Droppings in RASA, foto Roy Wolters
Voor het tweede jaar op rij kunnen we naar een Popronde in eigen stad en het nog veel betere nieuws is, dat die Popronde Utrecht duidelijk een opgaande weg lijkt in te slaan. Er zijn de laatste jaren meer bands en locaties en de publieke belangstelling is ook groeiende. Het aandeel van NMTH-bands in de totale programmering is bijna verdubbeld en zo mogen we uit negen acts ‘cherry picken’ en springen we met nog meer plezier op het stalen ros. Het is weer niet eenvoudig kiezen soms met veel toffe groepen in bijvoorbeeld EKKO en Kafé België, maar over de startplaats kan geen misverstand bestaan. We kunnen al om 18.30 uur terecht voor een docu in ACU en er staan zelfs houten banken!
Tekst Ingmar Griffioen, foto’s Roy Wolters
Zitten in de zaal van ACU inderdaad en dan weet je dat er niet veel mensen in passen. Alle zitplaatsen zijn wel bezet en met reden. Dit is de eerste kans om Popronde De Film te zien, de documentaire die het videoteam van 3voor12 Utrecht afgelopen Popronde-seizoen maakte. Daarvoor spraken ze onder meer Popronde marketing-goeroe Chris Moorman, Popronde Utrecht-boekers Sal Priem en Timo Pisart en iemand van NMTH mocht ook wat tegen de camera brabbelen. Belangrijker: Ze volgden de Utrechtse band Alexi Lalas op de voet tijdens zeven van de tien Popronde-shows. Op weg naar Leeuwarden gaat er heel veel mis en de scène waarin de bus door een politieman aangehouden wordt is onbetaalbaar. “Ruik ik daar marihuana?” Schitterend, maar daardoor komt de groep bijna te laat, is er amper tijd voor een soundcheck en besluit dan zonder in-ears te spelen. Natuurlijk gaat er dan ook nog wat mis met de techniek bij de gitarist. Kortom: Typisch het soort problemen dat je tijdens de Popronde kunt tegenkomen en waar je als band zoveel van kan leren. Tegelijkertijd leren wij nog een heerlijke blondine uit het Gerardus klooster kennen.
Teaser van die docu die je – zeker als band – wilt zien:
MOUNTAIN STATES
Mountain States, foto Roy Wolters
Al met al een prima begin en een korte fietsrit en een oliebol verder staan we – onder de poedersuiker – in een verder ook hagelwitte elektronicazaak. Mountain States mag het als eerste NMTH-act doen in de Hi-Fi Klubben winkel, die vorig jaar wat lastig bleek. Prima geluid uiteraard, maar het decor was net wat te plastic en bovendien kwam de sterke arm van de wet meerdere keren langs om te informeren of het niet zachter kon. Ditmaal niks geen gezeur en door het grote NMTH-doek (jaja) voor het raam ziet de setting er al veel beter uit. Alleen moet de drummer wel een beetje bukken…
Vrij relaxede shoegaze dreampop brengen de Nijmegenaren en in die zin is er niet veel veranderd sinds het Groningse Santa Fé hier een jaar geleden stond. Mountain States is iets kalmer en dromeriger en minder psych wellicht. De zang en vooral de baslijnen zijn weer veel meer UK en post-punk. Terwijl het geheel nu precies de goede kant van Stone Roses in herinnering roept. Jawel hoor. Komt u maarrrr. En dan nog met een sublieme Kurt Vile vibe aankomen. “Bedankt, kom allemaal wat naar voren. Heeft iemand al een tv uitgezocht of in zijn tas gestopt?”, grapt frontman Dennis Wintjens. Heel goed hoe ze die sfeer neerzetten en vasthouden. Dat komt vele malen beter over dan die paar minuten, die we in die brallerige ballentent in Haarlem meepakten. Hier zijn minder mensen, maar ze luisteren wel alle 35 aandachtig. “De volgende is een nieuwe en die komt op het album dat later deze winter gaat verschijnen.” Kijk, dat zijn beloftes. Dat ze cassettes bij zich hebben en dat je die ook in de kast kan zetten geloven we graag, maar of je hier anders een cassettedeck kan kopen…? Nog een nieuwe track spelen ze vervolgens, eentje die qua bas- en zanglijnen meer naar The Cure hint.
Mountain States uit Nijmegen, foto Roy Wolters
CREEPY KARPISS?
