-café Melkweg, foto Charlotte Grips

Frank Carter & The Rattlesnakes @ MILK-café Melkweg, foto Charlotte Grips

Frank is goed bij stem, hij zingt zuiver maar bewaart wel nog een karakteristiek rauw element. Af en toe voelt het nog een beetje onwennig, alsof ze nog een beetje moeten inkomen met het spelen van hun nummers in een setting als deze. Toch weten ze stukje bij beetje het publiek te raken. Voordat Beautiful Day wordt ingezet vertelt Frank dan ook kort dat het nummer gaat over verlies en over hoe sommige pijn niet geheeld kan worden en dat dat oké is. Hier en daar worden zelfs traantjes weggepinkt, met eveneens wat voorzichtig en beheerst headbangen. Erg bijzonder tafereel!

Ook bijzonder: tussen de nummers door is er ruimte voor vragen vanuit het publiek. Ook hierbij is de sfeer erg zwaar, het gaat veel over verlies, hoe fans zichzelf hebben kunnen vinden in de muziek en hoe Franks muziek mensen heeft gered uit depressies en van zelfmoordgedachten. Maar ook lichtere onderwerpen komen aan bod. Zo komen we te weten dat ze heel graag zouden willen dat discoband JUNGLE een nummer met ze zou maken, dat de toetsenist heel erg van Indiase curry houdt en dat Franks dochter altijd in de lach schiet als hij herkend wordt op straat. Deze luchtige tussenstukjes maken dat de zware sfeer wat verlicht wordt.

Frank Carter & The Rattlesnakes @ MILK-café Melkweg, foto Charlotte Grips

Kortom, intiemer krijg je een Frank Carter show niet, tenzij je de volgende keer zijn schoen in je gezicht krijgt wanneer ze in februari terugkeren naar 013 Tilburg voor een versterkte show. Je merkte dat Frank zich vereerd voelde hier te kunnen spelen. Stiekem hopen we eigenlijk dat ze dit vaker gaan doen!