Ok, ik weet eigenlijk niet zo goed meer wat ik moet gaan zeggen bij dit afscheid van Kiss. Ik bedoel, ik was bij de eerste show van de End of the Road Tour in Amsterdam. Collega Timothy nam de tweede keer de honneurs waar en nu sta ik opnieuw in de Ziggo Dome om vaarwel te zeggen tegen een icoon. Een afscheid na een tour van 244 shows van een
Het leek een verschil van dag en nacht, want na het power metaltheater op de vrijdag, bestond de zaterdag van Into the Grave bijna volledig uit death, thrash en black metal. En hitte, opnieuw veel hitte! Voor velen een uitputtingsslag, maar met veel water bij de hand en zonnebrand op het gezicht, trotseerde menig bezoeker vurige shows van Testament, Cradle of Filth, Bloodbath, Kryptos en nog veel meer moois. Simpelweg:
Into the Grave mag dan misschien in een retedrukke festivalmaand plaatsvinden, het weerhoudt Loud Noise er niet van om steevast weer een verrassende line-up uit de grond te stampen. Een van de gezelligste metalfestivals van Nederland, op Oldehovekerkhof midden in de prachtige hoofdstad van Friesland. Een van die dingen waarin het festival zich zo onderscheidt, zijn de verrassingen soms. Zo komen power metal fanaten makkelijk aan hun trekken met Dragonforce,
Oorspronkelijk ontstaan in Brighton, is de standplaats van FVNERALS tegenwoordig Leipzig. Het duo bestaande uit Tiffany Strom op bas en zang en Syd Scarlet maakt een mengeling van post-rock, doom en drone, zo tergend mooi, subtiel en intens dat het de luisteraar in de juiste mindset kan overspoelen met emotie. Nieuwste plaat ‘Let the Earth be Silent’, uitgebracht via Prophecy Productions, is er een van moeiteloos meeslepende geluidsvelden, desolate hymnes
Als ik Turnstile een hardcore band noem, is er ergens een dude met Madball hoodie die achter z’n device zit te tandenknarsen. Toch is dat waar Turnstile vandaan kwam, en in de bangste dagen van het genre geeft het een nieuwe impuls. Dat is ook het gevoel dat je krijgt in de grote zaal; positiviteit en energie! ‘Glow On’ kan zo maar eens de plaat zijn die zorgt voor een
Kerkpsalmen die pijn doen aan de oren, ondermaats koor en ook nog eens je geld zien verdwijnen in de donatiemand: waarom vroeg opstaan voor een kerkdienst op de zondag, als je ook gewoon kunt uitslapen en in de avond kan feesten met Ghost? Op zondag bracht de Zweedse heavy metal machine opnieuw een bezoek aan AFAS Live. En dat er weinig aan populariteit is ingeboet blijkt uit het plakkaat uitverkocht
Gisteravond, in het befaamde Wisseloord Studio’s, gaf Popronde Nederland een dikke pre-party! Met niet alleen diverse panel, Q&A’s en een show van steevast vlammende Popronde sensatie Marathon, maar ook: de Talent selecties van vier muziekplatforms! Never Mind The Hype, 3voor12, FunX en OOR maakten bekend welke bands zij onder hun vleugel nemen om ze zoveel mogelijk in de schijnwerpers te zetten bij weer een geweldige Popronde dit jaar. En verdomd,
Ook dit jaar wist Graveland weer een mooie line-up te strikken! Het intieme festival is wellicht wel een van de leukste death/black metal festijnen in Nederland, dankzij steevast dikke namen. Na een erg goede vrijdag was ook de zaterdag weer mooi doorknallen met o.a. Paradise Lost, Rotting Christ en Sinister…Extra mooi: het sympathieke festival houdt de keuzestress simpel buiten de deur door gewoon één podium te bieden op een mooie
Ook dit jaar wist Graveland weer een mooie line-up te strikken! Het intieme festival is wellicht wel een van de leukste death/black metal festijnen in Nederland, dankzij steevast dikke namen. De vrijdag bijvoorbeeld, met Dismember als afsluiter, en daarvoor nog Asphyx, Taake, Regarde les Hommes Tomber en meer…Extra mooi: het sympathieke festival houdt de keuzestress simpel buiten de deur door gewoon een podium te bieden op een mooie schaduwrijke plek
We benoemden het al in ons dagverslag van de vrijdag, maar man oh man, wat weet Sniester toch weer te overdonderen! Een rollercoaster van een rockfuif, die ook op de zaterdag tot verrassende shows leidt. Maar ook veel overlapping, met Coilguns en Ploegendienst tegelijk, en in het tijdsbestek van een uur tevergeefs proberen van Rats and Daggers naar Mantra Machine naar Bumble B. Boy naar Iron Jinn te hoppen. Eerstgenoemde
