Verpletterend beukwerk voert boventoon op eerste dag Soulcrusher

Het is jaarlijks de officieuze inluiding van de donkere maanden. Stilletjes aan is het festival de afgelopen jaren uitgegroeid tot een vaste waarde op de festivalkalender. Samen met Roadburn in april staat ook Soulcrusher elk jaar weer garant voor een ijzersterke line-up met zowel vertrouwde namen als nieuwe namen in de meer spannende en experimentele hoek van de heavy muziek. Gitzwarte metal en zwaarmoedige sentimenten voeren als altijd de boventoon, maar worden zeker op deze eerste dag overstemd door meedogenloos hard beukwerk van de beste soort.

Tekst: Wybren Nauta | Fotografie: Paul Verhagen

Bij binnenkomst zetten de stemmige klanken van het laatste nummer van The Devil’s Trade al goed de toon voor het festival. Met de zware sonore stem van David Máko waan je je onmiddellijk in de duistere bossen en winderige heuvels van Oost-Europa. Het is ook niet verwonderlijk dat de band ook een graag geziene gast is op Roadburn waar ze inmiddels al meerdere keren gespeeld hebben, inclusief de bijzondere samenwerking met John Cxnnor die dit jaar ook op plaat verschenen is. Helaas zijn we alleen op tijd om het laatste nummer mee te krijgen, maar het is duidelijk dat ze in een klein uurtje de zaal moeiteloos stil weten te krijgen en laten ze de grote zaal van Doornroosje voelen als een afgelegen hut in de Hongaarse wildernis. 

Witching

Van verre droomgezichten is bij Witching uit Pennsylvania echter geen sprake. In hun heksenketel van sludge, blastbeats en rauwe doomy riffs bekokstooft dit vijftal een gitzwart brouwsel dat ze vol furie over de zaal uitstorten. Het is op Soulcrusher zeker geen uitzondering meer dat er verschillende stijlen met elkaar vermengd worden, maar deze rauwe mix van de meest heavy blackened sludge werkt uitstekend om goed in de stemming te komen voor de rest van de avond. Met name de ongebreidelde energie van frontvrouw Jacqui Powell maakt de show een intense ervaring van begin tot eind, waarbij ook de cleane stukken ijzersterk gezongen worden en even hard binnenkomen. Het is ook niet geheel verwonderlijk dat de band zich ook heeft laten inspireren door Amenra en in hun muziek veel dezelfde thema’s over lijden en genezen aanhaalt. Een uitstekend Europees debuut voor deze band die hier perfect op zijn plek lijkt te zijn.

Afsky

Ditzelfde geldt dubbel voor het Deense Afsky die met Om Hundrede Ar een van de meeslepende black metal platen van het jaar heeft afgeleverd. Voorheen was het gezelschap vooral een graag geziene gast bij kleinere podia of in de Little Devil waar de getergde klanken van Ole Pedersen Luk juist in een intiemere setting goed tot zijn recht kwamen. Dan is het altijd even spannend hoe zoiets uitpakt in de grote zaal van Doornroosje. Bij Bolzer twee jaar geleden bleek al dat zo’n stap omhoog soms ook te groot kan zijn. Bij Afsky kijkt op dit moment echter geen enkele afstand te groot te zijn aangezien ze onder het licht van een tweetal fakkels met een immens galmend geluid nog even gepijnigd en doorwrocht klinkt en elke ruimte wel kunnen vullen.

Belzebong

Naast een breed scala aan black en doom is dit jaar ook Belzebong aanwezig voor wat onvervalste stoner metal van de meest riffende soort. Het gitaarwerk groovet lekker en is met een meer behapbare sound een welkome afwisseling om even rustig een biertje bij te drinken. Na een goede twintig minuten is er echter nog niet gek veel gebeurd op het podium. Misschien ligt het aan de dag, maar op deze Soulcrusher zijn de stonervibes ook ver te zoeken en voelt het alsof deze band beter op een Desertfest tot zijn recht zou komen.

