Hardhitting Albumreviews met Rrrags, A Hill To Die Upon, ZALM en Bismut

Je kan nu denken: hee, zijn drie van deze vier albums niet al een tijdje uit? En dat klopt, want in de categorie beter laat dan nooit, hebben we besloten nog voor het einde van het jaar een hele resem veelbelovende releases tot ons te nemen. Want jemig, er is ook wel een aardige backlog van vette platen, zo ook uit eigen land. Zo nam Merijn de laatste van powertrio Rrrags onder handen, schudde hij de verkiezingsfrustratie van zich af met de nieuwe ZALM en zette hij koers naar de Maan om de brandende aarde achter zich te laten met het spacerock-epos Ausdauer van Nijmegen stonerrockers Bismut. Maar met Kerst voor de boeg is er meer. Gijs Kamphuis zette zijn tanden in de nieuwe van Amerikaanse black metalband A Hill To Die Upon, een, jawel, speciale Kerstmis plaat. Kortom, er valt weer genoeg moois te ontdekken. Wat we van deze vier platen vonden, lees je hieronder…

Tekst: Merijn Siben & Gijs Kamphuis

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waarmee je op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Rrrags – Mundi
Met zoveel releases die je om de oren vliegen en de drukte van het dagelijks leven, zie je nogal eens prachtreleases over het hoofd. Deze review van Rrrags komt weliswaar rijkelijk te laat, maar het is geen zonde om een van de beste platen van eigen bodem dit jaar alsnog onder de loep te nemen. Een van de beste? Dat klopt! Uitgebracht door Lay Bare Recordings afgelopen september, is ‘Mundi’ alweer de derde plaat van Rrrags, en potverdorie: wellicht ook hun magnum opus. Elf nummers verpakt in een royale 1 uur en 20 minuten, goed voor een transcendentale muzikale reis waar je (godnondej)u tegen zegt. Het deinende Walkers als opener alleen al: psychedelisch, smeulend en bijgestaan door warme zanglijnen. Slavic Heat komt daar overheen denderen met keiharde stonerrock, met meesterlijke drummer Rob Martin die hier qua stemgebruik als een wildeman klinkt. Maar de brommende bas van Rob Zim en gepeperde riffs van gitarist Ron van Herpen doen daar niet voor onder. Rrrags klinkt als een eenheid. Drie mannen die zo’n allesomvattende sound weten te creëren. Luister maar eens naar een kokende rocker als Heart of the Hive, een track die vol branie en rock’n’roll machismo je speaker binnenstormt. Zin in spacerock? Stijg dan op met hersensmeltende epossen als Feed of Galactic Strut. Kortom, op ‘Mundi’ horen we een band die alles geeft, en daarmee voor ieder wat wils bewerkstelligt. Wat een plaat! (MS)

A Hill To Die Upon – The Black Nativity
Het Amerikaanse A Hill To Die Upon bedacht ineens: ‘Kom… laat ons eens een kerstplaat maken.’ Geen gangbare gedachte voor een black metalband. Dit trio heeft het toch gedaan. Elf nummers met het traditionele kerstverhaal als basis. ‘The Black Nativity’ is een dappere poging, maar niet direct een voltreffer. Deze band bracht in 2009 hun verpletterende debuutplaat ‘Infinite Titanic Imortal’ uit. Een plaat vol furieuze black metal zoals Behemoth daar later de overtreffende trap van maakte. Ze kunnen het dus wel. Want zelfs met minimale medewerking van Karl Sanders (Nile), Ole Børud (Extol), Bruce Fitzhugh (Living Sacrifice) en Sakis Tollis (Rotting Christ) is het niet gelukt om een pakkende plaat te maken. Het overal tempo ligt relatief laag. Wat niet zo gek is natuurlijk, een tocht op een ezel schiet nu eenmaal niet op. Na het folky intro Hymn To Marduk, en het raspende, maar trage Venieveniemanvel verwacht je dat er iets staat te gebeuren. Dat moment komt niet, nu niet en later ook niet. De band neuzelt maar wat aan en de plaat kakt compleet in. Soms komen er bewerkingen van bekende kerstdeuntjes langs. Zoals in de spaarzame hoogtepunten We Three Kings en Stille Nacht. Het beste nummer is Hymn To Marduk II dat kort, puntig donker en hard is. Je verwacht bij een concept als dit gewoon meer spanning en sensatie. Een reis en verblijf in en naar Bethlehem was toch in die tijd een gevaarlijke onderneming. Want ook toen was het Midden-Oosten een broeinest. Een situatie die genoeg inspiratie biedt voor vette black metaltracks zou je zeggen. A Hill To Die Upon heeft het niet aangedurfd en schreef het matige akoestische Left Handed Wizard (My Eyes Look West). Ze leende het instrumentale Auld Lang Syne. Een bewerking van de Britse traditional die gezongen wordt met de jaarwisseling. Al met al is deze plaat typisch een geval van goed bedacht, maar matig uitgevoerd. Wat mij betreft een gemiste kans. (GS)