”Beste Ticketmaster, mag ik een Lowlands kaartje voor 7 Sniesters?” ”Helaas uitverkocht, ik heb nog wel een Pinkpop weekendkaartje over voor slechts 6,5 Sniesters!’’ Ja, we weten het: we leiden ons dagverslag van de vrijdag op Sniester in met ALWEER een verwijzing naar de betaalbare tickets van Sniester. Maar toch, in een tijd waarin grote en kleine festivals veelal noodgedwongen de prijzen moeten verhogen krijgt het best bewaarde festivalgeheim van
Uniek, onheilspellend, surrealistisch, onvoorspelbaar…het zijn slechts enkele sleutelwoorden die naar boven komen wanneer iemand het debuut van Iron Jinn opzet. Opgericht door gitarist Oeds Beydals (The Devil’s Blood, Death Alley, Molassess) vond de band aanvankelijk nog zijn oorsprong op Roadburn in 2018, destijds als Iron Chin. Dat het daar niet bij blijft, blijkt vijf jaar later. Want toen in 2020 alles stopte, trok Oeds samen met Wout Kemkens (Shaking Godspeed/De
Sniester is zo langzamerhand een van onze favoriete indoorfestivals geworden. Gebaseerd in Den Haag, begon Sniester nog een beetje als een van-alles-wat event. Maar de laatste paar jaar bekende het festival kleur: alternatieve rockmuziek in zijn puurste vorm, in de breedste zin van het woord! En dat pakte de afgelopen edities erg goed uit. Want holy fuck, hoe ze het daar in Den Haag voor elkaar krijgen elk jaar weer
Afgelopen woensdag vond eindelijk weer een nieuwe Doomstad plaats! En we vallen meer meteen met de deur in huis: de allereerste editie geprogrammeerd door Niels Koster van Throwing Bricks, en gepresenteerd door EKKO, NMTH en TivoliVredenburg, was er een voor de boeken. Want een dag voordat baby Jezus een jaarlijks retourtje hemel neemt, aanschouwde een volle EKKO een overdonderend goede avond darkfolk, post-rock en gothic, gebracht door A.A. Williams en
Het gaat uitermate lekker qua releases! Hadden we laatst nog een viertal hardhitters eruit geknald, is daar nu alweer de volgende! Redacteurs Martijn Welzen, Merijn Siben en Guido Segers gingen weer op ontdekkingstocht, en kwamen met vier afwisselende platen aanzetten. Zo hoorde Merijn de nieuwe TankZilla, een knaller van een debuutplaat, uit via Heavy Psych Sound en vanaf morgen overal verkrijgbaar. Martijn dook diep in de nieuwe van Unearth, maar
‘Until We Part’, de eerste langspeler van songwriter Ismena Goossen, kwam weliswaar nog in de lockdown uit, maar hij is ons niet onopgemerkt voorbij gegaan. Samen met haar band belichaamde die plaat een bewonderenswaardig amalgaam van darkfolk, post-rock en indie. En ondanks dat de muziek van ‘Until We Part’ grotendeels ontsprong voor coronatijd, klonken de songs perfect voor de lockdown. Soms heavy, soms zacht, maar steevast composities die schoonheid vinden
In mei leggen alle vogels een mei, maar de afgelopen weken hebben veel bands ook weer laten zien dat ze de voorjaar in hun kop hebben door een nieuw album te produceren. Iedere vrijdag worden we in WhatsApp-groepjes overspoeld met luistertips van kersverse platen, maar ook de mailbox stroomt vaak vol met promo’s van albums die nog moeten verschijnen. Momenteel hebben veel redacteuren van Never Mind The Hype nekpijn en
Het is begin mei en april was een dure maand. Een weekend lang Roadburn heeft je portemonnee geen goed gedaan, of misschien ging je wel naar de twee concerten van Metallica in de Johan Cruijff Arena, met alle bijkomende kosten vandien. De eerstvolgende salarisbetaling of de studiefinanciering duurt nog een paar weken, dus je zult het zuinig aan moeten doen. Of toch niet? Want er staat natuurlijk ook weer gewoon
Op vijfde langspeler Antichlist trapt Fleddy en zijn Leger des Hels weer tegen vriend en vijand. Na verhalen over Helgië en de Kerk van Melculy krijgen we drie fijne kwartiertjes aan maatschappelijk geërger vol verrassingen, hardcore humor en een heuse cliffhanger. Is Fleddy Melculy in een midlife crisis beland op deze? Welnee, want volgens hem mag je zijn teksten met een korrel zout nemen. Bovendien is er tegenwoordig ook zoveel
The dust has settled…we gingen naar Roadburn, niet zeker wat te verwachten. Maar Roadburn zou Roadburn niet zijn als het niet verrast, elk jaar weer. In veel opzichten was deze editie verrassender dan ooit. En dat blijft toch wel die Roadburn-ervaring! Sterker nog, hoe we in die vier dagen zoveel vette shows hebben gezien is ons een raadsel en iets dat weinig festivals kunnen bewerkstelligen. Er was grote kritiek op
