Lentestralen! Terwijl een ongekend lekker zonnetje eindelijk eens haar kans heeft gepakt en de lichte nachtvorst verdrijft, duikt NMTH toch nog even de kille duisternis in. En dat dan vooral dankzij de nieuwe plaat van de onvermoeibare heavy metalgrootheid Judas Priest. De Britten hebben vandaag hun 19e studioalbum Invincible Shield de wereld in getrapt en zodoende zette onze heavy metalaanbidder Joost Schreurs daar meteen vol de tanden in. Op de overige drie releases in deze Hardhitters-editie komt de zon alweer geregeld door. Punk-, hardcore- en meer specialist Martijn Welzen scoutte drie platen die extra aandacht verdienen. Te beginnen met de Utrechtse punkers van Tusky, die ook vandaag releasen. De zelfgetitelde derde langspeler ziet het licht via Suburban Records.

Net een maandje uit op Century Media Records is Freak Dreams, de nieuwe plaat van het Duitse Slope die Welzen zo de zonnige festivalweide op voert op zoek naar ‘festivals, zomer en vette muziek!’ Sicke hoes ook. De Australische band Firepöwer heeft het ondanks het Motörhead-trema en de onheilspellende titel (Death Comes Quick) ook niet slecht met ons voor en ziet het leven alleszins feestelijk in. Hard rocken en feesten met scheurende gitaren en een bluesy geluid dat ergens tussen AC/DC en Rose Tattoo in hangt. Zo pakken we er voor de vrijmibo toch maar een tuinstoel, een paar pinten en ons beste humeur bij.

Tekst: Martijn Welzen en Joost Schreurs

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waarmee je op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Tusky – Tusky
Spelen loont! Met je band onvermoeibaar, als support van Fleddy Melculy of samen met labelmaatjes Boskat, de podia van de lage landen aandoen, geeft een muzikant een instinct, een drive en een intelligentie. Uitvinden wat werkt, en zeker ook wat niet werkt. Toegegeven, het duurt tot derde track Circles om het te snappen. When Shit Hits the Fun is een veredelde, en oké toffe, intro voor dit derde album, en Crows Without Caws lijkt een stuk muziek te missen aan het begin, wat me verward achterlaat. Nee, met Circles openen pas de deuren die naar een wilde pit op zo’n plakkerige vloer ergens in een poptempel leiden. Grungen als Nirvana, punken als Pennywise en gewoon rocken als Tusky.

Noem je dan een lied Serenade Me (Forever) en doe je een melodieus ‘wat als the Beatles grunge waren?’ stukje, ram je er daarna weer een heerlijk mid-tempo dansnummer uit. Godver die melodie is catchy. Hij kleeft gewoon aan de trommelvliezen. Fixer Upper is dat gekke broertje, Threat Level Midnight is een Amerikaanse neef en Flight or Fight is vooral boos. En zo zijn er nog meer eigenaardige gasten, die ook wel weer heel Tusky zijn. Compleet pakket van een band die in rap tempo volwassen is geworden. Beyond the Binary, als een NoFx-meets-Ignite, en mokerslag Lights Out zijn persoonlijke favorieten, die gaan live zeker de wilde meute doen kolken. (MW)

Judas Priest – Invincible Shield
Ongelofelijk maar waar. Deze maand verscheen Invincible Shield, het negentiende studio-album van heavy metal gods Judas Priest, op de kop af 50 jaar na hun debuut Rocka Rolla. En dan zul je misschien denken dat het een verplicht nummertje is dat een obligate nieuwe toer langs alle concertpodia en festivals rechtvaardigt, maar dan doe je Priest echt tekort… Het is in 2018 verschenen Firepower kreeg al juichende kritieken en Invincible Shield trekt de lijn moeiteloos door. Neem alleen al de furieuze albumopener Panick Attack, dit nummer zal menig jonge metalzanger een paniekaanval bezorgen als ze beseffen dat we hier een 72-jarige Rob Halford aan het werk horen. Daarna dendert de Priesttrein op volle snelheid door met The Serpent And The King en het titelnummer. De metalmachine vertoont nog weinig slijtage. En ja, het oorspronkelijke gitaartandem Tipton/Downing is vervangen en in een studio kun je tegenwoordig alles goed laten klinken. Halford moet het deze zomer live ook nog maar waarmaken in de 013 of op Graspop, maar deze plaat staat qua productie alvast als een huis. Het klinkt fris en modern, maar toch met veel van die typische Judas Priest stijlkenmerken, zoals het intro van Gates Of Hell of Trial By Fire, dat zonder twijfel een dikke knipoog is naar Victim Of Changes. En horen we in Giants In The Sky stiekem niet iets terug van Breaking The Law?

“Vengeance is mine!” zingt Halford in afsluiter The Lodger. Alsof hij met deze plaat wraak wil nemen op iedereen die Judas Priest in de afgelopen twintig, misschien wel dertig jaar al meerdere keren dood en begraven heeft verklaard. Het tegendeel is waar, Priest is met Invincible Shield terug waar het eigenlijk nooit is weggeweest, als de enige echte Metal God op de top van de Olympus. (JS)

Slope – Freak Dreams
Ik proef gras, voel de zon op mijn gezicht en de vage lucht van frietvet golft langs mijn neus. Festivals, zomer en vette muziek! Het Duitse Slope is niet de band voor luistersessies vanuit je luie stoel. Alles draait om energie. En of die energie bestaat uit metal, funk, hiphop of hardcore maakt verder geen bal uit. Alle onderdelen passen naadloos in elkaar als een kleurrijk audio-diorama. Was het een zomers zandkasteel op het strand geweest, zou die de eerste de beste moshpit nooit overleven, want die opgebouwde krachten moeten eruit; op het podium of vlak ervoor. Het kan zachtaardig funken als (oude) Red Hot Chili Peppers, rocken als Infectious Grooves, brutaal zijn als Beastie Boys, maar ook moderne randjes als Turnstile laten horen. De jaren 90 worden zo spartelend en wel naar deze tijd gesleept. Lijkt me heerlijk Slope aan het werk te zien met Dog Eat Dog of Living Colour. Freak Dreams is de eerste plaat voor Century Media Records en tilt de bescheiden discografie van de Duisburgers al direct naar een hoger plan. (MW)

Firepöwer – Death Comes Quick
Plak er een sticker als Death Comes Quick op en we lijken de opmaak te pakken voor een sombere, terneergeslagen sfeer. Maar ik geloof dat de Australiërs het allemaal van een andere kant bezien. Het leven is inderdaad kort, en de dood kan ieder moment toeslaan, dus maak er een feestje van zolang het kan. Ergens tussen AC/DC en Rose Tattoo wordt er flink tempo gemaakt om die genoemde fuif aan te zwengelen. Bij het titelnummer wordt het nog duidelijker. Het doelloze, gestreste leven en het ongenoegen over de wereld gooien we snel in de diepste put en we rocken met een biertje de nacht in. De heerlijke melodieën, scheurende gitaren en goudeerlijke teksten lichten die zweem van treurnis en laten de toehoorders meezingen. Van hardrock tot rauwe blues schalt het kraakheldere geluid boven de sleur van alledag uit en vult de avond met nieuwe herinneringen. Waarbij zij die ons verlaten hebben, herdacht worden met Watchers In The Sky. Een rasechte ballad die uit Lemmy’s pen niet zou misstaan. Dikke plaat, verschenen bij Rebellion Records, propvol levensliederen die verrassend emotioneel binnenkomen met wijsheden van de straat. (MW)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:


Deel dit artikel