Je kent de Hard Times ongetwijfeld van de klassieke koppen van satiristische artikelen, zoals hoe een passagier naast Jello Biafra in het vliegtuig op een zeven uur durende spoken word show wordt getrakteerd, Henry Rollins-voiced-TomToms en spoofy buzzfeed headers over elk denkbaar onnozel onderwerp. Persoonlijk vond ik de Descendents grapjes vaak erg goed, moge er nog vele komen. Nou, naar aanleiding van iets wat mogelijk een reden is, werd er ook een boek geschreven door de editors van je favoriete medium over punk en hardcore, als je een gevoel voor humor hebt. Als je geen gevoel voor humor hebt en nou al met gekruiste armen je spieren op aan het pompen bent, dan is dit waarschijnlijk niet jouw boek. Dus, sorry.
Tekst: Guido Segers
Bill Conway, Krissy Howard en Matt Saincome – The Hard Times: The First 40 Years
De premisse is dat de The Hard Times 40 jaar bestaat. Dat doen ze niet, maar het stelt de schrijvers in staat om een kolderieke rit door de hele punkgeschiedenis te maken, waar alles in een chronologische (maar niet logische of waarheidsgetrouwe) volgorde gepresenteerd wordt, inclusief een idiote geschiedenis van het once-upon-a-time-biggest-thing-since-sliced-bread-magazine. Het zorgt voor fantastische stukken met titels als Clippy the Paperclip Desperately Trying to Stop College Freshman from Writing Term Paper on Dave Matthews Band. Nou is de Dave Matthews Band niet superhot in Europa, maar als je niet (meer) weet wie Clippy is, dan ben je niet van mijn cohort denk ik. Of je hebt echt te veel gedronken bij al die skatepunk shows.
Maar goed, de grap is natuurlijk dat The Hard Times een recent webzine is, wat een soort De Speld voor punk en hardcore is. Toch had het veel succes en zijn er inmiddels tal van andere mediakanalen uit voortgesprongen. Daarom is het eigenlijk wel gek dat het boek zo’n relatief luie bundeling is van artikelen die zo goed als allemaal al eens op de site verschenen. Kortom, je hoeft dit boek niet te kopen om de content te lezen, maar eigenlijk is het veel leuker om het in fysieke vorm te hebben natuurlijk. En daarmee is het ook wel op een specifieke doelgroep gericht die aardig wat scene-kennis (en creds, want die ben je dan nu meteen kwijt) heeft, of een deel van de besproken decennia heeft doorleefd. Anders is het misschien minder grappig.
Oké, we hebben dus een boek vol bullshit, dus waarom moet je dat lezen?
Nou, dat moet niet, maar de grote plus die ik moet geven aan de crew van The Hard Times, is dat ze een diepe affiniteit hebben met de scene die ze op satirische wijze zo mooi omschrijven. Het is een uniek stukje niche humor, waar je alleen als insider van kan genieten en vervolgens iedereen om je heen over wil vertellen, maar stuit op onbegrip. Dat zijn de allermooiste en daarmee beschouwt dit boek een scene, die bekend staat om vaak heel gebrekkige zelfspot en dat is extra leuk.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.