Op de redactie van Never Mind the Hype komen vele (links naar) nieuwe langspelers van bands binnen. Te veel om allemaal te behandelen maar eens in de zoveel tijd komt er eentje voorbij die we niet mogen laten passeren. En hoe mooi is het dan als dit een band is waarvan we, in ieder geval ondergetekende, nog niet eerder iets gehoord hebben. Door Roy Wolters Daar waar de gebruikelijke sludge, stoner en
Het begon stralend zonnig en eindigde wat vochtiger, maar startte ook vlammend met John Coffey en Highly Suspect en eindigde op even hoog en hard niveau met Thee Oh Sees en Parkway Drive (en LCD natuurlijk): Lowlands 2016 zit erop. Drie volle dagen met talloze acts, waar ons driekoppige team telkens de meest NMTH-waardige krenten uit probeerde te vissen. Na afloop volgt het onvermijdelijke uitbrakken, mijmeren over wat was (en
Door aanhoudende regen in de ochtend, komt de laatste dag op Lowlands wat moeilijk op gang, maar als de buienradars (zij het foutief) aangeven dat er geen buien meer komen, durven we met zijn allen weer het terrein op. Vervolgens regen we daar nógmaals ondersteboven, maar dat mag de pret niet drukken. Nog één dag brengen we door in het Lowlands paradijs met vandaag uitschieters van Eagles of Death Metal
Dag twee van Lowlands. Na een mooie afsluiter en wat obscure feestjes rollen we vanmorgen toch al een stuk moeilijker onze tent (of hotel) uit als van te voren gedacht. Maar dat neemt niet weg dat wij er weer ontzettend veel zin in hebben, net als iedereen die zich al in de lange rijen bij de ingang van het festivalterrein, heeft verzameld. Ook vandaag staat ons een veelzijdig programma te
De Flevopolder staat er bol van, vanuit heel Nederland (en daarbuiten) rukken festivalfanaten op naar Biddinghuizen. Het is weer tijd voor Lowlands! Na een preparty op donderdagavond, met o.a. een massale silent disco – van horen zeggen want Team Never Mind The Hype wilde perse nog één nachtje in onze eigen bedjes slapen – is het op vrijdag toch écht begonnen. De eerste van drie dagen festival. En het schijnt
In 2014 pakten de kind of their own metal-bezweerders van In The Woods… de wapens weer op, na een afwezigheid van veertien jaar. De band uit het Noorse Kristiansand zorgde in de jaren negentig voor een aardige kentering in metalland. De zelfbenoemde pagan metal van In The Woods… liet een tot dan toe nog vrij uniek samenraapsel klinken. Daarin ging black metal hallucinerende banden aan met seventies psych en prog
King Gizzard and The Lizard Wizard, de tongbreker die eerder dit jaar onder andere al een verpletterende indruk achterliet op Where The Wild Things Are, staat komende zaterdag op Lowlands. De over-productieve hagedissen dropten in april alweer hun achtste (!) langspeler. En een paar dagen voor hoogstwaarschijnlijk één van onze hoogtepunten van Lowlands, is het alleen maar logisch om de plaat even te spinnen. Door Christel de Wolff “Wow, gewoon
Zoals voor veel dingen geldt; voorpret is net zo belangrijk als de daad zelf. In het geval van Last Night On Earth was het voorspel voldoende zinnenprikkelend om de verwachtingen hoog op te laten lopen. Toen de avond dan eindelijk daar was, traden wij dan ook vol anticipatie de arena binnen. Plaats delict; De Marktkantine. Tekst Lisa Gritter, foto’s Christel de Wolff Bij binnenkomst wordt eenieder uitgebreid gefouilleerd. Geen gewoonte