Uitstekende set met een hoop goede indrukken en we noteren een relaxed vervolg op het relaxede begin van Popronde Utrecht. Wel skippen we de laatste compositie om naar EKKO te scheuren, waar we merken dat MOOON net klaar is en Creepy Karpis nu pas gaat ombouwen. Hm, we hadden gehoopt een eerste stuk van de set mee te pakken, zeker na die toffe Popronde Preview van de Groningers in Sounds Haarlem. Op de beoogde starttijd moeten alle stekkers er echter nog in. Het zijn goede gasten met fijne psychgarage, maar er rest nu vooral tijd om de toiletten in verbouwing te testen, voor we weer op de fiets springen naar Kafé België… Next time guys!
Joris van EGO DREAMS, foto Roy Wolters
EGO BROKEN DREAMS, foto Roy Wolters
EGO DREAMS
Waarom dan niet even in EKKO wachten? Het doel is om zoveel mogelijk acts minimaal één keer aan het werk te zien en aangezien we Creepy Karpis al zagen en EGO DREAMS maar vier boekingen heeft, moeten we het ijzer nu smeden. En als we één ding geleerd hebben vorig jaar, is dat je tijdig in de bruine kroeg aan de Oudegracht moet zijn. Bovendien staan er Amersfoorters op het menu en dat trekt een hoop bekend volk. Zoals Pim en Suus van Rhinorino (die vorig jaar de Popronde rockten) en Robin ‘Robbing Banks’ van Saaze die nieuwe single Nosebleeds met het trio opnam. “Leuk dat jullie er zijn. Welkom in mijn stamkroeg van 2010”, opent gitarist-bruller Joris Postulart (aka Harde Tak) in z’n korte broek. We krijgen felle punky garagetracks, die in een serie middenrifstoten van zo’n anderhalve minuut verpakt worden. Lekker oud spul (2015…) als meeschreeuwer Got Nothing. Er zijn wat technische trubbels, wat bassist-bruller Arthur van Vliet de kans geeft bezoekers om biertips te vragen. Iemand reikt een La Chouffe aan, een goede keuze die Van Vliet met een 8 beoordeelt. Dankzij het intermezzo valt opeens op dat de muziek achter de bar nog aan staat. Slordig, maar je hoort er tijdens EGO DREAMS weinig van.
En door, of nee: “Wacht ff, meneer wil wat vragen.” Een wat wappie ogende man wil weten: “Wie zijn jullie eigenlijk?” “Wij zijn Ego Dreams en komen uit Amersfoort.” Hopla, weer een bezoeker aan de zegekar gebonden. Zo doe je dat. Playing Dead biedt pure punk, schreeuwerig, opzwepend en fel in Ramones-stijl. The Wave begint nogal Nirvanesque (Something in the Way) om dan een paar tempo’s hoger door te punken. Lekkere korte nummers kent deze set. Plus ruimte om de FIDLAR-klassieker (I drink) Cheap Beer te coveren en geinig te verbouwen tot (I drink) La Chouffe. Tot slot stort het drumstel half in, waarna drummer Thom Heusinkveld de rest ook maar omtrapt en Postulart de gitaar er tegenaan mikt. Klasse setje van 35 minuten.
Bartek in Belgie, foto Roy Wolters
BARTEK
Heel niet cheap die La Chouffe. Noch declarabel, doch erg lekker. Ondertussen kijken we toe hoe de kroeg leeg en weer volstroomt en een Popronde-vrijwilliger die belachelijk grote NMTH-backdrop op de muur plakt (sorry he!). Voor Bartek loopt België wel ramvol. We krijen meteen meer FIDLAR-waardig spul, terwijl 22 ook wel erg lekker tegen de post-grunge aanpak van WAVVES aanhangt en we gaandeweg steeds meer Oasis-trekjes noteren. En dan doelen we niet op jekkie, haar en uitstraling van de bassist, maar op diens lijzige zang en de gejaagde doch pakkende rock. Opvallend: Bartek heeft ook al meerdere stemmen. De Amsterdammers spelen veel (24x deze Popronde!) en Club 3voor12 Utrecht ging al eens plat. Het duurde even voor we Bartek zagen, maar de Amsterdammers waren het wachten waard. En zijn niet voor niks zoveel geboekt. De hamvraag: gaat het net zo los als bij Iguana Death Cult in 2015 (die de eerste crowdsurf in België in ruim 10 jaar scoorden) of is het te vroeg? Dat laatste wellicht. Maar de branie spat ervan af en de meisjes zijn ook komen kijken. Evenals serieus kijkende mensen van Friendly Fire, rock ’n roll-skater/Radar-boeker Jaap en fotograaf Tom – waar is die pit? – Roelofs. Plus bijna alle mannen van John Coffey, die werkeloos doch grijnzend en pilsend toekijken. Net als wij. Deze band is happening, zo hebben ze zelf tijdens deze Popronde bepaald. En zo pakt het uit.
