Hardhitting Albumreviews: TÆL, Sacrificium, Saturnus en MXPX

Powerviolence uit Noorwegen, Duitse death metal, Deense doom en gewoon keiharde punk uit Amerika, het kan gewoon niet op. Ga met ons mee op wereldreis in de vorm van vier Hardhitting Albumreviews van TÆL, Sacrificium, Saturnus en MXPX. Deze keer verzorgd door scribenten Guido Segers en Gijs Kamphuis.

Tekst: Guido Segers en Gijs Kamphuis

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waarmee je op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

TÆL – TÆL

Vandaag leek een goede dag om naar TÆL te gaan luisteren, een powerviolence clubje uit Oslo. Ze hebben hun plaatje net uit en dat werd gemixt en gemasterd door Will Killingsworth in de Dead Air Studio. Dat is een soort instituut in de scene, waar deze man al meer dan twintig jaar bezig is om herrie de wereld in te slingeren. TÆL is daar de nieuwste telg van en ja, na een sampletje van de Wu-Tang Clan gaat gewoon alles naar de klote op korte knallers van kneiterende bassen, rammelende drums en apparaten die ellendige audio mishandeling uitbraken. Lekkere rotte vocalen en zo’n thrashy tempo zorgen ervoor dat de korte songs, waarvan geen enkele de twee minuten aan tikt, alles op scherp zetten. Perfectie en productie zijn geen belangrijke factoren, gekke sampletjes wel, wat toch een beetje die grindcore links laat horen. De wisselende vocale stijlen zijn soms een beetje komisch, maar passen ook precies in het plaatje. Je moet hier ook niet naar luisteren op kantoor, maar in de auto of in een of ander lomp kraakpand. Ik wil graag interessante dingen zeggen over deze band, maar het is een bak noest geweld en erg leuk voor maandagochtend. De audiovariant van een bak koffie die net dat scherpe randje geeft op een dag dat je eigenlijk niks wil. Daarom is TÆL vet. (GS)

Sacrifiicum – Oblivion

Sacrificum – Oblivion

Het Duitse death metalgezelschap Sacrificium is een band van de lange adem. De groep viert dit jaar hun dertigste verjaardag met hun vierde(!) plaat. De eerste demo’s stammen uit de vroege jaren negentig. Een eerste volledige plaat (Cold Black Peace Of Flesh) volgende pas begin de nieuwe eeuw. Het balletje begint voorzichtig te rollen als het sterke tweede album Escaping The Stupor (2005) wordt uitgebracht. Vol botte riffs en een heerlijke groove. Die groove namen ze mee naar Prey For Your Gods, uit 2013. Tien jaar later is er dan Obivion. Een plaat die bestaat uit negen melodieuze death metaltracks en het akoestische rustpunt Where All Prayers Fail. De op Zweedse-school gestoelde riffs en songs zullen niet de originaliteitprijs winnen, maar geen Duitser die daar mee zit. De band beukt lekker in opener Annhilated en klinkt krachtig en gedreven. Martyrium zet hierna nog eens extra aan en laat het volle potentieel van deze plaat horen. Met pakkende riffs is deze gejaagde song de beste van de plaat. De groove is ook op dit album aanwezig en met momenten klinkt het geheel lekker lomp en vierkant zonder de melodie uit het oog te verliezen. Want Sacrificium kent eigenlijk maar één echt minpunt, en dat zijn de vocalen van frontman Claudio Enzler. De grunt is diep en heerlijk rauw maar mist afwisseling. Zeker in een midtempo nummer als Born Guilty begint de monotone brul wat tegen te staan. Het sterke begin krijgt helaas geen vervolg. De elektronische invloeden aan het begin van Decadence Reigns staan op zichzelf en voegen daarmee niets toe aan het nummer dat gewoon een uptempo death metalsong is. Eye For An Eye is ook middelmatig, al zit de spelvreugde er wel in. Waarna eigenlijk alleen Death From Within nog interessant is. Deze Duitsers kunnen zeker spelen en goede songs maken, maar ook met deze vierde zullen ze de underground niet ontstijgen. Maar goed, als ze dat echt hadden gewild. Dan hadden ze vijfentwintig jaar eerder wel een serieuze poging gewaagd. Nu blijft Oblivion een metalalbum dat de middelmaat niet voorbijstreeft. (GK)