Slayer op Into The Grave! En nog een tweedaagse editie ook. Alle seinen op groen dus voor onze fotograaf Rob Sneltjes. Hij reisde dus vrijdagochtend al naar Leeuwarden voor een beeldverslag met een korte sfeerimpressie: Voor het eerst krijgen we een editie van twee dagen en Cityrock, normaal op de vrijdag ervoor, is nu twee weken later gepland op vrijdag 2 en zaterdag 3 september. De uitbreiding van Into The Grave
“But after all we’ve been through I didn’t think that we’d survive” Een goede maat van mij – laten we hem Jim noemen, want zo heet hij – zat net na het verschuiven van het millennium in een Schots freak-rock bandje dat shows speelde in het pubcircuit. Een van deze pubs was een soort veredelde stamkroeg, waar pub-bands een soort toevlucht hadden. Onderdeel van deze kliek waren onder andere de
Met de overrompelende tweede full-length Sky Burial (2013) en de minstens zo sterke EP The Cavern (2014) heeft Inter Arma aangetoond groots te kunnen excelleren in een zeer breed speelveld van blackened sludge, post- en death metal, tot psych (stevige seventies tinten), prog en southern aan toe. Weinigen binnen de huidige harde muziekwereld zetten die veelheid aan stijlen zó neer dat het ook nog eens natuurlijk klinkt. De band uit
Weinig rode Yankees-petjes afgelopen maandag in Tilburg, terwijl Fred Durst met zijn Limp Bizkit 013 alsnog, met gemak, op stelten weet te zetten. De nu metal-iconen bestaan alweer twintig jaartjes en tsja iedereen wordt op een gegeven moment volwassen. Tekst Lodewijk Hoebens, foto’s Sandra Grootenboer Iedereen, behalve Fred Durst. ‘’Time is something that may change me, but I can’t change time, so fuck it!’’ Een treffende quote uit 9 Teen
Vol goede zin pakten we afgelopen zaterdag de trein naar Utrecht. Op papier stond er een gouden combinatie in de Pandora-zaal van TivoliVredenburg. Uiteraard waren we al uit onze holen gekomen voor (stoner)rock-mastodonten Red Fang, maar met de Vlaamse vrienden van Tangled Horns als supportband waren we al helemaal met geen tien paarden tegen te houden. Het werd een memorabele avond vol class A rock, saamhorigheid, oude bekenden en halve liters. Onze fotograaf Rob
Uit de restanten van Acrostichon en Outburst – beiden konden gerekend worden tot de bovenlaag van de Nederlandse metal-scene – herrees in 2012 Razend. Het kwintet heeft als thuishaven het tegenwoordig goed van metal(bands) gonzende Tilburg. De band maakt melodieuze thrash en knipoogt hierin sterk naar de hoogtijdagen van het genre in de latere jaren tachtig. Het vizier nu op EP White Goat II, thans enkele maanden uit. Door: Jurgen
De tweede editie van Dynamo Metal Fest vindt wederom plaats op de Kunstijsbaan in Eindhoven. Daar waar het Dynamo Open Air festival voor het eerst in 1988 neerstreek, nadat de binnenstad te klein was geworden voor dit inmiddels legendarische festival. In het interview met organisator Paul van Berlo lazen we vorig jaar al dat deze dag weliswaar los staat van wat Dynamo Open Air ooit was, maar dat de naam
Tilburg heeft het, en alweer voor langere tijd. Als het gaat om het toedragen van een heel warm hart aan donkere muzikale klanken, met de toonaangevende jaarlijkse festivals Roadburn en Incubate (de laatste vanaf dit jaar opgedeeld in meerdere edities) en beste stenen eraan bijdragende podia als 013, Little Devil, Cul de Sac en Extase. Plaats daar een bruisende scene van stevige bands bij. Zo huisvest Tilburg formaties die het
Je kent ze wel die middelgrote regiofestivals; twee podia, twee bier- en één snacktent en op het affiche een paar namen uit de categorieën pop, urban, dance en rock. Vaak de artiesten die al op Noorderslag opvielen en sindsdien elk weekend minimaal twee keer optreden (denk: Sevn Alias, Indian Askin, De Likt) en een of twee grote namen als Kensington en Typhoon. Als je mazzel hebt, hebben ze John Coffey