John Coffey eyes Bartek, foto Roy Wolters
HØUND, foto Roy Wolters
HØUND
Met een straffe planning als excuus snellen we direct al die fijne mensen en die twintig biertappen voorbij om nog eens een band voor het eerst te gaan bekijken. Bij binnenkomst in Back & Fourth worden we verrast: naarmate je verder loopt wordt deze tent in de Loeff Berchmakerstraat alsmaar groter. En er staan behoorlijk veel mensen naar HØUND te kijken. Dat kan hier ook, want het etablissement is een tikje minder diep maar wel tweemaal zo breed als België. Goed geluid en mooi podium ook. Helaas wel met minder bruine kroeg/rock ’n roll-uitstraling, maar bij deze Amsterdamse band past dat ook minder. De groep beantwoordt alle aandacht met een redelijk bevlogen set van stonerpop en -rock die nu eens wat meer blues in zich heeft, dan poppy is en dan giftig rockt. Al met al een prima show, waarbij menigeen in de kroeg zich ongetwijfeld een paar dingen afvraagt: Hoe heet die band, wat vertelt die zangeres tussendoor allemaal en waarom kosten die cd’s liefst 20 euro? Oh toch 7. En… ah gelukkig zegt hij het zelf al: “Gaan we nog een nummer spelen of hoe zit dat?” HØUND is het best in slepende stonerpopsongs en daar hebben ze er, mede dankzij debuut-EP These Hollow Minds, gelukkig zat van.
Droppings op Popronde Utrecht, foto Roy Wolters
DROPPINGS
Even de hoek om snellen naar RASA, voor weer eens een band die de naam niet in kapitalen schrijft. Droppings bestaat uit gelijke delen Rotterdam en Den Haag en herbergt zeer ervaren muzikanten uit bands als Qrio, Cheech Wizard/Firetime en Harry Merry and the Must. In een halfvolle zaal sorteren ze een eender effect als Bartek: ons volledig uit onze sokken blazen. Deze zagen we niet aankomen zeg. Dissonante noiserock was in tijden niet zo fijn. Xenia Gottenkieny is bovendien een ongrijpbare frontvrouw, die dichtbij komt en boeit met haar performance. De Zuid-Hollanders laten een uur lang verbluffende staaltjes muzikantschap los en het aantal mensen dat ons aanschiet met vergelijkbare kreten van verbazing en bewondering neemt zienderogen toe. Noise, impro, punk en wellicht een stukje wave; het past allemaal in een gierende set vol tempowisselingen, breaks en andere verrassingen. Er zijn misschien nog maar twintig man over op het laatst, maar die zijn wel dedicated. En NMTH ook. Zeker na deze show. Dit had gewoon het voorprogramma van Deerhoof op een festival als Le Guess Who? of Incubate kunnen, nee: moeten zijn. Juist in een mooie (vlakke vloertheater-) zaal als deze.
De harde waarheid is dat Droppings precies één Popronde-boeking heeft gekregen. Maar, dat kan niet kloppen toch?! Jawel, van al die 39 steden was er maar één programmeur en coördinator die deze weergaloze band… De nog hardere realiteit is dat RASA de gemeentelijke subsidie verloren heeft, vanaf 2017 niet meer bestaat en dat daarmee de toekomst van deze zaal middenin de stad onzeker is. Houd dat in stand mensen! Het is een onrechtvaardige wereld, zoveel is zeker. Een wereld waarin je misschien niet alles op resultaat, publieksbereik, verkoopbaarheid en dus op de markt zou moeten afrekenen.
Xenia Gottenkieny van Droppings, foto Roy Wolters
Afijn, we dwalen af. Dat doen we na een uitgebreide naborrel aan de RASA-bar ook richting EKKO voor de afterparty. Daar staan echter een man of honderd in de rij buiten en dan verkiezen we toch het hazenpad. Een prettiger realiteit is dat Popronde Utrecht helemaal opgebloeid is, goed geprogrammeerd wordt (we zagen toch één NMTH-act meer dan in 2015) en over belangstelling en toffe locaties niets te klagen heeft. Overal uitpuilende kroegen, goed gevulde elektronica-zaken en podia. Het evenement staat weer ferm op de cultuurkaart en dat is een goede zaak, zowel voor de Utrechter als de vele talentvolle acts die hier podiummeters mogen maken.
Meer foto’s van held Roy Wolters in de galerij hieronder. Dit weekend kun je nog van een berg NMTH-acts genieten op Popronde Den Haag (zaterdag) en Harderwijk (zondag). Zie dit artikel voor meer informatie.
Roy je verkoopt op FB spullen, maar incasseert geld en levert niet! Track and Trace zoals beloofd niet gekregen! Wil me geld terug. Je blokkeert als je hierop wordt aangesproken. Diefstal!!