Woensdag 28 juni was het dan eindelijk zo ver: het uitgestelde concert van de Australische rockers Airbourne in 013. Door logistieke problemen konden een aantal shows van de tour niet plaatsvinden, en zoals de band zelf zegt: ”We don’t do things half-arsed”. Happy hardrock band The Dirty Denims uit Eindhoven verzorgde het voorprogramma. Beide bands zijn erg fan van de rock uit de jaren 70 en 80, en bij alle
Nieuwe editie van je favoriete recensierubriek: de Hardhitting Albumreviews! Ditmaal gevuld met twee releases uit mei en twee releases die vandaag uitkomen. Deze vierklapper wordt u geheel en al geserveerd door veelschrijver Martijn Welzen, tevens connaisseur van de NL en internationale hardscorescene. Volume open en gaan dus met plaatwerk van vaderlandse hardcorebeukers Probation en nog verser van de pers: Rise Above en het debuterende Cold Grip. En dan heeft Welzen
Het is toch wat als band. Je hebt de bouwstenen gelegd voor de sludge metal, drone en de grunge, maar terwijl bands hier en daar enorm worden, blijf je na 40 jaar slechts een cultact. Een gerenommeerde in muzikantenkringen weliswaar, maar nog steeds: een cultact. Het overkwam Melvins. De band onder leiding van Buzz Osborne, zijn immer royaal geproportioneerde haardos, drummer Dale Crover die er vanaf het begin al bij
Dag drie van Jera On Air begint zonovergoten. Na de regen van de eerste dag en de terugkeer van de zon op dag twee, belooft het vandaag de overtreffende trap te worden qua temperaturen en zonneschijn. ‘Smeren, smeren, smeren’ is dus het devies vandaag, als je tenminste niet levend wilt verbranden. De camping, die inmiddels aardig is opgedroogd, ontwaakt langzaam. We zien veel kleine oogjes die zich aan een ontbijtje
De eerste dag van Jera On Air was er een van blubber en regen. Urenlange buien zorgden voor een verregend veld, overstroomde tentjes en mensen die naarstig naar wat onderdak zochten. Het is een verschil van dag en nacht op de vrijdag van Jera 2023, want we worden vandaag begroet met de zon, een keurige 26 graden en een terrein dat nog steeds blubber is, maar met behulp van zaagsel
Het festivalseizoen is in alle hevigheid losgebarsten. De keuze is reuze en als je wilt, kun je ieder weekend ergens je tentje opzetten om een paar dagen lekker te zweten in een grote tent of om in de volle zon geroosterd te worden in een weiland. Wij van Never Mind The Hype zijn ook maar mensen en kunnen niet overal bij zijn. Dus we vissen voor jullie de krenten uit
Deze hadden jullie nog van ons tegoed. Want potverdorie, hoewel Graspop jaarlijks weer een gestoorde hoeveelheid metal mayhem voorschotelt, valt de switch van drie naar vier dagen ons soms wel wat zwaar. Helemaal met de temperaturen van afgelopen dagen. Toch hebben we ons inmiddels aardig bijeengeraapt om jullie nog van een laatste recap te voorzien! De zondag stond namelijk qua headliners compleet in het teken van ouwelullen. En dat merkte
Nog voordat het officieel bekend werd gemaakt, was het al de meest omstreden reünie in de metal van deze eeuw: Phil Anselmo en Rex Brown, besloten Pantera nieuw leven in te blazen, ondanks het feit dat de twee broers die de band ooit oprichtten, Vincent Paul en Darrel Lance Abbott, beter bekend als Vinnie Paul en Dimebag Darrel, inmiddels overleden zijn. Met Anthrax-drummer Charlie Benante en meestergitarist Zakk Wylde, bekend
Dit had zomaar een driedaagse Graspop-editie kunnen zijn, ware het niet dat het Belgische festival na Covid besloten heeft om voortaan gewoon ieder jaar een Graspop XL (en dus vier dagen) neer te zetten. Vier dagen Graspop betekent meer bands, meer vette muziek. Maar ook afzien. Om 8 uur de tent uitgebrand worden, rode nekken en water drinken om het er vervolgens direct weer uit te zweten. En toch, blijven
Waar we dag 1 pas eind van de middag op het terrein arriveerden, is op de vrijdag de uitputtingsslag al echt begonnen. Qua hitte is er weinig veranderd, en hoewel het zeker niet zo erg is als vorig jaar, blijft het doorbikkelen af en toe. Helemaal met een gevarieerde line-up als vandaag! Van veteranen als Pro-Pain en Crowbar tot opkomende beloftes als Fever333, Blind Channel en Loathe. Maar ook qua