Panzerfaust

Met een naam als Panzerfaust hield ik van tevoren niet mijn adem in voor een daverende show, mede omdat er een stuk of elf bands onder die naam opereren en metalbands met militante namen niet altijd een even gelukkige combinatie zijn. Maar dat dit niet altijd opgaat, bewijzen deze Canadezen al snel. Met een even vol als zware sound blazen ze iedereen omver met onophoudelijke salvo’s van brute grunts en blastbeats. Het is zeker niet de meest originele band van de avond, maar wel een van de meest imposante. Het spel is afgemeten strak en met name de meerstemmige vocale partijen voel je tot diep in je lichaam beuken als een harde stomp in je maag.

Violent Magic Orchestra

Nadat Misþyrming doet wat ze het beste kunnen, namelijk ongenaakbare black metal brengen op zijn meest grillig en duister, is het Japanse Violent Magic Orchestra om er nog een schepje bovenop te doen. In een chaotische show die lijkt alsof Boris samen met Shizuo een soort mix tussen power electronics en digital hardcore zijn gaan maken, beukt, stampt en schreeuwt dit vijftal erop los. Het is theater ten top waarbij zangeres Zastar onder aanvoering van een soort Pinhead de longen uit haar lijf schreeuwt, erop los trapt en de steeds verder knarsende en distorted bassen de zaal tot een moshpit dwingen. Elke vorm van nuance wordt geschuwd, maar na een dag vol intens gitaarwerk is juist dit lompe beukwerk de perfecte opsteker.

Alcest

Als er een band inmiddels geen introductie meer behoeft is het wel Alcest. Het Franse drietal onder leiding van Neige spelen nog altijd een fijnzinnige mix van postrock met black metal invloeden die zich vooral laat kenmerken door bezwerende melodieën en scherp contrasterende uitbarstingen van desolatie en onmacht. Het laatste wapenfeit is nog steeds Spiritual Instinct uit 2019, maar het begin van de set is volledig gewijd aan hun doorbraakplaat Écailles de Lune. Live klinkt deze nog steeds net wat rauwer en intenser dan hun nieuwe werk, met name de gelijknamige tweedelige opener is een heerlijke binnenkomer met zijn zwaarder opbouwend gitaarwerk en een hoger tempo dan we de afgelopen jaren van de band gehoord hebben. Uiteraard ontbreken ook de hits als Oiseaux de Proie en Sapphire niet die met hun etherische melodieën nog ongetwijfeld dagen in ieders hoofd zullen rondgalmen. Het is inmiddels geen verrassing meer wat de band doet, maar het blijft nog steeds onverminderd goed.

Ashenspire

Oorspronkelijk stonden ze al aan het begin van de dag gepland, maar door een conflicterend schema is het nu aan Ashenspire om de avond ten einde te brengen. Op Roadburn waren ze muzikaal al een van de hoogtepunten, maar was de show in de middag nog redelijk ingehouden. Aan het einde van deze Soulcrusher-avond lijkt de band echter ontketend en spelen ze met een manische verve. Met Hostile Architecture leverden ze vorig jaar zowel een van de meest brute heavy platen van de afgelopen jaren als een blauwdruk voor de vernietiging van het kapitalisme. In een verwoestende wervelstorm vermengen melancholische saxofoon, furieus gitaarwerk en toegebeten leuzen zich tot een storm van geweld die nog het meest doet denken aan de intensiteit waarmee Michael Gira in in Swans over het podium raast. Niet elke vocaal is even goed verstaanbaar meer, maar dat doet weinig af aan de kracht waarmee nummers als The Law of Asbesthos of Cable Street Again iedereen omver blazen. Daarmee is Ashenspire simpelweg een ongenaakbare afsluiting van de eerste festivaldag.

---

 

Vibe & Crowd @ Soulcrusher 2023 Paul Verhagen Photography

---