Wie de Franse geweldenaren van Gojira nog niet op de korrel had, heeft de afgelopen 15 jaar behoorlijk slecht opgelet. Hun derde plaat From Mars To Sirius uit 2005 was al een absoluut meesterwerk. Het is nu vier jaar geleden dat L’Enfant Sauvage uitkwam en Gojira is terug met het extra zwaar beladen Magma. En hoe! Door Tim van der Steen Op Fortarock werden wij recent nog van onze sokken
Wie na Jera on Air nog niet genoeg punkrock in zijn systeem had, kon dinsdag in Doornroosje even lekker bijtanken met Jera-hoogtepunt Frank Carter & the Rattlesnakes en punkrock-goden Bad Religion. Vijfentwintig jaar geleden speelden de Californiërs hier voor het laatst dus nemen ze ons mee ‘down the rabbit hole’, Ewijk ligt immers om de hoek. “Come a little bit closer…” Tekst Lodewijk Hoebens, foto’s Sandra Grootenboer Frank Carter &
Iedereen is weer bijgeslapen en de modder is van de kleding en de tenten gespoeld, maar de koppen zitten nog ramvol met indrukken van Down The Rabbit Hole 2016. En dan volgt altijd de lastige vraag: ‘Wat vond je nu het beste?’. Nogal arbitrair inderdaad en toch altijd leuk om te doen en lezen. Verrassing: het was ditmaal helemaal niet moeilijk, in een zeldzaam geval van eensgezinde smaak (alsof we
DTRH dag 3 woohoo! Maar ook: DTRH dag 3 en dat doet zich voelen. Met name in de voetzolen (staan, lopen, springen ja, maar plek/tijd om te zitten nee), de benen (op en neer naar Nijmegen per ov-fiets…) en toch ook tussen de oren. Zaterdag is er zo veel en zo lang regen gevallen, dat de aankondiging van nieuwe buien, de matige vooruitzichten / onheilstijdingen van Buienradar en KNMI veel
Terwijl onze tijdlijnen vol stromen met PJ Harvey op #DTRH, trekken wij naar het zuiden des lands voor het hardere werk. Jera on Air is hét Nederlandse festival voor alles, punk, hardcore en metalcore. Met een ijzersterke line-up is er voor ieder wat wils: van jonge metalcore bands zoals The Amity Affliction en While She Sleeps tot de hardcore- en punkveteranen Sick Of It All en Pennywise. Het lijkt niet
De weergoden drukken een zware stempel op onze tweede dag Down The Rabbit Hole. Je wil je niet laten kennen door een beetje regen, maar urenlang aanhoudende buien maken dat er naast het terrein toch ook dingen figuurlijk in het water vallen. Ons bezoek aan de show van De Staat om maar wat te noemen. Geen centrifugerende circlepit dus helaas, noch de hartverwarmende liefde van Charles Bradley. Gelukkig viel er
Derde Down The Rabbit Hole op rij en we zijn razendbenieuwd hoe die eerste uitverkochte editie uitpakt. Met zeker het dubbele aantal toeschouwers (20.000) in vergelijking met het debuut in 2014, het sterkste programma tot nu toe en een terrein dat al weken door overvloedig hemelwater wordt geteisterd. Het is even fietsen of pendelbussen, maar dan heb je ook wat. Bij aankomst is het nog wel schrikken van het moddergehalte
Met Jambinais ijzersterke optreden – vorige maand – in de Groninger Vera nog vers in het geheugen, nu dan de release in het vizier van nieuwe langspeler A Hermitage. Naast verworven bekendheid binnen de wereldmuziek, winnen deze bijzondere Zuid-Koreaanse kruisbestuivers ook steeds meer terrein in harde(re) muziek-scenes. Goede bewijzen daarvoor zijn zo hun verschijningen op Into the Void in Leeuwarden (in 2015) en op het megagrote Hellfest in het Franse