Ook dit jaar is het weer zover: vier dagen metalhemel op de Desselse Heide, want Graspop Metal Meeting is weer in volle gang, met hittegolf en al! Hoewel niet zo erg als vorig jaar, met het kwik dat steeg tot de 35 graden, is te lang bakken op het veld nog steeds een riskante onderneming. Met genoeg schaduw, pauzes en tot diep in de poriën insmeren met zonnebrand trachten we
Het Zeeuwse Rites heeft een stijl van melodieuze hardcore uit de hele vroege jaren 80 door de aderen stromen. Toen alles nog nieuw was en een overvloed aan energie de bands een drive gaf die de muzikaliteit ver oversteeg. Een drive en een boodschap! Ook dat laatste is belangrijk. Vooral als uitlaatklep voor de frustraties die met het leven meekomen. Daar geeft Rites vervolgens een hele mooie twist aan. Het
Geen enkele weg naar eeuwige roem is geweerd van vallen en opstaan. Ook Slipknot weet dat dondersgoed. De negen outcasts uit Iowa werden binnen de kortste keren een sensatie na het verpletterende, rauwe debuut uit 1999. Om vervolgens alsmaar groter en groter te worden. Dat ging gepaard met de nodige ruzies, verslavingen, line-up wisselingen en tragische verliezen, zoals de dood van bassist Paul Gray in 2009 en ex-drummer Joey Jordison
Deze hadden jullie nog van ons tegoed! Het was afgelopen zondag weer aardig door bikkelen in de hitte, maar we hebben het overleeft. Het hielp ook dat de bands kneitergoed waren! Hoewel het heen en weer lopen naar de kleine Reaper Stage na al twee zware dagen er even niet in zat, schoot onze Rob Sneltjes er lustig op los op de Main Stage! En wat een shows daar ook
Ok, ik weet eigenlijk niet zo goed meer wat ik moet gaan zeggen bij dit afscheid van Kiss. Ik bedoel, ik was bij de eerste show van de End of the Road Tour in Amsterdam. Collega Timothy nam de tweede keer de honneurs waar en nu sta ik opnieuw in de Ziggo Dome om vaarwel te zeggen tegen een icoon. Een afscheid na een tour van 244 shows van een
Het leek een verschil van dag en nacht, want na het power metaltheater op de vrijdag, bestond de zaterdag van Into the Grave bijna volledig uit death, thrash en black metal. En hitte, opnieuw veel hitte! Voor velen een uitputtingsslag, maar met veel water bij de hand en zonnebrand op het gezicht, trotseerde menig bezoeker vurige shows van Testament, Cradle of Filth, Bloodbath, Kryptos en nog veel meer moois. Simpelweg:
Into the Grave mag dan misschien in een retedrukke festivalmaand plaatsvinden, het weerhoudt Loud Noise er niet van om steevast weer een verrassende line-up uit de grond te stampen. Een van de gezelligste metalfestivals van Nederland, op Oldehovekerkhof midden in de prachtige hoofdstad van Friesland. Een van die dingen waarin het festival zich zo onderscheidt, zijn de verrassingen soms. Zo komen power metal fanaten makkelijk aan hun trekken met Dragonforce,
Oorspronkelijk ontstaan in Brighton, is de standplaats van FVNERALS tegenwoordig Leipzig. Het duo bestaande uit Tiffany Strom op bas en zang en Syd Scarlet maakt een mengeling van post-rock, doom en drone, zo tergend mooi, subtiel en intens dat het de luisteraar in de juiste mindset kan overspoelen met emotie. Nieuwste plaat ‘Let the Earth be Silent’, uitgebracht via Prophecy Productions, is er een van moeiteloos meeslepende geluidsvelden, desolate hymnes
Als ik Turnstile een hardcore band noem, is er ergens een dude met Madball hoodie die achter z’n device zit te tandenknarsen. Toch is dat waar Turnstile vandaan kwam, en in de bangste dagen van het genre geeft het een nieuwe impuls. Dat is ook het gevoel dat je krijgt in de grote zaal; positiviteit en energie! ‘Glow On’ kan zo maar eens de plaat zijn die zorgt voor een
Kerkpsalmen die pijn doen aan de oren, ondermaats koor en ook nog eens je geld zien verdwijnen in de donatiemand: waarom vroeg opstaan voor een kerkdienst op de zondag, als je ook gewoon kunt uitslapen en in de avond kan feesten met Ghost? Op zondag bracht de Zweedse heavy metal machine opnieuw een bezoek aan AFAS Live. En dat er weinig aan populariteit is ingeboet blijkt uit het plakkaat uitverkocht
Gisteravond, in het befaamde Wisseloord Studio’s, gaf Popronde Nederland een dikke pre-party! Met niet alleen diverse panel, Q&A’s en een show van steevast vlammende Popronde sensatie Marathon, maar ook: de Talent selecties van vier muziekplatforms! Never Mind The Hype, 3voor12, FunX en OOR maakten bekend welke bands zij onder hun vleugel nemen om ze zoveel mogelijk in de schijnwerpers te zetten bij weer een geweldige Popronde dit jaar. En verdomd,
