Agressie en emotie als muzikaal baken: Slipknot sloopt Ziggo Dome met The End, So Far Tour

Slipknot @ Ziggo Dome, foto Charlotte Grips

Nothing More @ Ziggo Dome, foto Charlotte Grips

Geen enkele weg naar eeuwige roem is geweerd van vallen en opstaan. Ook Slipknot weet dat dondersgoed. De negen outcasts uit Iowa werden binnen de kortste keren een sensatie na het verpletterende, rauwe debuut uit 1999. Om vervolgens alsmaar groter en groter te worden. Dat ging gepaard met de nodige ruzies, verslavingen, line-up wisselingen en tragische verliezen, zoals de dood van bassist Paul Gray in 2009 en ex-drummer Joey Jordison in 2021. Maar dat zelfs het plotselinge vertrek van Craig Jones en de pauze van Shawn Crahan de tour niet in gevaar brengt, blijkt uit de allereerste terugkeer van Slipknot naar Nederland sinds de pandemie. Want hoezeer de band ook een entiteit is, met vele radertjes die draaien om het allemaal werkende te houden, valt het niet te ontkennen: de metal van Slipknot verplettert nog steeds. Een rake klap in het gezicht die maar weinig bands zo omvangrijk voor elkaar krijgen. Zo ook vandaag, want de negenkoppige band keert na drie-en-een-half jaar eindelijk terug naar ons land in een volle Ziggo Dome, met progmetal sensatie Sleep Token en heavy rockband Nothing More op sleeptouw. Intensiteit alom zo blijkt…

Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Charlotte Grips

NOTHING MORE
In het verleden wist Slipknot nogal eens wat interessante supportacts mee te nemen. Bands als Behemoth, Machine Head en Children of Bodom om er maar een paar te noemen. Helaas valt Nothing More niet in dat rijtje. Hoewel de band hard heeft gewerkt, gezien ze al meer dan twintig jaar bestaan, wordt al gauw duidelijk waarom de naam weinig zegt bij het Nederlandse publiek. De Texanen spelen namelijk het soort dertien-in-een-dozijn heavy rock die weliswaar kundig is opgetuigd, maar weinig karakter heeft. Soms stampt het aardig, zoals bij het introspectieve Jenny, of de ronkende afsluiter This Is The Time (Ballast). Maar hoezeer de band er ook het beste van probeert te maken, blijft het bij een optreden dat niet consistent genoeg vlamt. Oerdegelijk, maar ook onopvallend en weinig vernieuwend. Nothing More, niets minder.

Nothing More @ Ziggo Dome, foto Charlotte Grips

Publiek @ Ziggo Dome, foto Charlotte Grips

SLEEP TOKEN
Sleep Token ervaart een momentje. De band krijgt loftuitingen van here Taylor zelf, gingen viral met een liveopname van een keihard ruftende toeschouwer en hun plaat This Place Will Become Your Tomb wist al aardig te scoren. Het is laatste creatie Take Me Back To Eden die echter een hoop reacties teweegbrengt in metalland, dankzij de experimenteerdrift van deze bemaskerde Londenaren. Die mengeling van pop, post-rock, r&b en progressieve metal is namelijk aardig uniek te noemen. Zeker respect dat ze zo’n bizarre combi aandurven, maar of het werkt? Niet altijd, want oef…wanneer de illustere frontman een paar octaven hoger gaat bij The Offering is het wel even tenenkrommend! Het neemt niet weg dat de band toch aardig wat live-ervaring laat zien, met zanger Vessel die in het oog springt door zijn hyperactieve bewegingen. De toevoeging van een onhoorbaar driemanskoor had in ieder geval weer niet gehoeven, want het voegt bar weinig toe. In ieder geval botsen die uiteenlopende stijlen in veel gevallen iets teveel. Waar je aan de ene kant een beuker als Vore hebt, heb je ook een track als Rain die met teksten als ‘rain down on me’ naar buiten komt, waardoor we even ongewilde flashbacks naar Kane krijgen. Erg eigenaardige band dat Sleep Token, maar ondanks het unieke geluid zorgt het niet voor een geheel geslaagde show.

