Sloopkogel Skindred slaat in op de Melkweg met onvervalste reggae metalfuif

Skindred @ Melkweg, foto Mia Weerdesteijn

Defying Decay @ Melkweg, foto Mia Weerdesteijn

Zo richting het einde van het jaar is het toch altijd even een goed moment om de stoute schoenen aan te trekken. Case in point: de reggae punk metal van Skindred! Alleen al die genreomschrijving zal veel heavy muziekfanaten met opgetrokken wenkbrauwen achter laten, maar verdomd, als je een metalhead mee kan laten blèren met Mariah Carey, dan doe je toch iets goed. De grootste troef achter de hand is echter ook Benji Webbe, misschien wel een van de beste zangers van Wales, die in de jaren 90 al rake reggaepunk klappen uitdeelde met Dub War. In ieder geval: vandaag sluit Skindred hun Europese tour af in het kader van recente plaat ‘Smile‘ in Melkweg, met Defying Decay en Raging Speedhorn als support. Een welgemikt cadeautje zo net voor Kerst.

Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Mia Weerdesteijn

Defying Decay @ Melkweg, foto Mia Weerdesteijn

Raging Speedhorn @ Melkweg, foto Mia Weerdesteijn

Raging Speedhorn
Ondergetekende heeft de Thaise pop-metal van Defying Decay gemist (foto’s ervan desondanks onderaan), maar is wel op tijd voor Raging Speedhorn. De Britse metalband klapt er lekker op met een opgepompte mix van groove metal en sludgy rock’n’roll. Bijzonder genoeg ook een band die er al een lange geschiedenis op heeft zitten. Al sinds 1998 draait de band al mee, met een pauze van vijf jaar ertussenin. Ook tourden ze al met bands als Ministry, Ill Nino en Amen. Na een kwartier in hun verdienstelijke set, wordt wel duidelijk waarom de band het niveau van support niet is ontstegen. Want hoewel er muzikaal zeker wat stootkracht achter zit, met toch wel pittige breakdowns en strakke chugs, zijn de songs bij vlagen wat eendimensionaal en inwisselbaar. Ook het gebruik van twee zangers lijkt eigenlijk weinig toe te voegen. Maar desondanks, het geheel wordt met een toepasselijke strakheid gebracht, met zelfs trage sludgetrack om het wat te doorbreken evenals een microfoon die in het publiek belandt. Prima spul, maar na een half uur hebben we het wel gehoord.

Raging Speedhorn @ Melkweg, foto Mia Weerdesteijn

Skindred @ Melkweg, foto Mia Weerdesteijn

Skindred
Iedereen heeft zo zijn guilty pleasure. Zo ook bij NMTH, waar de een best wel een nusje power metal trekt, of geen kromme tenen krijgt van een melige folkmetalband. Ondergetekende? Al vijftien jaar oprecht fan van wat Benji Webbe en co. bewerkstelligen. Simpelweg: Skindred is gewoon een fucking good time! Wat ook zeker te maken heeft met de onnavolgbare vocale capriolen van Benji Webbe, een harde baas uit Wales die een regelrechte entertainer is. Gehuld in een Matrixjas en een zwarte Union Jack aan zijn microfoon wordt hij op de dreigende tonen van The Imperial March geflankeerd door trouwe leden Daniel Pugsley, Mikey Demus en Arya Goggin (laatstgenoemde in Kerstmodus met Hans Gruber op zijn drumkit). En dan ook maar meteen beginnen met een van de betere tracks van ‘Smile’: Set Fazers, een springerige opener die meteen die ogenschijnlijk onreine concoctie van reggae, metal en electro onbeschaamd in een audiobom van drie minuten brouwt. Nog een schepje erbovenop met Pressure en een Back In Black-break en het kan eigenlijk al niet meer stuk.

Skindred @ Melkweg, foto Mia Weerdesteijn

Skindred @ Melkweg, foto Mia Weerdesteijn

Wel even eerlijk: muzikaal gezien hoef je geen technisch schouwspel te verwachten. Het drietal muzikanten om Benji Webbe heen fungeert als een kanon inclusief lont en buskruit; Webbe is de kogel die raast over een degelijke laag van hakkende riffs en dansbare grooves, zo verwoestend door de zaal. Het neemt niet weg dat er ook binnen die simpele formule wel wat te genieten valt, zoals in die pittige breakdown van het zelden gespeelde maar oh zo magistrale Worlds on Fire. Gezien de diverse leeftijden die de band op de been trekt is het duidelijk: een Skindred show is er een van het kaliber ‘laat je problemen achter bij de deur’. Iets dat duidelijk wordt wanneer Benji teruggrijpt naar zijn allereerste ervaring met The Specials. ”Black and white people together, making punkrock and reggae as one!” Met een aardige discografie op zak biedt het tegenwoordig ook meer ruimte voor verrassingen. Zo blijkt If I Could een van de meest aangevraagde tracks te zijn, terwijl Life That’s Free vooraf wordt ingeluid met een aangrijpende anekdote over een van Benji’s zoons, die kampt met een drankverslaving. Erg sterk hoe deze samen met Mikey Demus eerst akoestisch wordt opgevoerd, om vervolgens op te bouwen naar die dikke breakbeatsectie.

Skindred @ Melkweg, foto Mia Weerdesteijn

En dan moet de cultklassieker Nobody nog komen, waarbij de feestmodus een tandje harder gaat, met zelfs een crowdsurfer in rolstoel. Our Religion, het beste nummer van ‘Smile’, schittert helaas door afwezigheid vandaag. Maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door die roemruchte Newport helikopter van The Warning, een twaalf jaar oud ritueel waarbij iedereen met hun shirt gaat zwaaien. Het moge duidelijk zijn: Skindred heeft zich de afgelopen jaar met recht naar de Grote Zaal gepromoveerd, dankzij een reggae moshfuif die zelfs de meest cynische metalhead nog een ‘Smile’ kan bezorgen. Ik kan het woordje ‘guilty’ maar beter wegstrepen: Skindred is gewoon te gek, man!