Ook dit jaar wist Graveland weer een mooie line-up te strikken! Het intieme festival is wellicht wel een van de leukste death/black metal festijnen in Nederland, dankzij steevast dikke namen. Na een erg goede vrijdag was ook de zaterdag weer mooi doorknallen met o.a. Paradise Lost, Rotting Christ en Sinister…Extra mooi: het sympathieke festival houdt de keuzestress simpel buiten de deur door gewoon één podium te bieden op een mooie
Ook dit jaar wist Graveland weer een mooie line-up te strikken! Het intieme festival is wellicht wel een van de leukste death/black metal festijnen in Nederland, dankzij steevast dikke namen. De vrijdag bijvoorbeeld, met Dismember als afsluiter, en daarvoor nog Asphyx, Taake, Regarde les Hommes Tomber en meer…Extra mooi: het sympathieke festival houdt de keuzestress simpel buiten de deur door gewoon een podium te bieden op een mooie schaduwrijke plek
We benoemden het al in ons dagverslag van de vrijdag, maar man oh man, wat weet Sniester toch weer te overdonderen! Een rollercoaster van een rockfuif, die ook op de zaterdag tot verrassende shows leidt. Maar ook veel overlapping, met Coilguns en Ploegendienst tegelijk, en in het tijdsbestek van een uur tevergeefs proberen van Rats and Daggers naar Mantra Machine naar Bumble B. Boy naar Iron Jinn te hoppen. Eerstgenoemde
”Beste Ticketmaster, mag ik een Lowlands kaartje voor 7 Sniesters?” ”Helaas uitverkocht, ik heb nog wel een Pinkpop weekendkaartje over voor slechts 6,5 Sniesters!’’ Ja, we weten het: we leiden ons dagverslag van de vrijdag op Sniester in met ALWEER een verwijzing naar de betaalbare tickets van Sniester. Maar toch, in een tijd waarin grote en kleine festivals veelal noodgedwongen de prijzen moeten verhogen krijgt het best bewaarde festivalgeheim van
Uniek, onheilspellend, surrealistisch, onvoorspelbaar…het zijn slechts enkele sleutelwoorden die naar boven komen wanneer iemand het debuut van Iron Jinn opzet. Opgericht door gitarist Oeds Beydals (The Devil’s Blood, Death Alley, Molassess) vond de band aanvankelijk nog zijn oorsprong op Roadburn in 2018, destijds als Iron Chin. Dat het daar niet bij blijft, blijkt vijf jaar later. Want toen in 2020 alles stopte, trok Oeds samen met Wout Kemkens (Shaking Godspeed/De
Sniester is zo langzamerhand een van onze favoriete indoorfestivals geworden. Gebaseerd in Den Haag, begon Sniester nog een beetje als een van-alles-wat event. Maar de laatste paar jaar bekende het festival kleur: alternatieve rockmuziek in zijn puurste vorm, in de breedste zin van het woord! En dat pakte de afgelopen edities erg goed uit. Want holy fuck, hoe ze het daar in Den Haag voor elkaar krijgen elk jaar weer
Afgelopen woensdag vond eindelijk weer een nieuwe Doomstad plaats! En we vallen meer meteen met de deur in huis: de allereerste editie geprogrammeerd door Niels Koster van Throwing Bricks, en gepresenteerd door EKKO, NMTH en TivoliVredenburg, was er een voor de boeken. Want een dag voordat baby Jezus een jaarlijks retourtje hemel neemt, aanschouwde een volle EKKO een overdonderend goede avond darkfolk, post-rock en gothic, gebracht door A.A. Williams en
Het gaat uitermate lekker qua releases! Hadden we laatst nog een viertal hardhitters eruit geknald, is daar nu alweer de volgende! Redacteurs Martijn Welzen, Merijn Siben en Guido Segers gingen weer op ontdekkingstocht, en kwamen met vier afwisselende platen aanzetten. Zo hoorde Merijn de nieuwe TankZilla, een knaller van een debuutplaat, uit via Heavy Psych Sound en vanaf morgen overal verkrijgbaar. Martijn dook diep in de nieuwe van Unearth, maar
‘Until We Part’, de eerste langspeler van songwriter Ismena Goossen, kwam weliswaar nog in de lockdown uit, maar hij is ons niet onopgemerkt voorbij gegaan. Samen met haar band belichaamde die plaat een bewonderenswaardig amalgaam van darkfolk, post-rock en indie. En ondanks dat de muziek van ‘Until We Part’ grotendeels ontsprong voor coronatijd, klonken de songs perfect voor de lockdown. Soms heavy, soms zacht, maar steevast composities die schoonheid vinden
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.