We moesten even met de ogen knipperen toen we de aankondiging van deze tour onder ogen kregen. De ‘Distortion Tour’ bestond namelijk uit een package van Amenra en Igorrr als co-headliners. Een niet alledaagse combinatie, dus hoe zou dat gaan uitpakken? De trage, mokerharde sludge/post-hardcore van de Belgen en dan de sonische gekte van Igorrr die alle kanten op vliegt. En dan wordt de line-up ook nog aangevuld met doom
Weekend! En hoe beter dan dat te vieren met nieuwe muziek? Want jawel, net voor etenstijd lanceren we weer een viertal hardhittende platen die recent zijn uitgekomen. Hardcoreomnivoor Martijn Welzen neemt een vers uitgebrachte rerelease onder handen van hardcoreveteranen Biohazard, maar duikt eveneens diep in de verse plaat van Apeldoornse death thrashers Black Rabbit. Gijs Kamphuis zet zijn tanden in More Power. More Pain., de zesde plaat van Gideon terwijl
Mac Kennedy is de frontman en eigenlijk de bedenker van Poison Ruïn uit Philadelphia, Verenigde Staten. Een opvallende band die een protestpunk-vibe combineert met dungeon synth en black metal-vibes. Het blijkt dat dit helemaal niet zo’n uitgedacht plan was. Sterker nog, Mac wilde met Poison Ruïn juist niet in specifieke genretermen denken. Daarom klinkt het misschien zo bijzonder, en tegelijk zo aantrekkelijk. Tekst: Guido Segers We spreken elkaar online. Poison
2022 was een drukbezet jaar voor Wiegedood. Hierin zag There’s Always Blood at the End of the Road het levenslicht via het vermaarde Century Media, al gauw resulterend in een knallende kick-off op Roadburn gevolgd door een extensieve tour. Dat hard werken loont, zien we op een (Wiege)doodgewone woensdagavond. Want de kleine zaal van Doornroosje staat wonderwel aardig afgeladen met om en nabij 400 man, niet verkeerd gezien het niet
In de vijftien jaar dat post black metalband Downfall of Gaia bestaat, zijn ze nog niet op een slechte release betrapt. Zeker de laatste jaren beginnen deze Duitsers echt tot volle wasdom te komen. Met serieus hoge kwaliteit vanaf het Aeon Reviels The Throne of Decay-album uit 2014 en Ethic of Radical Finutuit (2019) als voorlopig prijswinnend hoogtepunt. Na deze plaat vertrok gitarist Marco Mazzola en keerde oud gediende Peter
We zijn inmiddels niet onbekend met HOOFS. De band, met leden uit onder andere Amsterdam en Delft, bracht al enkele fijne singles uit in de vorm van Late Bloomer en No Accident. Die overigens beiden in ons Bruut Nationaal Product terecht kwamen. Nu is daar echter zojuist de debuut EP losgelaten, een puntgave noiserock escapade die in slechts 7 minuten en 43 seconden aan je voorbij raast. Even ter goede
Deze week lijken dan eindelijk de eerste serieuze tekenen van de lente zich aan te dienen, na weken van depressief makende regen. Net op tijd, want als jullie dit lezen, is het festivalseizoen officieel van start gegaan in Schijndel, waar Paaspop vandaag de poorten opent. Maar wij van Never Mind The Hype worden in de maand april natuurlijk vooral opgewonden van dat andere festival dat over twee weken iets westelijker
Op de dag des heeres is het altijd fijn als er een goed black metal orkestje speelt. Gelukkig weet 013 van deze behoeften, en heeft met dat vrome gedachtegoed de bands Afsky en Uada in de Hall of Fame geboekt. Beiden bands met een geluid wat afwijkt van de norm, en bovendien veel ‘bang for your buck’ (maar dan is die bang een blastbeat, en die buck een euro). Tekst:
Zwartgallige zaterdag en dus tijd voor allesverzengende sludgy black metal! Kludde has got your back. De Belgische groep gaat in Horla I: Over Lust vanuit een atmosferische, dreigende basis ruim 10 minuten heel diep. Het ‘malheureuse verhaal’ komt op 1/3 behoorlijk op stoom met felle gitaarriffs die de haat, wraak en vooral lust en losbandigheid zwaarrrrr aanzetten. Heerlijk zoals die gitaren rondcirkelen over het zware ritmische fundament en bedwelmen. Naast
Ravenna Hunt-Hendrix startte Liturgy in 2005 als studente klassieke compositie en filosofie. Dat is wel vaker een foute combinatie als je wil gaan voor een huis-tuin-en-keuken-bestaan. Nu is black metal daarvoor ook niet het meest voor de hand liggende vehikel, maar zelfs daarbinnen is Liturgy een vreemde eend. Sterker nog, Liturgy roept vaak sterke reacties op als project. Zeker van de black metal internet warriors (op profielfoto’s te zien met