“Hello! Hooray! Let the show begin, we’ve been ready!” Ruim 40 jaar al, deelt de Godfather of Shock Rock, Alice Cooper, ons zijn nachtmerries. De Tilburgse 013 fungeert vanavond als decor. Een prima plek voor old school rock ’n roll. En wat te denken van Whitesnake, Status Quo en Saxon binnenkort? We moeten deze ouwe rotten koesteren. Te veel muzikale helden zijn ons de laatste jaren ontnomen. Alice Cooper loopt
Voor de vierde keer in vier jaar ben ik op weg naar Best Kept Secret, een van de mooiste festivals van Nederland. Niet alleen omdat de line-up en locatie elk jaar fantastisch zijn, het festival op de Beekse Bergen in Hilvarenbeek ligt ook nog eens om de hoek. Het vooruitzicht is dus onderweg vanuit Tilburg, lekker op het fietske, ondanks de weersvoorspellingen zeer rooskleurig. Veel bands, bossen, bier, buddies (mijn
De nu metal-iconen van Korn kwamen naar Utrecht en daar moesten we bij zijn. Niet vanwege een spannend nieuw album, een andere richting of het integraal spelen van een klassieker als het zelfgetitelde, baanbrekende debuutalbum uit 1994. Er komt wel een nieuwe plaat aan en zelfs dit jaar nog, maar je gaat natuurlijk naar Korn om de pioniers te zien, om te kijken of Jonathan Davis en de zijnen het
Eindhoven, vrijdag 10 juni. In een vijandige omgeving bevolkt door troepen van de Grote Guus en de Grote Jan (te herkennen aan de roze hoedjes) houdt één liefhebbersfestival dapper stand. Eindhoven Psych Lab dus en hoewel de aanhangers van Guus zowel de accommodaties, als de treinen en de toegangswegen ingenomen lijken te hebben, houdt de Asterix-vergelijking daar op. Het is de derde editie van deze viering van de psychedelica en
Aaron Turner is een ware creatieveling. In het verleden was de Amerikaanse zanger/gitarist de prominente kracht binnen Isis (ja, de bandnaam die tegenwoordig – natuurlijk onbedoeld – veel stof doet opwaaien). Anno nu is hij nadrukkelijk aanwezig in Old Man Gloom en Mamiffer. En daar komt SUMAC dan bij. Ook hier is hij de bandspil, te midden van drummer Nick Yacyshyn en bassist Brian Cook. De ritmesectie zit eveneens niet
Kolere dat was me een aftrap van die eerste tweedaagse Fortarock gisteren! En dan moest de dikker bezette Forta-zondag nog komen. Wat volgt? Wordt het weer zo heet? Jazeker, en de organisatie heeft er nog een podium bij geplant. Heerlijk, zulke overdaad schaadt geenszins natuurlijk. Eens kijken waar onze verslaggevers na deze lange, zweterige Sunday Bloody Sunday mee thuiskwamen. Zaterdag was nog de vraag of ze überhaupt thuiskwamen, maar het
Alle ballen verzamelen voor alweer de achtste editie van Fortarock in het Nijmeegse Goffertpark, dit jaar voor het eerst een tweedaagse. Terwijl de bands duisternis van het podium blazen draait de felle zon overuren, dus hoewel Down van het festival geweerd is wordt het toch nog een redneck party! Het was op zaterdag dus vooral een heule warme dag, met een relaxte opstart in Doornroosje waar de Buma ROCKS! conferentie
Vaker weet je in het oerwoud van promo’s, persberichten en allerhande mails met betrekking tot muziek niet waar je het zoeken moet, en zijn het vaak degenen die het ritme verstoren die dan opvallen. De band MARCH uit Breda is er voor mij zo een gebleken, goddank. Door Steven Gröniger Ik herinner het mij nog goed: het was een week of twee geleden, na afloop van het (werkelijk fenomenale) concert
Twee jaar geleden was het publiek behoorlijk enthousiast over de verrichtingen van dit Zuid-Koreaanse gezelschap in het Groninger poppodium. Het concert eindigde op de vierde plek in de jaarlijkse Vera poll. Los van de eventuele waarde van lijstjes mag Jambinai zeker gezien worden als een bijzondere band die dito optredens kan neerzetten. En in de aanloop naar het volgende maand (officieel) uit te komen nieuwe album Hermitage – deze avond
