Brits staal roest niet bij Iron Maiden in Ziggo Dome

Iron Maiden @ Ziggo Dome, foto Rob Sneltjes

Iron Maiden @ Ziggo Dome, foto Rob Sneltjes

Nu weet ik natuurlijk ook wel dat ‘British Steel’ een Judas Priest-referentie is, maar laten we wel wezen. Als jij je een Union Jack voorstelt met heavy metal, dan denk je toch aan Iron Maiden? Ik wel in ieder geval, en deze band stond met de Future Past Tour in de Ziggo Dome voor weer een avond gegarandeerd spektakel. En dat is toch een avond om erbij te zijn. Gelijktijdig staat ergens in het zuiden des lands Guns N’ Roses te spelen. Een band waar juist veel tegenstrijdige meningen over bestaan, zeker in huidige conditie. Iron Maiden, daarentegen, blijft toch die band waar elke metalfan van kan zeggen: “Ja! Dat belichaamt metal.” Zelfs de proglovers trekken wel een epische track van de Britten. Kortom, Maiden matters.

Tekst: Guido Segers / Fotografie: Rob Sneltjes

The Raven Age
Wat dan wel gezegd mag worden is dat Steve Harris moet stoppen met z’n kids overal mee naartoe te nemen. The Raven Age is een betere match met het geluid van Maiden dan zijn dochter, maar het alternative metal/metalcore bandje van zoon George is gewoon tamelijk ‘meh’. Ze spelen ook in De Pul in Uden over een tijd, mocht je het daarmee roerend oneens zijn. Het is net te makkelijk, te poppy, te vlakjes om echt het metalhart van de fans te raken. Lijdzaam kijkt men toe hoe de band enthousiast, maar effectloos de set afwerkt.

Iron Maiden @ Ziggo Dome, foto Rob Sneltjes

Iron Maiden
We wachten vervolgens in collectieve adoratie op Iron Maiden, een band die al sinds 1975 actief is en nog altijd toonaangevend in het genre. Zolang Maiden tourt, blijft metal gewoon bestaan. Althans, dat is mijn overtuiging. Als Doctor Doctor van U.F.O. uit de speakers schalt, weten we dat het uur nabij is. Met deze tour lijkt de band vervolgens een eclectisch thema gepakt te hebben, waarmee een interessante bloemlezing uit recent en oud werk ontstaat. Eerst twee nummers van Somewhere In Time uit 1986, ook deels in Nederland geproduceerd. Caught Somewhere in Time en Stranger in a Strange Land zijn lekkere binnenkomers, waarop we duidelijk nog een beetje moeten finetunen. Bruce Dickinson is nog niet heel goed te horen, en dat is bij iemand met zoveel volume toch opvallend. Eddie komt alvast even kijken. De boomlange mascotte leunt in zijn ‘gunslinger’ outfit tegen de Maiden bunker die het oppervlakte van de muzikanten omringt. Hij heeft er nog niet zo’n zin in en vertrekt weer, terwijl Janick Gers en Dickinson vooral veel meters maken. Dat blijft ook wel de hele avond zo; Dave Murray en Adrian Smith zijn wat statischer, maar daarmee niet minder wervelend.

Iron Maiden @ Ziggo Dome, foto Rob Sneltjes

Daarna volgen nummers van Senjutsu, een plaat die mij niet echt kon bekoren, ondanks de overduidelijke Maiden kwaliteit. Het publiek heeft daar echter geen twijfel bij en zingt uit volle borst mee. Tussendoor mogen we natuurlijk wat grappen van Dickinson verwachten, maar helaas gaat hij zich ook aan de politiek wagen. Met een aantal ambigue statements, tracht hij het publiek een beetje op te stoken. Het voelt vooral onhandig. Niet omdat een mening hebben niet mag, maar meer omdat het zo haaks staat op de songs zelf, zoals Death Of The Celts, over de Keltische genocide. Dickinson introduceert dit met een verhaal dat mensen elkaar al heel lang vermoorden en dat hij vorige week nog voor heel veel Kelten heeft opgetreden in Dublin. Tja, in dit statement zitten nogal wat fouten, maar voor het merendeel zal dat allemaal worst zijn.

Iron Maiden @ Ziggo Dome, foto Rob Sneltjes

Het duurt dus tot halverwege de set voor het publiek helemaal tot leven komt. Can I Play With Madness is natuurlijk één van de meest radiovriendelijke nummers van Maiden en krijgt de mobieltjes als een roedel meerkats de lucht in (ik weet niet of dat een roedel is en dat is ook niet zo belangrijk). We zijn bij de hits aangekomen! Hier merk je ook hoe goed Dickinson op zang is. Waar andere zangers toch achteruit gaan, is zijn stem als goede wijn. En ja, ik denk dat hij ook steeds duurder is. Op Heaven Can Wait gaat hij ook op de performance tour in een vuurgevecht met Eddie die eindelijk van zich laat horen. Het blijft fantastisch als ze een vuurgevecht houden op het podium. Natuurlijk met een duidelijke winnaar.

Iron Maiden @ Ziggo Dome, foto Rob Sneltjes

Een opvallende song is Alexander The Great, nog niet eerder live uitgevoerd en een powerhouse van een song. De hoogdravende vocale performance, het bombast, wat een track. Natuurlijk is Dickinson soms om de hoge noten heen aan het zingen, maar ook dat doet hij vol overtuiging. Fear Of The Dark en Iron Maiden volgen, met weer wat wonderlijke podiumpresentatie. Dat gaat even door tijdens de encore, waar tijdens Hell on Earth de vlammen de lucht vullen, gevolgd door een klassiek slot met The Trooper en Wasted Years. Iron Maiden vertoont geen enkel roestplekje na 48 jaar. Wat een show!