Hardhitting Albumreviews: Leonov, LIES!, Diamond Dogs en KRAS

Een nieuw jaar betekent: nieuwe muziek! En hoewel drie van de vier platen in deze reeks Hardhitters uit 2023 komen, kunnen we het niet laten ze met terugwerkende kracht nog te bespreken. Want dit zijn potverdorie niet de minste! Noorse post-metalsensatie Leonov wist bijvoorbeeld op nummer twee van de album Top 10 van redaxteur Gijs Kamphuis terecht te komen. Uiteraard van zijn deskundige mening voorzien hieronder. Ook niet mis: LIES!, de Friese hardcoreband wiens explosieve hardcoregranaat Mind Pollution ons in alle drukte is ontglipt, uitgekomen op 8 december. Maar wat in het vat zit verzuurt niet: Martijn Welzen zette zijn tanden in deze plaat, evenals de Roermondse grungers KRAS en de eveneens uit eigen bodem gegroeide streetpunk van Diamond Dogs. Kortom, luid je jaar maar even stevig met deze hardhittende werkstukken…

Tekst: Martijn Welzen en Gijs Kamphuis

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waarmee je op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

LIES! – Mind Pollution
We worden tegenwoordig met meer informatie per uur overspoeld dan vorige generaties per jaar. Dat we daarbij feit, mening en leugen maar moeilijk van elkaar kunnen onderscheiden door de vaak kunstig in elkaar gestoken teksten, foto’s of filmpjes maakt het een hels karwei om de zaken helder te krijgen. Vervuiling van ons brein ligt op de loer. LIES! heeft met ‘Mind Pollution’ de spreekwoordelijke veger om al het stof van je overspannen zintuigen de poetsen. Naast het titelnummer wordt ook met ‘Wounds Into Wisdom’ en ‘Propaganda’ heel duidelijk teruggegrepen op de informatieverstrekking en hoe die, soms verknipt en polariserend, tot ons komt en pijnlijke wonden kan slaan. Dat de band hier boos over wordt moge duidelijk zijn. Muzikaal lijkt het een stapeling van Hatebreed en Born From Pain. Los zijn beide genoemde bands al dodelijk, dus ga er maar aanstaan als de beide sloopkogels hun krachten bundelen. Massieve gitaarwanden worden opgetogen waar frontman Rene woedende slogans van onbegrip tegenaan gooit. De songs komen, met uitzondering van afsluiter ‘The Cleansing A.D.’ niet over de twee minuten. Het album klokt daarmee net onder de 14 minuten. Waarbij drie tracks opnieuw opgenomen strijdliederen van vorige releases zijn. Die bondige aflevering is niet alleen een teken van de felle energie, maar ook van de urgentie die achter de nummers schuilgaat. (MW)

Leonov – Procession
Het Noorse Leonov is een eigenzinnig gezelschap. De band debuteerde in 2014 met een titelloos album en vier jaar later volgde ‘Wake’. ‘Procession’ is het derde geesteskind en de plaat laat gestage groei horen in wat Leonov nu al een aantal jaren doet. De groep noemt haar muziek celestial doom. Oftewel: gedragen, duistere, filmische klanken met veel ruimte voor atmosferische melodie en melancholie. Benauwend, maar weids. Drukkend maar open en verankerd in de donkere nachten van hun geboorteland.

Leonov beschrijft op dit album de eeuwige zoektocht naar de zin van het leven en doet dat in zeven nummers. De spanning blijft het hele album hangen. Soms barst de bom, maar meestal niet. Zangeres Tåran Reindal klinkt breekbaar en bescheiden, maar vastberaden in haar toon. Haar queeste gaat de diepte in. Naar de plekken die geen daglicht kennen. Naar de donkere dagen in de Scandinavische kou, waar Leonov warmte wil brengen. De gedragen, repeterende, gitaren in de voorzichtige opener REM zijn machtig. Hoor hoe het nummer zich opent en het avontuur begint. Met ‘Reindal’ die als een sirene roept vanaf de fjorden. Ook het daarop volgende ‘Amer’ is van intense schoonheid. Behoedzaam maar sterk en geeft even een flinke tegenwind.