Hoe genres lopen in de metalwereld is toch altijd wel verrassend. Case in point: post-metal. De variant op sludge metal lijkt niet direct de meest voor de hand liggende substijl in de heavy scene naast de reguliere death, thrash of heavy metal, maar het is er eentje die gestaag een weg baant uit het ondergrondse, met bands als Amenra, The Ocean Collective, Oathbreaker, Brutus en meer die toch al wel
De winter begint eindelijk gestaag plaats te maken voor de warmere temperaturen van de lente. Maar vooraleer we weer kunnen genieten van een biertje in het festivalgras, warmen we uiteraard nog even op met nieuwe muziek. Nu ja, eigenlijk genieten we gedurende het jaar wel van nieuw spul, maar op dit soort momenten, met 2023 enkele maanden oud, vliegen interessante releases er als een gek uit. Zo ook vandaag, want
Bassist/vocalist Jarvis Leatherby van de Amerikaanse heavy metalband Night Demon is een bezige bij. Niet alleen heeft hij zijn eigen band, maar daarbovenop managet hij ook nog eens bands als Midnight, Visigoth, Satan, Cirith Ungol (waarin hij ook bas speelt) en beheert hij zijn eigen heavy metal podcast. Vandaag is dan ook nog eens het derde Night Demon album uit! Outsider ligt nu in de winkels via Century Media, toepasselijk
De treurige cello die het intro vormt voor het instrumentale titelnummer van de nieuwe plaat Angry God is anders dan wat het Maastrichtse Backfire! ooit heeft gedaan. Toch is het te begrijpen waarom dat intro en de rest van deze track op de plaat staat wanneer de donkere achtergrond van het hele project duidelijk wordt gemaakt door gitarist Wybrand ‘Wyb’ Brouwer, die al vanaf het eerste uur een voorname rol
Russian Circles is een zeldzaam begenadigde band. Het Amerikaanse trio speelt iedere zoveel jaar een album vol met instrumentale post-metal en weet je dan toch weer weg te blazen. Zo ook met het achtste album Gnosis dat in augustus 2022 uitkwam en waarmee ze dit voorjaar door Europa touren samen met Cult Of Luna en Svalbard. Voor Gnosis werd het hele schrijfproces noodgedwongen omgegooid. Dat leverde een vloot aan composities
Steven Wilson is misschien een van de meeste bekende onbekende artiesten in de underground wereld. Eigenlijk universeel geliefd, behalve door enkele extreme metalfans die geloven dat Wilson eigenhandig Opeth kapotgemaakt heeft. Dat is niet waar, en dat weet je zelf eigenlijk ook wel, of niet? Afijn, Steven Wilson is ondanks zijn voorkomen van een achtentwintigjarige hipster dus al ergens in de vijftig en liet zich verleiden om een boek te
Bloodywood ervaart een momentje, en met recht. De Indiase metalband combineert moderne heavy metal met invloeden uit hun thuisland, combineert op intrigerende wijze hun metalsound met kenmerkende instrumenten uit India, zoals de Dhol en de Tumbi. Daarnaast wisselt de band hun coupletten en refreinen af tussen Engelstalige rap (verzorgt door Raoul Kerr) en moedertaal Hindi/Punjabi (verzorgt door Jayant Bhadula). Het is die unieke mix van elementen dat ze terecht de
Het lijkt veel langer, maar het is nog maar iets meer dan een jaar geleden dat het land weer ‘open’ ging en we weer bandjes mochten gaan kijken in volle zalen. En dat deden we dan ook massaal, al was het alleen om eindelijk gebruik te maken van al die concert- en festivaltickets die we soms al meer dan twee jaar in huis hadden. De uitverkochte show van Lamb Of
Viagra Boys (album Street Worms, 2018) en Iguana Death Cult (single Can Of Worms, 2017) zijn zomaar twee bands die in me opkomen als het gaat om fascinatie voor wormen. Wormen hebben dan ook iets poëtisch; het zijn de vuilnismannen (en -vrouwen, wormen zijn tweeslachtig) der aarde. Ze vreten alles op, ook ons, als we later in de grond zakken. Wormen staan daarom al gauw metafoor voor de dood, en
Carnaval is al even voorbij, maar als het aan de mannen van Avatar ligt is het elke dag een verkleedfeest. Dan kunnen ze doen wat ze het liefste doen: optreden. De freakshows van de Zweedse circusband zijn altijd iets om naar uit te kijken. Vooral wanneer de groep met een nieuwe plaat op de proppen komt. Wat heeft de negende langspeler Dance Devil Dance voor ons in petto? Door Lodewijk