Ian Fraser Kilmister, ook bekend als Lemmy en de oprichter van Motörhead, is vorig jaar overleden aan een agressieve vorm van kanker. Schrijver Allan Burridge was voor dit boek al bekend met Motörhead. Hij was fan en schreef verschillende biografieën over de band. Daarnaast schreef hij ook fictie. In april verscheen zijn boek Lemmy Kilmister: Life Beyond Motörhead | Collateral Damage. Tijd voor een recensie. Door Kim Pot Burridge was
De metalheads van het Canadese Gorguts kwamen in (alweer) 25 jaar tijd met gedenkwaardige platen op de proppen. Met enige absenties van meerdere jaren en diverse wisselingen in de bandbezetting, keerde het collectief altijd sterk terug. Het in 1993 gelanceerde The Erosion of Sanity was het begin van een technische en meer experimentele metalkoers. Daarna bouwde de band – met gitarist/zanger Luc Lemay als constant aanwezige factor – zijn death
Dag 2 van Incubate 2016-1, oftewel Incubate in nieuwe, verkorte stijl. De zaterdag was een prima startschot voor de beknoptere weekendeditie, een aftrap die vertrouwd aanvoelde alsof het Tilburgse festival naar de roots is teruggekeerd. Zondag dan en we zijn benieuwd of het evenement de lijn van dit nieuwe jasje kan doortrekken. In de ring namens Never Mind The Hype komen de voltreffers wederom van scribent Tjeerd van Erve en fotograaf
Neem vijf volwassen rockers en zet ze achter een videogame uit hun jeugd en ze zijn in no-time alle verplichtingen, alledaagse beslommeringen en regels uit het handboek van de volwassen rocker vergeten. Sterker: voor je het weet springt dat kinderhart open en staan ze weer te luchtgitaren, airdrummen of in Henny Huisman’s Playback Show mee te brullen. Waar Blurs Song 2 voor ondergetekende altijd verbonden was met FIFA 98, daar
Incuuuuuubaaaaaate is gewoon in mei al aan. Terwijl het voelt alsof de laatste full-on editie nog verdacht vers in het geheugen ligt en we vorige maand nog hard gingen in Tilburg op Roadburn, zijn we in het tweede weekend van mei terug voor de eerste afgeslankte Incubate. Scherp geprogrammeerd als vanouds en evenzeer vastgelegd door fotografen Jan Rijk en Paul Verhagen. Verder lees je een verslag van stadspoëet/misantroop Tjeerd van
Wanneer je het eind der tijden al hebt aanbeden op je vorige, succesvolle album, hoe ga je als band dan verder? Je komt met een ambitieus conceptalbum op de proppen over een Uil. Net als in het klassieke meesterwerk le Carnival des Animaux geeft de muziek een belangrijk onderdeel van het sprookje weer. Elk nummer heeft zijn eigen vibe, maar is onderdeel van het verhaal. Black Waltz en Hail the
Het verrassingselement lijkt op dit moment de grootste troef van de internationale muziekindustrie. Aan de lopende band verschijnen nieuwe platen van enorme bands als donderslagen bij heldere hemel. De Californische groovemetal-mastodonten van Devildriver hebben dit vanaf hun selftitled debuut in 2003 totaal anders aangepakt. Met Trust No One rammen zij je nu voor de zevende keer op je kaak. Door Tim van der Steen Aangevoerd door charismatische frontman Dez Fafara
Laten we beginnen met de vraag of je Guilty Of Everything van Nothing gehoord hebt? Met die debuutplaat maakte de Amerikaanse shoegazeband in 2014 veel indruk en het is een mooie introductie in het nog prille oeuvre. Zo niet, adviseren we je bij deze met Tired Of Tomorrow te beginnen, de tweede plaat die komende vrijdag op Relapse Records verschijnt en die je nu op Never Mind The Hype hoort.