Slipknot @ Ziggo Dome, foto Charlotte Grips

Slipknot @ Ziggo Dome, foto Charlotte Grips

SLIPKNOT
Wat was er de afgelopen week toch allemaal aan de hand bij Slipknot? Na 27 jaar verliet keyboard/sampler Craig Jones abrupt de band, als we de inmiddels verwijderde social post mogen geloven. Ook percussionist Shawn ‘Clown’ Crahan liet weten even een deel van de tour uitzitten om voor zijn vrouw te zorgen, om vervolgens vanavond overigens weer terug te zijn! Het laatste woord over het Craig Jones ontslag is er vast nog niet over gesproken (rechtszaken iemand?). Maar tot die vuile was naar buiten komt, is het wel nog steeds als vanouds genieten geblazen van metal bulldozer Slipknot. Want man, wat raast deze sloopkogel toch weer keihard door de kubusvormige ‘dome’ van Ziggo.

Zeg nou zelf: hoe vaak zie je eigenlijk zo’n harde band in een zaal als dit, helemaal als headliner? De keren dat we regelrechte blastbeats hoorden zijn op een vinger te tellen, beginnend vanaf vandaag. Hoewel Slipknot niet meer de jonge honden van vroeger zijn, trekken ze nog steeds een divers, hongerig publiek. We zien vaders met hun tienerkinderen, jonge nieuwkomers enthousiast om de moshpit in te duiken en sporadisch gemaskerde veteranen kletsen over die keer dat ze Slipknot nog samen met Slayer zagen in de Ahoy Rotterdam. Dat, plus een bak regelrechte metalhits in het arsenaal, maakt Slipknot vandaag de dag een tijdloze band. Eentje die zich ondanks de kritiek richting hun mainstream aanpak en vroegere nu-metalsound, toch keer op keer bewees dankzij keihard werken. Het is dan ook erg gaaf dat de band op verrassende wijze met The Blister Exists begint, een nummer dat er twintig jaar later nog steeds hard op hamert met een heerlijk ratelende lead van Mick Thompson en die pittige percussiebreak. Het is het onomstotelijke recept voor totale chaos, pulserend en verspreidend als een virus door het publiek.

Slipknot @ Ziggo Dome, foto Charlotte Grips

Slipknot @ Ziggo Dome, foto Charlotte Grips

Enigszins verbluffend hoe mokerhard Slipknot nog steeds uit de hoek komt anno 2023! Nieuwe werkjes als Yen of The Dying Son weten verdienstelijk tot leven te komen. Maar al gauw worden we verwend met een onbeschaamde, maar welkome best-of setlist. Want als op dat moment de meervoudige moshpits nog niet menig gehavend slachtoffer opslokt, dan doet die marcherende groove van Psychosocial dat wel. Of de dynamische wisselingen en vuurkannonades van The Devil In I. Dit alles gepaard met een omvangrijke set-up, inclusief torens aan weerszijden waar knuppelaar Michael Pfaff met gevaar voor eigen leven aan hangt of opspringt. Hoewel Corey Taylor nog steeds prima bij stem is vandaag, worden de zanglijnen er soms wel wat moeilijk uitgeperst. Halen de jaren hem dan toch in? Nee, de frontman heeft wat last van zijn stem, maar hij belooft 110% te geven.

Slipknot @ Ziggo Dome, foto Charlotte Grips

Slipknot @ Ziggo Dome, foto Charlotte Grips

En dat krijgen ze wonderbaarlijk genoeg uitstekend voor elkaar. Want hoewel er weinig verrassingen in de set zitten, staan moordlustige klassiekers als The Heretic Anthem, Wait and Bleed en Eyeless nog steeds kaarsrecht overeind in diens tomeloze agressie. Het enige rustpuntje is een mooie uitvoering van Snuff, maar verder? Gewoon bruut doorhakken in die vleesmolen van Iowa, totdat alle aanwezigen bezweet en murw gebeukt achter blijven. De band lijkt oprecht verbaasd over de menigte die komt kijken, vooral als je beseft dat ze lange tijd op safe speelden in AFAS Live en HMH. Maar dat is welverdiend! Met anderhalf uur en geen toegift misschien niet gebruikelijk, maar juist verfrissend. Want waar veel bands per se meer dan twee uur voor nodig hebben, verpakt Slipknot alle benodigde aanvallen op zintuigen in een korte maar effectieve speelduur. Hoelang ze nog instaat zijn dit soort muziek met zo’n strakheid te spelen, is de vraag. Echter wanneer de massale sitdown van Spit It Out tot explosieve uitbarsting komt, weten we zeker dat Slipknot nog lang niet dood is. Hoewel het niet meer hoeft, doet Slipknot zoals Slipknot doet: zich tomeloos bewijzen als de grootheid die ze zijn, vandaag voor een bijna volle Ziggo Dome.