Eigenlijk is dit een apart boek om iets over te schrijven. Cosey Fanni Tutti is vooral bekend vanwege haar werk met Throbbing Gristle, de pionierende industrial band die het genre z’n naam gaf. Dit is het tweede boek van de performance artiest, muzikante, kunstenares, schrijver, die ooit werkzaam was in de ‘adult industry’ als deel van haar kunstproces. Het leven van Cosey Fanni Tutti zelf is al meer dan fascinerend,
De meteorologische lente is aangebroken. Qua buitentemperatuur merken we daar helaas nog weinig van en ook deze editie van de Hardhitting Albumreviews is eerder winters getint met duistere tot spijkerharde releases. Vier stuks weer, eerlijk verdeeld tussen onze recensenten Martijn Welzen en Gijs Kamphuis. Welzen zette zijn tanden in de laatste van het Nederlands/Slowaakse deathcore-collectief Distant en duikelde Fahrenheit 451 op uit een grijs verleden: hun hardcore-crossover-plaat uit 1996 krijgt
Dat de Belgische heavy scene er goed bij staat, weten we al enkele jaren. Een springlevende underground die toch stukje bij beetje steeds meer naar de voorgrond trekt. Zo ook in Pandora op woensdag 1 maart. Met het plakkaat ‘uitverkocht’ bij de show van Brutus hebben ze nog een overvolle show aan hun Unison Life tour toegevoegd. Niet zo gek ook, want laat het Gentse trio nu ook nog eens
Daar zijn we alweer… Voor je gevoel zijn de oliebollen van Oud & Nieuw nog amper verteerd, maar toch stond maart alweer voor de deur deze week. Je merkte het misschien al aan de dagen die langer worden en het waterige voorjaarszonnetje dat door je raam schijnt en zo pijnlijk duidelijk maakt dat je de stofdoek te lang niet hebt aangeraakt. Een nieuwe maand, dus ook weer een nieuwe Bandcamp
Het was vanaf debuutplaat Burst al duidelijk dat de Belgische post-metalformatie Brutus er een was om in de gaten te houden. En dat blijkt, want zo’n zes jaar later is deze aanstormende natuurkracht alsmaar meer terrein aan het winnen, met liveshows die menig publiekslid bezweet en afgemat achterlaat. Sinds dat explosieve debuut, is die stijgende lijn met een dikke liveplaat en het fraaie Nest dan ook gaande, culminerend in het
Het zevende studioalbum van The Black Angels luistert naar de naam Wilderness Of Mirrors (september 2022). Het album haalde menig top 10 van NMTH-(beeld)redacteuren en belandde daarmee hoog in onze top 20 van de beste albums van 2022. (Het NMTH album van 2022 is… Zeal & Ardor) Voordat de band uit Austin TX op zondag 19 februari 2022 de studioversies tot leven brengt in de grote zaal van Paradiso, is
Ik sta in de rij voor 013. Ik heb nog niet eerder in zo’n lange rij gestaan in Tilburg. De hele Veemarktstraat tot de Heuvelring staat vol met fans van nerd-icoon Weird Al Yankovic. De accordeon-spelende legende, die faam verwierf met parodie-comedy-songs, kan inmiddels meerder generaties tot z’n fanschare rekenen, maar de opkomst zit vandaag in het oudere cohort. Dat is misschien niet helemaal vreemd met de ticketprijzen voor vandaag,
Power metal, je moet ervan houden en ik doe dat bij vlagen. Ik heb zo mijn favorieten en Twilight Force was met de eerste platen zeker een pleasure (guilty mag je toevoegen, maar laten we eens stoppen met metal-schaamte). Dat had vooral te maken met het onstopbare tempo en de vocalen van Christian ‘Chrileon’ Eriksson, vooral op Heroes of Might & Magic onvoorstelbaar en een letterlijke force majeur. Afijn, die
De laatste show van de Frans/Nederlandse albumtour van Crows is aangebroken, en waar beter af te sluiten dan een van Nederlands fijnste donkere zalen: EKKO? Dat vindt frontman James Cox ook, hij herinnert zich nog hoe Crows de eerste show buiten de UK hier speelde: net voor Sleaford Mods op Le Guess Who? 2014. Deze show is uitverkocht en Drahla uit Yorkshire verzorgt de support. Tekst: Paul Lindenbergh / Fotografie:
Rob Halford is natuurlijk de kale, bebaarde frontman van Judas Priest. De oppergod van de heavy metal, die bovendien uit de kast durfde te komen (of per ongeluk kwam, als je zijn eigen verslaggeving daarover terugleest in zijn eerdere boek). Dat maakte hem alleen maar meer iconisch en in het boek Confess kon je dat al teruglezen. Wat een trip was dat zeg! We gaan daarin echt diep de hel
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.