Wervelwind Wiegedood bestormt Grenswerk samen met Alkahest

Wiegedood @ Grenswerk Venlo, foto Eddy Willemsen

Alkahest @ Grenswerk Venlo, foto Eddy Willemsen

Nog één keer en het doek van het jaar 2023 valt voor het Vlaamse Wiegedood. ‘There’s Always Blood At The End Of The Road’ is alweer een kleine twee jaar onder ons en heeft via slinkse kanalen diep in de bodem van de extreme muziek zijn eigen schuilplek uitgegraven. Van waaruit de muzikale waanzin zich verspreidt, zaal na zaal. Zo openen zich in Grenswerk spreekwoordelijk de zware gordijnen die als lijkwaden de diepste intenties van de groep verborgen hielden. We waren erbij om dit zwartgeblakerde ritueel met eigen ogen te aanschouwen…

Tekst: Martijn Welzen / Fotografie: Eddy Willemsen

ALKAHEST
Als eerste trekt Alkahest het deksel van een vat hemeltergende tracks. De drums leggen een fundering als een spijkermat, waar de engelachtige vokalen op de puntjes van hun tenen overheen dansen. Geen bloed, geen pijn. Die breekbare balanceeract kan nooit lang goed gaan, blijkt als een verdraaid boosaardige stem klagend, krijsend zijn klauwen plotseling uitslaat. Een aparte schizofrene blik op de wereld, waarbij de bewegingen van de frontvrouw de twee extremen lijken te volgen. Ingetogen en verwelkomend bij de cleane zang, maar wegwerpend en verwijtend bij iedere schreeuw en maniakale uithaal. Muzikaal wat tegen de doom aanliggend, met licht verkoolde randen, staat de band, in ieder geval wat tempo betreft, ver van het Belgische trio af. De wieg van Alkahest stond overigens op Roadburn, wat gerust als een stempel van talent mag worden beschouwd.

Alkahest @ Grenswerk Venlo, foto Eddy Willemsen

Wiegedood @ Grenswerk Venlo, foto Eddy Willemsen

WIEGEDOOD
Een akelig voorgevoel zet in. Met een snijdende wind als toon uit de gitaar wordt langzaam het mes op de zachte onderbuik van het leven gezet. ‘FN Scar 16’ valt zonder waarschuwing aan en snijdt het buikvlies open. Vileine riffs, dreigende drums en de kenmerkende stem vallen als rozerode ingewanden op de planken. Een uur lang zijn we onderdeel van het donkerste wat muziek kan voorstellen. Kunst mag schuren, en dat doet Wiegedood als geen ander. Maar de lijn tekent zich gaandeweg af; met verlichting die evenwijdig aan de aanslagen van de drums als een nest roodgroene hoornaars de vloer wordt opgejaagd, waarna fel wit licht op hoge snelheid flikkert en ijspegels van ongenoegen tussen de artiesten door zo je zintuigen overstuur maken. Met alleen black metal, daar is het label, doen we Wiegedood wel te kort. Soms is er iets wat op een groove lijkt, maar wordt weer snel gesmoord in moordende lawines van geluid. Want dansbaar mag het nooit worden, lijkt het. Daarna prikt weer een opvallende jazzy virtuositeit vlijmscherp door de oerchaos. Prachtig gegeven dat schoonheid in al zijn vermogen probeert een weg te banen tussen de kille klanken, maar dat het de muzikaliteit van de heren is die dit wil beletten. De wereld op zijn kop. Toch ligt juist in het creëren van een psychedelische muzikale antimaterie de kracht van Wiegedood. Zo wordt deze overrompeling zowaar een filosofische beschouwing en eindigt de adembenemende ervaring net zo plots als ze begon.