Tekst: Wybren Nauta / Fotografie: Roy Wolters en Paul Verhagen OSSAERT De laatste loodjes zijn altijd het zwaarste, dus ietwat gesloopt starten we de vierde festivaldag op zoek naar wat rust en bezinning en komen we uit bij de zondagsmis van Ossaert. Veel rust zullen we hier echter niet vinden aangezien de Zwollenaren deze dag gitzwart kleuren met hun black metal. Gehuld in face paint, gewaden en omgekeerde kruizen pompen
Het is inmiddels traditie bij Roadburn: de Q&A’s met artistiek directeur Walter Hoeijmakers en pers en communicatie manager Becky Laverty. Steevast een interessant stukje achter de vele radertjes die draaien bij het ontstaan van Roadburn, evenals een blik op de passie waarmee de organisatie elk jaar een vooruitstrevende editie neerzet. Maar ondanks dat we er inmiddels drie fantastische dagen op hebben zitten op de zondag, is Roadburn 2023 niet zomaar
Tekst: Wybren Nauta / Fotografie Roy Wolters en Paul Verhagen DUMA & DEAFKIDS Het Keniaanse Duma gold vorig jaar nog als een van de hoogtepunten van het festival met hun geheel eigen elektronische variant van black metal. Dan lijkt ditmaal een samenwerking met het Braziliaanse Deafkids een gouden greep om de chaos helemaal compleet te maken. Maar het resultaat is meer een soort groovende psychedelica die wat meer naar bands
Als je me een paar jaar geleden verteld had, dat ik op Roadburn naar een opera zou kijken, had ik je voor gek verklaard. Maar met een nieuwe koers komen niet alleen nieuwe muziekstijlen kijken, maar ook andere kunstvormen als theater behoren inmiddels tot de mogelijkheden. Niet dat de stap enorm ver is na shows van Lingua Ignota en Liturgy afgelopen jaar op de main stage, maar we hebben ditmaal
Tekst: Wybren Nauta en Waldo Volmer / Fotografie: Roy Wolters en Paul Verhagen ASHENSPIRE Lastige clashes in een tijdschema zijn onvermijdelijk op Roadburn. Toch is in de middag de keuze tussen Bell Witch en Ashenspire meteen een lastige, maar met een plaat als Hostile Architecture op zak valt de keuze al snel op het Schotse gezelschap. Gehuld in een kilt en ontbloot bovenlijf zijn met name zanger Rylan Gleave en
Weg van het gebruikelijke rumoer en drukte op het Roadburn terrein, vindt de bezoeker een kleine oase van rust in V39. Het complex tegenover festivalhart 013 biedt al sinds jaar en dag de locatie voor intrigerende Q&A’s en panels tijdens Roadburn. Een van die panels is The Queer Side of Heaviness, die vorig jaar debuteerde. Gehost door muziekjournalist Tom Dare, tevens maker van de podcast Hell Bent For Metal, is
Waar Roadburn vorig jaar onder de noemer ‘Redefining Heaviness’ vooral zijn koers leek te wijzigen, gaan we dit jaar op volle kracht vooruit in deze nieuwe richting. Het festival lijkt resoluut een keuze te maken om de heavy scene een meer diverse plek te maken, waarbij er niet langer exclusief witte mannen op het podium staan en er meer ruimte is voor muzikale experimentatie. Dat dit op enige kritiek stuit
Begin 2020 togen we voor een reportage naar de Metal Factory in Eindhoven. Het werd een inspirerend bezoek aan thuishaven Dynamo, waar we in de oefenruimtes spraken met vijf uitverkoren muzikanten in opleiding en hun begeleider Michel Nienhuis (bekend van onder meer Exivious, Dodecahedron en Autarkh). Het klonk al aardig goed, maar de spanning stond er niettemin op. Niet zo gek, want de band werd als onderdeel van een ‘educatietraject’
Een van de grote onbekenden in het leven is wat er door meanders van de rivier de Leie stroomt. Tegen de tijd dat de ogenschijnlijk onbeduidende rivier de Vlaamse stad Gent aandoet is het wonderwater. En dat heilige nat voedt de creatieve breinen van de artiesten achter bands als Amenra en Oathbreaker. De twee bands hebben al één gemeenschappelijke factor, gitarist Lennart Bossu. Laat hem dan ook de inspirator zijn
De week der weken is weer aangebroken: de week waarin Roadburn Festival plaatsvindt. Het is weer vier dagen lang een overdadig muziekfeest, of vijf als je de woensdagse Spark (preparty) meepakt, waarin je weer kan laten grijpen door alles van atmosferische black metal en dark-hiphop tot Krautrock, dampende elektronica en kiezelharde grindcore. Folk of darkwave vraagt u? Jazeker, ook dat is op voorraad. Geen zorgen. We hebben er ook al
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.