ZALM – MINISTER VAN SUBCULTUUR
OKAY, OKAY, DEZE PLAAT IS NET ALS DIE VAN RRRAGS AL EVEN UIT, MAAR MET DE RAMPZALIGE EN VERONTRUSTENDE VERKIEZINGSRESULTATEN IN HET ACHTERHOOFD, IS DIE NIEUWE VAN ZALM ER TOCH MAAR EVEN EEN GEMAAKT OM JE FRUSTRATIE ER FINAAL UIT TE BLAZEN, AL IS HET MAAR VOOR EVEN. ELECTROGRINDPUNK IN KAPITALEN, FRUSTRATIEBOMMETJES TEN TOP. WAAR HET VORIGE EPOS ‘EEN ADERLATING VOOR DE SCENE’ ERG GOED WAS, BLEKEN DE MENINGEN VERDEELD GEZIEN DEZE MET DIEN EXPERIMENTEERDRIFT EN ZIJN SPEELDUUR VAN 14 MINUTEN EN 44 SECONDEN EVEN EEN PAAR MINUTEN DICHTER BIJ EEN GEMIDDELDE OPETH OF DREAM THEATER PLAAT AAN KWAM. OP ‘DE MINISTER VAN SUBCULTUUR’ KLINKT ZALM WEER VERTROUWD RAUW EN BOOS, !EN! MET EEN GEZONDE SPEELDUUR VAN 12 MINUTEN 32 SECONDEN. HET NEEMT NIET WEG DAT ER NIET HIER EN DAAR FRAAI WORDT GEËXPERIMENTEERD. ‘DE MENSEN VAN NU WILLEN EEN CURE TEGEN DEPRESSIE’ IS BIJVOORBEELD REGELRECHTE NEDERRAP, OF HET AFSLUITENDE EPOS ‘TEGEN WIL EN DANK’, DAT MET DIENS ZOETGEVOOISDE TOETSEN HET DICHTSTBIJ EEN ZALM BALLADE KOMT. MAAR VERDER IS HET NATUURLIJK GEWOON LEKKER DOORRAMMEN, ZOALS HARDGAAN OP ‘DE FESTIVALISERING VAN HET LEVEN’ OF DOORGEDRAAID DOOR POGO-EN OP ‘WAPPIES DIE ANTIFA DE SCHULD GEVEN VAN DINGEN’. KORTOM, ZALM HEEFT ER WEER IETS MOOIS VAN GEMAAKT. (MS)

Bismut – Ausdauer
De tijd vliegt! In september 2020 kwam nog het sterke ‘Retrocausality’ uit, een behoorlijk fijne instrumentale psych/stoner metal plaat. Nu is daar, in een post-pandemie wereld, ‘Ausdauer’. Een plaat die toch ook wel laat zien in hoeverre Bismut steeds gerichter te werk gaat, met een geheel eigen sound als resultaat. Waar ‘Retrocausality’ ondanks de gebodene kwaliteit met 70 minuten soms wat aan de lange kant was, is ‘Ausdauer’ een bondige maar minstens zo avontuurlijke zit van 40 minuten. Mendalir klinkt zoals Bismut moet klinken, all over the place, trippy en een beetje geflipt, maar toch ook met bezieling en een scherpe focus. De band heeft uitstekend in de gaten hoe je langzaam aan opbouwt, zoals de steeds wijder wordende groove in Despotisme, wiens hoofdmotief geleidelijk wordt uitgebreid. Terwijl Masta van een haast jazzy momentum zo furieus en intens eindigt op de zesde minuut, erg straf gedaan! Maar Euphoria is een highlight: progressief, spacend en met een speels karakter die stukje bij beetje de lagen onthuld. Erg lekker dit! (MS)