Het in Warschau residerende Sunnata bewandelt sinds hun albumdebuut Climbing The Colossus in 2014 een pad waarop sludge, doom en stoner een aardig spannend onderonsje met elkaar hebben. Van 2008 tot begin 2014 ging de band door het leven als Satellite Beaver. In ons land tamelijk onbekend, maar onder die naam werden toch nog drie EP’s uitgebracht en gespeeld op grote stonerfestivals als het Berlijner Desertfest en Days of The
Het Noorse collectief is bij uitstek een bezige bij! En na een carrière van bijna dertig jaar lijkt het creatieve einde ook nog lang niet in zicht. In februari werd de nieuwe langspeler Here Be Monsters toegevoegd aan het inmiddels goed uitdijende oeuvre van de band. Met het aantal releases van dik in de veertig – van reguliere albums tot aan EP´s en singles toe – heeft het trio een
Op de Lange Voorhout in Den Haag viel de eer ten deel aan Never Mind The Hype om een eigen stage te hosten. Met bands als The Cavern, Breaking Levees, Rats on Rafts, The Sore Losers en The Black Box Revelation hebben we in ieder geval een ‘heavy, deviant and alternative’-avond in het vooruitzicht. Oja, en niet te vergeten het nu al illustere NMTH G-Wolff dj-team voor de muzikale omlijsting
Met het eerste album The Circle And The Blue Door uit 2013, was het brein van de Britse psychedelische progrockband Purson eigenlijk helemaal niet zo tevreden. In de aanloopperiode naar het tweede album Desire’s Magic Theatre leert de bloedmooie multi-instrumentalist/tekstschrijfster/zangeres Rosie Cunningham (25) hoe ze het beter moet aanpakken. De analoge opnames van het album vinden plaats in de met vintage doordrenkte Gizzard Studio’s in London. Cunningham houdt de touwtjes
Roadburn 2016 bracht het hard en heavy in Tilburg. Met een line-up van ongekend hoog niveau bewees het festival tijdens de uitverkochte 21e editie opnieuw de waarde van het Roadburn stamp of approval. Nu het team van Never Mind The Hype weer een beetje bij zinnen is, is het tijd voor een terugblik. Hierbij moet vooral worden benadrukt dat muziek geen wedstrijd is, en niet in plussen en minnen valt
Roadburn 2016, Tilburg. Dit jaar heeft NMTH zich niet alleen aan de programmering van Cul de Sac verbonden, maar gaan onze verslaggevers Tim van der Steen, Steven Gröniger en Ingmar Griffioen van hot naar her om zoveel mogelijk muziekervaringen tot zich te nemen en vast te leggen op papier. Met donderdag, vrijdag en de uitbundige zaterdag achter de rug en… in de benen, is het helemaal niet zo verkeerd dat de
Roadburn 2016, Tilburg. Dit jaar heeft NMTH zich niet alleen aan de programmering van Cul de Sac verbonden, maar gaan onze verslaggevers Steven Gröniger, Tim van der Steen, Ingmar Griffioen en Waldo Volmer van hot naar her om zoveel mogelijk muziekervaringen tot zich te nemen en vast te leggen op papier. Met donderdag en vrijdag achter de kiezen, begint onze zaterdag met de Roadburn & NMTH showcase van darkrock DOOL. In vogelvlucht:
Eind 1999 werd het Zweedse Greenleaf als nevenproject opgestart door een aantal muzikanten, die met hun bands al wortel hadden geschoten in de stonerrock-scene. Dozer-gitarist Tommi Holappa sloeg met Dozer-collega’s en leden van onder andere Demon Cleaner de handen ineen. Holappa is uiteindelijk de enig overgeblevene van toen en hij speelde op alle zeven uitgebrachte platen – inclusief een EP – van de band. Ondanks geregelde bezettingswisselingen heeft Greenleaf telkens
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.