Saturnus – The Storm Within

De doomkoningen uit Denemarken zijn weer terug. Elf jaar na het Saturn In Accension album werd het stil rond deze scandinaviërs. Tot vorig jaar november de ep The Lighthouse Sessions ineens op de mat viel. Een voorbode voor nog veel meer moois. Want met de intredende herfst is er geen betere soundtrack dan een plaat van Saturus. Dit is album nummer vijf en de band is er weer in geslaagd om er een prachtige melancholische reis van te maken. Met veel gevoel en emotie vult de band een uur met daarin zeven nummers, waarin titelnummer The Storm Within en het daarop volgende Chaising Ghost, dik boven de tien minuten klokken. Met veel gevoel voor dramatiek zwelgt zanger Thomas Akim Grønbæk Jensen in zijn eigen medelijden. Al pratend en zingend vertelt hij zijn verhaal. Dit afgewisseld met een machtige diepe, verstaanbare grunt waarmee hij zijn ziel binnenstebuiten keert. Saturnus is geen funural-doomband zoals bijvoorbeeld Bell Witch. De melodie en vooral melancholie staan altijd centraal. Piano en een tokkelde gitaar dragen de rustige stukken zoals in het machtige Closing The Circle goed te horen is. Het geheel heeft ook wel een gothic randje. Truth leunt zwaar op klassieke piano en zet daarmee een romantisch maar sinister sfeertje neer. Je ziet het koude water van de vijver in het herfstbos zo voor je. De ondergrond bezaaid met afgevallen blad. De kou trekt door je hart. Je ziel onder je arm. De aarde zucht met je mee in zoveel uitzichtloosheid. Saturnus is meester in het muzikaal vormgeven van depressies. Wat een kunst op zich is. Het tempo ligt merendeel laag en door het veelvuldig gebruik van verschillende toets partijen is de metal soms zelfs ver te zoeken. Luister maar eens naar het meerstemmige Even Tide. Maar zelfs op die momenten blijft dit album fier overeind. Het album klinkt open en ondanks de zwaarte wordt het nergens verstikkend. Juist de gelaagdheid in de nummers en de breekbaarheid in de songs maakt het geluid van dit zestal uniek. De band is dan ook op z’n best als alles samen komt: wanneer de gitaren in zware overdrive gaan en Jensen z’n scheur opentrekt. Hopelijk hoeven we niet weer tien jaar te wachten op een vervolg. (GK)

MxPx – Find A Way Home

MxPx– Find A Way Home

Deze Amerikanen zijn wel te scharen onder het kopje punkinstituut. Samen met onder andere Bad Religion, Desentence, Rancid, No Use For A Name en NOFX. Zomaar wat namen waarmee dit trio prima kan wedijveren. De ene band legt de nadruk op politiek, de andere op onderbroekenlol. Maar muzikaal doen ze eigenlijk allemaal het zelfde: melodieuze punkrock maken. MxPx is opgericht in 1992 en vaart sinds dat jaar een eigen koers. Frontman Mike Herrera is een druk baasje (ook actief in Goldfinger en Tumbledown) maar hij heeft energie voor tien. De bandleider en zijn makkers zijn echte kameraden want de line-up kent in de dik dertig jaar amper wisselingen. MxPx is een geoliede machine en klinkt ook zo. Het viertal moet het vooral moet hebben van mooie koortjes, pakkende refreinen frisse riffs en persoonlijke teksten. Zeker op dit nieuwe album is de band erg openhartig. Verder is ‘nummer dertien’ gewoon een feest van herkening. Skate-punk uit het boekje. Met korte puntige songs die je binnen no-time mee neuriet. Vol energie en levenslust. Alsof de band hun tweede jeugd beleeft. Was de voorganger, het titelloze album uit 2018, al dik in orde. Nu vijf jaar later vliegen de oude punkers er nog eens vol in. In een krap half uurtje duwen de heren er dertien songs door. Vol gas en gaan. Not Today, This Is What You Told Me of Undone: allemaal eerlijke, energieke punkrock. Het iets meer gedragen Stay Up All Night kan je zien als rustpunt terwijl afsluiter Mistakes Will Be Made met z’n songfestivallengte nog het langste nummer van de plaat is. Wat MxPx al zoveel jaren doet is gewoon knap. De releases zijn verzorgt en muzikaal is het kwalitatief altijd in orde. Met fans in ondertussen zeker drie generaties mag dit best nog eens dertig jaar door gaan. (GK)