Dit is muziek om met een koptelefoon op te luisteren. Dan ervaar je het best op welke dunne lijn de band balanceert. In de toegankelijkste tracks, zoals ‘Mesos’, doet de act ook wel denken aan ons eigen This Beautiful Mess. Voor de intensiteit in het titelnummer is Wovenhand een referentie. Terwijl hierin ook de subtiele orgelklanken het best naar voren komen. Het is het Noorse vijftal gelukt om een mooie gelaagde plaat te maken. Met mooie koortjes, prachtige momenten en nummers die voor interpretatie gemaakt zijn. Niet alle momenten zijn even interessant of intens. Maar goed, het Noorse landschap is op sommige plekken ook gewoon best saai. Het betekent alleen maar dat er nog rek zit in deze fijne band. ‘Wake’ was een stap vooruit en dat is deze plaat opnieuw. Benieuwd wat de toekomst brengen mag voor dit collectief uit Oslo. Liefhebbers van Cult Of Luna en Mogwai moeten ook zeker eens een luisterbeurt wagen. (GS)

KRAS – Soulbomb

KRAS – Soulbomb
Geweldige keuze van de Roermondenaren om als opener van het debuutalbum een nummer als ‘Knock Knock’ te kiezen. Stevige dwingende rock die een heel volwassen, Amerikaans klinkend visitekaartje afgeeft en redelijk vuilbekkend en behoorlijk aangeschoten de drempel overstapt. Voer het tempo gaandeweg het album iets op, voeg aan dat idee wat whisky doordrenkte blues, wijdse stoner en aan Alice in Chains verwante, donkere grunge toe en de elf songs staan stevig verankerd in de Limburgse klei. Opvallend vol geluid ook, voor een ‘band’ die uit slechts een drummer en zanger/gitarist bestaat. Dat is alles! Deze absoluut minimale bezetting neemt je evengoed mee op een volwaardige reis door hun eigen wereld en houdt de songs heel luchtig. Regelmatig wordt er flink gerockt, en komen bijvoorbeeld favorieten ‘Should I?’ en ‘Talking Shit’ ten tonele. Met ‘Sold’ durft zanger Vince, ondanks zijn jonge leeftijd, dan weer een prachtige bluesy ballad op te tuigen die zijn jaren ver voorbij is. ‘Me Myself’ dat even later zijn opwachting maakt, helt ook behoorlijk over in dezelfde richting. Een oude ziel, dat kan niet anders. Die prachtige kras, pun intended, op zijn stembanden voegt de perfecte doorleefdheid toe en is de sterkste troefkaart van het duo. Daar past die eenvoudige zwart-wit afbeelding op de cover zo mooi bij, omdat Vince niet bang is zijn hart te laten spreken in dat elftal diverse songs. Bescheiden kleinood dat verrassend groots uitpakt. (MW)

Diamond Dogs – World Serpent
Interessant om eens te bedenken of, als vikingen nu hadden geleefd, ze van epische metal of rauwe streetrock hadden gehouden? Misschien wel allebei, met de aantekening dat de metal voor avonturen buiten is en de rock voor een dikke fuif binnen. De Nederlandse Diamond Dogs lijken dat wel een beetje te beamen. Voordat het titelnummer echt begint, voel je een koude, melodieuze poolwind opsteken terwijl door de snijdende sneeuw een houten deur is te ontwaren. Beleefd aankloppen en openen met een klink doen ze niet, intrappen die poort en gaan. ‘World Serpent’ stormt binnen en het is rauw, lomp en de Dogs vreten je tafel leeg. De strijdbijl die je glimmend toelacht, terwijl hij naar je halsslagader kijkt, accepteert geen weerwoord. Gewoon toegeven dat het eigenlijk best lekker is, met punk-melodieën en Oi!-uithalen. En die stem! Grover wordt het niet, onversneden hard, grommend en agressief, waar vlijmscherpe hoektanden zich in je ledematen vastzetten. Leuk dan dat de tweede helft, met ‘Brute Force’ een zelfde stunt uithaalt. Goede titel ook, die meer dan alleen de lading van dit nummer dekt. Old school metal intro, waardoor je voelt, of misschien wel hoopt, dat het feest voorbij is. De orgie van bloeddorst en barbaars geweld gaat gewoon door met teksten waar de oerkrachten vanaf spatten. Schitterende cover van kunstenaar Johan Prenger maakt het pakket compleet. (MW)